De kaakosteotomie vanuit een ander perspectief

Hallo bloglezers,

Ik had nooit gedacht een bijdrage aan de blog te leveren, maar ik ben blij dat ik nu ook mijn ervaringen met jullie kan delen. De blog van deze week  is namelijk gewijd aan de mensen die in het dagelijks leven het dichtst bij de patiënt staat. Ik probeer daarom een duidelijk beeld te schetsen voor mensen die ook hiermee te maken gaan krijgen en wat dit teweeg kan brengen voor die persoon.

Nou, om te beginnen…

Mijn naam is Archel Zimmerman. Ik ben al ruim 5 jaar de vriend van Cindy en zoals ze al vaker in haar blog heeft aangegeven ben ik haar “steun en toeverlaat”. Het is geen makkelijke periode geweest maar ik zie wel en ik merk aan haar dat ze qua persoon  behoorlijk is veranderd; in positieve zin natuurlijk.

We hebben alles samen gedeeld. Haar blijdschap, haar frustraties, haar angsten, maar ook het samen uitkijken naar het einde van het traject. Het einde waarop je tegen jezelf kan zeggen; "het is het allemaal waard geweest." We zijn er nog niet, maar ik maak haar duidelijk dat ze er niet alleen voor staat.

Ik heb enorm veel respect voor haar gekregen. Ik heb zeker ook enorm veel respect voor mensen die het nog moeten ondergaan en/of al achter de rug hebben. De operatie zelf duurt ongeveer 4 uur, maar de impact wat het met die persoon teweegbrengt vóór de operatie en erna…Dat doet zeker wat met je.

Ik heb geprobeerd haar zoveel mogelijk te steunen waar het kon. Hetgeen wat mij het meeste is bijgebleven, is het feit dat ik ter morele ondersteuning hetzelfde vloeibare dieet als Cindy volgde, twee maanden lang. Ze kon namelijk de eerste periode alleen via een rietje drinken. Dus toen dacht ik…weet je wat Cindy; ik doe met je mee. Samen vlogen de kilo’s eraf en we keken allebei weer stiekem uit naar het moment dat ze weer sterk genoeg was om een lekker hamburger te kunnen eten.  Op deze manier kon ik mij goed inleven in haar situatie.

Ik had destijds verlof  geregeld in de eerste week zodat ik dag en nacht voor haar thuis kon zorgen. Ze sliep op de bank en ik was 24/7 beschikbaar voor haar. Ik heb kilometers gemaakt door op en neer naar de vriezer te gaan om opnieuw de cold packs aan te brengen bij Cindy. Of het toedienen van de pijnstillers. Bereid je maar alvast voor op wat slapeloze nachten!

Het enige wat ik voor haar op die momenten kon doen was zorgen dat haar vervelende situatie prettiger werd door alle taken in huis op me te nemen en haar zoveel mogelijk rust te gunnen. Meer kun je niet doen als verzorger. En maak die persoon niet aan het lachen…Na zo´n operatie kan een glimlach nog wel eens als pijnlijk ervaren worden!

Wat ik merk is toch dat ze niet alleen op esthetisch gebied, maar ook  haar innerlijk volledig veranderd is. Ze is enorm volwassen  geworden. Ik vind het super knap dat ze haar ervaringen met anderen nu kan delen en eigenlijk een rolmodel is geworden voor anderen. Ik had nooit verwacht dat er zoveel mensen behoefte hebben aan de ervaringen van anderen op het gebied van een kaakoperatie. Haar blog begon eigenlijk puur als een uitlaatklep en is langzaam gegroeid tot een volwaardige blog waar iedereen wat aan heeft. De bezoekersaantallen liegen er in ieder geval niet om.

Nu is ze onder behandeling bij de kaakfysio en ook daarin heb ik alle vertrouwen dat het uiteindelijk goed gaat komen. Ook hierin probeer ik haar zoveel mogelijk in te steunen. Ik weet dat ze hetzelfde voor mij zou doen.

Maar... ze heeft niet alleen steun aan mij gehad….Ze heeft enorm veel steun en waarderingen van jullie mogen ontvangen. Dus bij deze bedankt en ik hoop dat de blog nog lang mee zal draaien en een eigen leven gaat leiden door jullie feedback en ervaringen op het forum.

Ik wens jullie allemaal het beste,

Archel Zimmerman

__________________________________________________________________________________

Hallo allemaal,

Ik ben de moeder van Cindy. Ze heeft me gevraagd om ook een bijdrage te leveren aan haar blog.
Natuurlijk wil ik dit voor haar doen!

Mijn ervaringen:
Voordat ze haar kaakoperatie moest ondergaan was het niet altijd even prettig. Dagelijks hingen we aan de
telefoon en werd er gepraat en gehuild. Dan gooide ze haar frustraties eruit. "Hoppa", zoals Cindy nu zou zeggen. Vaak kwam dat hard aan, maar als moeder moet je dit kunnen opvangen ook al deed het me pijn.
Veel meer dan moed inspreken, op haar inpraten en zeggen dat ze er toch voor moest gaan kon ik eigenlijk niet voor haar doen. Het viel me niet altijd mee om me voor elk telefoontje weer op te peppen.
Het vervelende voor haar vond ik natuurlijk dat ze maanden moest wachten voor de operatie plaats kon vinden. Als moeder vond ik het verschrikkelijk dat mijn kind er zo onder moest lijden.
Graag zou ik haar last willen dragen, of in ieder geval verminderen.

De operatie en de tijd erna:
Kort voor haar operatie kreeg ik te horen dat mijn man ook geopereerd moest worden, en wel de dag na Cindy's operatie. Ik had dus 2 patiënten die week. 's Middags na de operatie van Cindy ben ik haar gaan opzoeken. Het was toen een paar uur na de operatie. Wat deed het pijn om mijn kind daar zo te zien liggen;
zo hulpeloos, slaperig en haar gezicht steeds dikker wordend.
Helaas heeft ze er weinig van meegekregen dat ik bij haar op bezoek ben geweest, maar dat was wel te verwachten na zo'n  zware operatie. Slapen is dan toch de beste remedie.

Ik heb haar helaas daarna niet meer kunnen bezoeken in het ziekenhuis omdat mijn man in een ander ziekenhuis lag. Cindy lag in het Atrium MC te Heerlen en mijn man in het St. Jans Gasthuis te Weert. Gelukkig hield Archel me goed op de hoogte hoe het met haar ging.

Eenmaal thuis kon ik Cindy nog niet komen opzoeken. Mijn man moest namelijk langer in 't ziekenhuis blijven dan verwacht. Ik was daarom blij dat ze zelf op bezoek kwam, samen met Archel natuurlijk. Dat was fijn; toen had ik mijn 2 patiënten eindelijk thuis.

Alleen moest ik mijn eetpatroon ook aanpassen, want voor Cindy en Archel was het vloeibaar en voor ons dus ook. Nou ja, dat was maar voor die ene dag dat ze op bezoek waren. Dat kon ik wel opbrengen.
Wat was het fijn om haar weer even thuis te hebben. Zo kon ik haar lekker verwennen of even op andere gedachten brengen. Even weg uit die alledaagse sleur en lekker "effe" knuffelen met mijn hondje.

Maar toch, toen ze weer naar huis ging kwamen de telefoontjes weer dagelijks. Ik vond het verschrikkelijk om te horen dat het zo langzaam vooruit ging. Dat de soepjes en sapjes haar al snel de keel uitkwamen. Zo zat  alles tegen; het eten of beter gezegd het slurpen, het slapen en dan nog vooral het alleen thuis zitten.
Ik was altijd blij met een telefoontje waarin Cindy wat opgewekter klonk, dat ze zo blij was met het bezoek dat ze kreeg, ook al kon ze er niet veel mee praten.

Nu ben ik blij voor haar dat ze al zover hersteld is, op een paar kleinigheden na dan. Het resultaat mag er wezen. Ik ben ook blij voor Cindy dat ze met de blog is begonnen. Zo schrijft ze tenminste alle frustraties van haar af, en krijg ik wat minder op mijn dak. Zo'n blog heeft ook nog meerdere voordelen, je krijgt er vrienden en bekenden bij, en je helpt er ook nog mensen mee.

Ik heb Cindy graag willen steunen, zoveel als het kon, ook al had ik er slapeloze nachten van. Eén ding weet ik zeker; ik ben blij dat Cindy heeft doorgezet, ze is een echte bikkel.

Zoals jullie hebben gelezen, heb ik de maanden voor de operatie meer te verduren gehad als na de operatie.
Na de operatie kon het alleen maar bergop gaan, en de top is al bijna bereikt.
Nu ben ik blij dat ik hele andere telefoontjes krijg van Cindy, eindelijk zonder al te veel frustraties!! Top!!

Miek van de Moosdijk
__________________________________________________________________________________

Hallo bloglezers,

Wat een eer! Afgelopen week belde Cindy me op met de vraag of ik ook een bijdrage wil leveren aan haar blog. Hier heb ik geen moment over hoeven nadenken. Ontzettend fijn dat ze mij als beste vriendin ziet en dat ik dit andersom ook zo voel. We proberen er altijd voor elkaar te zijn, zeker in de moeilijke tijden waarover Cindy in haar blog vertelt.

Even voorstellen: Mijn naam is Michelle Peeters. Zoals gezegd ben ik de beste vriendin van Cindy. We zijn al vriendinnen sinds het tweede leerjaar op de middelbare school. We zaten hier samen in de klas. Nu, 10 jaar later, wonen we allebei in Zuid-Limburg en is onze vriendschap, mede door omstandigheden, zeer hecht geworden.

Ik wist al een tijdje dat Cindy een zware operatie aan de kaken zou ondergaan. Toen de datum echter gepland was en deze steeds meer naderde, werd het pas ‘echt’. Zou het goedkomen? Kan ik het aan? Zou ik niet ziek worden van de spanning? Zou de narcose goed gaan? Hoe snel zal ik herstellen? Dergelijke vragen hielden Cindy bezig. Ze belde of appte me regelmatig om gewoon even te kletsen over wat haar bezighield. Cindy weet heel goed dat ze alles aankan, maar om haar net dat beetje bevestiging te geven, deed me goed.

Op de dag van de operatie moest Cindy al heel vroeg naar het Atrium MC. De avond van tevoren hebben we daarom nog gebeld. Op de dag zelf heb ik via Archel contact gehouden. De dag erna ben ik tegen de middag op bezoek gegaan. Toen ik binnenkwam ben ik goed geschrokken.

Cindy sliep, lag alleen op een kamer met een ontzettend opgezwollen gezicht. Mijn intentie was om als eerste naast haar bed te staan. Helaas was dit niet gelukt maar toch wou ik door mijn aanwezigheid gewoon even laten weten dat ik er voor haar was. Ik ben maar eventjes geweest. Cindy kon niet praten, was doodop en moest heel snel alweer naar een specialist.

De operatie was zwaar maar de periode erna leek nog zwaarder. Wat een respect had ik voor haar, dat ze kon genieten van een vloeibare kroket. Het begon met fruitdrankjes maar de blender werd Cindy’s beste vriend. Het werd een uitdaging voor haar om de mogelijkheden te ontdekken. De eerste periode hebben we vooral via whatsapp contact gehad. Cindy kon moeilijk praten en had haar energie nodig bij haar herstel. Via de blog bleef ik toch op de hoogte van het proces en de vooruitgang.

Na een aantal weken hebben we voor het eerst via de telefoon met elkaar gepraat. Wat was ik blij haar stem te horen. Cindy was back! Wat me opviel was, dat Cindy ondanks het zware herstel, continu bleef vragen naar mij, naar hoe het met mij ging. Ze bleef er voor mij, ondanks dat ze het zelf moeilijk had. Cindy kan klagen, het niet zien zitten, maar ze komt er zo snel weer uit. Een enorm doorzettingsvermogen is haar niet vreemd. Het is niet voor niets dat we elkaar ‘bikkels’ noemen.

Ik zie nu duidelijk dat de overbeet van Cindy verholpen is. Hoewel ik er geen verstand van heb, zie je een echte verandering van de mond en de kaaklijn. Haar gezicht is veranderd. Cindy straalt nu veel meer, lacht zonder na te denken en zit, naar mijn inzicht, heel goed in haar vel. In januari 2013 zijn we weer voor het eerst uiteten geweest, samen met Archel en mijn vriend. Het heeft 9 maanden geduurd voor dit weer kon (mede door de drukke agenda's), maar wat hebben we genoten. Cindy kon alles weer eten en straalde op de foto. De moeilijkste periode is voorbij!

  

Cindy is nu nog meer een voorbeeld voor mij. Het bewijst dat we alles aankunnen, zolang we doorzetten. Ik weet zeker dat Cindy voor bloglezers die de operatie nog in het vooruitzicht hebben, een steun is. De periode is lang maar het is een periode van vooruitgang. Kleine stapjes laten je steeds weer beter voelen. Uiteindelijk komt het goed.

Cindy is er bijna en ik ben ontzettend trots op haar en haar succes met de blog.

Ik zal haar blijven steunen de komende tijd.

Bedankt Cindy dat ik mocht bijdragen. Zoals ik al zei: wat een eer!

Michelle Peeters.

__________________________________________________________________________________

Lieve Archel, Mama en Michelle: SUPER bedankt voor jullie bijdrage aan de blog!!
Volgende week ben ik er weer met mijn eigen verhaaltje... Tot dan!

Liefs,

Cindy

Hoera; de blog is jarig!

Goedemorgen,

Tijd voor een feestje!!

Morgen is de blog precies één jaar oud! Hoera voor mijzelf, maar ook hoera voor jullie, want een blog kan alleen maar blijven voortbestaan als deze gelezen wordt. En dát wordt massaal gedaan. De teller tikt langzaam richting de 50.000 bezoekers en dat is voor een blog met een specifiek onderwerp als de kaakosteotomie heel veel. Ik had dit nooit durven dromen toen ik er een jaar geleden mee startte. 
Dus bij deze: bedankt voor alle blogbezoekjes, jullie steun, de lieve berichtjes, de positieve feedback, de complimenten over de eindresultaten enzovoorts!! Ik kan niets anders zeggen dan: super bedankt allemaal!

See ya next week.

Liefs,

Cindy

"Pain is temporary"

Goedemorgen,

De carnaval is flink losgebarsten hier in het Limburgse land. Als er één feest is waar ik helemaal niets mee heb, is het carnaval wel. De verkleedpartijen, oké, dat kan ik nog wel waarderen... maar al die vervelende en bezopen mensen kom ik liever niet tegen. Wat een onnozel gedoe is dat toch. Normaal gesproken ontvluchten we de carnaval, maar dit jaar zijn we thuis gebleven en werd ik in de straat geconfronteerd met volledig doorgeslagen carnavalsgekken. Het is maar wat je leuk vindt...

Waar ik het deze week over wil hebben; "pain is temporary" ofwel letterlijk vertaald "pijn is tijdelijk".
Nadat ik zelf de blog van vorige week nog een paar keer had gelezen, vond ik mezelf wel erg klagerig. Ik kan er niets aan doen, maar zo voel(de) ik me echt. Iedereen herkent dat denk ik wel, toch? Je hebt van zo'n periodes. Het werd hoog tijd om weer op zoek te gaan naar de positieve vibe, het gevoel waarmee ik het jaar 2013 was begonnen. Het gevoel dat in mijn filmpje met het jaaroverzicht duidelijk naar voren kwam. Ja, toen was ik positief en ja, dat gevoel wil ik zo snel mogelijk hervinden. Let's do it!

Iets wat mij heel erg helpt en iets waarvan ik overtuigd ben dat het anderen ook kan helpen, is het onderstaande filmpje. In deze video spreekt Eric Thomas, een motivational speaker uit Amerika. Het desbetreffende filmpje heb ik al zeker 20x bekeken en als het me even tegenzit, kijk ik het gewoon nóg een keer. Dit laat mij de situatie waarin ik zit weer even relativeren. Volgens mij ken ik de speech al half uit mijn hoofd.

Een kaakosteotomie-traject gaat niet zonder slag of stoot. Velen die dit traject hebben doorlopen zullen dit kunnen beamen. Er gaat veel tijd en energie in zitten, maar om je door dit traject heen te slaan heb je een hele grote dosis doorzettingsvermogen nodig. Voor diegenen die de operatie nog moeten ondergaan; er zullen zeker momenten komen waarop je denkt: "waar ben ik aan begonnen? Waarom doe ik dit eigenlijk?" Houd altijd je uiteindelijke doel en dus de eindresultaten in je achterhoofd. Dát is waar je het voor doet! Dat het vervelend en rot is, ja, dat is zo, maar het zal beter worden. Langzaam komt het einde van het traject in zicht en de dag dat je kan gaan genieten van de eindresultaten komt steeds dichterbij!

Zoals Eric Thomas in het filmpje zegt: "Pain is temporary. It may last for a minute or an hour or a day, or even a year, but eventually it will subside, and something else will take its place."
De één is vrij snel verlost van ongemakken, terwijl de ander nog langer door blijft kwakkelen. Ieder persoon is anders, iedereen herstelt anders. Uiteindelijk worden de einddoelen bereikt, gaan de ongemakken weg en kan het genieten pas echt beginnen. Kijk dan ook niet te veel naar anderen maar focus je op je eigen herstel. Hoor wie het zegt.... volgens mij moet ik bovenstaand stukje zelf maar even 10x lezen, dan geloof ik mijn eigen woorden misschien wel. Het opschrijven is natuurlijk gemakkelijk, in de praktijk ligt het wel even anders.

De afgelopen week heb ik me iets beter gevoeld. Ik heb geprobeerd om voldoende afleiding te zoeken zodat ik zo min mogelijk met mijn ongemakken bezig zou zijn. Én ik heb geprobeerd mezelf in te prenten: "niets moet". Dit is me redelijk gelukt. Volgens mij ben ik meer in de sportschool dan thuis geweest. Wat een heerlijk gevoel is het om al je frustraties in de sportschool achter te laten. Ik ben blij dat ik geen emotie-eter ben, anders kon ik me inmiddels op gaan geven voor het tv-programma "Obese".

Mijn kaken voelen wel oké. Ik kan eigenlijk niet zeggen of er vooruitgang in zit. Mijn oefeningen heb ik de afgelopen 2 weken iets naar de achtergrond verdrongen. Even rust, even afschakelen. Tijdens de maaltijden probeer ik wel zo veel mogelijk aan de rechterkant te kauwen. Op zo'n momenten word ik wel geconfronteerd met mijn ongemakken en gooi ik het motto "niets moet" even overboord. Ik moet maar letterlijk door de ongemakken heen bijten, maar hey, dat is ook een opdracht van de fysio dus op zo'n momenten vraag ik niet te veel van mezelf.

Morgenmiddag mag ik tussen het carnavalsgeweld door weer naar de fysio. Dan gaan we gewoon weer verder waar we twee weken geleden zijn gebleven. Of ik er weer klaar voor ben? Geen idee, maar ik heb tegen mezelf gezegd dat ik er weer keihard tegenaan ga. Kop op en gáán met die banaan. En als ik het even niet meer zie zitten, luister ik weer naar de motiverende tekst van Eric Thomas. Hij zegt namelijk ook: "Once you get there, I guarantee you, the world is YOURS!!" Ja, ik geloof hem!! Ik ga er alles aan doen om deze klus te klaren en te vechten voor volledig herstel.

Volgende week bestaat de blog al 1 jaar. Een jaar geleden begon ik de blog met de intentie om mijn ervaringen omtrent dit traject te delen met lotgenoten. Ook begon ik de blog om familie en vrienden op de hoogte te houden zodat ik niet 10x hetzelfde verhaal hoefde te vertellen. Dat ik nu nog steeds wekelijks een verhaal plaats, had ik zelf eigenlijk ook niet verwacht. Het bloggen heeft echter een verslavende werking, zeker met zoveel positieve feedback. Volgende week een leuke special voor de eerste verjaardag van de blog.

Hopelijk tot dan!

Liefs,

Cindy

Ervaringen na 1 maand kaakfysio

Goedemorgen fanatieke lezers,

Het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat ik iets over mijn eigen vorderingen heb verteld. De afgelopen weken heb ik de ruimte op mijn blog gebruikt om het interview met Dr. de Jonge te plaatsen. Ook de voor- en na-foto's van de kaakosteotomie hebben voor een boost van bezoekers gezorgd. Bij deze: bedankt voor de ontzettend leuke reacties op mijn foto's en op het interview met Dr. de Jonge.

Dan is het nu tijd om over mezelf te kletsen. Ik heb veel meegemaakt de afgelopen weken, leuke en minder leuke dingen. Zo gaat dat bij mij altijd, met ups en downs. Als ik dan uiteindelijk mijn doel bereik, zal ik alle downs vergeten. Dat doel is voorlopig echter nog niet in zicht, helaas....

Afgelopen week was een moeilijke week voor mij. De frustraties staken meer dan eens de kop op. Ik had er serieus slapeloze nachten van. Eén nacht heb ik tot 4 uur in de ochtend in bed liggen draaien, zonder maar een minuut slaap te hebben gehad. Piekeren, me afvragen of alles nog wel goed komt. De gekste dingen gaan dan door mijn hoofd. Soms zakt de moed me aardig in de schoenen. Probleem met mij is dat ik absoluut geen geduld heb en dat ik een veel te hoog verwachtingspatroon heb. Ik móet dit en ik móet dat. Weet je wat ik moet? Luisteren naar mijn lichaam! Althans, dat zeggen anderen dan. Als het niet gaat, dan gaat het niet. Dit wil ik zelf echter lang niet altijd geloven.

 

Precies een week geleden, op maandag, moest ik weer naar de kaakfysio. Ik was boos, verdrietig en zat met mijn telefoon in de hand om af te bellen. Ik was er helemaal klaar mee. In de voorbije weken was ik 2 keer per week naar de fysio geweest. Ieder bezoek aan die man was een marteling; de fysio pakt me keihard aan. Massages op de kauwspieren in de mond en van buitenaf, druk uitoefenen op de kaakgewrichten, duwen, trekken, pffffff... Kreten als "straks bijt ik je in je vinger" en "wat ben je toch een smeerlap" zijn al regelmatig door de behandelkamer gevlogen. Ach, Bastian, de fysio, kan het van me hebben. Een paar keer werd ik misselijk van de pijn en dacht ik serieus dat ik moest overgeven. Bastian zegt dat ik moet aangeven als iets niet gaat. Daar ben ik natuurlijk te koppig voor, ik "bijt" er even doorheen en moet van mezelf bikkelen. Oké, niet slim, dat weet ik. Als ik thuis kom van Bastian, voelen mijn kaken 2 tot 3 dagen beurs aan. Alsof ik onder de blauwe plekken zit.

Zoals gezegd zag ik het vorige week even niet meer zitten, ook omdat ik maar weinig vooruitgang boek. Het gaat me niet snel genoeg. Archel overtuigde me om tóch even naar Bastian te gaan en mijn frustraties met hem te bespreken. Als ik Archel toch niet had... Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik binnenkwam bij Bastian legde ik meteen al mijn frustraties op tafel. Hij toonde veel begrip, wat een fijne man is dat toch. Hij stelde voor om de behandeling van die dag nog even te doen en dan twee weken rust te pakken. Even afschakelen, want we vinden beiden dat ik er véél te veel mee bezig ben. Ik ben niet alleen 2x per week een half uur bij Bastian, ik doe ook dagelijks na het tanden poetsen 5 minuten lang oefeningen om de beweeglijkheid/mondopening te vergroten. Dit vergt niet alleen veel tijd, maar ook het nodige doorzettingsvermogen. Als je dan merkt dat de stappen die je maakt maar ontzettend klein zijn, zakt de positiviteit waar ik het jaar mee begon wel even in. Ik hoop dat dit even een fase is en dat ik er volgende week weer vol voor kan gaan.

Ik wil zó graag vorderingen maken, ik werk er ook keihard voor. Het grootste probleem op dit moment is mijn kaakgewricht aan de rechterkant. Het kaakkopje beweegt niet goed in de gewrichtskom. Volgens de fysio moet het kaakgewricht "rollen", maar uit onderzoek is gebleken dat mijn gewricht alleen een beetje schuift. De beweeglijkheid is er niet. Dit zorgt voor een beperkte mondopening, een snel verzuurd gevoel en pijn bij het kauwen. Ook de kauwspieren zitten volledig vast. Door middel van massage probeert Bastian deze spieren los te maken. Zelf moet ik proberen om zoveel mogelijk aan de rechterkant te kauwen, de kant waar ik de meeste ongemakken ervaar. Als ik dit niet doe, komen de spieren alleen maar vaster te zitten..... ik probeer dus iedere maaltijd aan de rechterkant te kauwen. Harde dingen kauw ik aan de linkerkant, maar de rest probeer ik rechts te kauwen. Dit voelt niet prettig; niet voor mijn gewricht en kauwspieren, maar ook niet voor mijn tanden. Die zijn nog altijd overgevoelig. Tanden poetsen doe ik dan ook nog steeds met een gewone tandenborstel. Jarenlang heb ik elektrisch gepoetst en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel mis. Zo'n elektrische tandenborstel geeft toch een iets frisser gevoel, vind ik.

Voorlopig ben ik nog wel even onder behandeling bij Bastian. Op dit moment heb ik het even zwaar met alles, maar ik probeer mezelf weer bij elkaar te rapen en door te gaan. De blog is overigens ook een prima manier om frustraties van me af te schrijven. Dat helpt echt! Verder zoek ik veel afleiding. Ik sta minimaal 5x per week in de sportschool en onlangs ben ik nog even een balletje gaan trappen met een vriend. Dat was écht genieten; alle frustraties had ik in de sporthal achtergelaten. Helaas bouwen de frustraties zich snel op. Zo blijven we bezig.... maargoed, sporten is een prima uitlaatklep. Ik zou niet weten wat ik zonder sporten zou moeten...

Afgelopen donderdag ben ik op controle geweest bij de tandarts. Dit was mijn eerste controle sinds de beugel in oktober was verwijderd. Hoe vaak ik in het afgelopen 2,5 jaar ook bij de tandarts ben geweest, wennen zal het voor mij nooit. Ik had er slecht van geslapen, ook al was het maar een controle. Gelukkig bleek er niets aan de hand te zijn en ik kreeg complimenten voor het goede poetsen. De tandarts vroeg waar ik de ruimtes tussen de tanden mee reinig. "Met flosdraad en met softpicks", zei ik. "Ooohh, die softpicks zijn echt de beste manier om die ruimtes mee te reinigen", zei de tandarts. "Zet dat ook maar op je blog". Dus, bij deze, een tip van de tandarts: allemaal GUM Softpicks gaan halen om de ruimtes waar je niet met de tandenborstel bij kan goed te reinigen. Nadat we nog kort hadden gesproken over mijn traject en de blog, schudde ik zijn hand en zei ik "tot over een half jaar!". Wat voelde dat fijn..... de maandelijkse tandartsbezoekjes zijn voorbij.

Ik heb in deze blog weer genoeg geklaagd en frustraties geuit. Om het geheel toch nog een positieve inslag te geven; Singin': Don't worry about a thing, 'Cause every little thing gonna be alright. Dat zingt Bob Marley tenminste... Kop op en we gaan gewoon weer door!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

PS Voor diegenen die het nog niet is opgevallen; afgelopen woensdag heb ik nog enkele voor-/na-foto's geplaatst. Zie onderstaande korte blog update!