Het tandartsavontuur in Alanya duurt voort...

Hallo allemaal!

Het is niet te geloven, maar toch echt waar. Mijn tandartsavontuur in Alanya bleek nog niet ten einde zijn gekomen. Gisteren en eergisteren ben ik weer op avontuur geweest. Lees hier het verslag!

Vorige week kreeg ik mijn nieuwe bitjes bij de tandarts. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: “niet perfect, maar goed genoeg”. Tot twee dagen geleden had ik ze nog niet gedragen omdat ik ze nog bij wilde knippen. Steeds vergat ik een schaar mee naar de kamer te nemen, dus het was er nog niet van gekomen. Nadat ik ze uiteindelijk zelf had bijgeknipt, was het tijd om de eerste nacht met de bitjes door te brengen. Het werd een nacht om snel te vergeten! Ik werd om de haverklap wakker van pijn in mijn voortand. Da’s niet goed, dacht ik.

Dinsdagochtend besloot ik het telefoonnummer van de kliniek waar ik was geweest op te zoeken. Toen ik op kantoor zat kwam de directeur van het hotel binnen. Ik kan goed met hem opschieten. Hij vroeg meteen wat er aan de hand was en vol interesse hoorde hij mijn verhaal aan. Nog voordat ik uitgepraat was, had hij zijn telefoon al in de hand om zijn eigen tandarts te bellen. Twee minuten later stond er een afspraak voor dinsdagmiddag gepland, bij de tandarts van de directeur.

“O help, ik weet niet waar ik moet zijn! Gaat iemand me helpen?” Lichtelijk in paniek vroeg ik de directeur of hij me een routebeschrijving kon geven. Hij zei dat hij iets voor me ging regelen en dat ik hem om 13.00 uur moest bellen. Na de ochtendactiviteit en de lunch belde ik hem op en hij kwam met goed nieuws. Hij had een chauffeur voor me geregeld die me wel even naar de tandarts zou brengen. Wow, top!! Ik heb tig keer dankjewel achter elkaar gezegd.

Om 14.00 uur zat ik in de auto op weg naar de tandarts. Twintig minuten later kwam ik aan. Ik werd afgezet voor de deur. De chauffeur vertrok weer richting Club Paradiso en daar stond ik dan; moederziel alleen ergens in Alanya voor de deur van een tandarts die alleen maar Turks spreekt. Ik belde aan en werd binnengelaten. De vriendelijke assistente zei me gedag. Na een paar minuten mocht ik de behandelkamer binnen komen.

Al vrij snel kwam de tandarts erbij. Ik vertelde over mijn bitjes, liet ze ook zien en zei dat ik graag nieuwe wilde laten maken. Hij zei dat ik mijn kapotte bitjes best nog kon dragen, dat dit geen kwaad kon. Hier geloofde ik eigenlijk niet zoveel van, want van stabiliteit is niet echt meer sprake. Dus ik gaf aan dat ik tóch nieuwe wilde hebben. Hij keek in mijn mond en ging ineens een controle uitvoeren. Ik zei: "meneer, ik hoef geen controle, ik wil alleen nieuwe bitjes. That's it!"

Uit het niets ging hij allemaal dingen zoeken om mij op kosten te jagen. Je hebt hier een vulling nodig, dit is niet goed, dat is fout en blablabla. Ik zei nogmaals: "meneer, ik ben hier voor bitjes en als ik écht een vulling nodig heb (wat ik overigens niet geloof) dan doe ik dat wel in Nederland". Mijn boodschap was duidelijk overgekomen. Eindelijk.

Hij vertelde dat de clear overlays een dag later klaar zouden zijn. Ik vroeg eerst maar eens wat die dingen zouden gaan kosten. 200 Lira, was zijn antwoord. Vol ongeloof keek ik hem aan. Had ik hem wel goed verstaan? Ik vroeg nogmaals: "wat gaan de clear overlays kosten?" Ja, ik had het dus goed verstaan. 200 Lira, bijna 85 euro. Ja daaaaaag, ik laat me niet belazeren. Ik gaf aan dat ik ze op andere plekken (zelfs in NL) veel goedkoper krijg. Hij zei dat hij echt niet al het geld persoonlijk zou krijgen, maar dat een gedeelte naar het laboratorium zou gaan. Wat de reden van de dure clear overlays ook is, zoveel geld ga ik niet uitgeven aan bitjes.

Vijf minuten later stond ik weer buiten, zonder bitjes. Midden in Alanya, geen idee waar ik me bevond. Ik besloot terug te gaan naar de tandarts waar ik was geweest. Nadat ik een aantal mensen had aangesproken en de weg had gevraagd, was ik binnen 10 minuten op de plaats van bestemming. Bij binnenkomst herkenden ze me meteen en toen ik uitlegde wat het probleem was, werd ik heel snel weer geholpen.

Deze keer ging het "happen" iets minder goed. De assistente propte de mal in mijn mond, duwde het keihard aan en langzaam liep "het spul" mijn keel in. Ik moest flink kokhalzen en kreeg nauwelijks lucht. Er werd mij geadviseerd door de neus te ademen. Ja hallo, alsof ik dat zelf niet weet!! Ik kon echter niet meer en bleef maar kokhalzen. Het leek uren te duren voordat ik verlost werd. De tranen rolden over mijn wangen. Nog nooit had ik zoveel moeite gehad met het maken van afdrukken. Gadver!! Ik kreeg te horen dat ik op woensdag (gisteren) terug moest komen om de bitjes op te halen.

Spannend.... na mijn middagactiviteit ging ik snel richting Alanya om de nieuwe clear overlay voor de bovenkaak op te halen. Na een vriendelijk onthaal mocht ik meteen gaan passen en ja hoor, het zit prima!! Gratis en voor niks, mooie service. Maar dat mag ook wel na zo'n heisa om een paar bitjes!

Het zijn hele dikke bitjes, anders als in Nederland. Ik heb inmiddels via mail contact gehad met mijn Nederlandse tandarts en hij geeft aan dat dikkere bitjes ook prima zijn, zij het iets minder comfortabel. Ik heb nu een nachtje geslapen met de nieuwe bitjes en geen pijn aan mijn tanden gehad. Hopelijk blijft het zo....!! Het is wel vervelend omdat mijn mond behoorlijk vol zit. De bitjes zijn zo groot, maar hey, ze geven wel de support die ik nodig heb.

Hopelijk ben ik nu voorlopig van de tandarts af..... ik heb met mijn tandarts in Nederland afgesproken dat ik meteen langs kom als ik weer in Nederland ben. Dat wil zeggen: na hun vakantie, want mijn NL'se tandarts gaat 15 juli 3 weken dicht. Ik kan niet wachten op de dag dat ik mijn dunne clear overlays weer heb!!

Jullie kunnen vast begrijpen dat ik lichtelijk gefrustreerd ben geweest de afgelopen week..... vanaf nu weer volle gas er tegenaan zonder de tandarts perikelen in mijn achterhoofd.

Tot gauw en dan zal ik ook weer wat foto's plaatsen!

Liefs,

Cindy

Op en top genieten met de kids....... die laten de frustraties als sneeuw voor de zon verdwijnen!

Clear overlays kapot: op zoek naar een goede tandarts in Alanya

Goedemorgen!

Er is weer stof om over te schrijven, dus tijd voor een update! De titel zegt al waar dit verhaal over zal gaan...

Vorige week kwam ik er achter dat er een stuk uit de clear overlay van de bovenkaak was. Verder zat er een flinke scheur in. Shit, dacht ik! Ben ik net een maand hier en kan ik al op zoek naar een tandarts!! Door de drukte kwam het er steeds niet van en ik wist ook niet zo goed waar ik moest zoeken. Aangezien het hotel 7 km van het centrum van Alanya ligt, kon ik ook niet "even snel" op en neer gaan. Via via werd mij een tandarts in een privé-kliniek aangeraden.

Eergisteren ben ik met Archel op de fiets naar Alanya gegaan. Na enkele keren gevraagd te hebben kwamen we op het juiste adres uit. Het werd ook wel tijd; mijn tanden in de bovenkaak hadden tenslotte al een hele week geen echte steun meer gehad van het bitje. Ik wil écht niet dat mijn tanden weer gaan schuiven, dus ik moest er wel werk van maken.

Ik werd hartelijk ontvangen door een man die vloeiend Engels sprak. Ik legde uit dat ik net een paar maanden van mijn beugel af ben en liet ook de clear overlays zien. Hij vertelde dat zijn patiënten iedere 3 maanden nieuwe clear overlays krijgen, omdat de stevigheid er na 3 maanden uit is (dus te weinig support voor de tanden). O? Hier wist ik niets van? In Nederland is mij hier niets over gezegd. Deze bitjes had ik al bijna een half jaar.

Na een paar minuten werd ik geroepen en mocht ik de behandelkamer binnen komen. De assistente keek even en zonder de mallen te passen werd de afdruk gemaakt. Tijdens het maken van de afdruk liep de assistente zomaar de kamer uit en het duurde allemaal veel langer dan in Nederland. Shit, dacht ik, komt het wel goed?

Een uur later mocht ik terug komen om de bitjes op te halen. Het bitje van de onderkaak paste perfect, het bitje van de bovenkaak paste voor geen meter. Slecht gewoon. Ik heb dit meteen aangegeven en er werd meteen actie ondernomen. Er werd een nieuw bitje gemaakt.... 15 Minuten later was het bitje klaar, tijd om te passen. Wat denk je? Wéér paste het niet. Wel gaf ik nog aan dat ik denk dat de afdrukken niet goed waren gemaakt. Ik vertelde dat in Nederland altijd eerst de mallen worden gepast voordat de afdruk wordt gemaakt. Okéééééé. Er kwam nu een andere assistente bij en die ging inderdaad eerst op haar gemak de mallen passen voordat de afdrukken werden gemaakt.  Ik had ook geen tijd meer om langer te wachten want ik moest terug naar het hotel om te werken. Dus spraken we af dat ik een dag later (gisteren) even terug zou komen om de (hopelijk passende) bitjes op te halen.

De bitjes passen nu wel.... nog niet echt perfect, maar ze zijn ook iets anders als in Nederland. Stugger en dikker materiaal. Ik ga het zelf nog wel een beetje bij knippen en zodra ik terug ben in Nederland laat ik maar snel nieuwe maken. Het is alleen maar voor de nacht, dus hopelijk is het goed zo.

Oja, qua prijs probeerden ze me ook nog een oor aan te naaien. Doen ze overal hoor, maar van een goed bekend staande
privé kliniek valt me dat wel een beetje tegen. Ze begonnen met 70 euro voor 1 bitje. Toen 50 euro voor 1 bitje. Toen 50 euro voor 2 bitjes en toen de manager erbij kwam en ik vertelde dat ik bij Club Paradiso werk, kreeg ik 2 bitjes voor 25 euro. Interesseert me verder niet want het gaat toch via de verzekering, maar toch..... Afijn, het is opgelost en ik heb twee passende bitjes en daar draaide het tenslotte om.

Ik ga weer aan de slag.. Fijne dag allemaal!

Liefs,

Cindy

Van lelijk eendje naar zelfbewuste jonge vrouw

Goedemorgen!

En weer een week voorbij... Vóór mijn grote Kids&CO-avontuur gaf ik nog aan te stoppen met de blog of het updaten in ieder geval op een lager pitje te zetten. Hoewel ik weinig tijd heb, probeer ik toch regelmatig een update te plaatsen. Ik kan het gewoon niet laten, zó leuk vind ik het! En.... ik blijf nog schrijven zo lang ik nieuws heb. Zodra ik terug ben in Nederland zal er weer wat meer nieuws zijn. Er komen nog een paar mooie uitdagingen op mijn pad die te maken hebben met mijn traject, dus ik hoop jullie daar meer over te kunnen vertellen als ik terug ben in Nederland.

Ik vind het fantastisch om te zien dat het forum een eigen leven is gaan leiden. Bezoekers die hun ervaringen delen, anderen die hier weer op reageren en elkaar op de hoogte houden van de vorderingen. Van ieder bericht dat geplaatst wordt krijg ik een notificatie in de mail. Iedere dag staan er weer een aantal in mijn mailbox. Helemaal super! Ik ben ervan overtuigd dat veel andere patiënten hier nog iets aan gaan hebben. Lieve forumbezoekers, ook al reageer ik lang niet overal op; ik lees alles en ik leef met jullie mee! Keep up the good work!

En dan is het nu tijd voor een update over mezelf!
Ik krijg héél veel foto's van gasten en zelf maak ik ook wel eens wat. Regelmatig snuffel ik eens door de foto's die ik inmiddels heb verzameld, 2.500 in totaal. Ik vind het dan soms raar om naar mezelf te kijken. Raar om mezelf zo te zien stralen en mezelf zo gelukkig te zien. Dat gevoel kende ik tot een jaar geleden nog niet. Het is tamelijk nieuw voor mij, maar ó wat voelt het goed!

Af en toe zet ik dan eens een paar foto's naast elkaar. Foto's van vóór de kaakosteotomie vergelijken met foto's van nu. Dan zie ik pas hoe groot het verschil is. Ik lijk niet eens meer op 'het meisje' van vóór de operatie. Er zijn ook wel eens bezoekers die mij een persoonlijk bericht sturen o.b.v. de voor- en na-foto's met de vraag of het wel dezelfde persoon is. Grappig vind ik dat altijd! Al moet ik zeggen dat ik dat gevoel bij onderstaande foto's zelf ook wel heb. Dat zijn echt twee totáál verschillende personen. Kijk ook even naar de uitstraling. Tenminste, dat is iets wat mij heel erg opvalt. Op de linkerfoto kijk ik 'pips', niet gelukkig, straal ik geen levensvreugde uit. Hoe anders is dat op de rechterfoto. Daar staat gewoon een zelfbewuste jonge vrouw. Of zien jullie dat anders? Kijk maar eens goed.

Toen (maart 2012) en nu, amper een jaar later... 'spot the difference'

Ik moet eerlijk toegeven dat ik het hele traject niet zo goed los kan laten. Wat er dan door me heen gaat? Nou ja, wat niet eigenlijk. De dag van de operatie komt nog dagelijks naar boven, de periode erna, de dag dat de beugel eruit ging, dankbaarheid dat tandarts Scuric en Dr. de Jonge me er doorheen hebben gesleept, het geluksgevoel wat ik niet kende maar nu iedere dag ervaar. Soms nog een beetje ongeloof. Iedere dag spookt er wel iets door mijn hoofd. Dit traject is een wezenlijk onderdeel van mijn leven. Dit traject heeft voor een grote uiterlijke maar ook innerlijke verandering gezorgd. Dit traject heeft mij veranderd als mens. Dit traject heeft echt een positieve invloed gehad op mijn leven.

Dat is dan ook één van de redenen waarom ik het niet los kan laten. De positieve switch die dit traject aan mijn leven heeft gegeven zal ik nooit en te nimmer vergeten. Bij de herinneringen zitten ook de mindere ervaringen, maar dat hoort erbij. Die zou ik wel los willen laten, maar het lukt me niet. Ze blijven rondspoken in mijn hoofd. En ach; na verloop van tijd zal het wel verwateren. Alles heeft zijn tijd nodig. Feit blijft dat ik tegenwoordig gelukkig ben en een gat in de lucht spring!

Tegenwoordig spring ik een gat in de lucht......

En gaat alles 'toppie joppie'!

Ik ben wel nog aan het twijfelen of ik bij terugkomst in Nederland weer terug ga naar de kaakfysio. Daarover de volgende keer meer. Het is maar een korte blog geworden; tijdgebrek speelt me af en toe parten! Mijn tante, nichtje en een vriendin zijn afgelopen week hier geweest, dus ik heb mijn tijd goed besteed. Fijn om even een paar vertrouwde mensen om me heen te hebben.

Ik denk tot volgende week, en anders een paar dagen later!

Liefs,

Cindy

Ongemakken blijven, maar geen tijd om over na te denken!

Merhaba!

De tijd vliegt voorbij, de dagen zijn lang en goed gevuld en al een aantal dagen was ik van plan om een nieuwe blog te plaatsen. Door de enorme drukte heeft een nieuwe blog even op zich laten wachten. Maar tadaaaaaa, hier is-tie dan.

Het is hier echt fantastisch en ik heb het onwijs naar mijn zin. Allemaal leuke mensen om me heen en super enthousiaste kids. Vanuit het personeel en het management krijgen we enorm veel medewerking en hulp. SUPER!

En dan, verder naar het onderwerp waar deze blog over gaat: de kaak. Ik vind het héérlijk om even de sleur van ziekenhuisbezoeken, kaakfysiobezoekjes enzovoorts achter me te laten. Doordat ik de hele dag druk bezig ben heb ik weinig tijd om na te denken over de ongemakken. In mijn hoofd ben ik veel meer bezig met de dingen die ik moet regelen voor de kidsclub. Best fijn, hoor!

De oefeningen heb ik jammer genoeg niet zo consequent meer gedaan. Slechte zaak, I know, maar ik kom er gewoon niet aan toe. In het begin heb ik nog wel iedere dag mijn oefeningen gedaan. Mond open en dicht, naar de zijkanten schuiven en goed kauwen aan de rechterkant. Nu ik er iets minder fanatiek mee bezig ben merk ik ook dat ik uit gewoonte weer aan de linkerkant gaan kauwen. Niet goed. Ik moet juist aan de rechterkant kauwen, maar ik heb nu geen Archel aan mijn zijde die daar eens flink op hamert. Volgende week komt Archel op bezoek dus dan kan hij er weer even op hameren.

Ik ben de hele dag heel veel aan het praten. Met collega's, gasten en vooral met de kinderen. Aan het einde van de dag voel ik wel een flinke vermoeidheid opkomen en doe ik extra mijn best om goed te articuleren. Wat ben ik blij als ik 's avonds in mijn bed lig en mijn kaken even rust kan gunnen. Het kost gewoon veel energie om duidelijk te praten. Omdat ik uit Limburg kom praat ik al met een accent en moet ik nog harder mijn best doen om ABN te praten. ;)

Al met al gaat het hartstikke goed met me. De ongemakken zijn er, maar ik ben er véél minder mee bezig dan in Nederland. Ik probeer de komende tijd mijn oefeningen weer even op te pakken, zodat ik geen terugval ga krijgen!

Bedankt voor alle bezoekjes aan de blog. Ik lees alle berichten, maar ik kan niet overal meteen op reageren. Mocht je vragen hebben, schroom dan niet om ze te stellen want ook vanuit Turkije kan ik te hulp schieten.

Ik laat het hier even bij; er is weer een nieuwe en drukke dag aangebroken. Ik ga er weer voor!!

Tot gauw allemaal.

Liefs vanuit Alanya.

Cindy

PS Even een korte sfeerimpressie. Zie hieronder.