Verslag van het verwijderen van de plaatjesbeugel

Goedemorgen allemaal,

Vandaag is mijn beugel er al bijna een week uit en ik moet zeggen; wat went dat snel! Aan de plaatjesbeugel moest ik een stuk langer wennen. Vandaag een verslag van mijn bezoek aan de orthodontist vorige week. Voor mij een historisch moment, een geweldige dag, een dag waarop ik niet meer kon stoppen met lachen.

Allereerst, wat misschien wel leuk is voor de bezoekers om te bekijken. Ik heb een compilatie gemaakt van de ochtend bij de tandarts, bestaande uit video-beelden en foto's. Van de brackets die verwijderd worden tot de reiniging van de tanden en van de foto met de tandarts en Janice tot röntgenfoto, alles komt voorbij en naar mijn mening is het zeker de moeite waard om het filmpje even te bekijken! PLAY!

En dan nu over naar het schriftelijke verslag. Na een onrustige nacht stond ik al om 6 uur op. Als een stuiterbal rolde ik mijn bed uit, helemaal hyper. Ik liep al een paar dagen rusteloos rond en was op van de zenuwen. Om 8.40 moest ik me melden bij de ortho. Ik was al iets eerder aan de beurt omdat de eerste patiënt zich had afgemeld. Archel was bij me om me te ondersteunen maar natuurlijk ook om beeldmateriaal te maken. Janice, de tandartsassistente, heeft me van tevoren alles uitgelegd. Dit was fijn, want zo wist ik wat me nog allemaal te wachten stond. Toen was het tijd om te beginnen.....


Klaar voor de start...

Met een tang werden de plaatjes van de tanden afgehaald. De voortanden deden pijn, dat was echt even "doorbijten". De bandjes om de kiezen daarentegen waren een grotere uitdaging. Deze zaten hartstikke vast en het kostte wat moeite om ze los te krijgen. Het tandvlees was er een beetje overheen gegroeid en dit was dan ook de oorzaak dat het een beetje begon te bloeden. Fijn is anders. Na een paar minuten was mijn mond leeg. Ja, zo voelde het ook, ontzettend leeg. Er zaten wel nog flink wat lijmresten op mijn tanden, dus het voelde op dat moment nog niet glad aan. De lijmresten werden verwijderd met een soort "schuurmachine", een hele kleine. Dit deed verder geen pijn. Van tevoren had ik verwacht dat dát juist pijn zou doen en de plaatjes eraf halen niet, maar dit was echt andersom. De plaatjes verwijderen deed me meer pijn dan het schoonmaken van de tanden.

Met de grote wangspreider in de mond. Op de voorgrond al het ijzerwerk!

Intussen kreeg ik behoorlijk verzuurde kaken. Ik lag inmiddels bijna 45 minuten met mijn mond geopend. Janice vroeg regelmatig of het nog ging en natuurlijk knikte ik "ja". Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf zijn, dus dan moest ik maar even doorzetten, hoe onprettig de houding ook was. Nadat de tanden waren schoongemaakt met het schuurmachientje, ging Janice met een haakje nog iedere tand na. Ze verwijderde hier en daar wat tandsteen. Op sommige tanden heb ik wat plekjes zitten, maar dit zal nog verdwijnen. Na de operatie heb ik namelijk lange tijd Perio Aid Maintenance gebruikt en dit kan ertoe leiden dat tanden verkleuren. Geen probleem verder.

Daarna kwam de tandarts erbij. Hij heeft zelf ook nog mijn tanden gereinigd en de plekjes bekeken. Besloten werd om eerst de tanden te bleken en pas daarna het miniscule spleetje dat ik nog heb op te vullen. Vullingen kleuren namelijk niet mee als de tanden worden gebleekt. Het bleken kan echter pas over een maand, nu is het glazuur nog te gevoelig daarvoor. Ik krijg dan een bleekgel die ik in mijn bitjes kan doen. Over de bitjes later meer. Ach, dan nog maar iets langer wachten op de perfecte glimlach. Hoewel, ik mag nu ook echt niet klagen want ik ben hartstikke trots op mijn glimlach.

Tandarts Scuric en Janice aan het werk

Verder zijn mijn kaken weer op de foto gezet en heb ik afdrukken moeten maken. Ik heb namelijk een clear overlay retainer gekregen, een soort doorzichtig bitje. De eerste maand zal ik dit dag en nacht moeten dragen, daarna alleen 's nachts.

Weer een mooie foto vol plaatjes en schroefjes voor in mijn dossier

Om te voorkomen dat mijn tanden gaan schuiven, moet ik de komende maand deze bitjes dag en nacht dragen, boven en beneden.

Toen ik zo goed als klaar was, vergat ik bijna mijn kleinigheidje aan de tandarts te geven. Ik zat helemaal in een andere wereld en het was maar goed dat Archel eraan dacht. Ik had namelijk voor het team dat altijd voor mij klaar heeft gestaan foto-tompoezen laten maken. Zie hieronder het resultaat. De tandarts ontving de kleine attentie razend enthousiast. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Ze vinden het fijn dat ze in de afgelopen jaren zoveel voor me hebben kunnen betekenen. Dan was dit toch wel het minste wat ik kon doen.

Foto-tompoezen met mijn beugelbekkie om op te eten

Ik heb ze gezegd dat ze echt veel voor me hebben betekend in de afgelopen jaren en dat ik ontzettend blij ben dat ik hier terecht ben gekomen.

Tandarts Scuric en Janice, de mensen die mijn geweldige glimlach hebben gerealiseerd!

Ten slotte kreeg ik de afdrukken van het begin van het traject mee, maart 2010. Toen ik thuis de boven- en onderkaak op elkaar zette, schrok ik wel. Ik wist dat ik een overbeet had, maar zo heftig?Daar is nu gelukkig niets meer van te zien. De onderkaak is dan ook een hele centimeter naar voren gezet.

Vlak voor de start van mijn traject

Ik kan nog veel meer vertellen maar ik ga nu langzaam eens een eind breien aan dit verhaal. Vanuit Turkije wens ik iedereen een mooie week toe! Volgende week breng ik verslag uit hoe mijn eerste 2 beugelloze weken mij zijn bevallen.

Tot dan.

Liefs,

Cindy

Voor de nieuwsgierigen: de allereerste foto zonder beugel!

Goedemorgen!

Ik ben net thuis gekomen van de orthodontist en ja hoor, vanaf vandaag gaat deze dame beugelloos door het leven. Een uitgebreid verslag van dit bezoek volgt aanstaande maandag. Maar.... voor de nieuwsgierigen en vaste volgers nu alvast een foto! Wat vinden jullie ervan?

De laatste paar minuten met de plaatjesbeugel....

Beugelloos!

Zoals gezegd aanstaande maandag een uitgebreid verslag met een filmpje en nog veel meer foto's!
Ik ga nu verder met genieten. :)

Liefs,

Cindy

Week 25 na de operatie: een week van aftellen

Goedemorgen,

De afgelopen week is de gedachte aan morgen constant door mijn hoofd gegaan. Nog maar één nachtje slapen......... dan word ik eindelijk verlost van de plaatjesbeugel! Ik ben helemaal "excited".
Na 2,5 jaar ofwel 30 maanden komt er morgen een einde aan mijn beugeltraject. Een traject dat in combinatie met de kaakosteotomie een grote impact heeft gehad op mijn leven. Hieronder een korte samenvatting van mijn belevenissen van de afgelopen 2,5 jaar.

Nadat ik van CZ de goedkeuring had gekregen op basis van medische noodzaak, kon het traject gestart worden. De eerste beugel werd geplaatst in april 2010. Beneden kreeg ik een stangetje achter mijn tanden en boven kreeg ik de zogeheten "palatal bar" ofwel "gehemelte stang".
Deze speciale draad heeft ervoor gezorgd dat mijn grote kiezen in de juiste stand gedraaid werden. In het begin vond ik dit erg vervelend, omdat ik steeds het gevoel had dat er iets in mijn keel zat. De eerste paar dagen heb ik wel eens moeten kokhalzen, gewoon, omdat ik het niet gewend was. Bovendien kan ik er al niet goed tegen als ik bijvoorbeeld bij de dokter zo'n stokje in mijn keel gestopt krijg en "aaaahhh" moet roepen of als ik moet happen bij de ortho. Als je hieronder het plaatje bekijkt, begrijp je misschien waarom ik de eerste dagen een beetje moeite had.


In juni 2010 ben ik voor de eerste keer in aanraking gekomen met kaakchirurg Dr. de Jonge. Voordat de plaatjesbeugel geplaatst kon worden, moesten er namelijk eerst 4 "gewone" kiezen en alle 4 verstandskiezen getrokken worden. Gelukkig gebeurde deze extractie onder narcose, want ik weet zeker dat ik de hele boel op stelten had gezet als het onder plaatselijke verdoving had moeten gebeuren. Angst kan gekke dingen met een mens doen...

21-04-2010: situatie vóór de extractie. Verstandskiezen en overbodige kiezen zijn nog duidelijk aanwezig.

17-04-2012: klaar voor de kaakosteotomie en toch heel wat minder tanden in de mond!

Enkele weken na de extractie kreeg ik de plaatjesbeugel aangemeten. Om precies te zijn op maandag 5 juli 2010. Wat een drama was dit zeg........ het plaatsen ging prima, hier voelde ik vrij weinig van. Ik vond het alleen vervelend om zo lang met mijn mond open te liggen. Toen ik klaar was voelde mijn mond zó vol aan. Praten ging moeizaam. De dag erna had ik ontzettend veel pijn. Ik was er letterlijk ziek van. Er werd van alle kanten aan mijn tanden getrokken. Na een week begonnen de plaatjes langzaam te wennen en begon ik steeds duidelijker te praten. Iedere maand ging ik op bezoek bij de orthodontist. De ene keer kreeg ik een nieuwe draad, de andere keer werd alles aangedraaid, weer een andere keer kreeg ik elastieken aangemeten, dan werden er coils geplaatst en ga zo maar door. De tijd vloog voorbij en voordat ik het wist was ik klaar voor de kaakosteomie. Zoals iedereen weet heeft deze operatie op 23 april 2012 plaatsgevonden. Mijn tanden waren er al medio december 2011 klaar voor, maar helaas belemmerden de lange wachttijden een eerdere ingreep.

En nu....... 177 dagen na de operatie mag de plaatjesbeugel eindelijk verwijderd worden. De puntjes zijn op de i gezet, ik ben klaar. Na in totaal 835 dagen een plaatjesbeugel te hebben gedragen, word ik morgen verlost. Eigenlijk kan ik het nog niet zo goed bevatten. Het is zo normaal geworden, ik ben het gewend en mensen kennen me als "het meisje met de beugel". Ik ken mezelf niet meer zonder beugel. Hoe anders zal het vanaf morgen zijn. Ik kan weer een heel groot hoofdstuk afsluiten. Een hoofdstuk dat zoals gezegd ontzettend veel impact heeft gehad op mijn leven. Ik heb heel hard moeten vechten, in de periode vóór de osteotomie en op de operatietafel heb ik werkelijk doodsangsten uitgestaan, ik heb al mijn doorzettingsvermogen moeten aanspreken, ik heb gehuild, ik heb veel pijn gehad, ik heb vaak gescholden en ik heb veel frustraties gekend. Dit traject had ik echter nooit willen missen. Zoals ik al vaak heb gezegd: ik heb er zoveel moois voor terug gekregen. En dat moois ga ik voor de rest van mijn leven goed verzorgen, zodat ik nog heel lang kan genieten van mijn stralende lach. Ik ben zó trots op mezelf!!

Nog één nachtje en dan gaat het gebeuren. Al een paar dagen loop ik een beetje hyper rond. Ik vind het spannend en ik weet nu al van mezelf dat de komende nacht een onrustige nacht gaat worden. Morgenvroeg kom ik met klamme handjes de praktijk binnen. Gelukkig maar dat Archel erbij is. Hij brengt altijd de balans bij me terug. Bang ben ik ook wel een beetje. Bang dat het pijn gaat doen, want mijn tanden zijn al zo gevoelig. Maar die angst weet ik goed te onderdrukken, want ik weet dat dit de laatste stap van het traject is. Als ik uit de behandelstoel kom en in de spiegel kijk, ben ik alles zo weer vergeten en kan het genieten beginnen.

Vanaf morgen zal alles anders zijn, maar nu nog even glimlachen mét beugel

Voor de allerlaatste keer plaats ik nu foto's van mezelf mét beugel. Ik zal morgen even een foto plaatsen van mijn "beugelloze" glimlach. Volgende week maandag krijgen jullie dan een uitgebreid verslag met veel foto's voorgeschoteld van mijn bezoek aan de ortho!

Tot volgende week, dan live vanuit Turkije! :)

Liefs,

Cindy

Oké, oké, om het af te leren dan: de allerlaatste beugelfoto! Goodbye!

Week 24 na de operatie: eindelijk een datum waarop de beugel eruit mag!

Goedemorgen!

Afgelopen week, een week waarin positieve emoties de frustrerende ongemakken overschaduwden. Waarom? Omdat ik van te orthodontist eindelijk een datum heb gekregen waarop de beugel eruit mag!! Ik zal even van voor af aan beginnen...

Vorige week maandag stond een bezoek aan de orthodontist op het programma. In de hoop dat ik die dag een datum zou krijgen waarop de beugel eruit zou mogen, stapte ik de praktijk binnen. Ik werd zoals altijd vriendelijk onthaald en binnen 5 minuten zat ik in de voor mij zo lang gevreesde stoel.



Hoeveel uren zou ik al in deze stoel hebben doorgebracht?

Bij aankomst gaf ik meteen aan dat ik een spleetje tussen mijn tanden had ontdekt. Persoonlijk baalde ik hier een beetje van, want ik wilde natuurlijk het liefst zo snel mogelijk van de beugel af zijn. Aan de andere kant was het maar beter om het aan te geven. Anders zou ik spijt krijgen. Gelukkig kwam de tandarts met een ander idee. Daar de tand waar het spleetje zit iets smaller is als dezelfde tand aan de rechterkant, gaat hij dit mooi opvullen zodat er een symmetrisch geheel ontstaat. Nog beter!! Bovendien stond de hoektand aan die kant goed en mocht die niet meer verschuiven. Anders was er een kans dat de beet weer niet goed zou zijn. Dus geen nieuwe draden, geen elastieken, helemaal niets. Hij kwam met het goede nieuws dat de beugel er bij het volgende bezoek helemaal uit mag. Om mijn gebit daarop voor te bereiden zijn er nu al enkele stukken draad afgeknipt (bij de kiezen). De brackets zitten er wel nog allemaal op. Daarop zijn kleine donkergroene elastiekjes geplaatst. Oké, het is niet charmant en het lijkt alsof ik net een portie spinazie naar binnen heb gewerkt, maar "I don't care"! In eerste instantie zou het de bedoeling zijn dat de beugel er op 1 november uit zou gaan. Echter kreeg ik in de loop van de week last van pijnlijke blaren, door mijn hele mond. De brackets prikten in mijn lip en wang en ook mijn tanden waren gevoeliger dan normaal. Geloof me, ik heb al gevoelige tanden overgehouden, dus dit was echt niet prettig. Het eten werd behoorlijk bemoeilijkt. Ik had geen zin om volgende week met een mond vol blaren op vakantie te gaan en dus besloot ik de ortho te bellen. Ik vroeg of er iets aan gedaan kon worden. Voor mijn part mocht het stangetje er wel weer terug in. De assistente heeft kort overleg gepleegd en hier kwam uit dat de beugel er tóch eerder uit mag. Wat een verrassing, een geluk bij een ongeluk. Tot de dag dat de beugel eruit gaat, moet ik mijn problemen oplossen met wax.

Groene elastiekjes om de brackets. Ook boven zijn ze geplaatst, maar dan alleen op de hoektanden. Rechts op de foto is ook het kleine spleetje te zien, dat door de tandarts opgevuld zal worden.

Volgende week dinsdag, op 16 oktober, gaat het ijzerwerk definitief de prullenbak in en ben ik overal van verlost. Ofja, overal, dat is niet helemaal waar. Nadat de beugel is verwijderd, zal ik een maand lang een bitje moeten dragen. Na die maand krijg ik bleekvloeistof mee naar huis om geleidelijk mijn tanden te bleken. Ik ben ervan overtuigd dat ik het nieuwe jaar in ga met een stralend witte glimlach.

Op 16 oktober is voor mij de grote dag. Om 8.40 uur mag ik me melden. Dan zal ik ongeveer 1,5 uur onder handen worden genomen door de orthodontie-assistente. Daarna mag ik nog ongeveer een half uur bij de tandarts komen. Ik denk dat mijn kaken na die 2 uur zó vermoeid zijn dat ik de rest van de dag verzuurd ben. Dat is niet erg, als ik mijn mond maar ver genoeg kan openen om mijn tanden in de spiegel te aanschouwen. Geloof mij, mijn glimlach zal die dag niet meer verdwijnen en op het werk ga ik iedereen trakteren. Twee dagen nadat de beugel is verwijderd, op 18 oktober, vertrekken we richting Turkije. Als dat geen geweldig vertrek is?!

Weet je, ik denk dat ik de beugel best nog wel zal missen. We hebben een haat-liefde verhouding, we zijn 2,5 jaar samen geweest en dat tijdperk komt nu bijna tot een einde. De beugel heeft me zóveel pijn gedaan, maar ook zóveel moois ervoor terug gegeven. Het zal straks leeg aanvoelen in mijn mond. Ik kan straks met mijn tong over mijn gladde tanden heen gaan. Ik kan straks weer een maaltijd naar binnen werken zonder dat er een survivalpakket achter blijft. Ik kan straks.... ja, wat kan ik straks niet?

Ik ben dankbaar dat ik, toen ik vanuit Midden-Limburg naar Heerlen verhuisde, een empatische tandarts/orthodontist tegen het lijf ben gelopen. Iemand die me begrijpt en iemand die mij altijd het gevoel geeft dat ik er niet alleen voor sta. Zo iemand had ik nodig. Ook ben ik dankbaar dat mijn orthodontist mij naar Dr. de Jonge heeft gestuurd voor de kaakosteotomie. Nooit zal ik vergeten wat deze mensen voor me betekend hebben. De tijd die ze iedere keer voor me namen (en nog steeds nemen), de aai over de bol, de hand op de schouder, het begrip, de geruststellende woorden, het vertrouwen, kortom: ik had me geen betere behandelaars voor kunnen stellen. Als jullie dit lezen: BEDANKT, al heb ik dat al 100x persoonlijk gezegd....

Zo, en nu ga ik de dagen aftellen. Nog 8 nachten te gaan. Archel zal de ochtend dat de beugel eruit gaat veel foto's maken en we zijn van plan om het verwijderen van de beugel te filmen, zodat ik dit ook op de blog kan zetten. Vandaag over 2 weken komt er een verslag van dit uitgebreide bezoek aan de tandarts/orthodontist. Over 2 weken zit ik in Turkije, maar ik maak tussendoor graag even tijd voor de vaste lezers.

