"Pain is temporary"

Goedemorgen,

De carnaval is flink losgebarsten hier in het Limburgse land. Als er één feest is waar ik helemaal niets mee heb, is het carnaval wel. De verkleedpartijen, oké, dat kan ik nog wel waarderen... maar al die vervelende en bezopen mensen kom ik liever niet tegen. Wat een onnozel gedoe is dat toch. Normaal gesproken ontvluchten we de carnaval, maar dit jaar zijn we thuis gebleven en werd ik in de straat geconfronteerd met volledig doorgeslagen carnavalsgekken. Het is maar wat je leuk vindt...

Waar ik het deze week over wil hebben; "pain is temporary" ofwel letterlijk vertaald "pijn is tijdelijk".
Nadat ik zelf de blog van vorige week nog een paar keer had gelezen, vond ik mezelf wel erg klagerig. Ik kan er niets aan doen, maar zo voel(de) ik me echt. Iedereen herkent dat denk ik wel, toch? Je hebt van zo'n periodes. Het werd hoog tijd om weer op zoek te gaan naar de positieve vibe, het gevoel waarmee ik het jaar 2013 was begonnen. Het gevoel dat in mijn filmpje met het jaaroverzicht duidelijk naar voren kwam. Ja, toen was ik positief en ja, dat gevoel wil ik zo snel mogelijk hervinden. Let's do it!

Iets wat mij heel erg helpt en iets waarvan ik overtuigd ben dat het anderen ook kan helpen, is het onderstaande filmpje. In deze video spreekt Eric Thomas, een motivational speaker uit Amerika. Het desbetreffende filmpje heb ik al zeker 20x bekeken en als het me even tegenzit, kijk ik het gewoon nóg een keer. Dit laat mij de situatie waarin ik zit weer even relativeren. Volgens mij ken ik de speech al half uit mijn hoofd.

Een kaakosteotomie-traject gaat niet zonder slag of stoot. Velen die dit traject hebben doorlopen zullen dit kunnen beamen. Er gaat veel tijd en energie in zitten, maar om je door dit traject heen te slaan heb je een hele grote dosis doorzettingsvermogen nodig. Voor diegenen die de operatie nog moeten ondergaan; er zullen zeker momenten komen waarop je denkt: "waar ben ik aan begonnen? Waarom doe ik dit eigenlijk?" Houd altijd je uiteindelijke doel en dus de eindresultaten in je achterhoofd. Dát is waar je het voor doet! Dat het vervelend en rot is, ja, dat is zo, maar het zal beter worden. Langzaam komt het einde van het traject in zicht en de dag dat je kan gaan genieten van de eindresultaten komt steeds dichterbij!

Zoals Eric Thomas in het filmpje zegt: "Pain is temporary. It may last for a minute or an hour or a day, or even a year, but eventually it will subside, and something else will take its place."
De één is vrij snel verlost van ongemakken, terwijl de ander nog langer door blijft kwakkelen. Ieder persoon is anders, iedereen herstelt anders. Uiteindelijk worden de einddoelen bereikt, gaan de ongemakken weg en kan het genieten pas echt beginnen. Kijk dan ook niet te veel naar anderen maar focus je op je eigen herstel. Hoor wie het zegt.... volgens mij moet ik bovenstaand stukje zelf maar even 10x lezen, dan geloof ik mijn eigen woorden misschien wel. Het opschrijven is natuurlijk gemakkelijk, in de praktijk ligt het wel even anders.

De afgelopen week heb ik me iets beter gevoeld. Ik heb geprobeerd om voldoende afleiding te zoeken zodat ik zo min mogelijk met mijn ongemakken bezig zou zijn. Én ik heb geprobeerd mezelf in te prenten: "niets moet". Dit is me redelijk gelukt. Volgens mij ben ik meer in de sportschool dan thuis geweest. Wat een heerlijk gevoel is het om al je frustraties in de sportschool achter te laten. Ik ben blij dat ik geen emotie-eter ben, anders kon ik me inmiddels op gaan geven voor het tv-programma "Obese".

Mijn kaken voelen wel oké. Ik kan eigenlijk niet zeggen of er vooruitgang in zit. Mijn oefeningen heb ik de afgelopen 2 weken iets naar de achtergrond verdrongen. Even rust, even afschakelen. Tijdens de maaltijden probeer ik wel zo veel mogelijk aan de rechterkant te kauwen. Op zo'n momenten word ik wel geconfronteerd met mijn ongemakken en gooi ik het motto "niets moet" even overboord. Ik moet maar letterlijk door de ongemakken heen bijten, maar hey, dat is ook een opdracht van de fysio dus op zo'n momenten vraag ik niet te veel van mezelf.

Morgenmiddag mag ik tussen het carnavalsgeweld door weer naar de fysio. Dan gaan we gewoon weer verder waar we twee weken geleden zijn gebleven. Of ik er weer klaar voor ben? Geen idee, maar ik heb tegen mezelf gezegd dat ik er weer keihard tegenaan ga. Kop op en gáán met die banaan. En als ik het even niet meer zie zitten, luister ik weer naar de motiverende tekst van Eric Thomas. Hij zegt namelijk ook: "Once you get there, I guarantee you, the world is YOURS!!" Ja, ik geloof hem!! Ik ga er alles aan doen om deze klus te klaren en te vechten voor volledig herstel.

Volgende week bestaat de blog al 1 jaar. Een jaar geleden begon ik de blog met de intentie om mijn ervaringen omtrent dit traject te delen met lotgenoten. Ook begon ik de blog om familie en vrienden op de hoogte te houden zodat ik niet 10x hetzelfde verhaal hoefde te vertellen. Dat ik nu nog steeds wekelijks een verhaal plaats, had ik zelf eigenlijk ook niet verwacht. Het bloggen heeft echter een verslavende werking, zeker met zoveel positieve feedback. Volgende week een leuke special voor de eerste verjaardag van de blog.

Hopelijk tot dan!

Liefs,

Cindy