Controle bij de kaakchirurg: Dr. de Jonge tovert glimlach op mijn gezicht

Goedemorgen,

Drie weken geleden stapte ik met knikkende knieën de drempel bij het Atrium MC over. Drie weken geleden gaf Archel me zijn schouder om op uit te huilen. Drie weken geleden ging ik onder het mes bij Dr. de Jonge. Drie weken geleden kon ik alleen maar denken: "laat deze dag asjeblieft heel snel voorbij zijn..." En zo is het, de operatie is nu 'al' drie weken geleden.

Afgelopen woensdag moest ik op controle bij Dr. de Jonge. Eindelijk. Ik had het tot aan de afspraak volgehouden om met een schaartje van mijn hechtingen af te blijven. Wat frustreerden die touwtjes me. Zoals ik vorige week al zei: er bleef van alles achter hangen. Ik stond erop dat ze eruit zouden worden gehaald, anders zou ik alsnog thuis zelf aan de slag gaan.

Rond 8.30 uur stapte ik in mijn nieuwe woonplaats Weert in de auto om koers te zetten richting Heerlen. Om 9.25 uur had ik de afspraak. Het was druk op de poli en het duurde wel een minuut of 10 voordat ik aan de beurt was om mijn aanwezigheid bij de balie te melden. Daarna heb ik slechts een paar minuten in de wachtkamer te hoeven wachten. Er waren mensen die me aankeken. Schaamteloos. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van, maar overtuigde mezelf ervan dat het vast mensen waren die mijn blog hadden gelezen. Natuurlijk kan dat. Ik ben tenslotte al eens nageroepen in het ziekenhuis door een bloglezer. Zeker op de poli kaakchirurgie is de kans groot dat ik lezers tegenkom.

Ik werd door de assistente, die overigens altijd heel aardig is, naar binnen geroepen. Dr. de Jonge was er al en begroette me. Ik deed de deur achter me dicht en nam plaats in de behandelstoel. Hij vroeg hoe het met me ging. "Wel goed, alleen die hechtingen irriteren me mateloos, het trekt nog een beetje en m'n kaken en hoofd bonken nog wel eens..." Zo had ik best goed opgesomd hoe ik me voelde, vond ik. "En verder?", vervolgde hij. Uhh, wat? "Ja, hoe gaat het met jou?" Ach, weet je, ik heb de laatste tijd iets minder 'shine bright like a diamond'-momenten. Het kan niet altijd feest zijn. Die emoties en spanningen van de afgelopen weken moeten er eerst even uit. Kan gebeuren, komt wel weer. Dr. de Jonge kent me inmiddels door en door. Hij zag het aan de blik in mijn ogen. Mijn gezicht is ook echt een open boek. Als ik lekker in mijn vel zit is de euforie in mijn ogen te zien. Zit ik iets minder in m'n vel, heb ik meteen een andere blik. Wel lief dat Dr. de Jonge zich zo om mij bekommert.

Hij begon ook nog even over Archel. Mijn maatje die al mijn uitspattingen over zich heen heeft gekregen. Dr. de Jonge moest lachen. Volgens mij visualiseerde hij op dat moment hoe ik tekeer ga in zo'n bui en Archel geduldig moet wachten tot die is overgewaaid. Hij kent me inmiddels maar al te goed. Ik ben zo'n flapuit en bovendien een gevoelsmens, emotioneel. "Je hebt echt een 'gouwe' vent, Archel heeft veel geduld", zei Dr. de Jonge terwijl hij me doordringend aankeek. Ik besef maar al te goed dat ik met Archel goud in handen heb. Archel is uniek. Archel is mijn steun en toeverlaat. Dat koester ik. Dr. de Jonge heeft echt gelijk.

Mijn steun en toeverlaat en mijn allerbeste maatje; Archel sleept me overal doorheen.

Na een gesprek over het boek, presentaties / congressen, toekomstperspectieven en een soort van motivational speech werd de behandelstoel gekanteld en ging hij in mijn mond kijken. Ofja, kijken? De hechtingen zijn verwijderd. Op sommige plekken was het een beetje gevoelig als hij aan de hechting moest trekken, maar verder voelde ik er vrij weinig van. Gelukkig ben ik verlost van de draden die ervoor zorgden dat er voedselpakketten achterbleven... :))

Dr. de Jonge vertelde me dat tandarts Scuric hem had gemaild dat hij een splint voor me moest maken. Hier was ik niet van op de hoogte. Ik dacht namelijk dat ik de Aqualizer voorlopig even moest dragen. Dit heb ik nog niet gedaan omdat de Aqualizer in eerste instantie tegen mijn hechtingen duwde en nu nog niet echt lekker aanvoelt op de inmiddels gesloten wond. Dr. de Jonge zou nog even contact opnemen met Scuric om te bespreken wat nu de bedoeling is. Ik heb nog geen idee...

