Op consult bij gelaatkundige Peggy Boetzkes

Goedemorgen!

Er zijn inmiddels twee weken verstreken sinds mijn laatste verhaal. Eerlijk is eerlijk, ik kreeg serieuze afkickverschijnselen. Deze blog is echt een verslaving geworden, maar soms is het goed om even afstand te nemen. Althans, dat was het advies van buitenaf en dit heb ik dan ook maar volgzaam ter harte genomen. Vorige week ben ik 5 dagen op citytrip naar Istanbul geweest. We hebben zeker een paar marathons gelopen om alles te bezichtigen, maar wat hebben we een fantastische tijd gehad! De Turkse bevolking kon niet om mijn perfecte glimlach heen. Heerlijk om zonder na te denken een 'big smile' op te zetten.

Zo, en dan nu over tot de orde van de dag. Enkele weken geleden kreeg ik een razend enthousiaste mail van Peggy Boetzkes, gelaatkundige. Een gelaatkundige? Daar had ik nog nooit van gehoord. Na even gegoogled te hebben kwam ik erachter wat fysiognomie ofwel gelaatkunde inhoudt. Kort gezegd: fysiognomie is de kunst om aan het uiterlijk van een mens zijn persoonlijkheid af te lezen. Het is echt geen zweverig gedoe, maar gewoon keiharde realiteit met beide benen op de grond.

Net als vele andere bezoekers was Peggy via Google op mijn blog terecht gekomen. Tot haar genoegen vond ze foto's van mijn gezicht vanuit alle hoeken en standen. Gelaatkundig gezien heeft ze zich zitten vergapen aan mijn foto's. Ze werd nieuwsgierig en besloot contact met me op te nemen. Zou mijn innerlijk ook zijn veranderd na de lichamelijke veranderingen die ik heb ondergaan? Na enkele mailtjes heen en weer werd er een afspraak gepland. Afgelopen donderdag stapte ik al vroeg in de auto om op weg te gaan naar Helmond. Ik had er enorm veel zin in, want mijn nieuwsgierigheid was volledig gewekt.

Na een uur en een kwartier in de auto, kwam ik aan in Helmond. Toen de voordeur openging stond er een energieke en super enthousiaste vrouw voor me. Wow, dat was een warm welkom! Ik wist ook meteen dat het goed zat en voelde me op mijn gemak. Er werd een kopje thee geschonken en langzaam kwam het gesprek op gang. Ik viel van de ene verbazing in de andere.

Een paar voorbeelden van karaktereigenschappen die ze aan mijn gezicht af kon lezen:

* Mijn bolle voorhoofd  en wenkbrauwboog verraden mijn perfectionisme. O God, ze slaat meteen de spijker op zijn kop! Eng! Ja, ik ben een perfectionist en ja, ik raak flink teleurgesteld in mezelf als ik geen optimale resultaten haal. In de toekomst zal ik hierdoor nog wel eens flink door de mand vallen. Toch is het ook iets positiefs. Peggy nam de kaakfysio als voorbeeld. Waar menig patiënt mijn situatie zou accepteren en voor altijd met pijn zou blijven zitten, vecht ik voor herstel. Komen we meteen bij het volgende punt.

* Boven mijn oren heb ik twee bulten, die staan voor explosiviteit en vecht-/strijdlust. Klopt! Ik ben een vechtersbaasje met een hele grote dosis doorzettingsvermogen. Als ik iets wil, dan lukt mij dat, ongeacht hoeveel tijd en energie ik erin moet steken. Als ik iets doe, dan doe ik het goed. Geen half werk voor mij. Oeps, daar komt mijn perfectionisme weer naar boven.

* Mijn fijn getekende gezicht en ronde vormen verraden mijn gevoeligheid. Mijn ronde hoofd verraadt mijn "denken". Mijn hersenen hebben geen rust, het denken gaat 24/7 door. Denken over simpele dingen als wat ik ga eten, maar ook nadenken over serieuze dingen of wat mij over 10 jaar te wachten staat. Hier kan ik me wel in vinden, want deze stresskip heeft altijd wel iets om zich druk over te maken. Dit maakt het voor andere mensen soms lastig om mij te begrijpen. Gelukkig heeft Archel me in de afgelopen jaren weten te doorgronden en is hij samen met mama één van de weinige mensen die me écht begrijpt.

* Mijn mondhoeken en ogen staan ietwat omhoog. Dit staat voor optimisme. Vol goede moed ga ik iedere uitdaging in het leven aan. Mijn optismistische denkwijze zorgt ervoor dat ik veel bereik. De moed zakt me tegenwoordig niet zo snel meer in de schoenen. Ja, soms, als ik weer compleet gefrustreerd raak van de fysio. Dan kan het optimisme wel eens omslaan in pessimisme. Echter weet ik mezelf hier snel weer uit te halen en komt de positieve Cindy weer naar boven.

* De kaak zegt iets over de motorische daadkracht van een persoon: hoeveel innerlijke drijfkracht heeft iemand om iets te doen of te ondernemen, iets naar buiten te brengen. Hoe verder de kaak naar voren neigt, hoe groter en sneller de drive zal zijn. Sinds de dag dat mijn kaak naar voren is gehaald, is mijn innerlijk op dit gebied zeker veranderd. Waar ik vroeger onzeker, minder daadkrachtig, teruggetrokken en iets meer introvert was, ben ik nu een stuk zelfverzekerder, ontzettend daadkrachtig en extravert. Niets of niemand houdt mij meer tegen en ik heb volgens veel mensen een aanstekelijk enthousiasme. Ik kan er ook niets aan doen dat die glimlach niet meer verdwijnt... Is niet erg, toch?!

De tijd vloog voorbij en toen ik op mijn horloge keek was het ineens 2,5 uur later. Zag ik dat goed? Ja, dat zag ik goed. Jeetje zeg, we raakten niet uitgepraat. Ik kan hier nog zoveel meer vertellen, maar dat doe ik jullie niet aan. De gelaatkunde is ontzettend uitgebreid, er komt geen einde aan. Ik vrees dat Peggy me heeft aangestoken met het gelaatkunde-virus. Wat vind ik dat allemaal interessant. Binnenkort ga ik me er toch maar eens in verdiepen, denk ik. Daar is de denker weer!

Na een verhelderend en super boeiend gesprek waarin veel herkenbare dingen naar boven kwamen was het tijd om afscheid te nemen. Nog even samen op de foto om onze "date" op beeld vast te leggen.

Peggy, bedankt voor je tijd. Ik vond het geweldig en het was de rit vanaf Heerlen meer dan de moeite waard. Ik ben dankbaar dat ik via deze blog geweldig leuke mensen mag leren kennen. Dit had ik nóóit willen missen. Naast het feit dat ze mijn karakter bloot heeft gelegd, heb ik haar toestemming gegeven om mijn voor- en na-foto's te gebruiken voor haar cursus. In deze wereld is het geven en nemen. Ai, daar komt mijn goedheid voor de medemens weer naar boven, ook dat was een puntje. ;)

Voor de lezers bij wie de nieuwsgierigheid is gewekt, kijk eens op de volgende websites van Peggy.

Website Peggy Boetzkes
Weblog http://gelaatkunde.blogspot.nl/

Op de weblog heeft ze een leuk stuk geschreven over onze ontmoeting, zie: http://gelaatkunde.blogspot.nl/2013/03/bijt-je-hier-maar-in-vast-de.html

Ik ga maar eens verder met het verwerken van alle informatie van onze ontmoeting, want tot op de dag van vandaag kan ik het niet loslaten. Unbelievable!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

"A positive attitude can really make dreams come true - it did for me."

Goedemorgen!

Wat een titel, hè? Wat moet je ermee? Misschien is het maar beter om meteen eerlijk te zijn: over twee weken zal ik (voorlopig) mijn laatste blog plaatsen. BAM! Die zagen jullie niet aankomen, hè? Ik eerlijk gezegd ook niet, tot een paar weken geleden.

Een paar weken geleden is er namelijk een fantastische uitdaging op mijn pad gekomen. Een uitdaging die ik in de komende 3 maanden niet meer kan combineren met het wekelijks bijhouden van de blog.

Nu ik eindelijk gelukkig ben met mezelf, heb ik de moed en het zelfvertrouwen om mijn allergrootste dromen na te jagen. Dromen had ik altijd al, maar de meesten waren nog nooit werkelijkheid geworden. Until now... Vorige week hebben jullie al kunnen lezen dat ik van een onzeker en introvert meisje ben omgetoverd in een extraverte, overenthousiaste en zelfverzekerde dame. Die persoonlijke groei heeft mij zo veel opgeleverd dat één van mijn grootste dromen binnenkort uit gaat komen.

I cheated on my fears, broke up with my doubts, got engaged to my faith and now I'm marrying my dreams!!!

Wat is die droom dan?
Ten eerste vind ik het geweldig om met kinderen te werken. Ten tweede ben ik gek op reizen en ten derde ontmoet ik graag nieuwe mensen en culturen. Dat maakt de rekensom gemakkelijk. 1+1=2: ik vertrek op 18 april voor 3 maanden naar Alanya, Turkije om in een 5*-resort voor Kids&CO te werken. Kids&CO is de officiële Kidsclub van Corendon. WOW! Ik ben héél erg dankbaar dat ik deze kans krijg. De werkzaamheden staan niet alleen mooi op mijn CV; op persoonlijk gebied zal ik ook heel veel gaan leren en weer door gaan groeien.

Deze droom kon natuurlijk nooit uitkomen zonder de onvoorwaardelijke steun van Archel. Hij staat 200% achter me en gunt mij dit. Na een paar jaar vol met bezoekjes in de medische wereld, vindt hij het voor mij tijd om mijn dromen uit te laten komen. Archel is dan ook ontzettend trots op me dat mij dit is gelukt.

Wij weten samen als geen ander dat het Kids&CO-avontuur voor mij enkele jaren geleden een onmogelijke opgave was. Er zijn maar weinig mensen die beseffen wat enkele subtiele lichamelijke veranderingen met iemands innerlijk kan doen. "Goh, je kaak is maar 1 cm naar voren gezet, je tanden staan recht en je hebt een Hollywood-neus. Oké, je bent wel veranderd, maar je was toch al mooi? Is het nu zo anders dan?"

Daar kan ik een volmondige "ja" op antwoorden. Het is echt anders. De lichamelijke veranderingen die voor anderen wellicht minder opvallend zijn, hebben voor mij een wereld van verschil gemaakt. Zeg nou zelf; ik ben toch ook een ander mens? Kijk eens naar de voor- en na-foto's. Dat is toch een heel ander meisje?

Ik heb me overigens altijd zwaar geïrriteerd aan mensen uit mijn omgeving die zeiden dat ik "altijd al mooi was". Misschien zagen hun dat wel zo en als ze het écht menen neem ik ze ook niets kwalijk, maar ik weet zeker dat er mensen zijn geweest die dat zeiden om mij goed te laten voelen. Om mij niet minderwaardig te laten voelen. Als ik nu terugkijk naar foto's van vóór het traject, doet mij dat pijn. Dat ik er ooit zo uit heb kunnen zien. Dat ik het zelf niet in zag? Ik voelde me lelijk en dit gevoel wordt voor mij bij het zien van de foto's alleen maar bevestigd. Soms zou ik ze ritueel willen verbranden of alle bestanden van mijn computer willen verwijderen. Toch doe ik het niet, want veel mensen hebben mij als de Cindy van vroeger leren kennen en de meesten hebben me altijd geaccepteerd zoals ik was. Ik zou mijn herinneringen nooit kwijt willen raken, want ik heb ook echt fantastische en onvergetelijke dingen meegemaakt in mijn jeugd en daar staat mijn uiterlijk los van. Afijn, dat moest er even uit.

Nu is het tijd om langzaam die periode af te sluiten. Ik heb het daar al met meerdere mensen over gehad. De oude onzekere Cindy wordt langzaam verbannen. De onzekerheid is nog niet helemaal verdwenen. Dit is ook niet gek als je bedenkt dat de onzekerheid zich 20 jaar lang diep heeft genesteld. Gelukkig ben ik tegenwoordig 99% van de tijd de overenthousiaste, extraverte en vrolijke Cindy! Als ik dan weer even mijn twijfels krijg, kijk ik in de spiegel en krijg ik de bevestiging die ik nodig heb. Soms vind ik het ook wel fijn om die van buitenaf te krijgen.

Deze blog is voor mij een bijzonder project geworden. In het afgelopen jaar is de blog uitgegroeid tot één van mijn grootste hobby's. Ik heb er veel tijd en energie in geïnvesteerd. De waardering die ik van bezoekers krijg is echt onbetaalbaar!

Ik vind het dan ook moeilijk om dit "project" voorlopig af te moeten sluiten. Iedere dag werk ik met plezier aan de blog. Mijn wekelijkse persoonlijke verhaal, het forum, maar ook de ontelbare persoonlijke berichten die ik van bezoekers krijg. Bezoekers die met angsten en onzekerheden zitten, bezoekers die twijfelen of ze het traject wel moeten beginnen, bezoekers die zomaar een berichtje sturen om te zeggen dat ze veel aan de blog hebben gehad. Gewoonweg fantastisch! Het doet mij goed dat ik lotgenoten kan steunen in dit traject. Als ik ook maar een heel klein beetje angst of twijfel heb weggehaald, het maakt niet uit wat of hoe, dan heb ik toch bijgedragen aan het traject van die persoon. Dat is zó mooi en dankbaar!

Nu is het tijd om aan mezelf te denken, tijd om dromen te verwezelijken. Ook deze uitdaging pak ik met beide handen aan en ik zal er voor de volle 100% voor gaan om er een geslaagde maar ook onvergetelijke tijd van te maken. De komende twee weken komt er gewoon nog een blog. Op 15 april plaats ik voorlopig het laatste verhaal, voordat ik op 18 april het vliegtuig in stap, op weg naar mijn droom...

Ik hoop trouwens ook dat ik op deze manier een inspiratie kan zijn voor anderen. Don't let your dreams be dreams!! The future belongs to those who believe in the beauty of  their dreams.

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Eindelijk vorderingen bij de kaakfysio

Goedemorgen!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: jaja, je leest het goed.... ik begin vorderingen te maken bij de fysio. Dat werd ook wel hoog tijd. Ik ben uit mijn dip gekropen en heb weer motivatie gevonden om er keihard voor te gaan. Het zijn maar hele kleine stapjes die ik maak, maar gelukkig zijn ze er. 10 Kleine stapjes zijn straks wel 1 grote stap, toch?! De fysio zei al vaker dat hij vooruitgang zag, maar zelf voelde en zag ik dat tot op heden nog niet.

Dat is natuurlijk ook niet gek. Ik ben er iedere dag heel veel mee bezig en ik word iedere dag geconfronteerd met mijn klachten en ongemakken. Voor de spiegel doe ik dagelijks en inmiddels geroutineerd mijn oefeningen. De fysio ziet me twee keer per week en ziet dat ik stappen maak. Om de 6 weken moet ik een soort vragen-/scorelijst invullen over de klachten die ik heb. Dit heb ik onlangs voor de tweede keer gedaan en ook hierin zit vooruitgang. De pijnscores zijn gedaald en dit is uiteraard een goed teken.

Het is voor mij belangrijk om resultaten meetbaar te maken. Ik wil feiten zien. De scorelijst is hiervan een goed voorbeeld. Een ander meetinstrument is voor mij de blog. Regelmatig lees ik mijn eigen verhalen terug. De verhalen van vlak na de operatie, maar ook de meer recente verhalen. Als ik die lees denk ik ook: "Zie je wel? Ik heb toch wél stappen gemaakt! Kauwen gaat bijvoorbeeld stukken beter dan een paar maanden geleden!" Deze resultaten motiveren mij omdat ik op papier/in tekst zie dat er vooruitgang in zit. De fysio en andere mensen kunnen me nog zo vaak zeggen dat ik stappen maak en dat het beter gaat; als ik het zelf niet zie of merk geloof ik dat toch niet. Dat is niet zo gek, toch?

Ik ben heel blij dat ik zelf ook eindelijk zie dat ik vorderingen maak. Het heeft me echt lang genoeg geduurd. Natuurlijk, het is nog lang niet zo als het zijn moet. Kauwen aan de rechterkant gaat iets beter, maar prettig is het nog niet. Ik merk vooral dat ik meer kracht krijg om voedsel klein te krijgen. Voor een stokbroodje of een plakkerige winegum draai ik inmiddels mijn hand niet meer om. Dit had ik me een paar maanden geleden niet voor kunnen stellen. Ik bijt gewoon door de ongemakken heen, dat moet van de fysio. Als ik niet aan de rechterkant kauw komt mijn herstel stil te staan en stilstand is achteruitgang!! Dus gewoon "doorbijten", letterlijk en figuurlijk. ;)

De gewrichtsklachten blijven vooralsnog behoorlijk aanwezig, al moet ik zeggen dat ik soms wel denk dat ook daar vooruitgang in zit. Het openen van de mond gaat best wel goed. Als je alleen naar de mondopening kijkt, is die volgens mij ruim voldoende. Alleen, als ik mijn mond op 75% open krijg ik meteen een verzuurd gevoel en dit verzuurde gevoel wordt alleen maar erger bij het verder openen van de mond.

Op dagen dat ik veel moet praten merk ik wel dat het tegen het einde van de dag vermoeiend wordt. Vorig weekend bijvoorbeeld was ik een weekendje weg en heb ik ontzettend veel gekletst. Wat was ik blij dat ik 's avonds in mijn bed lag en even mijn mond kon houden. Verder gaat het praten me weer goed af en ook het articuleren gaat voor mijn gevoel steeds beter.

De oorpijn waarvan ik dagelijks hinder ondervond is in veel mindere mate aanwezig. Na de behandelingen bij Bastian heb ik hier wel meestal een dag of 2 last van, maar dan zakt het langzaam weg. Bastian behandelt ook mijn oren en ik moet zeggen dat dit prima werkt.

De behandelingen bij Bastian zijn wel heel heftig. Iedere keer weer zie ik er tegenop om de kamer binnen te gaan. Gewoon, omdat ik weet wat me te wachten staan. Inmiddels weet ik precies wat er allemaal gaat gebeuren en dat zijn geen leuke vooruitzichten. Meestal kom ik scheldend thuis omdat Bastian me weer zo'n pijn heeft gedaan. Wat een beul is die man! Gelukkig kan Archel zich prima inleven in me en keert de rust snel weer terug in huis. Volgens mij heeft Archel het verkeerde vak gekozen. Hij kan zó goed met mensen omgaan!

De behandelingen staan vooral uit het masseren van de kauwspieren en de gewrichten. Kauwspieren zijn zelfs bij mensen zonder klachten al heel gevoelig, dus je kan je voorstellen dat het behoorlijk doorbijten is. Ik probeer het niet te laten merken als ik pijn heb. Dat is een behoorlijke uitdaging want bijna alles wat Bastian doet is gevoelig. Soms knijp ik even met mijn ogen of vertrekt mijn gezicht. Dan weet Bastian dat ik behoorlijk aan het bikkelen ben. Hij geeft ook altijd aan dat hij bij mij moeilijk kan zien of ik pijn heb. Ach, weet je, in de afgelopen jaren ben ik behoorlijk gehard en laat ik me echt niet zo snel meer kennen. Toen Bastian afgelopen donderdag opmerkte dat ik mijn ogen sluit als ik pijn heb, sprak hij meteen de verwachting uit dat ik mijn ogen niet meer zou sluiten omdat ik dan pijn zou verraden. "Ja", zei ik, "ik wil me hier gewoon groot houden." Eigenlijk heeft hij liever dat ik het aangeef, maar dit vind ik nu eenmaal moeilijk. Stel je nou eens voor dat mensen mij een watje gaan vinden!

Ik moet eerlijk toegeven dat ik vaak veel te hard voor mezelf ben. Een te hoog verwachtingspatroon is wel een hele grote valkuil voor me. Ik MOET dit en ik MOET dat, het liefst het snelste en het beste. Dat de kaakklachten zo lang aanhouden is dan ook een fikse tegenvaller. Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Toch zal het wel ergens goed voor zijn. Ik heb in het afgelopen jaar enorm veel geleerd. Ik ben mezelf vaak tegengekomen, ik heb mezelf beter leren kennen en ik ben ervan overtuigd dat ik op persoonlijk gebied een sterke groei heb doorgemaakt. Ik ben enerzijds toch wel dankbaar voor deze leermomenten, want die heb je nodig om te groeien als mens.

Ik ben blij dat ik in deze blog eindelijk goed nieuws heb kunnen brengen. De optimistische Cindy is weer terug. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat het gevoel in onderlip en kin waarschijnlijk nooit meer terug komt. Vervelend ja, maar er is mee te leven en dat zeg ik herhaardelijk tegen mezelf. Daar tegenover staat dat de fysio heeft aangegeven nog heel veel stappen met mij te kunnen maken. Dát is waar ik de komende tijd voor ga knokken. Pas dán ben ik meer dan 100% tevreden met de eindresultaten. Esthetisch gezien is het al 100% of misschien wel meer dan dat en ik hoop dat de fysieke kant ook richting de 100% zal gaan de komende tijd. Ik ga ervoor!!

Volgende week zal ik wegens persoonlijke omstandigheden geen blog plaatsen.
Over twee weken staat er weer een nieuw verhaal klaar.

Tot dan!

Liefs,

Cindy

De verboden vraag; wat als...?!

Goedemorgen,

Na een heel druk, leuk en tegelijkertijd ontzettend vermoeiend weekend is het alweer maandag, tijd voor een nieuwe blog.

De laatste tijd ben ik mezelf steeds vaker een aantal "wat als...?!" vragen aan het stellen. Ik zie het als een soort evaluatie van het traject. Natuurlijk zijn "wat als?-vragen" geen goede vragen, maar soms lukt het me wel eens om zaken op deze manier voor mezelf te verhelderen. Af en toe slaat het over in doemdenken, maar meestal haal ik er ook wel iets positiefs uit. In deze blog beantwoord ik een aantal van mijn eigen "wat als...?!"-vragen.

Wat als...... ik nooit bij tandarts Scuric en Dr. de Jonge terecht was gekomen?
Dan weet ik niet of ik het traject wel was in gegaan. Misschien was ik nog wel bij mijn vorige tandarts, met wie ik geen goede verstandhouding had. Daar moet ik niet eens aan denken!! Tandarts Scuric heeft me van begin af aan overtuigd van de noodzaak van dit traject. Door mijn angst heb ik de start van het traject een half jaar uitgesteld. Daarna heb ik mezelf bij elkaar geraapt en gezegd: "ik sta er niet alleen voor en weet dat jullie me zullen ondersteunen, dus ik ga het doen!" Toen ik eenmaal "ja" had gezegd, bekroop me toch wel een angstig gevoel. Waar ga ik in hemelsnaam aan beginnen? Ga ik me echt een paar jaar voor schut zetten met een beugel? En die operatie dan, hoe ga ik dat overleven? Ik bedoel; in de afgelopen jaren heb ik veel operaties ondergaan en ik weet niet of dit er mentaal gezien nog wel bij kon. Vragen, vragen en nog eens vragen. Ik heb mezelf regelmatig gek gemaakt, maar mijn dierbaren hebben me altijd een luisterend oor geboden en ook bij Scuric en Dr. de Jonge kon ik altijd rekenen op een opbeurend gesprek en een hand op de schouder. Als ik nooit bij Scuric en de Jonge terecht was gekomen, was er waarschijnlijk niets aan mijn situatie veranderd.

Wat als...... ik dit traject nooit was ingegaan? Waar had ik dan nu gestaan?
Zoals ik hierboven al zeg; als ik Scuric en Dr. de Jonge nooit tegen was gekomen, zou ik waarschijnlijk nooit het traject in zijn gegaan en zou er niets aan mijn situatie veranderd zijn. Ik heb het geluk gehad dat ik twee specialisten op dit gebied tegen ben gekomen die mij als persoon en mijn angsten volledig begrijpen.
Dat is zó belangrijk in dit traject. Je moet je op je gemak kunnen voelen bij de behandelaar, want het traject vergt veel van je.

Nee, als ik dit traject niet gestart was, zou er niets veranderd zijn.
Met andere woorden: dan zou ik nog steeds met een hand voor de mond lachen, dan zou ik nog steeds diep ongelukkig zijn met mezelf. Want ja, dat was ik ook.
Misschien waren er inmiddels al functionele problemen opgetreden. Denk hierbij aan gewrichtsklachten, kauwproblemen en dergelijke. Dat had ik écht niet gewild. Natuurlijk, nu zit ik ook nog met klachten, de restanten van de operatie, maar die zijn niet te wijten aan een verkeerde beet. Er zit vooruitgang in dus langzaam maar zeker gaat het de goede kant op. Iedere stap is er een, hoe klein die ook is.

Dit traject heeft voor mij tweeledig goed uitgepakt. In de toekomst zal ik minder snel functionele problemen krijgen omdat de beet nu goed is. Dat is natuurlijk het belangrijkste. Hetgeen voor mij ook erg belangrijk is geweest, is de esthetische transformatie. Nooit, maar dan ook nooit had ik verwacht dat een beugeltraject in combinatie met een kaakosteotomie zo'n wezelijk verschil kon veroorzaken. Soms sta ik nog steeds perplex en kijk ik minutenlang in de spiegel, verzonken in gedachten...... WOW!

Wat als...... ik nooit meer van mijn ongemakken af kom?
Dat is een vraag die ik mezelf dagelijks stel. Als ik in een dip zit, gaan er alleen maar negatieve gedachten door mijn hoofd. "Ik kom nooit meer van die klachten en pijn af!!", schreeuw ik vaker in mezelf. Vreselijk, wat kan ik daar gefrustreerd van raken. Ik doe er altijd alles aan om zo snel mogelijk uit zo'n dip te komen en ik moet zeggen dat me dit aardig lukt. De sportschool is mijn grootste vriend hierin!
Verder schrijf ik veel van me af. Mijn gedachtegang schrijf ik op papier, zodat dit niet de hele dag blijft rondtollen in mijn hoofd. Ik probeer de negatieve gedachten om te zetten in positieve gedachten, die ik dan herhaardelijk lees om mezelf weer in de positieve vibe te brengen.

Tsja, maar wat als ik er nooit meer vanaf kom? Blijf ik dan voor altijd gefrustreerd? Ik hoop 't niet.
De positieve vibe heb ik inmiddels hervonden en ik ben er van overtuigd dat ik nog een aantal stappen kan maken. De fysio heeft al aangegeven dat het nooit meer wordt zoals voorheen. Oké, dat was even slikken, maar ik kan het begrijpen. Daarentegen heeft hij ook gezegd dat we nog voldoende stappen kunnen maken om de ongemakken draaglijk te maken. Ik zal moeten accepteren dat het nooit meer wordt zoals vroeger. Dat stukje acceptatie moet ik soms even goed zoeken. Af en toe lukt me dat, in een dip lukt me dat niet.

Mijn gevoelloze onderlip en kin, oké, dat ben ik inmiddels wel gewend. Mijn gevoelige tanden? Nee, dat went niet. Vorige week heb ik nog een keer mijn elektrische tandenborstel geprobeerd, maar au au au, wat doet dat zeer. Mijn voortanden en de hele rij tanden aan de rechterkant kunnen de trilling van de tandenborstel niet aan. Dit dreunt helemaal door in mijn kaak en hoofd. Vervelend, maar daar kan ik nog wel overheen komen. Met een gewone tandenborstel in combinatie met de gum softpicks en flosdraad lukt het me ook aardig om mijn gebit schoon te houden.

Verder hoop ik stappen te maken op het gebied van de klachten aan gewrichten en kauwspieren. De fysio ziet hier duidelijk verbetering in. Zelf begin ik het ook langzaam te merken. Hoe ik dit merk? Ik kan mijn onderkaak steeds verder zijwaarts bewegen. Voorheen zat er bijna geen beweging in, dus dit is al een mooie vooruitgang. Het voelt niet prettig, maar de beweging begint langzaam weer te komen. Verder merk ik dat ik steeds beter kan kauwen, dat ik sterker word. De fysio heeft me ook op het hart gedrukt om vooral aan de rechterkant (de kant waar ik de meeste last ervaar) te kauwen. Dat is bikkelen, zeker met de gevoelige tanden, maar nu merk ik wel dat er schot in de zaak zit. Dat is prima, alleen moet de fysio me er wel nog van overtuigen, omdat ik het zelf vaak niet zie.

In het ergste geval blijf ik stil staan en komt er geen vooruitgang meer, maar dat geloof ik niet. Ik ben er heilig van overtuigd dat ik in de komende weken/maanden nog stappen ga maken en dat de ongemakken op een acceptabel niveau komen te liggen. Let's do it!

Wat als...... ik deze blog nooit was gestart?
Dan had ik een heleboel leuke contacten moeten missen. Ik ben met veel mensen in contact gekomen en dat vind ik echt top! Verder hadden de mensen die dicht bij me staan waarschijnlijk nog veel meer van me moeten verduren. Ik ben hartstikke lief, sociaal, zorgzaam enzovoorts, maar als de angst me in zijn greep heeft, is er van de echte Cindy weinig meer over. Dit is meteen een mogelijkheid om mijn respect te uiten naar Archel en Mama, want die hebben het meest op hun dak gehad. Archel, mama; jullie zijn echt de allerbesten!

De blog is een uitstekende manier om mijn emoties en gevoelens van me af te schrijven en mijn dierbaren enigszins te ontlasten. :)

Ik wens iedereen een fijne week toe. Tot volgende week!

Liefs,

Cindy