De kaakosteotomie is alweer een jaar geleden!

Goedemorgen,

Voor velen is het misschien een beetje onverwacht dat ik toch nog een verhaal plaats. Ik ben namelijk nog steeds in Nederland. "Huh?", hoor ik jullie denken. Aanvankelijk stond mijn vlucht gepland voor afgelopen woensdag, maar dit feestje is niet doorgegaan. Vorige week kreeg ik een vluchtwijziging, waardoor ik vandaag pas het vliegtuig op stap. Zo meteen spring ik in de auto richting Schiphol, om aan mijn reis richting Alanya, Turkije te beginnen. Ik kon het niet laten om nog even snel een korte update te plaatsen! Zie je wel, daar zijn die afkickverschijnselen al.

Morgen is het 23 april 2013. Voor de meesten een doodnormale dag. Voor mij is het een dag om even stil te staan bij mijn ontwikkeling van het afgelopen jaar. Een jaar geleden stond ik er namelijk heel anders voor. Een jaar geleden ging ik met knikkende knieën het ziekenhuis in om mijn kaakosteotomie te ondergaan. Een jaar geleden lag ik met een gezwollen gezicht in het ziekenhuisbed. Een jaar geleden waren mijn kaken gefixeerd. Een jaar geleden voelde ik me hartstikke ellendig en dacht ik regelmatig: "waarom ben ik hier ook alweer aan begonnen?" Een jaar geleden at ik 8 weken lang vloeibaar voedsel. Eén jaar geleden: de kaakosteotomie. De beelden staan op mijn netvlies gebrand.

De kaakosteotomie die zo'n enorme impact op mijn leven heeft gehad. De kaakosteotomie was de allerlaatste stap op mijn weg naar geluk. Als ik zo terug kijk was het misschien ook wel de zwaarste stap. De weg naar geluk was heftig, maar absoluut de moeite waard. Kijk bijvoorbeeld eens naar mijn foto's van vorig jaar en die van nu. De "pipse" ogen hebben plaatsgemaakt voor pretogen die plezier en geluk uitstralen. Ik ben het levende bewijs dat een uiterlijke verandering voor een innerlijke verandering kan zorgen. Mijn leven heeft in de afgelopen 2,5 jaar in het teken gestaan van persoonlijke ontwikkeling. Op carrièregebied heb ik misschien niet zoveel stappen gemaakt als mensen in mijn directe omgeving, maar persoonlijk heb ik zo'n grote groei doorgemaakt, dat straks niemand meer om me heen kan. Ik straal mijn geluk gewoon uit. Aan dat "carrière-gebeuren" ga ik wel weer werken. Mijn persoonlijk geluksgevoel had de afgelopen jaren prioriteit.

Nu ik veel beter in mijn vel zit functioneer ik ook veel beter. Waar ik me vroeger liever terug trok omdat ik me schaamde voor mijn gebit en mijn neus, is dat nu echt niet meer het geval. Ik wil iedereen mijn perfecte smile, de mooie kaaklijn en mijn kaarsrechte neus laten zien! Het mooiste van alles is dat er van alle operaties geen zichtbare littekens zijn overgebleven en dat de resultaten er heel natuurlijk uit zien. Mensen die niet weten dat ik operaties heb gehad kijken raar op als ik vertel wat ik allemaal heb ondergaan. Voor mij is dat het ultieme resultaat.

De komende maanden zullen een grote uitdaging voor mij zijn. Maar het is wel een droom die uitkomt. Een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik vandaag in het vliegtuig zou stappen om mijn droom te verwezenlijken. Dromen, dromen, dromen. Ze zijn er om nagejaagd te worden!! Het is toch fantastisch dat die na zoveel leed, pijn en frustraties uit gaan komen. Zoals ik al vaker zei: niemand houdt mij meer tegen, hoor! Ik ga ervoor!

Met deze gepersonaliseerde knuffel is Archel nooit ver bij me vandaan...!

Nu is het tijd om te vertrekken. Tijd om even afstand te nemen, 3.500 kilometer in letterlijke zin. Ik ga er een te gekke tijd van maken en zal proberen eens in de paar weken een update te plaatsen. Blijven checken dus!

Liefs,

Cindy

"All good things come to an end.....", althans, voorlopig!!

Goedemorgen,

Bah, wat voelt dat raar. Voorlopig voor de laatste keer mijn wekelijkse update. Het voelt toch een beetje als een afscheid en ik kan je vertellen: da's niet fijn. Sowieso ben ik geen held in afscheid nemen, dus dat wordt nog wat de komende dagen... Hoewel, het is geen definitief afscheid; het is alleen zo dat ik niet meer iedere week een blog ga plaatsen. Ik probeer in de komende tijd wel nog eens in de paar weken iets erop te zetten!

In de afgelopen weken heb ik héél veel berichten ontvangen van lezers van de blog.
"Jammer dat je ermee stopt", "Ik ga je verhalen missen", "Ik heb echt veel aan je blog gehad in de voorbereiding op mijn kaakoperatie", "Wauw, wat ben je mooi geworden"....... en ga zo maar door. Fantastisch om die waardering van lezers te krijgen. Dat wil toch zeggen dat deze blog als een waardevol iets wordt gezien en dat ik veel mensen op weg heb geholpen. Daar gaat het uiteindelijk toch om?

De blog....... wat begon als iets kleins, is uitgegroeid tot een website van formaat die al is bezocht door ruim 57.000 bezoekers. Dat is wel iets waar ik trots op ben. Waar ik ook trots op ben zijn aanvragen van orthodontiepraktijken en ziekenhuizen die ik krijg met de vraag of ze gedeelten van mijn content op hun website mogen publiceren, ten behoeve van patiëntenvoorlichting. Zo lang er netjes met mijn materiaal wordt omgegaan en zo lang patiënten er iets aan hebben, is het prima. De kaakosteotomie mag wat mij betreft best een groter platform krijgen en de voorlichting mag ook wat uitgebreider.

Wat ik aan de hand van berichten die ik ontving heb gemerkt is dat in veel gevallen de voorlichting in het voortraject van de kaakosteotomie niet afdoende is. De patiënt blijft met té veel vragen zitten. Natuurlijk kan de patiënt dan aankloppen bij de kaakchirurg, maar patiënten gaan ook vaak zelf op onderzoek uit. Hierdoor kan een verkeerd beeld van het hele traject geschetst worden. Gelukkig kan ik ook een helpende hand bieden en veel vragen beantwoorden, maar lang niet alles. Ook het forum is een uitstekende manier om ervaringen te delen en vragen te stellen. Ik zeg altijd: twee weten meer dan één en zo lang we elkaar op weg kunnen helpen, is dat alleen maar goed.

In het afgelopen jaar heb ik 65 updates geplaatst. 65 Verhalen over mijn ervaringen, mijn angsten, de operatie, het herstel, mijn geprakte kroket en andere ontdekkingen, mijn frustraties, mijn bezoeken aan de kaakchirurg, de tandarts en de laatste maanden ook de fysio. Als ik terug kijk, is de tijd omgevlogen. Over een week is de operatie al een jaar geleden. Pff, ik probeer er niet te veel meer aan terug te denken, maar de beelden staan op mijn netvlies gebrand en komen helaas nog steeds dagelijks voorbij. Best vervelend soms, want ik zou het toch wat meer los willen gaan laten. Het is klaar, ik heb alles achter de rug en ben gelukkig. Punt.

Een jaar geleden had ik nooit kunnen bedenken dat ik nu zó gelukkig zou zijn. Dat ik zou veranderen besefte ik destijds wel. Dat dit in positieve zin zou zijn ook. Maar dat het zo geweldig mooi uit zou pakken? Nee, geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. En kijk eens waar ik nu sta! Ik ben extravert, enthousiast, een heel stuk zelfverzekerder, vrolijk en ga zo maar door. Niets of niemand houdt mij meer tegen. Ik plof niet zo snel meer onderuitgezakt op de bank, maar ik wil mezelf laten zien aan de buitenwereld. Af en toe moet ik zelf even aan de rem trekken omdat ik dan té veel wil. Da's ook niet gek. Gelukkig zijn met mezelf is iets nieuws voor me en de energie die ik daarvan krijg moet ik soms gewoon kwijt.

Nog één keer ga ik dankjewel zeggen. Ik heb het in de periode dat de blog bestaat echt al heel vaak gezegd, maar het kan wat mij betreft niet vaak genoeg gezegd worden. Zó blij ben ik met de resultaten. Zó gelukkig ben ik nu. Zó vaak moet ik me nog in de arm knijpen om te beseffen dat het de werkelijkheid is. Ik denk er vaak over na met tranen in mijn ogen. Zó dankbaar ben ik. Gewoon WAUW.

Komt-ie:
* Dankjewel Dr. de Jonge, de chirurg die ongelooflijk hard zijn best heeft gedaan om perfectie te bereiken. Daar is hij zeker heel dicht bij in de buurt gekomen. Voor mij is het gewoon perfect. Nog een dankjewel omdat hij steeds (ja, iedere keer weer) de tijd nam om mijn angsten aan te horen en me gerust te stellen en me vertrouwen insprak op een goede afloop. Ik had me geen betere kaakchirurg kunnen wensen. HELD!

* Dankjewel tandarts Scuric, die mij 2,5 jaar lang heeft begeleid in het beugeltraject en in samenwerking met Dr. de Jonge geweldige resultaten heeft bereikt. Ik wilde altijd graag naar een angstkliniek, maar dat is absoluut niet nodig, want Scuric begrijpt me, neemt de tijd en gaat altijd heel rustig te werk. Het is niet vaak voorgekomen dat ik me op mijn gemak voelde in de tandartsstoel, maar het is toch een paar keer gelukt. SUPER!

* Dankjewel kaakfysio Bastian, de man bij wie ik wekelijks 2x op de pijnbank kwam te liggen. Na een pauze van twee weken in februari, waarin ik mezelf even kwijt was en geen vertrouwen meer had, hebben we de draad weer opgepakt. 100 Hele kleine stapjes die ik zelf niet zag, maar die voor hem wél waarneembaar waren, hebben mij uiteindelijk een paar grote stappen laten zetten. Hij heeft me dan wel veel pijn gedaan, toch ben ik hem dankbaar voor alle tijd en energie die hij in mijn herstel heeft gestoken.

* Dankjewel Archel, papa en mama, de personen die het dichtst bij me hebben gestaan in de afgelopen jaren. De personen die het vaakst de scheldpartijen en huilbuien over zich heen hebben gekregen. De personen die mij heel diep hebben zien gaan om dit allemaal te doorstaan. Dankjewel, dat jullie er 24/7 voor me zijn en altijd begrip tonen!!

* Dankjewel lieve lezers, want zonder jullie bezoekjes had deze blog allang niet meer bestaan. Jullie feedback motiveerde me om iedere week weer een mooi verhaal te plaatsen. Ik heb enorm veel voldoening gehaald uit alle berichten die ik kreeg en nog steeds krijg. Geweldig!! Voor iedereen die het traject nog in gaat: héél veel succes, moed en kracht om de periode door te komen. Voor de lezers die de operatie al hebben ondergaan: een hele dikke respect en een diepe buiging!

Nou, dan is het nu tijd om langzaam af te gaan sluiten. Om nog even duidelijk te zijn: dit is niet het einde van de blog. Ik zal alleen niet meer wekelijks een bericht plaatsen. Zoals ik vorige week al zei: ik weet zeker dat ik afkickverschijnselen ga krijgen en dat ik af en toe nog eens een verhaal ga schrijven. Eens in de paar weken, denk ik. Breng dus gewoon geregeld nog een bezoekje aan de blog om te kijken of er updates zijn.

Ik heb namelijk ook nog een fantastisch project lopen, waar ik op dit moment nog niet veel over kwijt kan. Als ik terugkeer in Nederland, ga ik dit verder oppakken en kan ik hier ook op de blog een en ander over loslaten!!

Mochten er vragen zijn, neem dan gewoon contact met me op via het contactformulier. Ik sta altijd klaar om vragen te beantwoorden en onzekerheden weg te nemen. Het kan alleen een dag langer duren voordat ik antwoord.

Verder hoop ik ook dat het forum zijn eigen leven gaat leiden en dat we elkaar op weg kunnen helpen in het kaakosteotomie-traject. Het forum is een mooie plek om ervaringen te delen. Blijven posten dus!

BEDANKT!!

Liefs,

Cindy

Na 3,5 maand komt er (bijna) een einde aan de kaakfysio-bezoekjes

Goedemorgen!

Nog 9 nachtjes en dan gaat mijn grote Kids&CO avontuur beginnen. De voorbereidingen zijn in volle gang en af en toe weet ik niet waar ik de tijd vandaan moet halen om alles geregeld te krijgen. Soms moet ik mezelf even terugroepen omdat ik veel te veel hooi op de vork neem. Overal maar "ja" op zeggen en mezelf voorbij lopen, daar ben ik écht een held in!

Ook met de blog hoor. Het blijft in mijn hoofd hangen als ik berichten niet meteen beantwoord; "oja, ik moet dit nog beantwoorden, en diegene had nog een vraag en ik moest nog iemand geruststellen..." Aaaarghh, dus meestal probeer ik de mails zo snel mogelijk weg te werken. Op die manier kan ik langzaam wat dingetjes van mijn "to-do-list" afstrepen.

Wat ik ook bijna van mijn lijstje af kan strepen zijn de behandelingen bij de kaakfysio. Deze ochtend heb ik nog een behandeling en komende donderdag ga ik voor de laatste keer. Voorlopig tenminste. Als ik merk dat ik na mijn Turkije-avontuur nog niet klachtenvrij ben, sta ik zo weer bij hem aan de deur.

De fysio heeft me in de afgelopen 3,5 maand in ieder geval al goed op weg geholpen. In februari had ik even een goede dip te pakken. Wat voelde ik me toen slecht. Doodmoe werd ik van de fysio en het feit dat er destijds nog geen vorderingen waren. Ik heb me serieus héél vaak afgevraagd of het nog goed zou komen of sterker nog; of ik nog wel kleine stapjes kon maken?! Ik had toen echt niet het gevoel dat er vooruitgang in zat, terwijl ik 2x per week de pijnbank op ging. Iedere keer was het weer een half uur lang bikkelen. Soms had ik moeite om mijn tranen te bedwingen. Wat een beul is Bastian.

De vorderingen die ik heb gemaakt zijn nu duidelijk merkbaar in mijn dagelijks leven. Een paar voorbeelden:

* Kauwen gaat stukken beter. Hoe ik dit heb bereikt? Door gewoon aan de rechterkant te kauwen, de kant waar ik de meeste hinder ervaar. Bastian hamerde er iedere keer weer op om aan de rechterkant te kauwen. De spieren moesten los komen en vooral sterker worden. Vooral in het begin deed dit nog veel pijn, maar tegenwoordig draai ik mijn hand niet meer om voor een stokbrood. YEAH! Vorige week heb ik zelfs een keihard chocolade paaseitje aan de rechterkant kapot gekauwd. De komende tijd zal ik er bewust mee bezig moeten blijven om aan de rechterkant te kauwen. Zodra ik hierin verzaak, zal de beweeglijkheid weer achteruit gaan en zullen de spieren weer vaster komen te zitten.

* Mondopening. Jaja, die Big Mac gaat er weer in zonder alles te hoeven pletten. Mijn kaken voelen wel erg verzuurd en ongemakkelijk als ik bij een verre mondopening kracht moet zetten. Vervelend gewoon, maar het lukt me wel en dat is al een vordering op zich! De mondopening was eerst véél minder.

* Slapen. Ja, slapen. Het klinkt stom maar ik kon eerst niet goed op mijn rechterwang slapen. Na 5 minuten begon dat pijn te doen en moest ik me altijd omdraaien. Ik ben een buikslaper dus dan lig je sowieso met je volle gewicht op een wang. Gelukkig gaat dat nu iets beter en kan ik langer op mijn wang liggen. Het is nog niet zoals het hoort, maar ook hierin heb ik stappen gemaakt. Heerlijk!

* Verder voelt alles gewoon wat losser. Het vermoeidheidsgevoel is wel nog sterk aanwezig, maar de beweeglijkheid is weer redelijk in orde. De onderkaak kan ik weer goed naar links en rechts bewegen. Dit was een paar maanden geleden nog ondenkbaar. Het loopt allemaal wat soepeler, gesmeerder.