Verder is er wat betreft mijn situatie rondom de kaak niet veel besproken. We hebben het meer over andere dingen gehad. Fijn dat hij even de tijd nam om weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Zo lief. Emotioneel wrak als ik op dit moment ben had ik moeite mijn tranen binnen te houden. Zoveel emoties gingen er door me heen. Waardering, maar ook frustraties. Verdriet, maar ook blijdschap. Dankbaarheid. Vooral dat. Ik ben zó dankbaar, dat kan niemand zich voorstellen. Binnenkort spreek ik weer met Dr. de Jonge af om aan het boek te werken. Eens kijken of we weer wat vorderingen kunnen maken, zodat er uiteindelijk een meesterwerk in de schappen komt te liggen.

De zwelling is geslonken; dus weer volop toonbaar voor de buitenwereld

Later die dag ben ik nog bij de huisarts geweest. Daar moest ik sowieso naartoe om de situatie rond mijn pols te bespreken. Ik kreeg een flinke schop onder mijn kont. Weet je? Opgeven komt niet in mijn woordenboek voor, maar als je lichaam niet meer meewerkt, dan moet je. Zo is het ook met mijn pols. Ik liep al een maand of 2 met klachten rond voordat ik ermee naar de dokter ging. De dokter is nu bezorgd dat het een chronische peesontsteking is. Lekker dan. Afijn, dat bezoek gaf me ook de gelegenheid om aan te geven dat ik echt moe ben. Sinds de operatie is mijn energy level gedaald tot een nulpunt. Het liefst zou ik de hele dag slapen. Ik vroeg of dit nog de naweeën van de narcose konden zijn. "Jazeker! En het feit dat je lichaam hard werkt om te herstellen van de operatie werkt ook mee. Geef je lichaam de tijd en ren jezelf niet voorbij..." Duidelijke taal. Rustig aan doen dus.

Laat ik dat advies maar eens gaan opvolgen.... genoeg geblogd voor deze week!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Afgelopen vrijdag werd mijn blog even genoemd op Radio Veronica door DJ Silvan Stoet. Hij wilde even mijn blog 'aan de kaak' stellen... Vind ik heel erg leuk!

Elk woord is raak... herkenbaar.

Herstel operatie kost energie - 'je lichaam is je beste raadgever'

Goedemorgen,

"The body never lies..." - een quote van Martha Graham die mij de afgelopen week met de neus op de feiten heeft gedrukt. Ik heb regelmatig toe moeten geven aan de wijze raad van naasten die zeiden dat mijn lichaam mijn beste raadgever is. En dus heb ik veel rust gepakt. De 'bolle toet' begint te slinken. De (minimale) bloeduitstortingen zijn verkleurd. Een gele vlek op beide wangen en een klein beetje zwelling verraden nog dat er iets met mijn kaak is gebeurd. Alleen ikzelf en mijn naasten zien de laatste restjes zwelling. Mensen staren mij niet meer aan op straat. Toen ik vorige week even buiten de deur moest zijn, was er iemand zo brutaal om te vragen of ik een ongeluk had gehad. Gezien mijn uiterlijke vertoning was dit eigenlijk niet zo'n gekke vraag. Zwelling in het gezicht en de pols in het gips. Ik kon er wel om lachen.

Begin vorige week

Lachen als een boer met kiespijn. Ik weet het niet; ik zit een beetje in een dip. Er zijn de afgelopen tijd zoveel dingen gebeurd. Alle stress en alle spanning van de operatie komen er op dit moment uit. Huilbuien op de gekste momenten. Bij het lezen van lieve berichtjes van lezers, bij het ontvangen van een bos bloemen van mijn tante voor het nieuwe huis, bij het lezen van mails van inspirerende mensen en ga zo maar door. Het moet er allemaal uit en die tijd moet ik mezelf ook even gunnen. Misschien klinkt het stom, maar mijn angst voor de operatie was een heel groot issue in de aanloop er naartoe. Geen leuke tijd. Voor mij niet, maar voor mijn naasten ook niet. Logisch dat het er eens uit moet komen. Ik laat mijn emoties lekker de vrije loop. Ik ben vooral ook trots dat ik wederom heb doorgezet. Dat houd ik in mijn achterhoofd.

Een super lief kaartje van 2 hele bijzonder Kids&CO-kindjes. Tranen met tuiten!

Zoals ik in het begin van de blog al zei is de zwelling goed aan het slinken. Lachen gaat nog niet voluit omdat de hechtingen behoorlijk trekken en alles strak staat. De hechtingen irriteren me. Buiten het feit dat het strak staat bungelen ze door mijn mond en blijven er complete voedselpakketten achter hangen. Spoel ik mijn mond en komen er erwtjes, stukjes gehaktbal, vulling van kroket enzovoorts tevoorschijn. Lekker dan. Het zouden oplosbare hechtingen zijn, maar na de vorige operatie heb ik ze er uiteindelijk ook zelf uit geknipt. De pijn is goed onder controle. Toen vorige week de zakjes Ibuprofen bruis op waren ben ik een paar dagen overgestapt op paracetamol. Nu pak ik er af en toe nog een. Ik heb vooral hoofdpijn en een zeurend pijnlijk gevoel in mijn rechter boven- en onderkaak. Als ik buk begint mijn hoofd te bonken. Een irritante druk op mijn hoofd. Dat zal de komende tijd nog wel weg gaan trekken.

Ik kan mijn mond alweer vrij ver openen. Mijn kaken zijn wel stijf, maar als ik met mijn vingers de mond verder open duw, lukt dit gewoon. Of het prettig aanvoelt is een ander verhaal. Verzuurd. Een Big Mac past er nog niet in; denk eerder aan een gewone hamburger. Dat soort formaten. Het eten gaat me goed af, al moet ik zeggen dat ik het nog niet zie zitten om op een taaie lap vlees te kauwen. Voor de rest eet ik weer vrij normaal. De kaken zijn stijf en natuurlijk probeer ik er beweging in te krijgen, maar dit kan ook met zachter voedsel. Ik houd het op dit moment nog bij een gehaktbal die ik klein kan snijden, gekookte aardappelen, erwtjes en worteltjes enzovoorts.

Een 'shine bright like a diamond'-momentje lijkt hier nog even ver weg.

Vorige week vertelde ik al dat ik opgelucht was om het feit dat ik na de operatie geen grote dove plekken in mijn gezicht had. Na de kaakosteotomie was mijn gezicht vanaf het punt onder mijn ogen doof. Nu helemaal niet. Een gedeelte van de onderlip en kin is doof, maar dit heb ik overgehouden aan de vorige operatie. Tevens voelt mijn tandvlees doof aan. Tanden poetsen gaat goed. Ik heb mijn tandenborstel op de kids-stand gezet zodat de trilling niet zo hard door dreunt in mijn kaken en hoofd.

Herstellen kost energie. Veel energie. Ik ben echt heel moe. In het nieuwe huis heb ik vrij weinig kunnen betekenen. Een beetje delegeren vanaf de bank. Daar liggen niet mijn kwaliteiten. Ik werk natuurlijk het liefst zelf mee, maar mijn ouders en Archel zorgden ervoor dat ik me niet schuldig hoefde te voelen en ik lekker mijn rust heb kunnen pakken. Mede dankzij de hulp van een aantal betrouwbare familieleden / vrienden is ons huis nu al bijna af. Klaar voor een mooie toekomst. Het voelt echt als een nieuwe start met nieuwe kansen. Er zijn een aantal mensen in het bijzonder die het voor ons mogelijk hebben gemaakt om zo snel in te trekken in ons nieuwe huis: Archel, mama, papa, Arlette, Jarno, Yannick, Tonnie, Leo 1, Remy, Jordy, Ton, Sef, Leo 2, Daniel & Danny: heel erg bedankt voor alle hulp! In deze periodes leer je je echte vrienden kennen. Uiteindelijk zijn dat er heel weinig, maar degenen die er altijd voor me zijn koester ik in mijn hart!

Met een laagje foundation al een stuk beter toonbaar voor de buitenwereld :)

Aanstaande woensdag moet ik voor het eerst na de operatie op controle bij Dr. de Jonge. Hopelijk gaat hij de hechtingen even verwijderen en anders ga ik toch echt zelf thuis met een schaartje aan de slag. Ik denk dat er ook een nieuwe CBCT-scan gemaakt gaat worden. We hebben vast weer het een en ander bij te praten. Volgende week zal ik uitgebreid verslag doen van mijn bezoek aan Dr. de Jonge

De spanning kan ik nu van me af laten glijden, alles is achter de rug. Deze operatie is zo belangrijk voor me geweest. Hopelijk kom ik op deze manier weer een stapje dichterbij volledig herstel, want dat is nog altijd mijn doel. Geen vermoeide kaken meer, geen verzuring, geen hoofdpijn en ga zo maar door. Ik heb nog wel meer doelen, maar ik weet niet of die nog haalbaar zijn. Mijn gevoel zal echt niet meer terugkomen. Geen probleem, als ik maar van die vermoeidheidsklachten af kom. Hoe fijn zou het zijn als ik weer eens zonder moeite met articuleren de dag vol kan praten of Archel zoals vanouds een kus kan geven bijvoorbeeld...?! Ik doe er alles aan om mijn doelen te bereiken. Wacht maar... op een dag... ik ga ervoor!

-"You need to listen to your body because your body is listening to you..." -

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Operatieverslag 7 juli + eerste week na de operatie

Goedemorgen,

Er zullen ongetwijfeld veel bloglezers zijn die op deze blog hebben gewacht. Ik heb veel berichten gehad van lezers die me een hart onder de riem staken. Dat waardeer ik enorm en ik moet eerlijk toegeven; ik had het nodig. Vandaag is het precies een week geleden dat ik bij Dr. de Jonge onder het mes ging om de platen en schroeven uit de boven- en onderkaak te verwijderen. Hoe dat allemaal is verlopen lees je in deze blog.

Om 10.00 uur moest ik me melden bij Bureau Opname, route 74 in het Atrium MC te Heerlen. Een vrijwilliger liep mee naar de afdeling waar ik werd opgenomen. Ik ging er vanuit dat dit gewoon de 'dagbehandeling' was, maar al snel kreeg ik door dat dit niet het geval was. De lift steeg op naar etage 12, waar we richting de afdeling (oost) liepen en we ons meldden bij de zusterspost. Ik kreeg een kamer voor me alleen. Er stond alleen nog geen bed. Dat moest nog besteld worden. Ik vroeg me af waarom ik op een gewone afdeling kwam te liggen. Had ik het verkeerd begrepen? Moest ik toch een nacht blijven? Huh? Ik kwam toch voor een dagopname? In mijn zenuwen, angst en frustraties begon ik al hevig te protesteren. "Ik ga hier écht niet blijven", schreeuwde ik van binnen. Na navraag bij de verpleegkundige bleek inderdaad dat ik voor een dagopname opgenomen werd. Gelukkig, een pak van mijn hart. Ik lag op kamer 6, twee kamers verder dan de kamer waar ik lag na de kaakosteotomie 2 jaar geleden. Het kwam me allemaal weer heel bekend voor.

Ik moest wachten, want volgens de planning zou ik om 11.45 uur aan de beurt zijn. Met een spelletje op de telefoon probeerde ik de tijd om te krijgen. Archel was bij me. Ik oogde rustig, zei hij. Dit was slechts schijn. Mijn buitenkant verraadde niet wat mijn binnenkant voelde. Mijn hart ging tekeer. Ik had buikpijn, was misselijk en mijn gedachten gingen alle kanten op. Intussen werd ook het bed binnen gereden. Tegen 11.15 uur kreeg ik de premedicatie; kalmeringstabletten waar ik rustig van zou worden. Ook mocht ik het operatieschort aantrekken. De angst werd heviger, het werd me heet onder de voeten. Vlak voor 11.45 uur kwam het nieuws dat ik naar de operatiekamer mocht komen. Ik lag in bed en werd door de gangen van het ziekenhuis gereden. Vlak voor de sluis nam ik afscheid van Archel en bleef ik achter samen met een verpleegkundige van de afdeling. Ze probeerde me af te leiden door een gesprekje met me aan te gaan, maar ik staarde vooral naar het plafond en was in mijn eigen wereld. Na enkele minuten mocht ik door naar de 'holding' (=wachtruimte). Voordat ik werd gehaald op de afdeling was ik al zeker vier keer naar het toilet geweest voor een korte sanitaire stop. Zenuwen. Echter toen ik daar in die wachtruimte lag, moest ik weer. Ik besefte dat ik niet kon wachten tot na de operatie en besloot het toch maar even aan te geven. Er werd me een pan aangeboden. Oké, het kon even niet anders. Ik ging in ieder geval met een lege blaas richting de operatiekamer.

Klaar voor de operatie...

In operatiekamer 8 moest ik overstappen van het ziekenhuisbed naar de operatietafel. Meteen werd ik aangesloten op allerlei apparatuur. Ik had me voorgenomen om me groot te houden. Al dagenlang zei ik tegen mezelf: "we gaan deze keer niet huilen. Hoe moeten mensen wel niet over me denken als ze mijn angst en paniek zien? Dus gewoon niet doen!" Ik lag nog geen minuut of Dr. de Jonge kwam al binnen. Hij kwam meteen op me af. Een aai over de bol, een hand op mijn schouder, bemoedigende woorden. Ik werd iets rustiger. Hij leidde me af, praatte over ons boek, over het nieuwe huis van Archel en mij en over wat er nu precies ging gebeuren. Dr. de Jonge probeerde zijn rust op mij over te brengen. Dat lukte aardig. Die man is echt zen. Ik ben 'comfortable' met hem. Dit veranderde toen het infuus geprikt moest worden. Arghh, grote drempel nummer één. Ik lag te trillen. Ik keek de andere kant op en zette me schrap. Daar kwam de prik. Niet fijn. Helaas mislukte het. Mijn ijskoude hand werd teruggestopt onder de deken om op te warmen. Dr. de Jonge kwam er weer bij en pakte mijn hand vast. "Zo hey, wat een graftengels. Ik ga ze even opwarmen", zei hij. Even later kwam de anesthesist er zelf bij om het infuus te prikken. Dit werd in de elleboogplooi gedaan. Ik keek nog een keer op de klok. Het was inmiddels 12.55 uur toen Dr. de Jonge vroeg of alle materialen aanwezig waren. Er moest alleen nog een schroevendraaier komen, maar die zou er om 13.00 uur zijn. Volgens de anesthesist zou ik dan al ver weg in dromenland zijn.

Ik keek strak naar het plafond. De anesthesist zei dat ze het slaapmiddel in ging spuiten. Ik keek haar nog een keer aan en zag Dr. de Jonge nog achter haar langs lopen. "Zoek maar een leuke vakantie uit", zei de anesthesist. "Slaap lekker!", hoorde ik Dr. de Jonge nog roepen. Ik kreeg tintelingen in mijn hoofd en voordat ik het wist was ik in diepe slaap.

Van de rest van de dag weet ik niet veel meer. Ik weet niets van de recovery, van de weg van de recovery naar de kamer en mijn eerste uren op de kamer. Achteraf kreeg ik te horen dat ze me niet wakker kregen na de narcose. Volgens Archel was ik rond 17.00 uur terug op de kamer. De eerste keer dat ik een beetje wakker werd was tegen een uur of 20.30 uur. Hartstikke suf. Ik had vreselijk gedroomd. Of gehallucineerd van de morfine. Ik weet het niet. Ik was ervan overtuigd dat ik was gestopt met ademen. Ik had dat de verpleegkundige in de overdracht horen zeggen: "ze is gestopt met ademen maar begon 10 seconden later uit zichzelf weer te ademen." Dat stond me bij in mijn hoofd. Raar. Het is best een beetje eng als je nog in de fase tussen slapen en wakker worden zit en je niet helder kan denken. Afijn, ik ademde en op een gegeven moment besefte dat ik op mijn kamer was. Ik moest plassen, maar was te slap om op te staan. Weer werd er een pan aangeboden. Dat boeide me op dat moment vrij weinig. Ik vroeg aan de verpleegkundige of alles goed was gegaan. Aangezien ze het handschrift van Dr. de Jonge niet kon lezen, kon ze me geen enkele informatie geven. Daarna vroeg ik of ik naar huis kon gaan. Ik was tenslotte naar het ziekenhuis gekomen voor een dagopname en schreeuwde die ochtend nog in mezelf: "ik ga écht niet blijven!!!" Gezien mijn toestand, ik was echt heel suf, was het volgens haar niet verantwoord om naar huis te gaan. Het werd dus toch een nachtje blijven. Een tegenvaller. Archel ging thuis even snel een pyjama halen en nam tevens enkele verzorgingsspullen voor de volgende ochtend mee. Ik realiseerde me dat de operatie achter de rug was. Wat een overwinning op mezelf weer. Het was voor mij de 8e operatie in 5 jaar. "I did it! Het ergste heb ik weer gehad!"

Net terug op de kamer: ergens heel ver weg in dromenland. Nog geen zwelling te zien...

Mijn hoofd begon te bonken, ik voelde de hechtingen trekken en mijn hele gezicht stond strak. Ik voelde aan mijn gezicht. Onder mijn ogen, over mijn wangen en mijn kin. Een beetje dikker. Er ging een gevoel van blijdschap door me heen. Géén extreem verdoofd gevoel deze keer. Alleen het bekende deel van de onderlip en de kin. De rest voelde vooral beurs aan. Dat wel, maar verder niets verdoofd. Wat een opluchting. Dat is wel iets waar ik van tevoren bang voor was.

Ik kon niet meer in slaap komen. Ik wist me geen houding te vinden en zo'n infuus in de elleboogplooi is niet echt handig. Inmiddels kwam de verpleegkundige van de nachtdienst op de kamer. Ik kreeg pijnstillers, ontstekingsremmers en een slaaptablet. Daarna heb ik een uur of 3 met tussenpozen geslapen. Heerlijk, zo voelde ik tenminste geen pijn.

De ´morning after´: de zwelling begint op te komen

De volgende ochtend lag ik wat te doezelen, toen om 9.30 uur pap en mam de kamer op kwamen gelopen. Zij zouden me op komen halen, want Archel moest werken. Ik drukte op de bel om te vragen of ik nu wel naar huis mocht. Er werd even overleg gepleegd. Voordat ik naar huis mocht moest ik nog even langs de poli Kaakchirurgie voor een controle. Net als twee jaar geleden met een bolle kop naar de poli. Iets minder zwelling dan na de kaakosteotomie, maar toch. Ik voelde de ogen alweer branden, terwijl ik er nog niet eens was. Mam heeft me even geholpen met omkleden. Ik kreeg de ontslagpapieren mee en samen met pap en mam ging ik richting de poli op etage 1. Dr. de Jonge was er niet, dit wist ik van tevoren. Ik kwam bij een collega van hem terecht, Dr. Poort. Hij constateerde dat ik er niet fit uit zag (ja, dohh?!) en vroeg zich af of het wel tijd was om naar huis te gaan. "Ja, doei!", protesteerde ik van binnen. Ik zei dat ik thuis ook in bed kon gaan liggen om uit te rusten. Daar gaf hij me gelijk in. Hij inspecteerde mijn mond, voor zover mogelijk. Ik kreeg de mond niet ver open. Hartstikke stijf. Dr. Poort zei dat alles er rustig uit zag in de mond. Hij schreef nog een recept voor Ibuprofen bruis en er werd een afspraak gemaakt voor een controle bij Dr. de Jonge op 23 juli. Nu moet het eerst allemaal een beetje gaan herstellen. Ik nam afscheid, verliet het ziekenhuis en stapte bij pap en mam in de auto. Eenmaal in mijn ouderlijk huis ben ik meteen op de bank gaan liggen en heb ik de hele middag geslapen. De hond van mijn ouders kwam continu bij me liggen. 'Dushi' voelt aan als er iets niet lekker zit. Ze is zo zorgzaam, echt lief.

Heel veel slapen...

Die avond heb ik voor het eerst iets gegeten. Mijn moeder wil dat ik genoeg binnen krijg en had een paar dozen kroketten ingeslagen. In het kader van de uitspraak van Archel op BNN ("Alles in de blender") dacht mam dat ik best een kroketje naar binnen kon werken. En of dit lukte! Met een eetlepel mosterd er doorheen geroerd gleed de kroket zo mijn keel in, zonder dat ik hoefde te kauwen.

Ik heb die dinsdagnacht redelijk geslapen. Met een paar kussens onder mijn hoofd lag ik iets hoger. Dat was erg comfortabel. Mijn hoofd was op woensdagochtend behoorlijk gezwollen. De dag dat Archel en ik naar de notaris moesten om de woning officieel op onze naam te laten zetten. Verschrikkelijk, ik moest over straat, maar het feit dat dit de enige formaliteit was waar ik bij aanwezig moest zijn was een geruststellende gedachte. Ik hoopte dat alles snel voorbij zou zijn en ik terug naar bed kon. Gelukkig ging alles goed en waren we 's morgens om 10.00 uur officieel de nieuwe bewoners van de koopwoning.

Bolle toet.

De rest van de week heb ik het heel rustig aan gedaan. Mijn 'energy level' is echt 'below zero'. Een beetje het gevoel dat je een marathon hebt gelopen als je net tien stappen hebt gezet. Ik zou zo de hele dag kunnen slapen. Het liefst doe ik dat ook, zodat ik zo min mogelijk voel. Ik neem drie keer per dag Ibuprofen bruis, die zijn nu bijna op. Het lukt me om zacht voedsel zoals een geprakte kroket, vis en pasta naar binnen te werken. Dat gaat echt boven verwachting goed. De hechtingen trekken en de hele mond is gevoelig. De zwelling begint iets af te nemen.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een berichtje van Dr. de Jonge. Ik had hem namelijk gevraagd of alles wel goed was gegaan, omdat ik van niemand iets te horen had gekregen in het ziekenhuis. Dr. de Jonge vertelde me dat de platen en schroeven in de bovenkaak prima te verwijderen waren. Die zaten normaal vast. De onderkaak werd een iets groter obstakel. De platen en schroeven zaten muurvast. Helaas is het niet gelukt om alles te verwijderen. In de rechter onderkaak zit nog een stuk schroef. Dr. de Jonge kreeg die er niet uit. Ik merkte al dat er iets niet klopte toen ik de platen en schroeven aan het tellen was. Die heb ik mee naar huis gekregen. Ik kwam maar tot 23 schroeven, terwijl het er 24 moesten zijn. Op vrijdag kreeg ik dus de bevestiging dat er inderdaad een schroef is achtergebleven in de kaak. We zullen het daar vast nog over hebben als ik op 23 juli bij hem op controle moet komen.

6 Platen en 23 schroeven zijn uit mijn boven- en onderkaak verwijderd

Eigenlijk vind ik dat ik genoeg heb gekletst. Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar dat bewaar ik voor volgende week. Ik ben moe, heb behoefte aan slaap. Ik zal volgende week iets dieper in gaan op mijn herstel. Jullie hebben in ieder geval al kunnen lezen hoe ik de operatie heb ervaren. Ik ben heel blij dat ik het weer achter de rug heb.

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Vandaag is D-day: operatie! & eerste ervaringen met de Aqualizer

Goedemorgen!

Vandaag is het ein-de-lijk zover. Een week of 8 geleden kreeg ik de operatiedatum te horen en ik moet eerlijk bekennen: de tijd is voorbij gevlogen. Ik heb in die periode dan ook niet stilgezeten. Integendeel, mijn leven ging even in sneltreinvaart. Dat is maar goed ook, want zo had ik niet veel tijd om aan de operatie van vandaag te denken. Tot afgelopen week...

De stress had mij behoorlijk in zijn greep. Emotioneel, licht ontvlambaar, mijn gezicht op onweer en onrustige nachten. Er zat zelfs een nacht tussen waarin ik 4 verschillende nachtmerries had over vandaag. Dat is behoorlijk slopend. Ik heb mezelf aardig in de weg gelopen. Doelloos ijsberen in het huis. Onrustig. Archel heeft het behoorlijk te verduren gehad de afgelopen week. Arme jongen. Gelukkig begrijpt hij me als geen ander en speelt hij goed op me in. Er speelt natuurlijk ook een beetje verhuisstress mee. De timing is gewoon ongelukkig. Ik bedoel; vandaag de operatie, overmorgen de sleutel van het nieuwe huis. Zit ik dan met mijn gezwollen hoofd bij de notaris. Dat is de enige formaliteit waar ik bij moet zijn. Voor de rest kan ik lekker terug naar bed. Gelukkig krijgen we hulp van enkele familieleden/vrienden/kennissen bij de verhuizing, zodat ik me niet al te schuldig hoef te voelen.

In het weekend heb ik alvast wat vloeibaar / zacht voedsel ingeslagen. Hero FruitOntbijt, soep, babypap enzovoorts. Gisteren is mijn moeder jarig geweest en hebben we een feestje gehad. Ik heb me nog één keer volledig laten gaan. Een lekker stuk vlaai en mama had heerlijk gekookt. Dat kan ze als de beste! Nu ik toch over mijn moeder aan het kletsen ben, gebruik ik het moment ook even om mama te bedanken voor alles. Samen met Archel is zij de belangrijkste persoon in mijn leven. De persoon die 24/7 voor me klaar staat en die altijd weet wat ik nodig heb. Een stevige knuffel en een fluisterend 'komt wel goed schatje, jij kan dit!' in mijn oor doet mij zó goed. Ze is mijn allerbeste vriendin.

Na het feestje ben ik samen met Archel nog naar schoonma geweest, waar we tot 1.30 uur vannacht hebben gezeten. Slapen kon ik toch niet, dus dan kon ik maar beter niet thuis zijn. Dan zou ik toch alleen maar gaan piekeren. Na een onrustige nacht is het nu maandagochtend 7 juli. De dag waar ik lang naar heb uitgekeken. Ik ben misselijk, heb buikpijn van de spanning. Ik ben blij dat Archel met me mee gaat naar het ziekenhuis. Om 10.00 uur moet ik me melden. Hij blijft zo lang mogelijk bij me. Ik weet dat ik bij Dr. de Jonge in goede handen ben en dat alles goed zal gaan, maar die angst voor die prik van het infuus, de narcose zelf en het wakker worden voert op dit moment de boventoon. Ja, ik ben heel bang. Net zoals al die vorige keren.

Ik ben blij dat ik word verlost van de plaatjes en de schroefjes. De laatste tijd viel me al op dat er in de rechter bovenkaak iets is veranderd. Ik voel twee schroefjes duidelijk zitten als ik met mijn vingers over mijn tandvlees ga. Twee 'bobbels' verraden de plek waar de schroeven zitten. Echter een week of twee geleden ging die plek me steeds meer zeuren. Irritant. Ik observeerde de plek waar ik de hinder ervaar. Ik schrok. De plek was behoorlijk rood en er kwam 'wit spul' (pus?) naar buiten. Ik zag de contouren van de schroefjes door het tandvlees heen. Hoog tijd dus dat er iets gaat gebeuren. Ik ben blij dat ze eruit gaan en ben ervan overtuigd dat dit weer een stap is op weg naar volledig herstel.

Als het goed is mag ik dezelfde dag nog naar huis. Ik zal niet naar ons eigen huisje gaan, want dat is inmiddels al half leeg. Bovendien vind ik het geen fijn gevoel om de dag erna alleen thuis te zijn, want Archel moet gewoon weer gaan werken. We gaan dus samen naar mijn ouders toe, waar we de rest van de week vertoeven. De plek waar pap en mam de zorg op zich nemen en waar ik me geen zorgen hoef te maken. Gewoon, rust...

In alle emotie zou ik bijna vergeten om nog iets te vertellen over het tandartsbezoek van vorige week. De Aqualizer splint was namelijk binnengekomen. De splint met 'waterkussentjes' die mijn kaken zouden moeten ontspannen. De tandarts kwam mij zelf halen in de wachtkamer. Het eerste wat hij zei: "Ohh Cindy, jij hebt wat losgemaakt! Ik krijg telefoontjes van tandartsen die de link naar jouw blog willen hebben voor hun patiënten". Leuk om te horen... Daarna ben ik meegegaan naar de behandelkamer. Hij vertelde me op voorhand al dat ik de Aqualizer een kans moet geven en even door moet zetten, want het zal even wennen zijn in de mond. De Aqualizer past niet over mijn clear overlays heen, dus zal ik 'm overdag moeten dragen. Zo ben ik dus bijna 24/7 verbonden aan de clear overlays of de Aqualizer. Ik heb hem eerlijk gezegd dat die Aqualizer zo de prullenbak in gaat als het me niet bevalt. Die is trouwens niet zo kostbaar hoor. Die Aqualizer kost iets van €14,00. Niet dat jullie denken; "nounou, gooit ze zomaar iets in de prullenbak".

We gingen eens passen. De Aqualizer is in 3 maten te verkrijgen: Low, Medium en High. Scuric had voor mij de 'high' besteld, omdat ik een grote spreekafstand heb (grotere opening tussen onder- en bovenkaak). Helaas zat die echt niet fijn, dus pakte hij een 'medium'. Die paste een stuk beter. Maar jeetje, wat een gevoel. "Dit gaat 'm echt niet worden", dacht ik, maar oké, ik had beloofd om even door te zetten. Ik moet die Aqualizer een kans geven. Ik heb die middag een aantal keren moeten kokhalzen. Die middag moest ik ook nog even de stad in. Die Aqualizer ging netjes in het doosje. Nee, daar ga ik dus écht niet mee de stad in. Die nacht heb ik mijn clear overlays gewoon in gedaan. Ik wil niet dat mijn tanden gaan schuiven, dus die nachtbitjes vind ik belangrijker dan die Aqualizer. 's Ochtends vroeg heb ik die Aqualizer wel weer ingedaan. Ik was er inmiddels al iets meer aan gewend, maar helaas kon ik 'm niet lang verdragen. De Aqualizer duwt aan de rechterkant tegen die twee schroefjes die wat uit het tandvlees steken. Ik probeer de Aqualizer met tussenpozen te dragen.

Of het helpt kan ik op dit moment nog niet echt zeggen. De 'waterkussentjes' voelen wel fijn. Ik ben in ieder geval niet meer aan het zoeken naar de juiste beet als ik de Aqualizer in heb. Dat zorgt voor een soort van ontspanning. Echter als ik 'm uit doe, begin ik weer te zoeken. Over een week of 2 á 3 moet ik terug naar Scuric en gaan we bespreken wat de Aqualizer voor mij heeft gedaan. Wel heeft Scuric duidelijk gemaakt dat de Aqualizer maar 'temporary' is. Uiteindelijk zal er iets moeten gebeuren, bijvoorbeeld een splint maken of de beet veranderen. Hij is in ieder geval van plan om mijn beet iets op te hogen, maar ik weet nog niet of ik daar achter sta. Mijn boventanden en mijn ondertanden zouden een millimeter langer worden. Ik voel nu al mijn boventanden op mijn onderlip rusten, dus ik vrees dat het er niet mooier op gaat worden. Daar ga ik toch nog eens een goed gesprek met hem over aan. We'll see.

Eerst vandaag eens zien te overleven. Just go with the flow. Even de controle uit handen geven, hoe moeilijk ik dat ook vind. Adem in, adem uit... Volgende week lees je uiteraard hoe ik alles heb beleefd.

Tot dan!

Liefs,
Cindy

PS Bedankt voor alle lieve berichtjes die ik heb mogen ontvangen van trouwe bloglezers, familie, vriendinnen, kennissen. Dat geeft me echt het gevoel dat ik er niet alleen voor sta!