De kaakosteotomie is alweer een jaar geleden!

Goedemorgen,

Voor velen is het misschien een beetje onverwacht dat ik toch nog een verhaal plaats. Ik ben namelijk nog steeds in Nederland. "Huh?", hoor ik jullie denken. Aanvankelijk stond mijn vlucht gepland voor afgelopen woensdag, maar dit feestje is niet doorgegaan. Vorige week kreeg ik een vluchtwijziging, waardoor ik vandaag pas het vliegtuig op stap. Zo meteen spring ik in de auto richting Schiphol, om aan mijn reis richting Alanya, Turkije te beginnen. Ik kon het niet laten om nog even snel een korte update te plaatsen! Zie je wel, daar zijn die afkickverschijnselen al.

Morgen is het 23 april 2013. Voor de meesten een doodnormale dag. Voor mij is het een dag om even stil te staan bij mijn ontwikkeling van het afgelopen jaar. Een jaar geleden stond ik er namelijk heel anders voor. Een jaar geleden ging ik met knikkende knieën het ziekenhuis in om mijn kaakosteotomie te ondergaan. Een jaar geleden lag ik met een gezwollen gezicht in het ziekenhuisbed. Een jaar geleden waren mijn kaken gefixeerd. Een jaar geleden voelde ik me hartstikke ellendig en dacht ik regelmatig: "waarom ben ik hier ook alweer aan begonnen?" Een jaar geleden at ik 8 weken lang vloeibaar voedsel. Eén jaar geleden: de kaakosteotomie. De beelden staan op mijn netvlies gebrand.

De kaakosteotomie die zo'n enorme impact op mijn leven heeft gehad. De kaakosteotomie was de allerlaatste stap op mijn weg naar geluk. Als ik zo terug kijk was het misschien ook wel de zwaarste stap. De weg naar geluk was heftig, maar absoluut de moeite waard. Kijk bijvoorbeeld eens naar mijn foto's van vorig jaar en die van nu. De "pipse" ogen hebben plaatsgemaakt voor pretogen die plezier en geluk uitstralen. Ik ben het levende bewijs dat een uiterlijke verandering voor een innerlijke verandering kan zorgen. Mijn leven heeft in de afgelopen 2,5 jaar in het teken gestaan van persoonlijke ontwikkeling. Op carrièregebied heb ik misschien niet zoveel stappen gemaakt als mensen in mijn directe omgeving, maar persoonlijk heb ik zo'n grote groei doorgemaakt, dat straks niemand meer om me heen kan. Ik straal mijn geluk gewoon uit. Aan dat "carrière-gebeuren" ga ik wel weer werken. Mijn persoonlijk geluksgevoel had de afgelopen jaren prioriteit.

Nu ik veel beter in mijn vel zit functioneer ik ook veel beter. Waar ik me vroeger liever terug trok omdat ik me schaamde voor mijn gebit en mijn neus, is dat nu echt niet meer het geval. Ik wil iedereen mijn perfecte smile, de mooie kaaklijn en mijn kaarsrechte neus laten zien! Het mooiste van alles is dat er van alle operaties geen zichtbare littekens zijn overgebleven en dat de resultaten er heel natuurlijk uit zien. Mensen die niet weten dat ik operaties heb gehad kijken raar op als ik vertel wat ik allemaal heb ondergaan. Voor mij is dat het ultieme resultaat.

De komende maanden zullen een grote uitdaging voor mij zijn. Maar het is wel een droom die uitkomt. Een jaar geleden had ik nooit durven dromen dat ik vandaag in het vliegtuig zou stappen om mijn droom te verwezenlijken. Dromen, dromen, dromen. Ze zijn er om nagejaagd te worden!! Het is toch fantastisch dat die na zoveel leed, pijn en frustraties uit gaan komen. Zoals ik al vaker zei: niemand houdt mij meer tegen, hoor! Ik ga ervoor!

Met deze gepersonaliseerde knuffel is Archel nooit ver bij me vandaan...!

Nu is het tijd om te vertrekken. Tijd om even afstand te nemen, 3.500 kilometer in letterlijke zin. Ik ga er een te gekke tijd van maken en zal proberen eens in de paar weken een update te plaatsen. Blijven checken dus!

Liefs,

Cindy