Week 5 (dag 30 t/m 36) na de operatie

Hallo fanatieke lezers!

De operatie is inmiddels 5 weken geleden en de afgelopen week is er weer van alles gebeurd. Een klein verslagje.

Vorige week was het lekker weer. Ik heb regelmatig frisse lucht gehapt op het balkon en daar mijn rust gepakt. In de avonduren ben ik vaak met Archel een blokje om gaan maken. Dit deed me goed. Ik voel me ook véél beter dan bijvoorbeeld twee weken geleden. Natuurlijk, het doet nog steeds pijn, mijn gezicht is nog steeds doof, het is ontzettend onhandig, ik slaap slecht en ik hunker naar vast voedsel, maar ik sla me er doorheen. Oké, ik heb vaak nog momenten dat alle emoties en frustraties er even uit moeten, maar ik voel me mentaal veel sterker. Ik zeg iedere dag tegen mezelf dat ik super trots ben dat ik dit heb gedaan. Het afgelopen anderhalf jaar is één grote medische molen geweest en dit heeft er mentaal toch behoorlijk in gehakt. Maar als het goed is was dit de laatste operatie en kan ik straks met een voldaan en zelfverzekerd gevoel in de spiegel kijken. Nog even volhouden.

De gezichtscontouren worden steeds duidelijker zichtbaar

Lachen gaat nog niet helemaal soepel, maar al veel beter dan eerst. Verder nog een héél klein beetje zwelling aan de zijkanten, maar dat trekt allemaal razendsnel bij.

Verder is het me ook deze week weer gelukt om een stuk van de beugel te slopen. Vorige week had ik al een stukje ijzerdraad eruit gehaald en ook deze week was een stuk me aan het irriteren. Net zoals het stukje ijzerdraad van vorige week, had dit stukje geen functie meer. Ook dit was tijdens de operatie al losgeknipt. Dus pakte ik mijn pincet erbij en begon te knutselen. Al vrij snel kreeg ik het stukje ijzerdraad eruit. Gelukkig, geen geprik meer in mijn lip.

Weer een paar centimeter ijzerdraad ontfutseld

Na het "gevalletje ijzerdraad" kreeg ik te maken met de fixatie-elastieken die niet meer mee wilden werken. Terwijl ik mijn mond een klein stukje open deed om iets te drinken naar binnen te werken, knapte één van de fixatie-elastieken kapot in mijn mond. Mijn eerste gedachte was "AU"!! Mijn tweede gedachte: "shit, nu is mijn veiligheid deels weg..." Ik besloot de poli Kaakchirurgie maar even op te bellen en mijn verhaal uit te leggen. Er werd een afspraak gemaakt voor de dag erna en zo zat ik afgelopen vrijdag, 4 dagen voor de eigenlijke eerstvolgende afspraak, weer in het ziekenhuis. De andere fixatie-elastiek had ik inmiddels die ochtend zelf verwijderd, want ook die vertoonde kleine scheurtjes. Wim, de mondhygiënist, heeft de mond weer gereinigd en na een kort gesprekje kwam Dr. de Jonge erbij. Mijn kaken zijn zo stijf, ik krijg ze nauwelijks van elkaar af! Daarom besloot hij geen nieuwe fixatie-elastieken te plaatsen. WAT? Yessss, geen elastieken meer, wat een opluchting en wat een meevaller!! Eerst werd me nog verteld dat ik 8 weken elastieken zou moeten dragen, maar nu worden ze na 5 weken al verwijderd. Dr. de Jonge heeft nog gekeken hoe ver ik mijn mond op dit moment open krijg. Nou, niet ver. Er kan net een theelepeltje door. Ik mag nu rustig aan gaan oefenen om de mond weer verder te openen. Ik kan zeggen, dat is enorm vermoeiend. Na het oefenen praat ik ook weer een stuk onduidelijker, omdat ik dan vermoeid ben en omdat er een zeurende pijn in de kaken komt. Dat heb ik er echter allemaal voor over.

Gisteren, zondag 27 mei, heeft er voor mij een euforisch moment plaats gevonden. Ten eerste heb ik een Sundae-ijsje van de McDonalds met mijn theelepeltje naar binnen gewerkt. Heerlijk was dat! Tot nu toe lengde ik mijn ijs altijd aan met melk, maar dit was gewoon puur genieten. Dat theelepeltje gaat nu overal met me mee naartoe!
En ten tweede, het mooiste moment van de dag, heb ik de vulling van een kroket naar binnen gewerkt. Het heeft me daadwerkelijk een half uur aan geknoei en geklungel gekost, maar wat was dát genieten. Even geen soep en pap, maar gewoon een ordinaire kroket. Het viel me zwaar op de maag, maar dat is logisch met zo'n vette hap als je alleen soep en pap gewend bent. Na het kroketten-succes was ik behoorlijk gesloopt, praatte ik een stuk onduidelijker en deden mijn kaken behoorlijk pijn. Maar nogmaals, het was enorm genieten en ik had er even alles voor over om de smaak van een kroket in mijn mond te hebben!

Ik en mijn kroket, wat een geweldige mijlpaal!

Op de foto is te zien dat mijn armen best dun zijn geworden. Niet gek ook, want ik ben bijna 9 kilo afgevallen. Ik ben blij als ik weer iets meer normaal kan eten, maar dat moment komt in ieder geval weer steeds dichterbij. Over 3 weken, op 15 juni, moet ik terug komen bij Dr. de Jonge. Ik hoop dat hij dan goed nieuws voor me heeft. De operatie is dan bijna 8 weken geleden en van tevoren werd me gezegd dat ik 8 weken op vloeibaar dieet moest. Hopelijk mag ik dan van hem weer op een boterham sabbelen of in ieder geval weer rustig opbouwen met zacht eten. Hij heeft me nu in ieder geval op het hart gedrukt om absoluut geen kracht te zetten of andere gekke dingen te doen. De soepjes en papjes blijven nog even mijn grootste vriendjes, maar af en toe een kroket naar binnen werken is geen slecht idee. Dat is dan gewoon mijn oefenmomentje.

Morgen ga ik weer een poging wagen op het werk. Het zijn gelukkig maar halve dagen en fysiek is het niet al te belastend. Ik heb nog genoeg tijd om te rusten en het is toch ook fijn om weer even tussen de mensen te zijn.

Iedere dag maak ik kleine stapjes vooruit, totdat ik over een aantal maanden terug kijk en denk: zo, dat heb ik weer mooi gefixed! Hier spreekt een trotse patiënt. :)

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy