Week 18 na de operatie: een onverwachts bezoek aan de kaakchirurg en lekker uiteten!

Goedemorgen allemaal,

Wat is het vroeg voor mij; het is nu half 6 in de ochtend. Over een uur vertrek ik met Archel richting het vliegveld om vervolgens naar Budapest te vliegen voor een stedentrip van 5 dagen. Aangezien ik weer genoeg heb meegemaakt en natuurlijk ook omdat jullie gewend zijn om iedere maandag een verhaal voorgeschoteld te krijgen, ben ik extra vroeg opgestaan om jullie helemaal op de hoogte te stellen van alles wat er speelt omtrent mijn kaken. Als dat geen verantwoordelijkheidsgevoel voor de lezer is?! ;)

Laten we beginnen bij mijn ongelukje van twee weken geleden. In een van mijn vorige blogs heb ik hier kort over verteld, maar nu wil ik daar graag even wat verder over uit wijden. Twee weken geleden heb ik mezelf namelijk een vuistslag tegen mijn rechter onderkaak gegeven. Heel stom, dom en lomp, maar het is gebeurd. Het is wel ironisch; ik ben altijd heel voorzichtig en probeer ervoor te zorgen dat mij niets kan overkomen. Voorzichtig in het verkeer, voorzichtig in de sportschool enzovoorts. En dan komt er ineens een moment dat je jezelf in je gezicht slaat. Die zag ik letterlijk niet aankomen. De eerste paar dagen heb ik echt weer pijn gehad, zo heftig zelfs, dat ik naar een pijnstiller heb gegrepen. Verder heb ik goed gekoeld, want er was een lichte zwelling opgekomen. Mensen uit mijn omgeving adviseerden me om toch maar contact op te nemen met het ziekenhuis, zodat Dr. de Jonge even kon nakijken of er écht niets aan de hand was. Voor mezelf bedacht ik steeds excuses om niet te bellen en ik overtuigde mezelf ervan dat er toch echt niets meer kapot kon gaan na zo'n lange tijd (4 maanden). Tot op de dag van vandaag heb ik last van die klap; kauwen doe ik nauwelijks aan de rechterkant omdat dit erg gevoelig is. Verder heb ik de hele dag een zeurend, vervelend gevoel en dit verergert als ik bijvoorbeeld lang moet praten. Afgelopen dinsdag kwam ik helemaal zelf tot het besef dat het misschien beter was om te luisteren naar de mensen om me heen en toch even de poli Kaakchirurgie te bellen. Nadat ik alle moed bij elkaar had geraapt, belde ik aan het einde van mijn werkdag naar het ziekenhuis. Ik legde mijn verhaal uit en ook de assistente vond het toch beter om even te komen. Echter..... ze was een back up aan het maken van de bestanden op de computer en ze kon dus op dat moment geen afspraak voor me vastleggen. Of ik misschien op woensdag terug kon bellen. Eerst dacht ik: "laat maar", maar toen ik op woensdag nog een keer alle moed had verzameld, belde ik weer met de poli Kaakchirurgie. Gelukkig kon ik meteen een dag later terecht. Zo zat ik donderdagochtend dus geheel onverwachts bij de kaakchirurg.

Na een paar minuten in de wachtkamer werd ik al naar binnen geroepen. Al vrij snel kwam Dr. de Jonge de behandelkamer binnen. Voordat ik mijn woordje kon doen, wilde hij me eerst bedanken voor de cake die ik twee weken geleden had meegenomen. Wim heeft zich dus toch aan zijn woord gehouden en de cake niet zelf opgegeten maar netjes aan Dr. de Jonge gegeven. Zo hoort dat!
Daarna heb ik mijn verhaal gedaan. Ik vertelde dat ik een klap op mijn kaak had gehad. Dr. de Jonge vroeg meteen: "wie heeft je geslagen?" Toen móest ik dus wel vertellen dat ik mezelf per ongeluk had geraakt, echt genant. Hij voelde langs de kaakrand af en ik gaf aan waar het gevoelig werd. Dit was precies op de plek waar de breuk heeft gezeten. Het bot is zelfs nu nog, na zo'n lange tijd, aan het herstellen. Het bot moet zich volgens de kaakchirurg nog vormen. Gelukkig is er met het kaakbot niets aan de hand, maar kan het wel zo zijn dat het beenvlies om het bot geïrriteerd is. De beet is volgens Dr. de Jonge "prachtig". Daarna moest ik ook nog zo hard als ik kon in zijn vinger bijten. Hij zou aangeven als ik hem pijn deed. Uiteindelijk heb ik mijn tandafdrukken in zijn vingers achtergelaten, maar pijn heb ik hem niet gedaan. Mijn bijtkracht is nog niet optimaal te noemen. Ik heb hem meteen gevraagd wanneer ik eens eindelijk van mijn dove onderlip/kin af kom. Hij zei dat dit nog wel een hele tijd kon duren, zelfs tot een jaar na de operatie. Dr. de Jonge zette zijn vingers op mijn kin en kneep een dun velletje bij elkaar. Hier voelde ik bijna niets van, alleen een hele lichte tinteling. Zijn advies voor mijn pijntjes en ongemakken: TIJD!! Ja, tijd... geduld... ik ken die woorden nu onderhand wel. Ik heb hem eerlijk verteld dat mijn geduld op is en dat ik lichtelijk gefrustreerd ben. Hij begreep me als geen ander.
Nu we toch met elkaar aan het praten waren, besloot ik te vragen of hij ook een vaste lezer van mijn blog is. Hij antwoordde met een volmondige JA! We hebben nog het één en ander over de blog(verhalen) besproken en hij maakte me duidelijk dat hij het een mooi initiatief vindt. Er zijn namelijk weinig mensen die hun verhaal zo gedetailleerd beschrijven. Via deze blog ziet Dr. de Jonge ook eens de andere kant van het verhaal. Hij is de specialist en hij ervaart de trajecten natuurlijk heel anders dan zijn patiënten. Dr. de Jonge gaf toe dat hij het prettig vindt om ook eens de ervaringen van een patiënt gedetailleerd te kunnen volgen. Nou Dr. de Jonge, maar ook de vaste lezers, ik kan jullie geruststellen: op deze blog zal nog een hele tijd wekelijks een verhaal verschijnen. Zeker totdat de beugel eruit gaat en wellicht daarna ook nog wel een tijd. Ik beleef er veel plezier aan om wekelijks mijn ervaringen te delen. Dit heeft zeker te maken met de vele berichten die ik ontvang van lezers.
Na het gesprek over de blog hebben Dr. de Jonge en ik elkaar de hand geschud en "tot ziens" gezegd. Op 28 september mag ik me weer melden bij de mondhygiënist. Dr. de Jonge zal dan ook een kijkje komen nemen. Tevens wordt er dan een nieuwe I-Cat gemaakt.

Stiekem ben ik de mensen om me heen toch dankbaar dat ze me hebben geadviseerd om te bellen. Ik vind het namelijk moeilijk om deze stap zelf te zetten. Wat naar mijn mening zeker meespeelt is het feit dat ik het afgelopen 1,5 jaar té veel ziekenhuizen van binnen heb gezien. In amper één jaar tijd heb ik 5 operaties ondergaan en deze ervaringen hebben een grote indruk op me achtergelaten. Als ik, zoals in de genoemde situatie, eigenlijk naar het ziekenhuis moet bellen om toch even te laten controleren, denk ik: "ze zien me alweer aankomen" of "heb je haar weer". Ik weet dat dit niet de juiste gedachten zijn en dat de specialisten er zijn om mij te helpen, maar toch.... Bij sommige specialisten die mij in het verleden behandeld hebben kreeg ik zeer sterk dat gevoel. Ik ben gewoon klaar met ziekenhuizen, klaar met alle behandelingen en ik wil gewoon geen dokter meer zien. Hoewel, ik moet toegeven dat ik graag bij Dr. de Jonge kom, maar dat is dan ook een uitzondering. Hij is, meer dan welke dokter dan ook, een "mensen-mens". Empatisch, geduldig en bovenal zorgzaam. Daar ben ik dankbaar voor, iedere dag. Gelukkig was deze kaakoperatie de laatste in een serie van 5 geplande operaties en kan ik nu hopelijk weer de weg omhoog inslaan.

Verder ben ik behoorlijk gefrustreerd over de vorderingen die ik maak, maar gelukkig heb ik de sportschool waar ik bijna dagelijks mijn frustraties achter probeer te laten. Regelmatig heb ik contact met lotgenoten en ik heb het gevoel dat anderen veel sneller herstellen dan mij. Misschien ben ik er ook veel te veel mee bezig. Ik wil gewoon dat nú alles weer goed is, dat het dove gevoel weg is, dat de gevoelige tanden weg zijn, dat het beurse gevoel weg is, dat ik aan spareribs kan kloven en dat ik mijn mond weer net zo ver kan openen als voorheen. Ik kan helaas niet alles hebben. Eén van de personen met wie ik contact heb gaf misschien wel een logische verklaring voor het naar mijn gevoel "trage herstel". Als iemand vóór een operatie met stress en angst kampt, heeft dit in veel gevallen invloed op het herstel. Daar ik vóór de operatie wekenlang compleet over mijn toeren was, zal dat het wel zijn. Wellicht speelt het ook wel mee dat ik diep van binnen nog aan het herstellen was van mijn vorige OK's. De tijd vóór de operatie zal ik nooit meer vergeten. Ik was mezelf niet meer en wist niet meer hoe ik het had. Even diep inademen, uitblazen en weer doorgaan... gelukkig is alles achter de rug!

Nu over naar het goede nieuws: afgelopen vrijdag ben ik naar de orthodontist geweest. Er hoeft nog maar één klein spleetje dichtgetrokken te worden en dan mag de beugel eruit. Op mijn vraag hoe lang dat dan ongeveer zou gaan duren, antwoordde hij: "ongeveer 2 maanden". Ik stond perplex. Werd er eerst nog gezegd dat de beugel er 'misschien' voor nieuwjaar uit zou mogen, nu ben ik waarschijnlijk toch iets eerder klaar. Dat is een hele mooie meevaller, want mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld. Ik ga me alleen niet al te veel spitsen op die twee maanden. Mocht het onverhoopt toch iets langer gaan duren, zal ik minder teleurgesteld zijn dan dat ik me er helemaal op gespitst zou hebben. Het kan alleen nog maar meevallen. Wat ik nu in ieder geval wel voor 99% zeker weet, is dat ik dit jaar beugelloos aan mijn kerstdiner kan beginnen. Dat was ook mijn doel en zoals het er nu naar uit ziet, ga ik dat ruimschoots halen! Lieve tandarts, you made my day!! :)

Ander goed nieuws: afgelopen vrijdag ben ik voor het eerst gaan uiteten. Mijn ouders hadden mij vóór de operatie al beloofd dat we zouden gaan wokken als ik weer goed kon eten. Dat moment was al een tijdje daar, maar nu pas hadden we de tijd om deze afspraak in praktijk te brengen. Mijn ouders zijn, naast Archel, mijn grootste steun en toeverlaat geweest in dit traject en hebben me altijd moed ingesproken. Het etentje van vanavond was de kers op de taart, een geweldige mijlpaal en een mooie beloning voor mijn geleverde strijd. En wat was het genieten!! Kijk maar eens naar onderstaande foto's...

Eerst een kopje soep voordat er pas echt gebunkerd kon worden

Da's pas genieten!

'Hmm, dat ziet er wel heel lekker uit!'

Lekker wokken, wokken, wokken!

Al met al was afgelopen vrijdag een geweldige start van mijn vakantie. Helaas moet ik nu langzaam gaan afronden. Ik kan hier nog zóveel meer vertellen, maar ik moet gaan opschieten want we vertrekken zo richting het vliegveld. Het vliegtuig missen is tenslotte wel het laatste dat ik wil!

Voor nu, bedankt voor het lezen en mochten er vragen zijn: stel ze gerust. Je zal alleen iets langer moeten wachten op antwoord want de komende 5 dagen zal ik waarschijnlijk niet reageren. Even mijn verstand op nul en vooral genieten in Budapest.

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Forum toegevoegd aan de blog

Beste lezers,

Vanaf vandaag is de website uitgebreid met een forum.
Enkele mensen die mij persoonlijk hebben benaderd, kwamen met deze suggestie.

Via deze weg is het voor lotgenoten gemakkelijker om elkaar te vinden en ervaringen te delen.

Het forum is te bereiken door bovenaan mijn weblog door te klikken naar "Forum Kaakosteotomie". Het forum is nu nog vrij leeg, maar hopelijk gaan jullie ervaringen en tips delen, zodat we een actief forum krijgen. Ook voor vragen kun je natuurlijk altijd terecht!! Dus mensen die al een kaakosteotomie hebben ondergaan, maak een topic aan en deel je ervaringen. Hier help je anderen mee.

Aanstaande maandag publiceer ik uiteraard weer mijn ervaringen van de afgelopen week. Ik heb weer veel meegemaakt, dus ik verwacht jullie dan ook allemaal maandag op mijn blog.

Alvast veel leesplezier.

Liefs,

Cindy

Handige tips & tricks voor na de operatie

Goedemorgen beste lezers,

Na een tropisch en zweterig weekend is het tijd om een blog te wijden aan algemene tips voor na de operatie. Veel bezoekers van deze blog staan op de wachtlijst om een kaakosteotomie te ondergaan. Deze mensen hebben nog veel vragen omtrent de operatie en ik krijg dan ook regelmatig berichten van mensen die vragen om tips en adviezen. Om te voorkomen dat ik wekelijks dezelfde vragen krijg, schrijf ik vandaag een blog boordevol tips en adviezen omtrent alle praktische zaken rondom een kaakosteotomie.

Tips met betrekking tot eten:

- Ten eerste: haal al je keukenapparaten onder het stof vandaan en maak optimaal gebruik van de handige gadgets! Zelf heb ik veel gebruik gemaakt van de staafmixer, blender en sapcentrifuge.
Wat ook een must is: haal voldoende rietjes in huis. In het begin is het moeilijk om "normaal" uit een glas te drinken of om een theelepeltje tussen je tanden te krijgen. Een rietje is dan de makkelijkste manier om iets binnen te krijgen. Knip het rietje half af, zodat je minder kracht hoeft te zetten.

- Zorg dat je in de week vóór de operatie een aantal porties verse goed gevulde soep bereid. Deze kun je geportioneerd in de vriezer stoppen. Na de operatie hoef je ze dan maar uit te halen en je maaltijd is klaar. Bij goed gevulde soepen kun je denken aan groentesoep, courgettesoep, aspergesoep, brocollisoep, bloemkoolsoep e.d. Na het bereiden even de staafmixer erdoor en je hebt een heerlijke fijngemalen soep. Voor extra calorieën kun je eventueel een potje room toevoegen. Dit maakt het ook extra lekker! Mocht je behoefte hebben aan lekkere recepten, stuur me dan even een berichtje. Ik kan je vast en zeker helpen.

- In de eerste weken na de operatie heb ik behoorlijk wat babypap er doorheen gewerkt. Dit smaakte niet alleen lekker, het was ook gemakkelijk weg te werken. Zorg dat je genoeg keuzemogelijkheden hebt, want continu dezelfde pap gaat snel vervelen.

- Zorg ervoor dat je voldoende vezels en granen binnen krijgt. Dit is niet alleen gezond, maar ook heel goed voor de stoelgang. Omdat je na de operatie geen normaal eetpatroon hebt, kan dit de stoelgang bemoeilijken. Een manier om voldoende vezels/granen binnen te krijgen is Weetabix. Dit product heb ik eigenlijk pas kort geleden ontdekt. Dit zijn een soort granenkoekjes die je kan oplossen in melk. De "koekjes" worden heel zacht en je krijgt een papperig geheel. Voor een lekkere zoete smaak voeg je een beetje honing toe. Als je voldoende melk toevoegt zou je het zelfs met een rietje naar binnen kunnen slurpen.

- Als je je een paar weken na de operatie weer wat beter voelt, zal de drang naar normaal voedsel steeds groter worden. Kauwen is dan helaas nog uit den boze. Er zijn legio manieren om toch je favoriete voedsel naar binnen te krijgen. Ik had bijvoorbeeld heel veel zin in een kroket. De eerste paar keren heb ik de vulling eruit gelepeld. Toen het weer iets beter met me ging, heb ik kroketten geprakt en met een sausje opgegeten. Creativiteit is het toverwoord tijdens je zoektocht naar smaakvolle dingen om te eten.

Genieten van de vulling van een kroket!

- Wat ik zelf als prettig heb ervaren is het eten van ijs. Dit voelde fijn voor mijn kaken. Een flinke portie ijs stond voor mij gelijk aan koelen met coldpacks, alleen véél lekkerder natuurlijk. In het begin verdunde ik het ijs met melk. Later, toen ik weer met een theelepeltje kon eten, werkte ik alles gewoon naar binnen.

- Na een paar weken zonder chocolade begon de drang toch weer te komen. Ik ben tenslotte een vrouw en die hebben behoefte aan chocolade! Wat was ik gefrustreerd en wat had ik toch zin in BonBonBloc. Ik heb mijn creativiteit laten spreken en ben de chocolade (aangelengd met melk) au-bain-marie gaan smelten in een pannetje. De gesmolten chocolade goot ik dan over een flinke portie roomijs, et voilà, ik had mijn portie chocolade!

Chocolade smelten in een pannetje, hmm...

- Smoothies! Om voldoende vitamines binnen te krijgen, is het belangrijk om aan je portie fruit te komen. Een paar weken vóór de operatie heb ik een sapcentrifuge gekocht en hier heb ik dan ook veelvuldig gebruik van gemaakt. Voor diegenen die twijfelen, het is écht een aanrader om er een aan te schaffen. Dagelijks kreeg ik de lekkerste smoothies en zo dus ook mijn benodigde portie vitamines!!

Andere handige tips:

- Mocht het buiten koud zijn als je het ziekenhuis verlaat: neem een sjaal mee. Je gezicht kan erg gevoelig zijn voor invloeden van buitenaf. Dit in verband met de zenuwen die zijn aangetast.

- Gebruik Sensodyne Protect & Repair. Na een tip van mijn oom heb ik deze ook gekocht en deze tandpasta maakt echt waar wat er in de reclame gezegd wordt. Mijn tanden zijn sinds de operatie erg gevoelig, maar deze tandpasta zorgt ervoor dat tandenpoetsen en koud/warm eten niet zo'n pijn meer doet.

- Een bedrekje is na de operatie erg handig. Plat liggen heb ik zelf als zeer onprettig ervaren, dus heb ik wekenlang gebruik gemaakt van een bedrekje. Gewoon om te relaxen, maar ook om 's nachts te slapen. Dit maakte het voor mij comfortabel.

- Na de operatie heb ik 2 weken lang nertsolie op mijn gezicht gesmeerd. Dit heeft een positieve werking op de ontwikkeling van bloeduitstortingen. Na een week was ik helemaal geel tot op mijn borst. Daarna is alles vrij snel weggetrokken. Wat ik ook vaak van mensen hoor is dat ze "Vallen en stoten"-gel gebruiken van VSM. Over de werking hiervan kan ik niets vertellen, maar ik hoor er wel positieve verhalen over.

- Haal een potje vaseline in huis. Omdat je zelf je lippen niet kan bevochtigen, is het prettig om af en toe eens wat vaseline op je lippen en in de mondhoeken te smeren. Zo voorkom je dat je lippen/mondhoeken uitdrogen.

Ik zal vast nog een aantal tips en tricks vergeten zijn, maar dit zijn er toch al een heleboel. Hopelijk hebben jullie er iets aan! Mochten er nog vragen zijn, schroom niet om contact op te nemen.

Tot volgende week.... dan een verslag van mijn allereerste keer uiteten na de operatie. Komende vrijdag is het zover: mijn ouders trakteren Archel en mij op een avondje wokken. Wat kijk ik dáár naar uit!

Liefs,

Cindy

Week 16 na de operatie: weer op bezoek bij de kaakchirurg

Goedemorgen lezers,

Allereerst wil ik even iedereen die de moeite heeft genomen om me een berichtje te sturen voor mijn verjaardag bedanken! Bekenden of onbekenden, het maakt niet uit, er is gretig gebruik gemaakt van het contactformulier op de weblog. Niet alleen voor verjaardagswensen wisten mensen me te vinden, maar ook voor allerlei vragen omtrent het traject. Want dát is natuurlijk waar ik deze weblog volledig aan gewijd heb.

Precies een week geleden stond er een afspraak gepland bij de tandarts/orthodontist. Ik wist deze keer niet wat me te wachten stond. De tandarts heeft vanuit allerlei hoeken en standen mijn beet en de stand van de tanden bekeken. Hij zei: "het gaat nu wel allemaal heel hard." Yes, dacht ik!! Nog even doorzetten en dan mag zéker de beugel eruit. Ik durfde alleen niet te vragen hoe lang ik nog moet, want dat doe ik al bijna elke keer. Die man wordt nog een keer gek van me. Een paar maanden geleden zei hij nog dat het een streven is om mijn tanden vóór nieuwjaar in de juiste stand te hebben, zodat de beugel eruit kan. Als het aan mij ligt, gaat die beugel er liever vandaag dan morgen uit. Maar toch, als de tandarts aangeeft dat het nog iets langer gaat duren dan nieuwjaar, zal ik daar genoegen mee nemen. Ik wil perfectie en als daar nog een paar maanden extra voor nodig zijn, dan is dat zo. De plaatjesbeugel hoort al ruim 2 jaar bij me, dus dan houd ik het die paar extra maanden ook nog wel vol. Uiteindelijk heeft de tandarts vorige week beneden een nieuwe draad geplaatst. In verband met mijn vakantie moet ik al op 24 augustus weer terug. Benieuwd wat er dan weer gaat gebeuren. Wordt in ieder geval vervolgd.....

Op weg naar de kaakchirurg, melden bij de balie.... route 145

Afgelopen dinsdag ben ik weer in het ziekenhuis geweest. Omdat ik jarig was had ik cake gebakken en ik kon het natuurlijk niet laten om een paar stukken voor Wim en Dr. de Jonge mee te nemen. Deze keer was ik vrij snel aan de beurt en werd ik met felicitaties binnengehaald door Wim. Drie dikke zoenen op de wang.... nou, toen had hij de cake wel verdiend! Een dag van tevoren was hij zelf jarig geweest, dus hij kwam om in het gebak. Deze cake kon er echter nog wel bij. Het enige probleem was dat Dr. de Jonge zelf niet aanwezig was die dag. Shit, ik had er echt lang naar uitgekeken om weer een bezoekje aan hem te brengen en dan is hij er niet! Eerst dacht ik dat Wim, de mondhgyiënist, me voor de gek hield. Ik vermoedde dat hij de cake zelf wilde opeten en dus met me aan het dollen was. Wim gaf toe dat het aan zichzelf te wijten is dat patiënten hem lichtelijk wantrouwen. Logisch, die man maakt alleen maar grapjes. Ik ben blij met hem, want op de manier waarop hij patiënten benadert, haalt hij de spanning weg. Maargoed, deze keer bleek hij toch gelijk te hebben. Dr. de Jonge was echt niet aanwezig, helaas. Wim beloofde me om de cake de dag erna aan Dr. de Jonge te geven, met briefje en al. In het kwartier dat ik binnen ben geweest, heb ik nog zeker 3x gevraagd of hij me écht niet voor de gek hield en dat hij de cake wel moest geven en niet zelf opeten. Ik heb hem op zijn woord vertrouwd, maar ik ga volgende keer zeker navragen of de kaakchirurg zijn portie nog heeft gekregen.

Wim kijkt me vol ongeloof aan als ik hem vertel dat ik hem niet vertrouw. Grappenmaker!

Even de lamp goed plaatsen voordat Wim aan de slag gaat

In de behandelstoel zijn er niet veel bijzonderheden gebeurd. Wim heeft mijn mond goed gereinigd. Hij heeft goed materiaal om me met een frisse mond naar huis te laten gaan. Met mijn gewone tandenborstel krijg ik het toch minder goed schoon dan dat Wim dat kan. Ik zou graag weer mijn elektrische tandenborstel ter hande nemen, maar helaas geeft dit enorme pijnscheuten. Dit heb ik trouwens nog voorgelegd aan Wim. Is het normaal dat mijn tanden zo gevoelig zijn, 3,5 maand post-OK? Ja, zegt hij. Het komt regelmatig voor dat patiënten lange tijd niet elektrisch kunnen poetsen, omdat het doordreunt in de tanden en kaken. Ik was weer even gerustgesteld, maar gaf wel aan dat ik het verre van prettig vind. Mijn elektrische tandenborstel reinigt toch iets beter dan de gewone kindertandenborstel die ik nog gebruik. Nog maar even volhouden dan en binnenkort nog eens proberen.

Wim in actie tijdens de gebitscontrole

Afwachten wat er gaat gebeuren

De vervanger van Dr. de Jonge die aanwezig was, hoefde mij niet meer te zien. Alles gaat verder goed en ik heb gewoon GEDULD nodig betreffende mijn herstel. Hoe vaak heb ik dat woord al genoemd in deze blog? Vast héél vaak.... geduld is een schone zaak. Ik vind het moeilijk om geduldig zijn, maar soms moet je gewoon naar je lichaam luisteren.

Nog even spoelen en klaar!

Over 6 weken, op 28 september, moet ik weer op controle in het ziekenhuis. Dr. de Jonge is dan weer gewoon aanwezig en ook Wim is dan weer van de partij. Op deze dag wordt er bovendien een nieuwe I-Cat gemaakt. Door middel van deze scan kunnen de kaken drie-dimensionaal in beeld worden gebracht. Eens kijken of mijn kaakbotten weer goed aan elkaar zijn gegroeid!

Genoeg over de tandarts en het ziekenhuis. Er was deze week ook genoeg reden voor feest: mijn 23e verjaardag. Ik ga nu even off-topic, maar ik wil wel nog even vertellen dat ik ontzettend heb genoten van mijn zelfgemaakte kwarktaart! In week 7 post-OK heb ik al eens een stukje kwarktaart gehad, maar dit wordt nooit oud. Nu ik ook de bodem weer goed naar binnen kan werken, is het extra genieten. En ja, dat heb ik ook deze keer weer gedaan.

Afgelopen zaterdag is er trouwens een klein ongelukje gebeurd. Heel stom en bovenal lomp: ik heb mezelf per ongeluk een vuistslag tegen mijn rechterkaak gegeven. Ik zat op de fiets met een paar zware tassen. Eén tas was afgezakt en die wilde ik terug op mijn schouder doen, maar ik schoot uit en ineens had ik een vuist tegen mijn kaak zitten. Een flinke pijnscheut schoot door mijn kaak. Gisteren had ik een lichte zwelling en nog steeds heb ik een flinke drukpijn als ik eraan kom. Ik heb dan ook de coldpacks maar weer tevoorschijn gehaald, want dit is een aangename verlichting! Nu maar hopen dat het snel weer beter gaat, want ik kon afgelopen nacht zelfs niet op mijn rechterzij slapen. Ach, op het oog staat alles nog recht dus ik zal verder wel niets beschadigd hebben. Dit accident was voor mij wel een bevestiging dat ik nog lang niet klaar ben voor een achtbaan, hoe graag ik dat ook wil!

De operatie is vandaag inmiddels 4 maanden geleden. Het voelt soms nog als de dag van gisteren, de herinneringen staan op mijn netvlies gebrand. Maar: het resultaat mag er zijn. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik deze kans heb gekregen!!

Tot volgende week, tot de volgende blog.

Liefs,

Cindy

Week 15 na de operatie: lunchen bij Délifrance

Goedemorgen geïnteresseerde lezers,

De afgelopen week; een week zonder benoemenswaardige vorderingen, zonder groot nieuws, zonder ups en downs. Een standaard week zoals vele anderen. Werken, fitnessen en nog altijd op en top genieten van het eten. Nog steeds kom ik iedere week dingen tegen waarvan ik denk: "Ohja, dit heb ik na de operatie ook nog niet gegeten, hmmm, daar heb ik nu wel zin in!" Ik merk aan mezelf dat ik bepaalde dingen heel erg heb gemist. Een boterham wordt door mensen als iets volkomen normaals gezien, maar nu ik een lange periode heb doorgemaakt waarin ik geen boterham naar binnen kon werken, ben ik een boterham echt gaan waarderen. Iedere dag schuif ik er wel een paar naar binnen. Het maakt me niet uit wat erop zit, ik geniet er wel van!!

Afgelopen zaterdag is mijn tante bij ons op bezoek geweest. Ze nodigde ons uit om samen te gaan lunchen. We kwamen terecht op het terras van Délifrance. Shit, dacht ik, allemaal harde baguettes op het menu, dat kan ik nooit bijten!! Gelukkig werd de harde baguette ingeruild voor een zacht ciabattabrood en kon ik de lol niet op. Met mes en vork heb ik mijn maaltijd meester gemaakt. Ik doe er nog steeds langer over om het eten naar binnen te werken. Kauwen gaat nog niet zo krachtig en snel. Uiteindelijk heb ik er wel 45 minuten over gedaan om onderstaande maaltijd te verorberen, maar het was meer dan de moeite waard.

Wauw, dát ziet er lekker uit!

Ook Archel had zich een lekker broodje uitgezocht

De knoeitaferelen heb ik overigens niet vertoond op het terras bij de Délifrance. Hier was ik best bang voor, maar gelukkig zat er niet te veel dressing op het broodje en was er dus geen kans dat er iets langs mijn kin af zou druipen zonder dat ik het zou merken. Thuis heb ik dit wel nog vaker en ik begin me er inmiddels steeds meer aan te irriteren. Het wordt tijd dat mijn gevoel eens terugkomt. Niet alleen vanwege de knoeitaferelen, maar ook omdat het gewoon niet prettig aanvoelt. Ik wil mijn oude gevoel van voor de operatie weer terug. Hopelijk gaat dit er snel van komen, maar mijn kaakchirurg heeft gezegd dat dit lang kan duren. Misschien komt het gevoel zelfs wel nooit meer terug.... de tijd zal het leren.

Op het gebied van eten werk ik de meeste dingen wel weer naar binnen. Alleen vlees waar ik wat langer op moet kauwen laat ik nog staan. Mijn kaken raken vermoeid als ik lang moet kauwen om iets kapot te krijgen. Gelukkig zijn er genoeg soorten mals vlees, dus die portie krijg ik ook wel naar binnen. Overigens zijn mijn tanden nog steeds echt overgevoelig. Vooral mijn voortanden moet ik niet te veel aanraken, want dat wordt pijnlijk. Tanden poetsen is gewoonweg vervelend. En dan te bedenken dat ik de elektrische tandenborstel nog steeds niet gebruik, maar mijn tanden poets met een "gewone" kindertandenborstel. Ik weet niet waar dit precies aan ligt, maar het zal ook nog wel met het herstel te maken hebben. Mijn mond openen gaat ook nog niet als voorheen. Als ik in een broodje wil bijten gaat dit soms gewoon niet omdat mijn mond niet ver genoeg open kan. Dit terwijl ik toch echt genoeg oefen om de beweeglijkheid te vergroten. Voorheen kon ik mijn mond écht ver openen, maar dat is nu wel anders. Hopelijk boek ik hierin nog vooruitgang in de komende tijd. In de toekomst zou ik best wel weer eens een grote Big Mac naar binnen willen werken. Daar moet mijn mond toch een stuk verder voor open kunnen dan dat ik nu kan. Geef toe, een Big Mac eten met mes en vork is echt geen gezicht.

De afgelopen week hebben we de grillplaat maar eens gebruikt. Lekker lang tafelen dus!

Persoonlijk had ik niet verwacht dat een kaakoperatie zo'n grote impact zou hebben op je lichaam. Op internet en in de boekjes die je van het ziekenhuis krijgt staat dat je na 6-8 weken wel bent hersteld, maar zelf denk ik hier heel anders over. Ja, 6-8 weken vloeibaar voedsel en totdat het bot hersteld is, maar daarna duurt het nog weken totdat je weer enigszins normaal kan eten en functioneren. Dit is natuurlijk voor iedereen anders, maar mijn ervaring leert dat ik zelfs op dit moment nog niet helemaal hersteld ben. De gevoelige tanden, pijn/vermoeidheid bij lang kauwen, de beweeglijkheid van de kaken, gevoelloosheid in de onderlip en kin.... de nasleep van deze operatie is toch groter dan ik had verwacht. Misschien heb ik het allemaal een beetje onderschat en misschien is het maar goed ook dat ik dit van tevoren niet allemaal wist!! Ik heb zelf veel opgezocht op internet en vooral op Engelse sites heb ik wel wat goede ervaringsverhalen gevonden van mensen met dezelfde operatie. Oké, het is eigenlijk dom en bovendien bangmakerij om van tevoren alles op te zoeken op internet. Zo ook filmpjes van de operatie op YouTube. Nieuwsgierig als ik ben wilde ik per se zien hoe deze operatie wordt uitgevoerd en dus heb ik beeldmateriaal opgezocht. Voor de mensen die de operatie nog moeten ondergaan, één tip: bekijk geen beeldmateriaal want dat is best wel shocking! Ik kan ook begrijpen dat ik nu mensen nieuwsgierig heb gemaakt, maar hey, het is je eigen verantwoordelijkheid. :)

Tot op de dag van vandaag krijg ik dagelijks persoonlijke berichten van mensen die deze operatie nog moeten ondergaan, maar ook van mensen die deze operatie onlangs hebben ondergaan. Het is voor mij persoonlijk, maar ook voor de mensen die contact met me opnemen, fijn om ervaringen te delen. Zo kom je er ook echt achter dat ieder persoon anders hersteld. Een meisje van 14 die me een berichtje stuurde, heeft onlangs dezelfde operatie ondergaan en heeft geen enkele pijn ervaren. Ze kon zelfs na 2 weken al lasagne naar binnen werken. Hier moest ik echt niet aan denken 2 weken na de operatie. Of een mevrouw wiens man is geopereerd en na de operatie allerlei ernstige complicaties heeft gehad. Zo zie je maar weer, ieder mens is anders, ieder mens reageert anders op een operatie.
Wat ook leuk is, is dat ik regelmatig voor/na-foto's krijg toegestuurd van mensen die deze operatie hebben ondergaan. De resultaten zijn vaak wonderbaarlijk, geweldig mooi. Ik ben nog niemand tegengekomen die niet blij was met de resultaten van deze operatie.

Ik ga dit verhaal maar weer eens afsluiten, want ik moet zo de fiets op richting de tandarts/orthodontist! Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren.
Morgenvroeg, op mijn 23e verjaardag, ga ik ook een bezoekje brengen aan de kaakchirurg. Omdat ik jarig ben krijgen Wim en Dr. de Jonge een smakelijk stukje cake van me. Dat zullen ze leuk vinden. :)

Volgende week lees je hoe deze bezoekjes zijn afgelopen. Tot dan!

Liefs,

Cindy