Week 24 na de operatie: eindelijk een datum waarop de beugel eruit mag!

Goedemorgen!

Afgelopen week, een week waarin positieve emoties de frustrerende ongemakken overschaduwden. Waarom? Omdat ik van te orthodontist eindelijk een datum heb gekregen waarop de beugel eruit mag!! Ik zal even van voor af aan beginnen...

Vorige week maandag stond een bezoek aan de orthodontist op het programma. In de hoop dat ik die dag een datum zou krijgen waarop de beugel eruit zou mogen, stapte ik de praktijk binnen. Ik werd zoals altijd vriendelijk onthaald en binnen 5 minuten zat ik in de voor mij zo lang gevreesde stoel.



Hoeveel uren zou ik al in deze stoel hebben doorgebracht?

Bij aankomst gaf ik meteen aan dat ik een spleetje tussen mijn tanden had ontdekt. Persoonlijk baalde ik hier een beetje van, want ik wilde natuurlijk het liefst zo snel mogelijk van de beugel af zijn. Aan de andere kant was het maar beter om het aan te geven. Anders zou ik spijt krijgen. Gelukkig kwam de tandarts met een ander idee. Daar de tand waar het spleetje zit iets smaller is als dezelfde tand aan de rechterkant, gaat hij dit mooi opvullen zodat er een symmetrisch geheel ontstaat. Nog beter!! Bovendien stond de hoektand aan die kant goed en mocht die niet meer verschuiven. Anders was er een kans dat de beet weer niet goed zou zijn. Dus geen nieuwe draden, geen elastieken, helemaal niets. Hij kwam met het goede nieuws dat de beugel er bij het volgende bezoek helemaal uit mag. Om mijn gebit daarop voor te bereiden zijn er nu al enkele stukken draad afgeknipt (bij de kiezen). De brackets zitten er wel nog allemaal op. Daarop zijn kleine donkergroene elastiekjes geplaatst. Oké, het is niet charmant en het lijkt alsof ik net een portie spinazie naar binnen heb gewerkt, maar "I don't care"! In eerste instantie zou het de bedoeling zijn dat de beugel er op 1 november uit zou gaan. Echter kreeg ik in de loop van de week last van pijnlijke blaren, door mijn hele mond. De brackets prikten in mijn lip en wang en ook mijn tanden waren gevoeliger dan normaal. Geloof me, ik heb al gevoelige tanden overgehouden, dus dit was echt niet prettig. Het eten werd behoorlijk bemoeilijkt. Ik had geen zin om volgende week met een mond vol blaren op vakantie te gaan en dus besloot ik de ortho te bellen. Ik vroeg of er iets aan gedaan kon worden. Voor mijn part mocht het stangetje er wel weer terug in. De assistente heeft kort overleg gepleegd en hier kwam uit dat de beugel er tóch eerder uit mag. Wat een verrassing, een geluk bij een ongeluk. Tot de dag dat de beugel eruit gaat, moet ik mijn problemen oplossen met wax.

Groene elastiekjes om de brackets. Ook boven zijn ze geplaatst, maar dan alleen op de hoektanden. Rechts op de foto is ook het kleine spleetje te zien, dat door de tandarts opgevuld zal worden.

Volgende week dinsdag, op 16 oktober, gaat het ijzerwerk definitief de prullenbak in en ben ik overal van verlost. Ofja, overal, dat is niet helemaal waar. Nadat de beugel is verwijderd, zal ik een maand lang een bitje moeten dragen. Na die maand krijg ik bleekvloeistof mee naar huis om geleidelijk mijn tanden te bleken. Ik ben ervan overtuigd dat ik het nieuwe jaar in ga met een stralend witte glimlach.

Op 16 oktober is voor mij de grote dag. Om 8.40 uur mag ik me melden. Dan zal ik ongeveer 1,5 uur onder handen worden genomen door de orthodontie-assistente. Daarna mag ik nog ongeveer een half uur bij de tandarts komen. Ik denk dat mijn kaken na die 2 uur zó vermoeid zijn dat ik de rest van de dag verzuurd ben. Dat is niet erg, als ik mijn mond maar ver genoeg kan openen om mijn tanden in de spiegel te aanschouwen. Geloof mij, mijn glimlach zal die dag niet meer verdwijnen en op het werk ga ik iedereen trakteren. Twee dagen nadat de beugel is verwijderd, op 18 oktober, vertrekken we richting Turkije. Als dat geen geweldig vertrek is?!

Weet je, ik denk dat ik de beugel best nog wel zal missen. We hebben een haat-liefde verhouding, we zijn 2,5 jaar samen geweest en dat tijdperk komt nu bijna tot een einde. De beugel heeft me zóveel pijn gedaan, maar ook zóveel moois ervoor terug gegeven. Het zal straks leeg aanvoelen in mijn mond. Ik kan straks met mijn tong over mijn gladde tanden heen gaan. Ik kan straks weer een maaltijd naar binnen werken zonder dat er een survivalpakket achter blijft. Ik kan straks.... ja, wat kan ik straks niet?

Ik ben dankbaar dat ik, toen ik vanuit Midden-Limburg naar Heerlen verhuisde, een empatische tandarts/orthodontist tegen het lijf ben gelopen. Iemand die me begrijpt en iemand die mij altijd het gevoel geeft dat ik er niet alleen voor sta. Zo iemand had ik nodig. Ook ben ik dankbaar dat mijn orthodontist mij naar Dr. de Jonge heeft gestuurd voor de kaakosteotomie. Nooit zal ik vergeten wat deze mensen voor me betekend hebben. De tijd die ze iedere keer voor me namen (en nog steeds nemen), de aai over de bol, de hand op de schouder, het begrip, de geruststellende woorden, het vertrouwen, kortom: ik had me geen betere behandelaars voor kunnen stellen. Als jullie dit lezen: BEDANKT, al heb ik dat al 100x persoonlijk gezegd....

Zo, en nu ga ik de dagen aftellen. Nog 8 nachten te gaan. Archel zal de ochtend dat de beugel eruit gaat veel foto's maken en we zijn van plan om het verwijderen van de beugel te filmen, zodat ik dit ook op de blog kan zetten. Vandaag over 2 weken komt er een verslag van dit uitgebreide bezoek aan de tandarts/orthodontist. Over 2 weken zit ik in Turkije, maar ik maak tussendoor graag even tijd voor de vaste lezers.

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy