Ervaringen na 1 maand kaakfysio

Goedemorgen fanatieke lezers,

Het is inmiddels alweer een hele tijd geleden dat ik iets over mijn eigen vorderingen heb verteld. De afgelopen weken heb ik de ruimte op mijn blog gebruikt om het interview met Dr. de Jonge te plaatsen. Ook de voor- en na-foto's van de kaakosteotomie hebben voor een boost van bezoekers gezorgd. Bij deze: bedankt voor de ontzettend leuke reacties op mijn foto's en op het interview met Dr. de Jonge.

Dan is het nu tijd om over mezelf te kletsen. Ik heb veel meegemaakt de afgelopen weken, leuke en minder leuke dingen. Zo gaat dat bij mij altijd, met ups en downs. Als ik dan uiteindelijk mijn doel bereik, zal ik alle downs vergeten. Dat doel is voorlopig echter nog niet in zicht, helaas....

Afgelopen week was een moeilijke week voor mij. De frustraties staken meer dan eens de kop op. Ik had er serieus slapeloze nachten van. Eén nacht heb ik tot 4 uur in de ochtend in bed liggen draaien, zonder maar een minuut slaap te hebben gehad. Piekeren, me afvragen of alles nog wel goed komt. De gekste dingen gaan dan door mijn hoofd. Soms zakt de moed me aardig in de schoenen. Probleem met mij is dat ik absoluut geen geduld heb en dat ik een veel te hoog verwachtingspatroon heb. Ik móet dit en ik móet dat. Weet je wat ik moet? Luisteren naar mijn lichaam! Althans, dat zeggen anderen dan. Als het niet gaat, dan gaat het niet. Dit wil ik zelf echter lang niet altijd geloven.

 

Precies een week geleden, op maandag, moest ik weer naar de kaakfysio. Ik was boos, verdrietig en zat met mijn telefoon in de hand om af te bellen. Ik was er helemaal klaar mee. In de voorbije weken was ik 2 keer per week naar de fysio geweest. Ieder bezoek aan die man was een marteling; de fysio pakt me keihard aan. Massages op de kauwspieren in de mond en van buitenaf, druk uitoefenen op de kaakgewrichten, duwen, trekken, pffffff... Kreten als "straks bijt ik je in je vinger" en "wat ben je toch een smeerlap" zijn al regelmatig door de behandelkamer gevlogen. Ach, Bastian, de fysio, kan het van me hebben. Een paar keer werd ik misselijk van de pijn en dacht ik serieus dat ik moest overgeven. Bastian zegt dat ik moet aangeven als iets niet gaat. Daar ben ik natuurlijk te koppig voor, ik "bijt" er even doorheen en moet van mezelf bikkelen. Oké, niet slim, dat weet ik. Als ik thuis kom van Bastian, voelen mijn kaken 2 tot 3 dagen beurs aan. Alsof ik onder de blauwe plekken zit.

Zoals gezegd zag ik het vorige week even niet meer zitten, ook omdat ik maar weinig vooruitgang boek. Het gaat me niet snel genoeg. Archel overtuigde me om tóch even naar Bastian te gaan en mijn frustraties met hem te bespreken. Als ik Archel toch niet had... Zo gezegd, zo gedaan. Toen ik binnenkwam bij Bastian legde ik meteen al mijn frustraties op tafel. Hij toonde veel begrip, wat een fijne man is dat toch. Hij stelde voor om de behandeling van die dag nog even te doen en dan twee weken rust te pakken. Even afschakelen, want we vinden beiden dat ik er véél te veel mee bezig ben. Ik ben niet alleen 2x per week een half uur bij Bastian, ik doe ook dagelijks na het tanden poetsen 5 minuten lang oefeningen om de beweeglijkheid/mondopening te vergroten. Dit vergt niet alleen veel tijd, maar ook het nodige doorzettingsvermogen. Als je dan merkt dat de stappen die je maakt maar ontzettend klein zijn, zakt de positiviteit waar ik het jaar mee begon wel even in. Ik hoop dat dit even een fase is en dat ik er volgende week weer vol voor kan gaan.

Ik wil zó graag vorderingen maken, ik werk er ook keihard voor. Het grootste probleem op dit moment is mijn kaakgewricht aan de rechterkant. Het kaakkopje beweegt niet goed in de gewrichtskom. Volgens de fysio moet het kaakgewricht "rollen", maar uit onderzoek is gebleken dat mijn gewricht alleen een beetje schuift. De beweeglijkheid is er niet. Dit zorgt voor een beperkte mondopening, een snel verzuurd gevoel en pijn bij het kauwen. Ook de kauwspieren zitten volledig vast. Door middel van massage probeert Bastian deze spieren los te maken. Zelf moet ik proberen om zoveel mogelijk aan de rechterkant te kauwen, de kant waar ik de meeste ongemakken ervaar. Als ik dit niet doe, komen de spieren alleen maar vaster te zitten..... ik probeer dus iedere maaltijd aan de rechterkant te kauwen. Harde dingen kauw ik aan de linkerkant, maar de rest probeer ik rechts te kauwen. Dit voelt niet prettig; niet voor mijn gewricht en kauwspieren, maar ook niet voor mijn tanden. Die zijn nog altijd overgevoelig. Tanden poetsen doe ik dan ook nog steeds met een gewone tandenborstel. Jarenlang heb ik elektrisch gepoetst en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat wel mis. Zo'n elektrische tandenborstel geeft toch een iets frisser gevoel, vind ik.

Voorlopig ben ik nog wel even onder behandeling bij Bastian. Op dit moment heb ik het even zwaar met alles, maar ik probeer mezelf weer bij elkaar te rapen en door te gaan. De blog is overigens ook een prima manier om frustraties van me af te schrijven. Dat helpt echt! Verder zoek ik veel afleiding. Ik sta minimaal 5x per week in de sportschool en onlangs ben ik nog even een balletje gaan trappen met een vriend. Dat was écht genieten; alle frustraties had ik in de sporthal achtergelaten. Helaas bouwen de frustraties zich snel op. Zo blijven we bezig.... maargoed, sporten is een prima uitlaatklep. Ik zou niet weten wat ik zonder sporten zou moeten...

Afgelopen donderdag ben ik op controle geweest bij de tandarts. Dit was mijn eerste controle sinds de beugel in oktober was verwijderd. Hoe vaak ik in het afgelopen 2,5 jaar ook bij de tandarts ben geweest, wennen zal het voor mij nooit. Ik had er slecht van geslapen, ook al was het maar een controle. Gelukkig bleek er niets aan de hand te zijn en ik kreeg complimenten voor het goede poetsen. De tandarts vroeg waar ik de ruimtes tussen de tanden mee reinig. "Met flosdraad en met softpicks", zei ik. "Ooohh, die softpicks zijn echt de beste manier om die ruimtes mee te reinigen", zei de tandarts. "Zet dat ook maar op je blog". Dus, bij deze, een tip van de tandarts: allemaal GUM Softpicks gaan halen om de ruimtes waar je niet met de tandenborstel bij kan goed te reinigen. Nadat we nog kort hadden gesproken over mijn traject en de blog, schudde ik zijn hand en zei ik "tot over een half jaar!". Wat voelde dat fijn..... de maandelijkse tandartsbezoekjes zijn voorbij.

Ik heb in deze blog weer genoeg geklaagd en frustraties geuit. Om het geheel toch nog een positieve inslag te geven; Singin': Don't worry about a thing, 'Cause every little thing gonna be alright. Dat zingt Bob Marley tenminste... Kop op en we gaan gewoon weer door!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

PS Voor diegenen die het nog niet is opgevallen; afgelopen woensdag heb ik nog enkele voor-/na-foto's geplaatst. Zie onderstaande korte blog update!