Nog maar één nachtje!

Hallo!

Nog maar héél even en dan is het zover. Nog één nachtje slapen.
De zenuwen gieren door mijn lijf, mijn adrenaline niveau schiet omhoog en de angst steekt behoorlijk de kop op. Archel biedt een uitstekend luisterend oor. Om hem af en toe te ontlasten bel ik mijn moeder vaak op om even van me af te kunnen praten, maar ook om afleiding te vinden.
Archel en mijn moeder zijn de mensen die het dichtst bij me staan en die me het meest hebben gesteund, die me er doorheen trekken en die me vertrouwen geven dat alles goed komt.
En natuurlijk heb ik dan ook nog een aantal lieve vrienden om me heen, die me oppeppen. Ook dat helpt en ook daarvoor ben ik dankbaar, maar die zien niet de "echte" Cindy zoals ik bij Archel en mama ben.

Verder geniet ik nog van al het lekkere eten. Dit weekend heb ik geprobeerd om de dingen te eten die ik écht nog wilde eten, voordat het niet meer gaat. Vrijdagavond kapsalon, zaterdagavond een hamburger van de McDonald's, vanmiddag een broodje döner en vanavond nog een pizza. Dan is het echt genoeg geweest. :)

Vanaf 00.00 uur vannacht zal ik nuchter moeten blijven. Morgenvroeg moet ik me al om 7.00 uur melden bij Bureau Opname, dus dat wordt vroeg opstaan en op tijd vertrekken. Straks nog even mijn weekendtas inpakken en dan ben ik er klaar voor.

Nog heel even doorzetten! Morgenmiddag ben ik er al vanaf. Ik denk dat Archel wel een berichtje op Facebook zet of een korte blog plaatst als ik terug ben op de kamer.

Voor nu: afscheid nemen van de oude Cindy en gáán met die banaan!!

Tot over een paar dagen.

Liefs,

Cindy