Gisteren was het 6 jaar geleden dat ik de kaakosteotomie heb ondergaan. Het is dat enkele bloglezers me erop wezen, anders was deze datum me volledig ontschoten. Waar ik eerder ieder jaar 'vierde', gaat het nu geruisloos voorbij. Ik ben er niet meer zoveel mee bezig. De blog daarentegen blijft wel leven; bijna iedere dag komen er nog berichten binnen van (potentiële) osteotomie-patiënten. Die berichten beantwoord ik met alle plezier. Leuk om te zien dat zelfs jaren na mijn eigen operatie mensen mij nog weten te vinden.
Met enige regelmaat krijg ik berichten van bloglezers met de vraag hoe het nu met me gaat. "Goed!", kan ik kort en krachtig antwoorden. Mijn kaken voelen goed, het dove plekje op mijn onderlip en een klein deel van mijn kin zit er nog, maar eigenlijk merk ik het niet eens meer op. Ik ben er gewend aan geraakt. Als ik op mijn werk een drukke dag heb gehad, ben ik blij dat ik 's avonds thuis mijn mond kan houden, want dan ben ik aardig verzuurd. Dat zijn de enige 'restklachten'. Tussen 'haakjes', omdat het niet echt invloed heeft op mijn dagelijks leven. Waar ik eerder nog gefrustreerd erover was, doe ik nu gewoon mijn ding en geniet ik met volle teugen van ons gezin. Als ik één ding heb geleerd in de afgelopen jaren is het dat ik me niet meer zo druk moet maken om zaken waar ik toch geen invloed op heb.
Heb jij vragen rondom je traject? Zit je met onzekerheden? Heb je angst? Vragen over de ingreep? Stuur me gerust een berichtje. Ik help je graag op weg. :)
Veel liefs,
Cindy
