"A positive attitude can really make dreams come true - it did for me."

Goedemorgen!

Wat een titel, hè? Wat moet je ermee? Misschien is het maar beter om meteen eerlijk te zijn: over twee weken zal ik (voorlopig) mijn laatste blog plaatsen. BAM! Die zagen jullie niet aankomen, hè? Ik eerlijk gezegd ook niet, tot een paar weken geleden.

Een paar weken geleden is er namelijk een fantastische uitdaging op mijn pad gekomen. Een uitdaging die ik in de komende 3 maanden niet meer kan combineren met het wekelijks bijhouden van de blog.

Nu ik eindelijk gelukkig ben met mezelf, heb ik de moed en het zelfvertrouwen om mijn allergrootste dromen na te jagen. Dromen had ik altijd al, maar de meesten waren nog nooit werkelijkheid geworden. Until now... Vorige week hebben jullie al kunnen lezen dat ik van een onzeker en introvert meisje ben omgetoverd in een extraverte, overenthousiaste en zelfverzekerde dame. Die persoonlijke groei heeft mij zo veel opgeleverd dat één van mijn grootste dromen binnenkort uit gaat komen.

I cheated on my fears, broke up with my doubts, got engaged to my faith and now I'm marrying my dreams!!!

Wat is die droom dan?
Ten eerste vind ik het geweldig om met kinderen te werken. Ten tweede ben ik gek op reizen en ten derde ontmoet ik graag nieuwe mensen en culturen. Dat maakt de rekensom gemakkelijk. 1+1=2: ik vertrek op 18 april voor 3 maanden naar Alanya, Turkije om in een 5*-resort voor Kids&CO te werken. Kids&CO is de officiële Kidsclub van Corendon. WOW! Ik ben héél erg dankbaar dat ik deze kans krijg. De werkzaamheden staan niet alleen mooi op mijn CV; op persoonlijk gebied zal ik ook heel veel gaan leren en weer door gaan groeien.

Deze droom kon natuurlijk nooit uitkomen zonder de onvoorwaardelijke steun van Archel. Hij staat 200% achter me en gunt mij dit. Na een paar jaar vol met bezoekjes in de medische wereld, vindt hij het voor mij tijd om mijn dromen uit te laten komen. Archel is dan ook ontzettend trots op me dat mij dit is gelukt.

Wij weten samen als geen ander dat het Kids&CO-avontuur voor mij enkele jaren geleden een onmogelijke opgave was. Er zijn maar weinig mensen die beseffen wat enkele subtiele lichamelijke veranderingen met iemands innerlijk kan doen. "Goh, je kaak is maar 1 cm naar voren gezet, je tanden staan recht en je hebt een Hollywood-neus. Oké, je bent wel veranderd, maar je was toch al mooi? Is het nu zo anders dan?"

Daar kan ik een volmondige "ja" op antwoorden. Het is echt anders. De lichamelijke veranderingen die voor anderen wellicht minder opvallend zijn, hebben voor mij een wereld van verschil gemaakt. Zeg nou zelf; ik ben toch ook een ander mens? Kijk eens naar de voor- en na-foto's. Dat is toch een heel ander meisje?

Ik heb me overigens altijd zwaar geïrriteerd aan mensen uit mijn omgeving die zeiden dat ik "altijd al mooi was". Misschien zagen hun dat wel zo en als ze het écht menen neem ik ze ook niets kwalijk, maar ik weet zeker dat er mensen zijn geweest die dat zeiden om mij goed te laten voelen. Om mij niet minderwaardig te laten voelen. Als ik nu terugkijk naar foto's van vóór het traject, doet mij dat pijn. Dat ik er ooit zo uit heb kunnen zien. Dat ik het zelf niet in zag? Ik voelde me lelijk en dit gevoel wordt voor mij bij het zien van de foto's alleen maar bevestigd. Soms zou ik ze ritueel willen verbranden of alle bestanden van mijn computer willen verwijderen. Toch doe ik het niet, want veel mensen hebben mij als de Cindy van vroeger leren kennen en de meesten hebben me altijd geaccepteerd zoals ik was. Ik zou mijn herinneringen nooit kwijt willen raken, want ik heb ook echt fantastische en onvergetelijke dingen meegemaakt in mijn jeugd en daar staat mijn uiterlijk los van. Afijn, dat moest er even uit.

Nu is het tijd om langzaam die periode af te sluiten. Ik heb het daar al met meerdere mensen over gehad. De oude onzekere Cindy wordt langzaam verbannen. De onzekerheid is nog niet helemaal verdwenen. Dit is ook niet gek als je bedenkt dat de onzekerheid zich 20 jaar lang diep heeft genesteld. Gelukkig ben ik tegenwoordig 99% van de tijd de overenthousiaste, extraverte en vrolijke Cindy! Als ik dan weer even mijn twijfels krijg, kijk ik in de spiegel en krijg ik de bevestiging die ik nodig heb. Soms vind ik het ook wel fijn om die van buitenaf te krijgen.

Deze blog is voor mij een bijzonder project geworden. In het afgelopen jaar is de blog uitgegroeid tot één van mijn grootste hobby's. Ik heb er veel tijd en energie in geïnvesteerd. De waardering die ik van bezoekers krijg is echt onbetaalbaar!

Ik vind het dan ook moeilijk om dit "project" voorlopig af te moeten sluiten. Iedere dag werk ik met plezier aan de blog. Mijn wekelijkse persoonlijke verhaal, het forum, maar ook de ontelbare persoonlijke berichten die ik van bezoekers krijg. Bezoekers die met angsten en onzekerheden zitten, bezoekers die twijfelen of ze het traject wel moeten beginnen, bezoekers die zomaar een berichtje sturen om te zeggen dat ze veel aan de blog hebben gehad. Gewoonweg fantastisch! Het doet mij goed dat ik lotgenoten kan steunen in dit traject. Als ik ook maar een heel klein beetje angst of twijfel heb weggehaald, het maakt niet uit wat of hoe, dan heb ik toch bijgedragen aan het traject van die persoon. Dat is zó mooi en dankbaar!

Nu is het tijd om aan mezelf te denken, tijd om dromen te verwezelijken. Ook deze uitdaging pak ik met beide handen aan en ik zal er voor de volle 100% voor gaan om er een geslaagde maar ook onvergetelijke tijd van te maken. De komende twee weken komt er gewoon nog een blog. Op 15 april plaats ik voorlopig het laatste verhaal, voordat ik op 18 april het vliegtuig in stap, op weg naar mijn droom...

Ik hoop trouwens ook dat ik op deze manier een inspiratie kan zijn voor anderen. Don't let your dreams be dreams!! The future belongs to those who believe in the beauty of  their dreams.

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy