Goedemorgen,
Vorige week had ik het er al over. Het feit dat er mensen zijn die denken mij een goedbedoeld advies te geven. "Misschien moet je maar eens beginnen met accepteren. Accepteren dat je klachten nooit meer weggaan. Dat zou je een hoop frustraties besparen". Het is een uitspraak die ik regelmatig te horen krijg van bekenden. Een uitspraak waarmee niets verkeerds bedoeld wordt, maar die bij mij verkeerd valt en vooral vechtlust oproept. Ik ben pas 25 jaar en weiger te accepteren dat ik de rest van mijn leven met klachten rondloop. Daar vind ik mezelf nog veel te jong voor!
Mensen hebben volgens mij soms niet door wat voor een impact die klachten hebben. Aan de buitenkant is er niets te zien. Aan de buitenkant zien ze de (bijna altijd) vrolijke Cindy met een glimlach van oor tot oor. Die glimlach is vaak op mijn gezicht te zien. Ik ben dan ook bijzonder tevreden met de esthetische resultaten van de kaakosteotomie. Vroeger kon ik alleen maar dromen van zo'n glimlach en keek ik jaloers naar mensen met een prachtig gebit. Tegenwoordig heb ik zelf een mooi gebit. Daar ligt het dus niet aan. Als ik door de stad loop kan ik het niet laten om in ieder raam te kijken om even mijn glimlach te checken.
Mijn buitenkant verraadt niet wat er aan de binnenkant speelt. Met sommige naweeën valt wel te leven hoor. Zo was ik afgelopen week een dagje in Maastricht met een vriendin. We kletsten ronduit en we hebben de hele dag gelachen om de kleinste dingen. Het was ontzettend gezellig, maar tijdens de eindeloze lachbuien kwam de verzuring snel op. Daar kan ik dan goed mee leven hoor. Het neemt me mijn plezier niet weg, maar ik denk dan wel: "ahh, f*ck it..." Ik kan ook alles eten; van harde pistoletjes tot een heerlijke biefstuk. Het lukt me allemaal, maar als ik iets eet waar ik lang op moet kauwen, is dat vermoeiend. Ach, ik ben allang blij dat ik alles kan eten. Daar zit de frustratie 'm dus ook niet in. Verder zijn die dove plekken in een gedeelte van de onderlip en kin irritant, maar absoluut geen hoofdzaak in de frustraties. Irritanter zijn de gevoelige tanden aan de rechterkant. Sinds ik de Philips Sonicare for Kids gebruik gaat het tanden poetsen prima. De trilling van de tandenborstel is een stuk minder hard, waardoor het niet zo door dreunt in mijn kaken.
Vervelender vind ik het feit dat ik meestal in de loop van de middag last krijg van vermoeidheidsklachten in de kaken. Ik moet echt mijn best doen om goed te articuleren. "Nou, het is echt niet te horen dat je last hebt met praten, hoor", krijg ik soms te horen. Van binnen irriteer ik me dan alweer en denk ik: "nee, aan de buitenkant zie je ook niet dat ik aan de binnenkant extra hard mijn best doe!" Ik word daar af en toe moe van. Ook heb ik af en toe het gevoel dat ik 'mijn beet niet kan vinden'. Ik weet niet hoe ik het beter kan omschrijven, maar het voelt dan dat mijn tanden niet zo goed op elkaar passen door de spanning die er op de spieren staat. Gelukkig komt dit niet zo vaak meer voor. Sinds de platen en schroeven eruit zijn heb ik het gevoel dat mijn tanden prima op elkaar passen zonder te hoeven zoeken naar de goede beet.
Over het volgende probleem heb ik lang na moeten denken. Ik twijfelde of ik het wel moest delen omdat het om iets heel persoonlijks gaat. De blog is voor iedereen toegankelijk, maar ik wil open zijn in mijn verhaal. Ook van andere lotgenoten krijg ik vaak te horen dat de volgende klacht ervaren wordt, terwijl daar in de voorlichting vóór de operatie niets over is verteld. Het aller-, aller-, allerergste, en ja, daar kan ik echt om huilen, dat is wat me het meeste dwarszit: een kus met Archel heeft nooit meer gevoeld zoals een aantal jaren geleden, voordat ik aan het traject begon. Ik kan het ook niet volhouden om een uitgebreide kus te geven. De spieren voelen binnen de kortste keren zo verzuurd. Dat is hetgeen mij het meest frustreert. Verschrikkelijk. Verdriet heb ik ervan. Als ik met mensen over het traject praat en we komen op dat onderwerp, houd ik me groot. Ik zeg wel eerlijk dat het niet meer is zoals voorheen. Van binnen doet het me veel pijn. Ik weet niet hoe ik het gevoel van die vermoeidheidsklachten in de kaken het best kan omschrijven. Misschien is het 't best te vergelijken met een kramp die er bijna in schiet. Ik voel me ook schuldig omdat het voor Archel natuurlijk ook nooit meer hetzelfde is. Hij begrijpt me, steunt me, vindt het erger voor mij dan voor hemzelf, maar toch. Ik voel me er zo rot bij. Dat het me hoog zit blijkt wel uit het feit dat ik afgelopen donderdag, toen ik in de stad iets met Archel ging drinken, vol schoot toen we op het onderwerp uit kwamen. "Potverdorie, niet nu, niet hier!" Gelukkig kon ik de tranen wegslikken, gaf Archel me een heeeeeeeeele dikke knuffel en hebben we er nog een gezellige avond van gemaakt.
Het lijkt nu vast alsof ik alleen maar aan het klagen ben, maar zo wil ik absoluut niet overkomen. Zoals ik al 1.000 keer op de blog heb gezegd: ik ben (op enkele kleine dingetjes na) tevreden met de esthetische resultaten. Er zijn alleen een paar klachten die mij blijven achtervolgen en waar ik niet vanaf kom. De klachten verschillen ook van dag tot dag. Ik moet wel zeggen dat het sinds de laatste operatie op 7 juli stukken beter gaat. Kleine stapjes vooruit. Als ik ga hardlopen heb ik geen steken meer in mijn kaken bij elke stap die ik zet. Dat was voorheen wel anders. Ook het gevoel dat ik de beet weer beter kan vinden is iets wat zich na de operatie heeft ontwikkeld. Daar ben ik heel blij mee.
Over een paar weken ga ik met frisse moed maar weer eens verder in mijn 'zoektocht' op weg naar volledig herstel. Nu wil ik vooral even afstand nemen van alles wat er de laatste tijd is gebeurd. Het waren 'energievretende' maanden. De operatie, de verhuizing, het werk en daarna het verliezen van mijn baan hebben veel energie gekost. De glimlach was alweer terug sinds mijn verjaardag, maar het energielevel is laag. Om een nieuw tijdperk in te luiden gaan Archel en ik vandaag op vakantie. Vanmiddag stappen we in het vliegtuig naar Curaçao, waar we 3,5 week zullen blijven. Wat er dan op mijn programma staat? Niet veel meer dan uitrusten, lekker eten en quality time met Archel!
En de blog? Geen zorgen. Die wordt natuurlijk iedere week geüpdatet.
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
vrijdag 22 augustus 2014
maandag 18 augustus 2014
Keep smiling 'cause life is a beautiful thing and there is so much to smile about!
Goedemorgen,
Na de gastblog van Peggy over gelaatkunde en kaakoperaties vorige week, is het weer tijd om mijn eigen vorderingen te bespreken. Even by the way, als jullie verzoekjes hebben voor gastblogs / blogonderwerpen, laat dit even aan me weten. Ik wil naast het nieuws rondom mijn eigen traject ook schrijven over andere topics die te maken hebben met het beugel- en kaakosteotomietraject. Zit jij bijvoorbeeld met een brandende vraag waarop je via deze blog nog geen antwoord hebt gekregen? Of is er iets anders dat je graag nog zou willen weten over de beugel of de kaakosteotomie? Is er iemand van wie je het leuk zou vinden als hij/zij een gastblog schrijft? Een professional zoals een kaakchirurg, orofaciaal therapeut, tandarts of een orthodontist? Laat het me weten en ik doe mijn best om je verzoek te realiseren.
Anyway, even terug naar mezelf. Twee weken geleden vertelde ik dat ik nog niet zo lekker in mijn vel zat en dat ik hoopte dat ik op mijn verjaardag zou stralen. Mijn verjaardag, een ultiem 'shine bright like a diamond'-moment. Op mijn verjaardag was ik bij mijn schoonmoeder, bij wie ik de afgelopen weken veel nachten heb doorgebracht in verband met mijn werk. Iedere dag van Weert naar Maastricht rijden was me iets te veel van het goede, vandaar. Echt jarig voelde ik me niet, maar dat gevoel kwam in het daaropvolgende weekend naar boven. Toen hebben we mijn verjaardag en housewarming gevierd met de buurt, familie en vriendengroep. En shinen? Ja, een glimlach van oor tot oor die niet meer verdween. Voor het eerst na de operatie had ik het gevoel weer oprecht blij en gelukkig te zijn. Trots, dankbaar, geliefd... Het was fantastisch om dit te vieren met de mensen die me dierbaar zijn.
Afgelopen woensdag stond er een afspraak met Dr. de Jonge gepland. Geen controle, geen afspraak om mijn ongemakken te bespreken, maar een afspraak om aan ons project, het boek, te werken. Ik krijg daar zo'n ontzettende energie boost van. Als ik denk aan alle dingen die er op mijn pad komen, kan ik alleen maar dankbaar zijn. Hard werken wordt kennelijk beloond. Dr. de Jonge moest nog even één patiënt zien, voordat we samen aan de slag konden. Hij had hard gewerkt aan het boek. Ik ben niet de enige die zo gemotiveerd is om er een succes van te maken. Dat doet me goed. Ik schat dat nu 85% van de tekst af is. Alles wat te maken heeft met het beugel- en kaakosteotomietraject is straks terug te vinden. We zijn nu op een punt gekomen waarop we enkele naasten stukken tekst laten lezen. We willen namelijk bereiken dat het boek ook goed leesbaar is voor een leek. Iemand die nog niets weet van beugels en kaakoperaties moet na het lezen van dit boek precies begrijpen wat het inhoudt. Als de tekst helemaal af is gaan we aan de slag met beeldmateriaal en opmaak. Ik vind het echt zo gaaf dat Dr. de Jonge mij vorig jaar het vertrouwen heeft gegeven en dat we samen zijn gestart met dit project. Ik fantaseer vaak over de dag waarop de boekpresentatie plaatsvindt. Ik visualiseer alles, zie het al helemaal voor me. Het lijkt me zo leuk om dat te organiseren. Uiteraard krijgen de trouwe bloglezers een uitnodiging, want mede dankzij jullie is deze blog al zo lang in de lucht. Ergens volgend jaar gaat het gebeuren...
Even over mezelf... de operatie is vandaag precies zes weken geleden. Niets wijst er meer op dat ik 6 weken geleden onder het mes ging bij Dr. de Jonge. Ik ben heel blij dat de plaatjes en schroeven eruit zijn. Geen bobbels / 'uitsteeksels' meer in mijn tandvlees door die schroeven, geen platen meer voelen zitten als ik mijn neus optrek of steken rondom de platen als ik aan het hardlopen ben. I feel free! Het is moeilijk te omschrijven, maar alleen al het idee dat die rotzooi uit mijn lichaam is, geeft een goed gevoel. De littekens zijn nog rood en wat gevoelig. Vooral als ik breeduit lach, iets wat ik de afgelopen weken vaak heb gedaan, trekken de littekens boven mijn voortanden. Geen idee hoe lang dat gaat duren. De vermoeidheidsklachten in de kauwspieren zijn nog steeds aanwezig. De ene dag wat meer dan de andere. Ik kan nu nog niet echt beoordelen of die klachten sinds de operatie verminderd zijn. Binnenkort ga ik een blog wijden aan de gevolgen hiervan, niet alleen op fysiek gebied. Ik snap dat er nu mensen zijn die zeggen dat ik het 'maar moet accepteren', maar die mensen weten niet wat voor een invloed het op me heeft. Ik rust niet voordat ik er alles aan heb gedaan om mijn klachten te verminderen.
Ofja, alles? Weten jullie nog dat ik een maand of 2 geleden die Aqualizer kreeg van de tandarts? Ik heb 'm nog steeds niet gedragen. Ik wil gewoon niet de hele dag met zo'n ding in mijn mond lopen. Als het nu alleen 's nachts was, oké. Voor 's nachts heb ik echter de clear overlays, de retainer die voorkomt dat mijn tanden gaan schuiven. Ik wil niet 24/7 met mijn gebit bezig zijn. Overdag met de Aqualizer en 's nachts de clear overlays. Neuhh, zie ik niet zitten. Dr. de Jonge zei dat tandarts Scuric hem een mail had gestuurd met de vraag een splint voor me te maken. Ik weet niet wat hier verder nog uit is gekomen en stel de volgende acties uit tot na mijn vakantie. Even rust, even proberen afstand te nemen. Dat zal goed doen. Na mijn vakantie ga ik er wel weer mee verder. Volgens mij moet ik dan ook weer naar de tandarts voor mijn periodieke controle. Kan ik het meteen 'aan de kaak stellen'.
Afgelopen vrijdag had ik een date met Peggy: gelaatkundige, blogger, bron van inspiratie en inmiddels goede vriendin die ik vorig jaar via de blog heb leren kennen. We hebben het gevoel dat we elkaar al jaren kennen. Zo vertrouwd. Ik zie haar als een soort 'nepzus'. Als ik weer eens gefrustreerd ben en even met haar app of bel, weet ze me altijd rustig te krijgen, moed in te praten en het positieve ervan in te zien. Thanks, kanjer!
Tsja, die blog... Het heeft me een aantal inspirerende contacten opgeleverd. Mensen die beseffen waar ik doorheen ben gegaan de afgelopen jaren omdat ze het zelf ook hebben meegemaakt. De meeste blogbezoekers die in het kaakosteotomietraject zitten, hebben naast hun fysieke klachten ook moeite met het esthetische deel. Ik heb al zo veel berichten gehad van mensen die de hele dag hun terugliggende onderkaak naar voren schuiven om een overbeet niet zo op te laten vallen. Deze mensen begrijpen als geen ander dat een ingreep als een kaakosteotomie je leven kan veranderen. Het hoofddoel is natuurlijk de functionele problematieken oplossen. Gelukkige bijzaak is dat een persoon er in de meeste gevallen esthetisch gezien ook op vooruit gaat. Ik zeg bijzaak, want een kaakosteotomie wordt in de meeste gevallen uitgevoerd vanwege medische noodzaak! Laat dat even duidelijk zijn...
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
Na de gastblog van Peggy over gelaatkunde en kaakoperaties vorige week, is het weer tijd om mijn eigen vorderingen te bespreken. Even by the way, als jullie verzoekjes hebben voor gastblogs / blogonderwerpen, laat dit even aan me weten. Ik wil naast het nieuws rondom mijn eigen traject ook schrijven over andere topics die te maken hebben met het beugel- en kaakosteotomietraject. Zit jij bijvoorbeeld met een brandende vraag waarop je via deze blog nog geen antwoord hebt gekregen? Of is er iets anders dat je graag nog zou willen weten over de beugel of de kaakosteotomie? Is er iemand van wie je het leuk zou vinden als hij/zij een gastblog schrijft? Een professional zoals een kaakchirurg, orofaciaal therapeut, tandarts of een orthodontist? Laat het me weten en ik doe mijn best om je verzoek te realiseren.
Anyway, even terug naar mezelf. Twee weken geleden vertelde ik dat ik nog niet zo lekker in mijn vel zat en dat ik hoopte dat ik op mijn verjaardag zou stralen. Mijn verjaardag, een ultiem 'shine bright like a diamond'-moment. Op mijn verjaardag was ik bij mijn schoonmoeder, bij wie ik de afgelopen weken veel nachten heb doorgebracht in verband met mijn werk. Iedere dag van Weert naar Maastricht rijden was me iets te veel van het goede, vandaar. Echt jarig voelde ik me niet, maar dat gevoel kwam in het daaropvolgende weekend naar boven. Toen hebben we mijn verjaardag en housewarming gevierd met de buurt, familie en vriendengroep. En shinen? Ja, een glimlach van oor tot oor die niet meer verdween. Voor het eerst na de operatie had ik het gevoel weer oprecht blij en gelukkig te zijn. Trots, dankbaar, geliefd... Het was fantastisch om dit te vieren met de mensen die me dierbaar zijn.
 |
| Shine bright like a diamond! |
Afgelopen woensdag stond er een afspraak met Dr. de Jonge gepland. Geen controle, geen afspraak om mijn ongemakken te bespreken, maar een afspraak om aan ons project, het boek, te werken. Ik krijg daar zo'n ontzettende energie boost van. Als ik denk aan alle dingen die er op mijn pad komen, kan ik alleen maar dankbaar zijn. Hard werken wordt kennelijk beloond. Dr. de Jonge moest nog even één patiënt zien, voordat we samen aan de slag konden. Hij had hard gewerkt aan het boek. Ik ben niet de enige die zo gemotiveerd is om er een succes van te maken. Dat doet me goed. Ik schat dat nu 85% van de tekst af is. Alles wat te maken heeft met het beugel- en kaakosteotomietraject is straks terug te vinden. We zijn nu op een punt gekomen waarop we enkele naasten stukken tekst laten lezen. We willen namelijk bereiken dat het boek ook goed leesbaar is voor een leek. Iemand die nog niets weet van beugels en kaakoperaties moet na het lezen van dit boek precies begrijpen wat het inhoudt. Als de tekst helemaal af is gaan we aan de slag met beeldmateriaal en opmaak. Ik vind het echt zo gaaf dat Dr. de Jonge mij vorig jaar het vertrouwen heeft gegeven en dat we samen zijn gestart met dit project. Ik fantaseer vaak over de dag waarop de boekpresentatie plaatsvindt. Ik visualiseer alles, zie het al helemaal voor me. Het lijkt me zo leuk om dat te organiseren. Uiteraard krijgen de trouwe bloglezers een uitnodiging, want mede dankzij jullie is deze blog al zo lang in de lucht. Ergens volgend jaar gaat het gebeuren...
Even over mezelf... de operatie is vandaag precies zes weken geleden. Niets wijst er meer op dat ik 6 weken geleden onder het mes ging bij Dr. de Jonge. Ik ben heel blij dat de plaatjes en schroeven eruit zijn. Geen bobbels / 'uitsteeksels' meer in mijn tandvlees door die schroeven, geen platen meer voelen zitten als ik mijn neus optrek of steken rondom de platen als ik aan het hardlopen ben. I feel free! Het is moeilijk te omschrijven, maar alleen al het idee dat die rotzooi uit mijn lichaam is, geeft een goed gevoel. De littekens zijn nog rood en wat gevoelig. Vooral als ik breeduit lach, iets wat ik de afgelopen weken vaak heb gedaan, trekken de littekens boven mijn voortanden. Geen idee hoe lang dat gaat duren. De vermoeidheidsklachten in de kauwspieren zijn nog steeds aanwezig. De ene dag wat meer dan de andere. Ik kan nu nog niet echt beoordelen of die klachten sinds de operatie verminderd zijn. Binnenkort ga ik een blog wijden aan de gevolgen hiervan, niet alleen op fysiek gebied. Ik snap dat er nu mensen zijn die zeggen dat ik het 'maar moet accepteren', maar die mensen weten niet wat voor een invloed het op me heeft. Ik rust niet voordat ik er alles aan heb gedaan om mijn klachten te verminderen.
Ofja, alles? Weten jullie nog dat ik een maand of 2 geleden die Aqualizer kreeg van de tandarts? Ik heb 'm nog steeds niet gedragen. Ik wil gewoon niet de hele dag met zo'n ding in mijn mond lopen. Als het nu alleen 's nachts was, oké. Voor 's nachts heb ik echter de clear overlays, de retainer die voorkomt dat mijn tanden gaan schuiven. Ik wil niet 24/7 met mijn gebit bezig zijn. Overdag met de Aqualizer en 's nachts de clear overlays. Neuhh, zie ik niet zitten. Dr. de Jonge zei dat tandarts Scuric hem een mail had gestuurd met de vraag een splint voor me te maken. Ik weet niet wat hier verder nog uit is gekomen en stel de volgende acties uit tot na mijn vakantie. Even rust, even proberen afstand te nemen. Dat zal goed doen. Na mijn vakantie ga ik er wel weer mee verder. Volgens mij moet ik dan ook weer naar de tandarts voor mijn periodieke controle. Kan ik het meteen 'aan de kaak stellen'.
Afgelopen vrijdag had ik een date met Peggy: gelaatkundige, blogger, bron van inspiratie en inmiddels goede vriendin die ik vorig jaar via de blog heb leren kennen. We hebben het gevoel dat we elkaar al jaren kennen. Zo vertrouwd. Ik zie haar als een soort 'nepzus'. Als ik weer eens gefrustreerd ben en even met haar app of bel, weet ze me altijd rustig te krijgen, moed in te praten en het positieve ervan in te zien. Thanks, kanjer!
 |
| You inspire me to enjoy life, to smile, to reach for my goals and never give up. |
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
maandag 11 augustus 2014
Gastblog: gelaatkundige Peggy vertelt over de betekenis van de kaken en veranderingen na een kaakosteotomie
Goedemorgen!
Onlangs kreeg ik een lief berichtje van mijn vriendinnetje Cindy: of ik een gastblog voor haar wilde schrijven. Ik hoefde daar geen seconde over na te denken!
Cindy doet veel goed voor lotgenoten met haar voorlichting en het delen van haar ervaringen over de kaakosteotomie, die tegenwoordig veel mensen ondergaan vanuit medische noodzaak (en niet omdat het mooier is!). Ze steunt, verzacht en bevestigd in haar blog en is daarnaast samen met haar arts, Dr de Jonge, een boek aan het schrijven over deze behoorlijk gecompliceerde ingreep.
De kaakosteotomie is een onderwerp dat mij op het medische vlak boeit als verpleegkundige, maar zeker ook als gelaatkundige omdat het doorgaans een vrij goed zichtbare verandering geeft aan een gezicht! Dit is dan ook de wijze waarop Cindy en ik elkaar hebben leren kennen: Ik was op zoek naar goede voorbeelden met betrekking tot kinnen en kaken op internet. Daar stuitte ik per toeval op de blog van Cindy, inclusief voor- en na foto's van de ingewikkelde operatie aan haar kaken. Ik was heel verrast door de grote gelaatkundige verandering die ik zag en bedacht me onmiddellijk dat dit ook behoorlijke gevolgen zou kunnen hebben op de wijze waarop van een persoon zichzelf opstelt en neerzet in de wereld. Na wat mailverkeer hierover kwam Cindy bij mij op consult en bevestigde voor mij de theorie uit de gelaatkunde.
Dus... zo van binnen, zo van buiten en vise versa? Dat is de eeuwige vraagstelling in het leven van een gelaatkundige. Daar zijn genoeg theorieën over, in allerlei boeken, maar een beetje bevestiging van oude (en soms wat verbazingwekkende) kennis is natuurlijk nooit weg! Hoe dat eventueel uitwerkt in het geval van een veranderende kaak-partij wordt hieronder uit de doeken gedaan!
Ik wil, ik kan....volhouden....
Binnen de gelaatkunde staan de kin en kaak voor daadkracht en vasthoudendheid. Het geeft weer hoeveel input iemand kan en wil geven en het bepaalt letterlijk de drive die iemand heeft om zaken neer te zetten.
De lengte van de kin zal het impuls tot bewegen aangeven en de breedte van de kaak geeft weer hoeveel motorische kracht er gestoken kan worden in het vasthoudend zijn.
Binnen de praktische mensenkennis, waar gelaatkunde een onderdeel van uitmaakt, staan de lengterichtingen namelijk voor bewegingsvormen naar buiten toe en de breedtelijnen voor energie die men bezit om de beweging in gang te zetten en vast te houden. Dit is natuurlijk een hele summiere uitleg van de zo genaamde krachtrichtungsordnung, maar voor nu voldoende om te kunnen begrijpen wat een verandering van lengte en breedte in ons gezicht voor een impact heeft.
Kin en kaak bekijk je in de gelaatkunde altijd samen met de vorm van de neus, omdat deze staat voor wilskracht. Aangezien alles draait om de harmonie in het gezicht, is het van belang dat de factoren "willen" en "doen" in balans zijn. Wanneer de neus en kin niet met elkaar in verhouding zijn, zal het zo zijn dat het willen en het doen eveneens niet met elkaar in overeenstemming zijn. Zo zal een persoon met een vooruit stekende neus en een terugliggende kin veel willen, maar naar alle waarschijnlijkheid onvoldoende daadkracht en motorische actie kunnen geven aan de ideeën of wensen. Dit kan er toe leiden dat men ideeën niet kan realiseren tot werkelijkheden.
Zoals je zal begrijpen na deze uitleg kan een kaakosteotomie op het gebied van het doen, dus de daadkracht en het vooruitstrevend vermogen heel wat inhoudelijke veranderingen geven! Het gezicht laat zien hoe wij onszelf als persoon neer willen zetten in de samenleving. Daarnaast gaat het erom hoe jij jezelf ziet in de spiegel. Niet zelden moet men na een gezichtsoperatie "wennen" aan het eigen spiegelbeeld omdat men innerlijk nog niet "gegroeid" is in het gezicht dat is gecreëerd door de operatie.
De mogelijk uitwerking van een kaakosteotomie op het karakter
Er zijn verschillende vormen van de kaakosteotomie, heb ik me laten vertellen. Er zijn operaties waarbij de kaak naar voren worden gehaald en er zijn operaties waarbij men de kaak naar achteren plaatst. Elk zal zijn eigen uitwerking geven en vooral ook meer innerlijke balans geven omdat het gezicht in zijn totaliteit meer harmonie gaat laten zien na de ingreep, althans...dat lijkt me het streven van elke operateur!
Interessant is het om te weten dat het naar voren halen van de onderkaak (bij overbeet en terugwijkende kin) meer daadkracht met extroverter gedrag zal geven. De persoon zal zich dus wat gemakkelijker kunnen laten zien en ervaart minder de neiging om zich te verschuilen achter anderen.
Bij het naar achteren plaatsten van de onderkaak (bijvoorbeeld bij progenie; de centenbak in de volksmond) zal men zich na de ingreep wat minder impulsief/extravert gedragen. Men heeft minder de neiging tot (te) snel handelen in woord en daad.
Indien de breedte van de kaak verandert ten gevolge van de operatie zou dit betekenen dat men zich, naast de veranderde daadkracht, meer vasthoudend zal opstellen. Dit kan zich combineren met de beide vormen van operatie.
Om te weten wat een kaakosteotomie doet met jouw gezicht, naast het feit dat je er anders gaat uitzien, maak je als het ware een optelsom al naar gelang de ingreep. Een optelsom van "naar voren", naar achteren" en de eventuele verandering in de breedte van de kaaklijn. Doorgaans zal de verandering een meer harmonische aanblik geven. Je ziet jezelf in de spiegel als een completer mens omdat de contrasten zijn verfijnd. De omgeving ziet hetzelfde en zal daarop hopelijk positief gaan acteren naar de persoon toe. Hiervoor is geen kennis nodig van gelaatkunde vanwege het feit dat ons mensenbrein intuïtief reageert op de uitdrukking en vormen van een gezicht. Naast alle moeilijkheden en pijn die zo'n heftige operatie met zich meebrengt, een positieve pleister op de wonde lijkt mij.....
Peggy Boetzkes - Gelaatkundige
http://gelaatkunde.blogspot.nl/
Onlangs kreeg ik een lief berichtje van mijn vriendinnetje Cindy: of ik een gastblog voor haar wilde schrijven. Ik hoefde daar geen seconde over na te denken!
Cindy doet veel goed voor lotgenoten met haar voorlichting en het delen van haar ervaringen over de kaakosteotomie, die tegenwoordig veel mensen ondergaan vanuit medische noodzaak (en niet omdat het mooier is!). Ze steunt, verzacht en bevestigd in haar blog en is daarnaast samen met haar arts, Dr de Jonge, een boek aan het schrijven over deze behoorlijk gecompliceerde ingreep.
De kaakosteotomie is een onderwerp dat mij op het medische vlak boeit als verpleegkundige, maar zeker ook als gelaatkundige omdat het doorgaans een vrij goed zichtbare verandering geeft aan een gezicht! Dit is dan ook de wijze waarop Cindy en ik elkaar hebben leren kennen: Ik was op zoek naar goede voorbeelden met betrekking tot kinnen en kaken op internet. Daar stuitte ik per toeval op de blog van Cindy, inclusief voor- en na foto's van de ingewikkelde operatie aan haar kaken. Ik was heel verrast door de grote gelaatkundige verandering die ik zag en bedacht me onmiddellijk dat dit ook behoorlijke gevolgen zou kunnen hebben op de wijze waarop van een persoon zichzelf opstelt en neerzet in de wereld. Na wat mailverkeer hierover kwam Cindy bij mij op consult en bevestigde voor mij de theorie uit de gelaatkunde.
Dus... zo van binnen, zo van buiten en vise versa? Dat is de eeuwige vraagstelling in het leven van een gelaatkundige. Daar zijn genoeg theorieën over, in allerlei boeken, maar een beetje bevestiging van oude (en soms wat verbazingwekkende) kennis is natuurlijk nooit weg! Hoe dat eventueel uitwerkt in het geval van een veranderende kaak-partij wordt hieronder uit de doeken gedaan!
Ik wil, ik kan....volhouden....
Binnen de gelaatkunde staan de kin en kaak voor daadkracht en vasthoudendheid. Het geeft weer hoeveel input iemand kan en wil geven en het bepaalt letterlijk de drive die iemand heeft om zaken neer te zetten.
De lengte van de kin zal het impuls tot bewegen aangeven en de breedte van de kaak geeft weer hoeveel motorische kracht er gestoken kan worden in het vasthoudend zijn.
Binnen de praktische mensenkennis, waar gelaatkunde een onderdeel van uitmaakt, staan de lengterichtingen namelijk voor bewegingsvormen naar buiten toe en de breedtelijnen voor energie die men bezit om de beweging in gang te zetten en vast te houden. Dit is natuurlijk een hele summiere uitleg van de zo genaamde krachtrichtungsordnung, maar voor nu voldoende om te kunnen begrijpen wat een verandering van lengte en breedte in ons gezicht voor een impact heeft.
Kin en kaak bekijk je in de gelaatkunde altijd samen met de vorm van de neus, omdat deze staat voor wilskracht. Aangezien alles draait om de harmonie in het gezicht, is het van belang dat de factoren "willen" en "doen" in balans zijn. Wanneer de neus en kin niet met elkaar in verhouding zijn, zal het zo zijn dat het willen en het doen eveneens niet met elkaar in overeenstemming zijn. Zo zal een persoon met een vooruit stekende neus en een terugliggende kin veel willen, maar naar alle waarschijnlijkheid onvoldoende daadkracht en motorische actie kunnen geven aan de ideeën of wensen. Dit kan er toe leiden dat men ideeën niet kan realiseren tot werkelijkheden.
 |
Links voor- en rechts na de ingreep; een gezicht met meer balans, waar "willen" en "doen`
elkaars vrienden zijn geworden!
|
Zoals je zal begrijpen na deze uitleg kan een kaakosteotomie op het gebied van het doen, dus de daadkracht en het vooruitstrevend vermogen heel wat inhoudelijke veranderingen geven! Het gezicht laat zien hoe wij onszelf als persoon neer willen zetten in de samenleving. Daarnaast gaat het erom hoe jij jezelf ziet in de spiegel. Niet zelden moet men na een gezichtsoperatie "wennen" aan het eigen spiegelbeeld omdat men innerlijk nog niet "gegroeid" is in het gezicht dat is gecreëerd door de operatie.
De mogelijk uitwerking van een kaakosteotomie op het karakter
Er zijn verschillende vormen van de kaakosteotomie, heb ik me laten vertellen. Er zijn operaties waarbij de kaak naar voren worden gehaald en er zijn operaties waarbij men de kaak naar achteren plaatst. Elk zal zijn eigen uitwerking geven en vooral ook meer innerlijke balans geven omdat het gezicht in zijn totaliteit meer harmonie gaat laten zien na de ingreep, althans...dat lijkt me het streven van elke operateur!
Interessant is het om te weten dat het naar voren halen van de onderkaak (bij overbeet en terugwijkende kin) meer daadkracht met extroverter gedrag zal geven. De persoon zal zich dus wat gemakkelijker kunnen laten zien en ervaart minder de neiging om zich te verschuilen achter anderen.
Bij het naar achteren plaatsten van de onderkaak (bijvoorbeeld bij progenie; de centenbak in de volksmond) zal men zich na de ingreep wat minder impulsief/extravert gedragen. Men heeft minder de neiging tot (te) snel handelen in woord en daad.
Indien de breedte van de kaak verandert ten gevolge van de operatie zou dit betekenen dat men zich, naast de veranderde daadkracht, meer vasthoudend zal opstellen. Dit kan zich combineren met de beide vormen van operatie.
Om te weten wat een kaakosteotomie doet met jouw gezicht, naast het feit dat je er anders gaat uitzien, maak je als het ware een optelsom al naar gelang de ingreep. Een optelsom van "naar voren", naar achteren" en de eventuele verandering in de breedte van de kaaklijn. Doorgaans zal de verandering een meer harmonische aanblik geven. Je ziet jezelf in de spiegel als een completer mens omdat de contrasten zijn verfijnd. De omgeving ziet hetzelfde en zal daarop hopelijk positief gaan acteren naar de persoon toe. Hiervoor is geen kennis nodig van gelaatkunde vanwege het feit dat ons mensenbrein intuïtief reageert op de uitdrukking en vormen van een gezicht. Naast alle moeilijkheden en pijn die zo'n heftige operatie met zich meebrengt, een positieve pleister op de wonde lijkt mij.....
Peggy Boetzkes - Gelaatkundige
http://gelaatkunde.blogspot.nl/
maandag 4 augustus 2014
Eerste werkweek na de operatie; cliënten zijn verheugd! - dat doet goed.
Goedemorgen!
Week vier na de operatie. De tijd vliegt voorbij... Hoewel ik nog steeds regelmatig (lees: te vaak) van die emotionele buien heb, ben ik blij dat ik stappen vooruit maak. Heel veel kleine stapjes zijn uiteindelijk een grote stap. Mede dankzij alle lieve berichten van een aantal bloglezers en de steun van mijn naasten komt er af en toe weer een kleine twinkeling in mijn ogen. Thanks daarvoor!
Afgelopen week ben ik weer begonnen met werken. Op advies van de bedrijfsarts op therapeutische basis; 16 uur per week verdeeld over 4 diensten. Ook en vooral in verband met mijn pols trouwens, waarmee ik op dit moment geen fysiek werk kan / mag verrichten. Een beetje spannend vond ik het wel om richting 'mijn' cliënten te gaan. Ik werk op dit moment nog in de ouderenzorg. Niet lang meer, want over 3 weken vlieg ik eruit. Bezuinigingen. Door alle activiteiten, ook rondom de blog, sluit ik niet uit dat mijn toekomst elders ligt. Het is mijn droom om iets in de richting van communicatie te gaan doen. Ik ben op dit moment flink aan het zaaien. Je kent vast het gezegde: "wie zaait, zal oogsten..." Ik ben er de laatste tijd nog meer achtergekomen waar mijn passie ligt en die ga ik volgen. Zoals ik altijd zeg: "don't let your dreams be dreams". Tijd om dromen waar te maken nu ik in die positie zit!
Even terug naar mijn werk. Ik werk dus nu 4 x 4 uur per week. Niets fysiek, maar gewoon 'quality time' met de bewoners. Ik vind het fantastisch om nu eens persoonlijke aandacht te kunnen geven. Iets wat tegenwoordig helaas zeer schaars is in de ouderenzorg. Vorige week dinsdag draaide ik mijn eerste dienst, van 14.00 - 18.00 uur. Bij binnenkomst verscheen er een grote glimlach op het gezicht van de cliënten. Dat is toch waar je het voor doet? Ik kreeg er meteen goede zin van. Iedereen vroeg hoe het met me ging. Ze waren oprecht geïnteresseerd in me. Ze hadden me gemist. Het was tenslotte al bijna twee maanden geleden dat ik op het werk was geweest. Voorafgaande aan de operatie heb ik 3 weken vakantie gehad en vanaf 2 weken voor de operatie zat ik met mijn pols. Heerlijk om er weer even te zijn, hartverwarmend om heel veel knuffels in ontvangst te nemen. Al moet ik zeggen dat ik om 18.00 uur bekaf was. Zoveel had ik niet eens gedaan, maar toch.
Ik merk dat mijn energy level nog altijd niet terug is op het oude niveau. Bij lange na niet. Toen ik thuis kwam ben ik gaan eten, douchen en lekker op bed gaan liggen. Even rust. Al dat kletsen had mijn kaken behoorlijk verzuurd en ik had hoofdpijn. Ach, ik had het er graag voor over. Het was fijn om er weer even te zijn. Vooral om de cliënten weer te zien. Ik ben nu alweer bijna een week aan de gang en ik moet zeggen dat het aardig gaat. Op 20 augustus moet ik terug komen bij de bedrijfsarts. Tot die tijd blijft het schema van 4 x 4 uur van toepassing.
En verder? Verder gaat het best oké. Een paar vriendinnen vragen vrijwel dagelijks hoe het met me gaat. Zo fijn als mensen aanvoelen als ik niet zo lekker in mijn vel zit. Zo fijn als ze dan precies weten wat ik nodig heb! Al is het maar een klein berichtje, dat maakt niet uit. Het feit dat mensen even laten weten dat ze aan je denken doet zo goed. Ik ga me vast snel weer beter voelen. Er is ook zoveel gebeurd de afgelopen tijd. De operatie en alle gevolgen van dien, een nieuw huis met alle drukte eromheen, mijn werk dat binnenkort eindigt, een nieuwe uitdaging waar ik naar op zoek moet en ga zo maar door. Logisch dat dat zijn weerslag op me heeft. Accepteren, laten gebeuren, luisteren naar je lichaam en langzaam alles weer oppakken. Zo probeer ik in ritme te blijven en sta ik iedere dag vroeg op om bijvoorbeeld een wandeling te maken, frisse lucht en zonnestralen op mijn huid. Dat doet een mens echt goed!
Even naar de gevolgen van de laatste operatie. De littekens zijn nog steeds wat gevoelig. Het staat allemaal iets minder strak, maar als ik voluit lach trekt het wel nog. Boven mijn linker voortand zit een stuk gevoelig tandvlees. Niet gevoelig in de zin van 'als ik het aanraak doet het pijn', maar als ik praat en beweeg voelt het niet fijn. Tevens heb ik daar de hele dag het gevoel dat er eten blijft hangen ter grootte van een rijstkorrel. Steeds als ik kijk blijkt er niets te zitten en is het slechts een gevoel. Dat zal wel weer iets met zenuwen te maken hebben. De rest van mijn tandvlees is trouwens nog helemaal doof. Na de vorige operatie had ik dat ook. Destijds heeft het wel een paar maanden geduurd voordat die sensatie weer terug was. Het stoort verder niet, dus ik heb er niet zo'n problemen mee. Het is prima zo.
Verder zijn de kaken stijf en tegen het einde van de dag behoorlijk verzuurd, eigenlijk net als voor de operatie. Op mijn werk praat ik heel veel met collega's en cliënten. Op een vrije dag als ik alleen thuis ben heb ik weinig last. Er valt dan weinig te praten. ;) Heerlijk om dan eens niet zo verzuurd te zijn. Als ik mijn onderkaak van links naar rechts beweeg voelt dat niet lekker rond de gewrichten. Af en toe kraakt het. Ik probeer wel te oefenen. Open, dicht, open, dicht. Van links, naar rechts, van links, naar rechts... Soms doe ik de oefeningen die ik een hele tijd geleden van de fysio heb gekregen. Ik vind het belangrijk dat de beweeglijkheid zo snel mogelijk terugkomt. De mondopening gaat steeds beter. Ik krijg de mond vrij ver open, maar de verzuring schiet er snel in. Ach, ik verwacht er nog niet te veel van en ik moet mezelf de tijd gunnen, denk ik. Ik heb nog altijd de hoop dat ik ooit van dat verzuurde gevoel af ga komen.
Het naar binnen werken van voedsel gaat uitstekend. Ik eet vrijwel alles, tot kleine harde pistoletjes aan toe. Heerlijk! Archel heeft me vorige week mee uiteten genomen. We zijn sushi (my favourite!) gaan eten om te vieren dat alles achter de rug is. Archel zegt altijd dat hij trots op me is dat ik me overal zo doorheen vecht. Nou, ik ben trots op hem dat hij m'n buien overleeft. Held. De operatie, de overdracht van het huis en het klussen; het is achter de rug. Gelukkig. Heerlijk om een nieuwe plek te hebben, waar ik een nieuwe start kan gaan maken.
Komende donderdag ben ik jarig en word ik 25 jaar. In het weekend gaan we dit vieren, tegelijk met de housewarming. Er komen dan wat vrienden en familie om een nieuw tijdperk in ons nieuwe huis in te luiden. Hopelijk is de twinkeling in m'n ogen dan weer aanwezig, want mijn verjaardag is een ultiem 'shine bright like a diamond'-moment, toch? Ik ga ervoor!
Tot volgende week. Dan plaats ik een gastblog van Peggy Boetzkes; goede vriendin, bron van inspiratie én gelaatkundige. Ze schrijft over wat de kaak betekent in het gezicht en welke veranderingen in persoonlijkheid er kunnen optreden bij verplaatsingen van de kaak bij een kaakosteotomie.
Liefs,
Cindy
Week vier na de operatie. De tijd vliegt voorbij... Hoewel ik nog steeds regelmatig (lees: te vaak) van die emotionele buien heb, ben ik blij dat ik stappen vooruit maak. Heel veel kleine stapjes zijn uiteindelijk een grote stap. Mede dankzij alle lieve berichten van een aantal bloglezers en de steun van mijn naasten komt er af en toe weer een kleine twinkeling in mijn ogen. Thanks daarvoor!
Afgelopen week ben ik weer begonnen met werken. Op advies van de bedrijfsarts op therapeutische basis; 16 uur per week verdeeld over 4 diensten. Ook en vooral in verband met mijn pols trouwens, waarmee ik op dit moment geen fysiek werk kan / mag verrichten. Een beetje spannend vond ik het wel om richting 'mijn' cliënten te gaan. Ik werk op dit moment nog in de ouderenzorg. Niet lang meer, want over 3 weken vlieg ik eruit. Bezuinigingen. Door alle activiteiten, ook rondom de blog, sluit ik niet uit dat mijn toekomst elders ligt. Het is mijn droom om iets in de richting van communicatie te gaan doen. Ik ben op dit moment flink aan het zaaien. Je kent vast het gezegde: "wie zaait, zal oogsten..." Ik ben er de laatste tijd nog meer achtergekomen waar mijn passie ligt en die ga ik volgen. Zoals ik altijd zeg: "don't let your dreams be dreams". Tijd om dromen waar te maken nu ik in die positie zit!
Even terug naar mijn werk. Ik werk dus nu 4 x 4 uur per week. Niets fysiek, maar gewoon 'quality time' met de bewoners. Ik vind het fantastisch om nu eens persoonlijke aandacht te kunnen geven. Iets wat tegenwoordig helaas zeer schaars is in de ouderenzorg. Vorige week dinsdag draaide ik mijn eerste dienst, van 14.00 - 18.00 uur. Bij binnenkomst verscheen er een grote glimlach op het gezicht van de cliënten. Dat is toch waar je het voor doet? Ik kreeg er meteen goede zin van. Iedereen vroeg hoe het met me ging. Ze waren oprecht geïnteresseerd in me. Ze hadden me gemist. Het was tenslotte al bijna twee maanden geleden dat ik op het werk was geweest. Voorafgaande aan de operatie heb ik 3 weken vakantie gehad en vanaf 2 weken voor de operatie zat ik met mijn pols. Heerlijk om er weer even te zijn, hartverwarmend om heel veel knuffels in ontvangst te nemen. Al moet ik zeggen dat ik om 18.00 uur bekaf was. Zoveel had ik niet eens gedaan, maar toch.
Ik merk dat mijn energy level nog altijd niet terug is op het oude niveau. Bij lange na niet. Toen ik thuis kwam ben ik gaan eten, douchen en lekker op bed gaan liggen. Even rust. Al dat kletsen had mijn kaken behoorlijk verzuurd en ik had hoofdpijn. Ach, ik had het er graag voor over. Het was fijn om er weer even te zijn. Vooral om de cliënten weer te zien. Ik ben nu alweer bijna een week aan de gang en ik moet zeggen dat het aardig gaat. Op 20 augustus moet ik terug komen bij de bedrijfsarts. Tot die tijd blijft het schema van 4 x 4 uur van toepassing.
En verder? Verder gaat het best oké. Een paar vriendinnen vragen vrijwel dagelijks hoe het met me gaat. Zo fijn als mensen aanvoelen als ik niet zo lekker in mijn vel zit. Zo fijn als ze dan precies weten wat ik nodig heb! Al is het maar een klein berichtje, dat maakt niet uit. Het feit dat mensen even laten weten dat ze aan je denken doet zo goed. Ik ga me vast snel weer beter voelen. Er is ook zoveel gebeurd de afgelopen tijd. De operatie en alle gevolgen van dien, een nieuw huis met alle drukte eromheen, mijn werk dat binnenkort eindigt, een nieuwe uitdaging waar ik naar op zoek moet en ga zo maar door. Logisch dat dat zijn weerslag op me heeft. Accepteren, laten gebeuren, luisteren naar je lichaam en langzaam alles weer oppakken. Zo probeer ik in ritme te blijven en sta ik iedere dag vroeg op om bijvoorbeeld een wandeling te maken, frisse lucht en zonnestralen op mijn huid. Dat doet een mens echt goed!
Even naar de gevolgen van de laatste operatie. De littekens zijn nog steeds wat gevoelig. Het staat allemaal iets minder strak, maar als ik voluit lach trekt het wel nog. Boven mijn linker voortand zit een stuk gevoelig tandvlees. Niet gevoelig in de zin van 'als ik het aanraak doet het pijn', maar als ik praat en beweeg voelt het niet fijn. Tevens heb ik daar de hele dag het gevoel dat er eten blijft hangen ter grootte van een rijstkorrel. Steeds als ik kijk blijkt er niets te zitten en is het slechts een gevoel. Dat zal wel weer iets met zenuwen te maken hebben. De rest van mijn tandvlees is trouwens nog helemaal doof. Na de vorige operatie had ik dat ook. Destijds heeft het wel een paar maanden geduurd voordat die sensatie weer terug was. Het stoort verder niet, dus ik heb er niet zo'n problemen mee. Het is prima zo.
Verder zijn de kaken stijf en tegen het einde van de dag behoorlijk verzuurd, eigenlijk net als voor de operatie. Op mijn werk praat ik heel veel met collega's en cliënten. Op een vrije dag als ik alleen thuis ben heb ik weinig last. Er valt dan weinig te praten. ;) Heerlijk om dan eens niet zo verzuurd te zijn. Als ik mijn onderkaak van links naar rechts beweeg voelt dat niet lekker rond de gewrichten. Af en toe kraakt het. Ik probeer wel te oefenen. Open, dicht, open, dicht. Van links, naar rechts, van links, naar rechts... Soms doe ik de oefeningen die ik een hele tijd geleden van de fysio heb gekregen. Ik vind het belangrijk dat de beweeglijkheid zo snel mogelijk terugkomt. De mondopening gaat steeds beter. Ik krijg de mond vrij ver open, maar de verzuring schiet er snel in. Ach, ik verwacht er nog niet te veel van en ik moet mezelf de tijd gunnen, denk ik. Ik heb nog altijd de hoop dat ik ooit van dat verzuurde gevoel af ga komen.
Het naar binnen werken van voedsel gaat uitstekend. Ik eet vrijwel alles, tot kleine harde pistoletjes aan toe. Heerlijk! Archel heeft me vorige week mee uiteten genomen. We zijn sushi (my favourite!) gaan eten om te vieren dat alles achter de rug is. Archel zegt altijd dat hij trots op me is dat ik me overal zo doorheen vecht. Nou, ik ben trots op hem dat hij m'n buien overleeft. Held. De operatie, de overdracht van het huis en het klussen; het is achter de rug. Gelukkig. Heerlijk om een nieuwe plek te hebben, waar ik een nieuwe start kan gaan maken.
Komende donderdag ben ik jarig en word ik 25 jaar. In het weekend gaan we dit vieren, tegelijk met de housewarming. Er komen dan wat vrienden en familie om een nieuw tijdperk in ons nieuwe huis in te luiden. Hopelijk is de twinkeling in m'n ogen dan weer aanwezig, want mijn verjaardag is een ultiem 'shine bright like a diamond'-moment, toch? Ik ga ervoor!
Tot volgende week. Dan plaats ik een gastblog van Peggy Boetzkes; goede vriendin, bron van inspiratie én gelaatkundige. Ze schrijft over wat de kaak betekent in het gezicht en welke veranderingen in persoonlijkheid er kunnen optreden bij verplaatsingen van de kaak bij een kaakosteotomie.
Liefs,
Cindy
Abonneren op:
Posts (Atom)