De kaakosteotomie vanuit een ander perspectief

Hallo bloglezers,

Ik had nooit gedacht een bijdrage aan de blog te leveren, maar ik ben blij dat ik nu ook mijn ervaringen met jullie kan delen. De blog van deze week  is namelijk gewijd aan de mensen die in het dagelijks leven het dichtst bij de patiënt staat. Ik probeer daarom een duidelijk beeld te schetsen voor mensen die ook hiermee te maken gaan krijgen en wat dit teweeg kan brengen voor die persoon.

Nou, om te beginnen…

Mijn naam is Archel Zimmerman. Ik ben al ruim 5 jaar de vriend van Cindy en zoals ze al vaker in haar blog heeft aangegeven ben ik haar “steun en toeverlaat”. Het is geen makkelijke periode geweest maar ik zie wel en ik merk aan haar dat ze qua persoon  behoorlijk is veranderd; in positieve zin natuurlijk.

We hebben alles samen gedeeld. Haar blijdschap, haar frustraties, haar angsten, maar ook het samen uitkijken naar het einde van het traject. Het einde waarop je tegen jezelf kan zeggen; "het is het allemaal waard geweest." We zijn er nog niet, maar ik maak haar duidelijk dat ze er niet alleen voor staat.

Ik heb enorm veel respect voor haar gekregen. Ik heb zeker ook enorm veel respect voor mensen die het nog moeten ondergaan en/of al achter de rug hebben. De operatie zelf duurt ongeveer 4 uur, maar de impact wat het met die persoon teweegbrengt vóór de operatie en erna…Dat doet zeker wat met je.

Ik heb geprobeerd haar zoveel mogelijk te steunen waar het kon. Hetgeen wat mij het meeste is bijgebleven, is het feit dat ik ter morele ondersteuning hetzelfde vloeibare dieet als Cindy volgde, twee maanden lang. Ze kon namelijk de eerste periode alleen via een rietje drinken. Dus toen dacht ik…weet je wat Cindy; ik doe met je mee. Samen vlogen de kilo’s eraf en we keken allebei weer stiekem uit naar het moment dat ze weer sterk genoeg was om een lekker hamburger te kunnen eten.  Op deze manier kon ik mij goed inleven in haar situatie.

Ik had destijds verlof  geregeld in de eerste week zodat ik dag en nacht voor haar thuis kon zorgen. Ze sliep op de bank en ik was 24/7 beschikbaar voor haar. Ik heb kilometers gemaakt door op en neer naar de vriezer te gaan om opnieuw de cold packs aan te brengen bij Cindy. Of het toedienen van de pijnstillers. Bereid je maar alvast voor op wat slapeloze nachten!

Het enige wat ik voor haar op die momenten kon doen was zorgen dat haar vervelende situatie prettiger werd door alle taken in huis op me te nemen en haar zoveel mogelijk rust te gunnen. Meer kun je niet doen als verzorger. En maak die persoon niet aan het lachen…Na zo´n operatie kan een glimlach nog wel eens als pijnlijk ervaren worden!

Wat ik merk is toch dat ze niet alleen op esthetisch gebied, maar ook  haar innerlijk volledig veranderd is. Ze is enorm volwassen  geworden. Ik vind het super knap dat ze haar ervaringen met anderen nu kan delen en eigenlijk een rolmodel is geworden voor anderen. Ik had nooit verwacht dat er zoveel mensen behoefte hebben aan de ervaringen van anderen op het gebied van een kaakoperatie. Haar blog begon eigenlijk puur als een uitlaatklep en is langzaam gegroeid tot een volwaardige blog waar iedereen wat aan heeft. De bezoekersaantallen liegen er in ieder geval niet om.

Nu is ze onder behandeling bij de kaakfysio en ook daarin heb ik alle vertrouwen dat het uiteindelijk goed gaat komen. Ook hierin probeer ik haar zoveel mogelijk in te steunen. Ik weet dat ze hetzelfde voor mij zou doen.

Maar... ze heeft niet alleen steun aan mij gehad….Ze heeft enorm veel steun en waarderingen van jullie mogen ontvangen. Dus bij deze bedankt en ik hoop dat de blog nog lang mee zal draaien en een eigen leven gaat leiden door jullie feedback en ervaringen op het forum.

Ik wens jullie allemaal het beste,

Archel Zimmerman

__________________________________________________________________________________

Hallo allemaal,

Ik ben de moeder van Cindy. Ze heeft me gevraagd om ook een bijdrage te leveren aan haar blog.
Natuurlijk wil ik dit voor haar doen!

Mijn ervaringen:
Voordat ze haar kaakoperatie moest ondergaan was het niet altijd even prettig. Dagelijks hingen we aan de
telefoon en werd er gepraat en gehuild. Dan gooide ze haar frustraties eruit. "Hoppa", zoals Cindy nu zou zeggen. Vaak kwam dat hard aan, maar als moeder moet je dit kunnen opvangen ook al deed het me pijn.
Veel meer dan moed inspreken, op haar inpraten en zeggen dat ze er toch voor moest gaan kon ik eigenlijk niet voor haar doen. Het viel me niet altijd mee om me voor elk telefoontje weer op te peppen.
Het vervelende voor haar vond ik natuurlijk dat ze maanden moest wachten voor de operatie plaats kon vinden. Als moeder vond ik het verschrikkelijk dat mijn kind er zo onder moest lijden.
Graag zou ik haar last willen dragen, of in ieder geval verminderen.

De operatie en de tijd erna:
Kort voor haar operatie kreeg ik te horen dat mijn man ook geopereerd moest worden, en wel de dag na Cindy's operatie. Ik had dus 2 patiënten die week. 's Middags na de operatie van Cindy ben ik haar gaan opzoeken. Het was toen een paar uur na de operatie. Wat deed het pijn om mijn kind daar zo te zien liggen;
zo hulpeloos, slaperig en haar gezicht steeds dikker wordend.
Helaas heeft ze er weinig van meegekregen dat ik bij haar op bezoek ben geweest, maar dat was wel te verwachten na zo'n  zware operatie. Slapen is dan toch de beste remedie.

Ik heb haar helaas daarna niet meer kunnen bezoeken in het ziekenhuis omdat mijn man in een ander ziekenhuis lag. Cindy lag in het Atrium MC te Heerlen en mijn man in het St. Jans Gasthuis te Weert. Gelukkig hield Archel me goed op de hoogte hoe het met haar ging.

Eenmaal thuis kon ik Cindy nog niet komen opzoeken. Mijn man moest namelijk langer in 't ziekenhuis blijven dan verwacht. Ik was daarom blij dat ze zelf op bezoek kwam, samen met Archel natuurlijk. Dat was fijn; toen had ik mijn 2 patiënten eindelijk thuis.

Alleen moest ik mijn eetpatroon ook aanpassen, want voor Cindy en Archel was het vloeibaar en voor ons dus ook. Nou ja, dat was maar voor die ene dag dat ze op bezoek waren. Dat kon ik wel opbrengen.
Wat was het fijn om haar weer even thuis te hebben. Zo kon ik haar lekker verwennen of even op andere gedachten brengen. Even weg uit die alledaagse sleur en lekker "effe" knuffelen met mijn hondje.

Maar toch, toen ze weer naar huis ging kwamen de telefoontjes weer dagelijks. Ik vond het verschrikkelijk om te horen dat het zo langzaam vooruit ging. Dat de soepjes en sapjes haar al snel de keel uitkwamen. Zo zat  alles tegen; het eten of beter gezegd het slurpen, het slapen en dan nog vooral het alleen thuis zitten.
Ik was altijd blij met een telefoontje waarin Cindy wat opgewekter klonk, dat ze zo blij was met het bezoek dat ze kreeg, ook al kon ze er niet veel mee praten.

Nu ben ik blij voor haar dat ze al zover hersteld is, op een paar kleinigheden na dan. Het resultaat mag er wezen. Ik ben ook blij voor Cindy dat ze met de blog is begonnen. Zo schrijft ze tenminste alle frustraties van haar af, en krijg ik wat minder op mijn dak. Zo'n blog heeft ook nog meerdere voordelen, je krijgt er vrienden en bekenden bij, en je helpt er ook nog mensen mee.

Ik heb Cindy graag willen steunen, zoveel als het kon, ook al had ik er slapeloze nachten van. Eén ding weet ik zeker; ik ben blij dat Cindy heeft doorgezet, ze is een echte bikkel.

Zoals jullie hebben gelezen, heb ik de maanden voor de operatie meer te verduren gehad als na de operatie.
Na de operatie kon het alleen maar bergop gaan, en de top is al bijna bereikt.
Nu ben ik blij dat ik hele andere telefoontjes krijg van Cindy, eindelijk zonder al te veel frustraties!! Top!!

Miek van de Moosdijk
__________________________________________________________________________________

Hallo bloglezers,

Wat een eer! Afgelopen week belde Cindy me op met de vraag of ik ook een bijdrage wil leveren aan haar blog. Hier heb ik geen moment over hoeven nadenken. Ontzettend fijn dat ze mij als beste vriendin ziet en dat ik dit andersom ook zo voel. We proberen er altijd voor elkaar te zijn, zeker in de moeilijke tijden waarover Cindy in haar blog vertelt.

Even voorstellen: Mijn naam is Michelle Peeters. Zoals gezegd ben ik de beste vriendin van Cindy. We zijn al vriendinnen sinds het tweede leerjaar op de middelbare school. We zaten hier samen in de klas. Nu, 10 jaar later, wonen we allebei in Zuid-Limburg en is onze vriendschap, mede door omstandigheden, zeer hecht geworden.

Ik wist al een tijdje dat Cindy een zware operatie aan de kaken zou ondergaan. Toen de datum echter gepland was en deze steeds meer naderde, werd het pas ‘echt’. Zou het goedkomen? Kan ik het aan? Zou ik niet ziek worden van de spanning? Zou de narcose goed gaan? Hoe snel zal ik herstellen? Dergelijke vragen hielden Cindy bezig. Ze belde of appte me regelmatig om gewoon even te kletsen over wat haar bezighield. Cindy weet heel goed dat ze alles aankan, maar om haar net dat beetje bevestiging te geven, deed me goed.

Op de dag van de operatie moest Cindy al heel vroeg naar het Atrium MC. De avond van tevoren hebben we daarom nog gebeld. Op de dag zelf heb ik via Archel contact gehouden. De dag erna ben ik tegen de middag op bezoek gegaan. Toen ik binnenkwam ben ik goed geschrokken.

Cindy sliep, lag alleen op een kamer met een ontzettend opgezwollen gezicht. Mijn intentie was om als eerste naast haar bed te staan. Helaas was dit niet gelukt maar toch wou ik door mijn aanwezigheid gewoon even laten weten dat ik er voor haar was. Ik ben maar eventjes geweest. Cindy kon niet praten, was doodop en moest heel snel alweer naar een specialist.

De operatie was zwaar maar de periode erna leek nog zwaarder. Wat een respect had ik voor haar, dat ze kon genieten van een vloeibare kroket. Het begon met fruitdrankjes maar de blender werd Cindy’s beste vriend. Het werd een uitdaging voor haar om de mogelijkheden te ontdekken. De eerste periode hebben we vooral via whatsapp contact gehad. Cindy kon moeilijk praten en had haar energie nodig bij haar herstel. Via de blog bleef ik toch op de hoogte van het proces en de vooruitgang.

Na een aantal weken hebben we voor het eerst via de telefoon met elkaar gepraat. Wat was ik blij haar stem te horen. Cindy was back! Wat me opviel was, dat Cindy ondanks het zware herstel, continu bleef vragen naar mij, naar hoe het met mij ging. Ze bleef er voor mij, ondanks dat ze het zelf moeilijk had. Cindy kan klagen, het niet zien zitten, maar ze komt er zo snel weer uit. Een enorm doorzettingsvermogen is haar niet vreemd. Het is niet voor niets dat we elkaar ‘bikkels’ noemen.

Ik zie nu duidelijk dat de overbeet van Cindy verholpen is. Hoewel ik er geen verstand van heb, zie je een echte verandering van de mond en de kaaklijn. Haar gezicht is veranderd. Cindy straalt nu veel meer, lacht zonder na te denken en zit, naar mijn inzicht, heel goed in haar vel. In januari 2013 zijn we weer voor het eerst uiteten geweest, samen met Archel en mijn vriend. Het heeft 9 maanden geduurd voor dit weer kon (mede door de drukke agenda's), maar wat hebben we genoten. Cindy kon alles weer eten en straalde op de foto. De moeilijkste periode is voorbij!

  

Cindy is nu nog meer een voorbeeld voor mij. Het bewijst dat we alles aankunnen, zolang we doorzetten. Ik weet zeker dat Cindy voor bloglezers die de operatie nog in het vooruitzicht hebben, een steun is. De periode is lang maar het is een periode van vooruitgang. Kleine stapjes laten je steeds weer beter voelen. Uiteindelijk komt het goed.

Cindy is er bijna en ik ben ontzettend trots op haar en haar succes met de blog.

Ik zal haar blijven steunen de komende tijd.

Bedankt Cindy dat ik mocht bijdragen. Zoals ik al zei: wat een eer!

Michelle Peeters.

__________________________________________________________________________________

Lieve Archel, Mama en Michelle: SUPER bedankt voor jullie bijdrage aan de blog!!
Volgende week ben ik er weer met mijn eigen verhaaltje... Tot dan!

Liefs,

Cindy