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

Week 23 na de operatie: op bezoek bij mondhygiënist Wim & Dr. de Jonge

Goedemorgen lieve lezers,

Iedereen is natuurlijk nieuwsgierig naar het verloop van het ziekenhuisbezoek van afgelopen vrijdag. Laat ik daar dan ook maar meteen mee beginnen. Om 9.00 uur had ik een afspraak bij Wim. Het klinkt misschien stom, maar ziekenhuisbezoekjes wennen nooit. Iedere keer kom ik met klamme handjes en een misselijk gevoel daar, ook al weet ik dat er niets gaat gebeuren. Ik was een beetje te vroeg daar, maar gelukkig werd ik al om 8.50 uur naar binnen geroepen. Stond Wim daar met zijn cake-bakje, die hij aan me terug wilde geven. Ja, de cake had hem goed gesmaakt en dat bakje kreeg hij van mij erbij. Wim had ook delen van mijn blog gelezen en natuurlijk kwam hij daar enkele uitspraken van mij over hem tegen. Dat hij een grappenmaker is, dat hij de spanning weghaalt bij patiënten en dat hij niet altijd serieus te nemen is. Buiten dat is hij wel uiterst professioneel in zijn werk. De waarheid mag gezegd worden. :)



Portret 29-09-2012

Zijaanzicht 29-09-2012

Na een kort praatje kon ik plaatsnemen in de stoel. Ik vertelde over mijn frustraties. Dat ik vlak na de operatie nog het gevoel had dat de vorderingen veel sneller gingen en dat dit nu veel minder snel gaat. Ik krijg mijn mond nog niet zo ver open als vóór de operatie, ik heb last van mijn kaakgewricht, ik heb vrijwel dagelijks oorpijn, ik heb een beurs gevoel aan de rechterkant, ik kan niet op mijn rechterwang slapen, afgelopen week had ik de tomatensoep langs mijn kin af druipen omdat mijn gevoel nog niet terug is en ga zo maar door. Ik zei ook dat ik wel had verwacht dat de klachten inmiddels verdwenen zouden zijn. We zitten tenslotte al 23 weken post-OK. Iedere dag word ik met mijn klachten geconfronteerd en dat is buitengewoon frustrerend. Wim vertelde dat dit normaal is en dat de "restschade" veel tijd nodig heeft om te herstellen. Hij begreep wel dat ik soms gefrustreerd ben. Daarna was het tijd om mijn gebit te bekijken. Wim heeft hier en daar mijn tanden gereinigd en daarna was het tijd om Dr. de Jonge erbij te halen. Die liet even op zich wachten en dat gaf Wim en mij de gelegenheid om eens over reizen te praten. Ik vertelde dat we in Budapest waren geweest en toen kwam hij met prachtige verhalen over Rome en Milaan. Na een minuut of 10 ging Wim nog maar eens kijken waar Dr. de Jonge bleef, want hij liet wel erg lang op zich wachten. Daarna liet hij gelukkig vrij snel zijn gezicht zien. Hij groette me vriendelijk en vroeg hoe het met me ging. Zoals altijd zei ik "goed", want ik wil niet overkomen als iemand die altijd klaagt. Wim nam het woord en vertelde aan Dr. de Jonge dat ik vaak oorpijn heb, dat ik mijn mond niet zo ver open kan als voorheen etc. Dr. de Jonge voelde aan mijn kaken en controleerde de beweeglijkheid. Hij vertelde me dat de oorpijn van de gewrichten af komt en dat ik maar even voorzichtig moet zijn met het (te) ver openen van de mond. Wellicht dat dit in de loop van de tijd nog zal herstellen en anders zal er een andere oplossing gezocht moeten worden. Deze oplossing bestaat uit het maken van een plaatje om het kaakgewricht te ontlasten. Wat dat allemaal precies inhoudt, weet ik niet. Ik blijf er vertrouwen in houden dat dit niet nodig zal zijn en dat de last die ik ervaar vanzelf zal verdwijnen.

Dat ik mijn mond nog niet zo ver als voorheen kan openen, moet ik ook de tijd gunnen. Wellicht dat ook dit ongemak nog zal verbeteren. Oké, ik kan mijn mond best wel ver openen, maar naar mijn mening nog lang niet zo ver als voorheen. Dr. de Jonge zei tegen Wim dat we nog maar even moesten opmeten hoe ver ik mijn mond nu open kan. Op het moment van schrijven besef ik dat we dit helemaal vergeten zijn. Volgende keer maar proberen aan te denken dan. Mocht de beweeglijkheid toch niet optimaal terugkomen, kan er gekozen worden om een fysio in te zetten, maar dat is nu nog toekomstmuziek.

Mijn mond zo ver als ik kan geopend. Niet slecht, maar nog lang niet zo ver als voorheen. Die Big Mac past er nog niet in!

Eigenlijk zou ik afgelopen vrijdag een nieuwe I-Cat krijgen, maar dit is niet doorgegaan. Dr. de Jonge vond het daar nog te vroeg voor. Daarom moet ik over 6 weken, op 9 november, weer terugkomen. Er vindt dan een controle plaats, er wordt een I-Cat gemaakt en als de beugel er dan al uit is, kan ik meteen door naar de Medisch Fotograaf. Ik kan niet wachten totdat ik de vóór- en na foto's naast elkaar kan zetten om de verschillen te zien. Nu maar hopen dat de beugel er snel uit mag.

Ten slotte hebben we nog kort over de blog gepraat. Ik zei al tegen Dr. de Jonge dat ik zijn agenda bijna uit mijn hoofd ken. Er zijn veel patiënten die persoonlijk contact met me opnemen. Ik heb al vaker gehoord dat patiënten dankzij deze blog over de streep worden getrokken om de behandeling tóch te ondergaan. Wim zei: "bijna iedereen komt met knikkende knieeën bij de kaakchirurg, maar dankzij de blog zijn er wel mensen die de stap eerder durven te maken". De ontspannen sfeer die ik beschrijf is voor velen een geruststelling. Kijk, en daar doe ik het voor. Ik zei nog tegen Wim dat ik deze blog gestart ben om anderen te geven wat ik in mijn voortraject zo heb gemist: ervaringsverhalen. Hij vindt het een mooi initiatief. Daarom ga ik er ook nog zeker mee door totdat mijn traject is afgelopen. Daarna werd het verhaal langzaam afgerond en er werd een nieuwe afspraak gemaakt. Tot 9 november!

Zometeen staat er een bezoekje aan de orthodontist op het programma. Ik kijk er enorm naar uit. Ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar het is écht waar. Vroeger kwam ik huilend bij de tandarts en heb ik meerdere malen mijn tandafdrukken in zijn vingers achtergelaten. Ach, met die tandarts had ik ook niet zo'n goede band dan met de tandarts die ik nu heb. Nu wordt mijn angst begrepen en wordt er rekening mee gehouden. Alles op het gemak en als ik even een pauze nodig heb, wordt deze zonder problemen ingelast. Zo hoort dat! Ik hoop écht dat ik straks een datum krijg waarop de beugel eruit mag. Anders zou het een lichte teleurstelling voor mij zijn en bovendien zou het betekenen dat de beugel er zeker niet vóór mijn vakantie uit mag. Ik wacht nog maar even geduldig af want ik heb toch geen invloed op mijn tanden. Bovendien heb ik zelf nog een klein spleetje ontdekt dat echt nog dicht getrokken moet worden. Als ze nog iets meer tijd nodig hebben om in de perfecte positie te komen, dan is dat zo en neem ik daar genoegen mee. Duimen jullie met me mee? Dan hoor je volgende week hoe het bij de orthodontist is verlopen en wellicht heb ik dan een datum!!

Nogmaals zijaanzicht 29-09-2012

Tot volgende week en trouwens... schroom niet om je vragen of ervaringen op het forum te posten!

Liefs,

Cindy