Just smile.. :)

Bastian heeft dit allemaal voor elkaar gekregen door druk uit te oefenen op de kauwspieren en de kaakgewrichten. Hoe en wat hij allemaal heeft gedaan kan ik niet precies uitleggen. Van de meeste dingen weet ik wel waarom hij het doet, maar vind ik het moeilijk om het hier te formuleren. Hij heeft niet alleen mijn kaken behandeld, maar ook mijn hoofd. De anatomie van de hele schedel verandert na een kaakoperatie, dus ook deze gebieden heeft hij mee behandeld.

Ik kan niet anders zeggen dat ik alles als zeer heftig heb ervaren. Desondanks ben ik Bastian ontzettend dankbaar dat hij me in ieder geval een stuk op weg heeft geholpen. Als ik niet naar Turkije zou gaan, was ik zeker nog doorgegaan om nog meer vooruitgang te boeken. Wellicht dat hij nog iets voor me kan betekenen als ik terug kom uit Turkije.

Tsja, Bastian, wat kan ik er nog meer over zeggen. Hij is gewoon een beul eerste klas! Regelmatig heb ik mijn frustraties op tafel gegooid en altijd toonde hij begrip. WOW! Hij paste zich altijd aan aan mijn gemoedstoestand. Voelde ik me een keer iets minder, deed hij het gewoon iets rustiger aan. We zijn samen een topteam gewoon.

Dat hij ook zijn werk kan uitoefenen zonder "beul-praktijken", heeft hij afgelopen donderdag bewezen. Ik heb een hele andere Bastian leren kennen. Nadat hij op mijn verzoek even mijn rug had gekraakt, mocht ik weer op mijn rug gaan liggen. Ik lag alweer helemaal gespannen omdat ik wist wat er komen ging. Althans, ik dacht dat ik het wist.

Toen hij mijn hoofd vastpakte en langzaam druk ging uitoefenen, raakte ik helemaal ontspannen. Ik wist niet wat me overkwam. Langzaam zakte ik weg. Wow, ik ging echt bijna in slaap vallen!! Toen ik dit aangaf zei Bastian dat dit goed was.... Ik zei tegen hem: "dit is echt de eerste keer dat ik hier waarschijnlijk ontspannen de deur uit ga lopen". Hij antwoordde: "Ja, je moet even rust vinden nu je zo druk bent met alles. Je bent echt een stresskip!" Oops, ja, dat ben ik ook zeker. Bastian zei uiteindelijk dat ik maar moest toegeven en mijn ogen moest sluiten. Het kostte me zoveel energie om ze open te houden en dus besloot ik eraan toe te geven. Toen hij klaar was met de behandeling, was ik helemaal zen. Dit had ik nog nooit meegemaakt.

Stiekem hoop ik dat hij mij vandaag ook weer helemaal ontspannen de deur uit laat lopen. En donderdag ook!! Dan kan ik helemaal zen aan mijn avontuur in Turkije beginnen. Hoewel, ik denk dat hij nog één keer deze week mijn kaken vol gaat aanpakken, zodat ik er een paar maanden tegenaan kan.

Feit blijft dat Bastian er in de afgelopen maanden altijd voor me is geweest, mijn frustraties heeft aangehoord, maar me ook heeft gemotiveerd om de draad weer op te pakken en ervoor te gaan. Alles bij elkaar opgeteld had ik me geen betere fysio kunnen wensen. Mensen uit de omgeving Heerlen kunnen altijd contact met me opnemen als ze zijn nummer willen, want ik weet zeker dat er geen betere fysio rondloopt!!

Mijn dank is zóóóóó groot.......!!!

Volgende week komt mijn voorlopig laatste verhaal. Ik zeg voorlopig, want ik weet zeker dat ik afkickverschijnselen krijg en er af en toe iets op ga zetten. Het zal alleen niet meer wekelijks zijn...... En aangezien ik nog iets heb lopen waarover ik op dit moment nog niets kan vertellen, MOET je gewoon de blog in de gaten houden!! Want er komt een tijd, dat het nieuws uit komt.... alleen wanneer? Dat is de vraag! Blijf dus gewoon af en toe een kijkje nemen of er een nieuw verhaal klaarstaat.

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy