Eindelijk vorderingen bij de kaakfysio

Goedemorgen!

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: jaja, je leest het goed.... ik begin vorderingen te maken bij de fysio. Dat werd ook wel hoog tijd. Ik ben uit mijn dip gekropen en heb weer motivatie gevonden om er keihard voor te gaan. Het zijn maar hele kleine stapjes die ik maak, maar gelukkig zijn ze er. 10 Kleine stapjes zijn straks wel 1 grote stap, toch?! De fysio zei al vaker dat hij vooruitgang zag, maar zelf voelde en zag ik dat tot op heden nog niet.

Dat is natuurlijk ook niet gek. Ik ben er iedere dag heel veel mee bezig en ik word iedere dag geconfronteerd met mijn klachten en ongemakken. Voor de spiegel doe ik dagelijks en inmiddels geroutineerd mijn oefeningen. De fysio ziet me twee keer per week en ziet dat ik stappen maak. Om de 6 weken moet ik een soort vragen-/scorelijst invullen over de klachten die ik heb. Dit heb ik onlangs voor de tweede keer gedaan en ook hierin zit vooruitgang. De pijnscores zijn gedaald en dit is uiteraard een goed teken.

Het is voor mij belangrijk om resultaten meetbaar te maken. Ik wil feiten zien. De scorelijst is hiervan een goed voorbeeld. Een ander meetinstrument is voor mij de blog. Regelmatig lees ik mijn eigen verhalen terug. De verhalen van vlak na de operatie, maar ook de meer recente verhalen. Als ik die lees denk ik ook: "Zie je wel? Ik heb toch wél stappen gemaakt! Kauwen gaat bijvoorbeeld stukken beter dan een paar maanden geleden!" Deze resultaten motiveren mij omdat ik op papier/in tekst zie dat er vooruitgang in zit. De fysio en andere mensen kunnen me nog zo vaak zeggen dat ik stappen maak en dat het beter gaat; als ik het zelf niet zie of merk geloof ik dat toch niet. Dat is niet zo gek, toch?

Ik ben heel blij dat ik zelf ook eindelijk zie dat ik vorderingen maak. Het heeft me echt lang genoeg geduurd. Natuurlijk, het is nog lang niet zo als het zijn moet. Kauwen aan de rechterkant gaat iets beter, maar prettig is het nog niet. Ik merk vooral dat ik meer kracht krijg om voedsel klein te krijgen. Voor een stokbroodje of een plakkerige winegum draai ik inmiddels mijn hand niet meer om. Dit had ik me een paar maanden geleden niet voor kunnen stellen. Ik bijt gewoon door de ongemakken heen, dat moet van de fysio. Als ik niet aan de rechterkant kauw komt mijn herstel stil te staan en stilstand is achteruitgang!! Dus gewoon "doorbijten", letterlijk en figuurlijk. ;)

De gewrichtsklachten blijven vooralsnog behoorlijk aanwezig, al moet ik zeggen dat ik soms wel denk dat ook daar vooruitgang in zit. Het openen van de mond gaat best wel goed. Als je alleen naar de mondopening kijkt, is die volgens mij ruim voldoende. Alleen, als ik mijn mond op 75% open krijg ik meteen een verzuurd gevoel en dit verzuurde gevoel wordt alleen maar erger bij het verder openen van de mond.

Op dagen dat ik veel moet praten merk ik wel dat het tegen het einde van de dag vermoeiend wordt. Vorig weekend bijvoorbeeld was ik een weekendje weg en heb ik ontzettend veel gekletst. Wat was ik blij dat ik 's avonds in mijn bed lag en even mijn mond kon houden. Verder gaat het praten me weer goed af en ook het articuleren gaat voor mijn gevoel steeds beter.

De oorpijn waarvan ik dagelijks hinder ondervond is in veel mindere mate aanwezig. Na de behandelingen bij Bastian heb ik hier wel meestal een dag of 2 last van, maar dan zakt het langzaam weg. Bastian behandelt ook mijn oren en ik moet zeggen dat dit prima werkt.

De behandelingen bij Bastian zijn wel heel heftig. Iedere keer weer zie ik er tegenop om de kamer binnen te gaan. Gewoon, omdat ik weet wat me te wachten staan. Inmiddels weet ik precies wat er allemaal gaat gebeuren en dat zijn geen leuke vooruitzichten. Meestal kom ik scheldend thuis omdat Bastian me weer zo'n pijn heeft gedaan. Wat een beul is die man! Gelukkig kan Archel zich prima inleven in me en keert de rust snel weer terug in huis. Volgens mij heeft Archel het verkeerde vak gekozen. Hij kan zó goed met mensen omgaan!

De behandelingen staan vooral uit het masseren van de kauwspieren en de gewrichten. Kauwspieren zijn zelfs bij mensen zonder klachten al heel gevoelig, dus je kan je voorstellen dat het behoorlijk doorbijten is. Ik probeer het niet te laten merken als ik pijn heb. Dat is een behoorlijke uitdaging want bijna alles wat Bastian doet is gevoelig. Soms knijp ik even met mijn ogen of vertrekt mijn gezicht. Dan weet Bastian dat ik behoorlijk aan het bikkelen ben. Hij geeft ook altijd aan dat hij bij mij moeilijk kan zien of ik pijn heb. Ach, weet je, in de afgelopen jaren ben ik behoorlijk gehard en laat ik me echt niet zo snel meer kennen. Toen Bastian afgelopen donderdag opmerkte dat ik mijn ogen sluit als ik pijn heb, sprak hij meteen de verwachting uit dat ik mijn ogen niet meer zou sluiten omdat ik dan pijn zou verraden. "Ja", zei ik, "ik wil me hier gewoon groot houden." Eigenlijk heeft hij liever dat ik het aangeef, maar dit vind ik nu eenmaal moeilijk. Stel je nou eens voor dat mensen mij een watje gaan vinden!

Ik moet eerlijk toegeven dat ik vaak veel te hard voor mezelf ben. Een te hoog verwachtingspatroon is wel een hele grote valkuil voor me. Ik MOET dit en ik MOET dat, het liefst het snelste en het beste. Dat de kaakklachten zo lang aanhouden is dan ook een fikse tegenvaller. Mijn geduld wordt op de proef gesteld. Toch zal het wel ergens goed voor zijn. Ik heb in het afgelopen jaar enorm veel geleerd. Ik ben mezelf vaak tegengekomen, ik heb mezelf beter leren kennen en ik ben ervan overtuigd dat ik op persoonlijk gebied een sterke groei heb doorgemaakt. Ik ben enerzijds toch wel dankbaar voor deze leermomenten, want die heb je nodig om te groeien als mens.

Ik ben blij dat ik in deze blog eindelijk goed nieuws heb kunnen brengen. De optimistische Cindy is weer terug. Ik heb inmiddels geaccepteerd dat het gevoel in onderlip en kin waarschijnlijk nooit meer terug komt. Vervelend ja, maar er is mee te leven en dat zeg ik herhaardelijk tegen mezelf. Daar tegenover staat dat de fysio heeft aangegeven nog heel veel stappen met mij te kunnen maken. Dát is waar ik de komende tijd voor ga knokken. Pas dán ben ik meer dan 100% tevreden met de eindresultaten. Esthetisch gezien is het al 100% of misschien wel meer dan dat en ik hoop dat de fysieke kant ook richting de 100% zal gaan de komende tijd. Ik ga ervoor!!

Volgende week zal ik wegens persoonlijke omstandigheden geen blog plaatsen.
Over twee weken staat er weer een nieuw verhaal klaar.

Tot dan!

Liefs,

Cindy