Op zoek naar Triggerpoints in de Pijnpraktijk

Goedemorgen,

Het is alweer een week geleden dat ik in de auto stapte om vervolgens 15 minuten later volledig blanco de Pijnpraktijk van Raymond Schoutens binnen te stappen. Ik had eigenlijk geen idee wat ik kon verwachten, dus ik liet alles rustig over me heen komen. Een uur later stapte ik een stuk wijzer en met een positief gevoel de deur uit. Deze blog een verslag van mijn eerste bezoek aan Raymond Schoutens.

Archel ging met me mee. Niet alleen om mij te 'versterken', maar ook om foto's voor de blog te maken. Voordat de behandeling begon gaf ik al aan dat ik een eigen blog heb over het kaakosteotomietraject. Een blog waarin ik patiënten een duidelijk beeld geef van wat hun te wachten staat. Gelukkig stemde Raymond in met het maken van foto's. Verslaglegging was er sowieso wel gekomen, want alles wordt op deze blog in alle eerlijkheid besproken.

Raymond maakte op mij een hele rustige, kalme indruk. Een begripvolle man, bij wie ik me vrij snel op mijn gemak voelde. Hij vertelde kort over zijn werkwijze: het behandelen van triggerpoints. Triggerpoints zijn pijnlijke verhardingen in de spieren die niet meer ontspannen. Een triggerpoint kan bewegingsbeperkingen, stijfheid, krachtsverlies en pijnklachten veroorzaken. Voor meer informatie over triggerpoints, kun je een kijkje nemen op deze site.

Na de uitleg ging hij met me aan de slag. We liepen samen naar een poster waar alle triggerpoints met bijbehorende klachten in het hoofd- en halsgebied op stonden. Ik moest aangeven op welke plekken ik pijn ervaar. Dat waren er een heleboel! Kaakgebied, tanden, hoofd, oor, nek.... Raymond schreef alles op, zodat hij mijn problematiek goed in kaart kon brengen.

Toen we bij de poster stonden, vroeg hij ineens: "heb je wel eens last van je kuit?" Die vraag kwam voor mij helemaal uit de lucht vallen. "Heeft een kuit iets te maken met kaakklachten?" Ik kon de link even niet leggen... Het klopt inderdaad dat ik wel eens last heb van mijn kuit en guess what: het kan inderdaad zo zijn dat een oude kuitblessure een negatieve invloed heeft op de kaken. Goh, dat is raar!

Nadat Raymond alles netjes had genoteerd kon hij beginnen met de behandeling. Hij gaf aan dat het zoeken naar de triggerpoints vervelend kan zijn, omdat triggerpoints hele gevoelige plekjes zijn. De pijnscore tijdens de behandeling zelf mag ongeveer rond een 7 liggen: ik moet nog ontspannen kunnen liggen. Daar heb je dus mijn probleem al. Ik denk altijd: "ik bijt wel even door", maar dat mag bij deze behandeling niet. Ligt de pijnscore boven de 7, dan kun je niet meer ontspannen liggen en raken de spieren JUIST gespannen. Ik heb tijdens de eerste behandeling echt geprobeerd aan te geven, maar het lukte niet altijd. Gelukkig zag hij aan het 'knijpen' van mijn ogen of het aanspannen van mijn lichaam dat de pijnscore boven de 7 lag.

Het aanwijzen van de tiggerpoints

In de kauwspieren kon hij al enkele triggerpoints vinden. Ook mijn halsgebied was erg gevoelig. Ik werd er zelfs een beetje duizelig van! "Ik moet doorbijten, nog even doorzetten, kom op; je kan het!" Dat is wat ik altijd tegen mezelf zeg, maar in dit geval dus fout. "Ohnee, shit, shit, ik moet het aangeven, maar ik durf het niet te zeggen. Ik zeg het niet. Of toch wel. Ahhhhh!" Dat was best moeilijk en zal de komende tijd nog wel een uitdaging voor me zijn.

Triggerpoints zijn op twee manieren te behandelen. Door middel van massage en door middel van dry needling. In de kauwspieren maakt Raymond nauwelijks gebruik van dry needling, dus zal hij het gaan proberen met massage. Toen hij hiermee startte, gewoon, rustig aan, aan de rechterkant, knakte mijn kaakgewricht aan de linkerkant. Alsof er even iets flink verschoot. Even een pijnscheut, maar het was fijne pijn. Ken je dat? Dat iets pijn doet, maar dat het daarna wel fijn aanvoelt? Ik heb regelmatig het gevoel dat er even iets moet kraken in mijn kaak, dat er even iets goed moet schieten. Nou, dat gebeurde afgelopen maandag bij Raymond. Eens kijken of hij dat kunstje nog vaker kan herhalen. Misschien slijten mijn gewrichten dan eindelijk goed in.

Tijdens de behandeling moest ik tussendoor mijn mond regelmatig openen en sluiten om te kijken of er meer bewegingsvrijheid was. Het voelde even iets soepeler aan, best wel fijn. Als ik mijn mond open, trekt hij ook scheef naar de rechterkant. Dat voel ik zelf niet, maar voor anderen is dit wel zichtbaar. Toch voelde het best oké. Niet een groot verschil, maar ik voelde wel 'iets'.

Na een uur liep mijn afspraak bij Raymond langzaam tot een einde. We hadden het over sporten. Ik vertelde dat ik minimaal 5 keer per week in de sportschool te vinden ben. Hij vroeg wat ik dan doe. "Cardio en flinke krachttraining", zei ik. Raymond vroeg of ik bij de krachttraining wel eens op mijn tanden bijt en mijn gezicht aanspan om het laatste beetje kracht eruit te persen. Ja! Dat doe ik! Toen vertelde hij iets wat voor mij volledig nieuw is. Je krijgt geen extra kracht door je gezicht volledig aan te spannen en het eruit te persen. Met een glimlach en een ontspannen gezicht kun je net zoveel kracht zetten.

Ik nam de proef op de som. Een dag na de behandeling ging ik naar de sportschool om mijn benen te trainen. Squats, 80 kilogram, losse stang. Dat is vrij zwaar en ik had het gevoel dat het 10x zwaarder was zonder mijn gezicht samen te persen. Ik probeerde mijn mond ontspannen te houden, een klein beetje open zodat mijn tanden niet op elkaar zouden komen en ik niet kon bijten. Wow, dat voelde raar! Het zal wel een kwestie van wennen zijn, maar ik ga er zeker rekening mee houden tijdens het trainen. Het kan namelijk zo zijn dat die inspanningen tijdens de krachttraining de triggerpoints 'onderhouden'.

Net als kauwgom kauwen, dat ziet hij liever niet. Ik dacht altijd dat kauwen goed was om de beweeglijkheid erin te houden. Sinds mijn beugel eruit is heb ik graag een kauwgom in mijn mond, maar helaas, het is beter om het niet meer te doen. Het kauwen kan voor een overbelasting zorgen en daardoor ook de triggerpoints in stand houden.

Na de tips die ik echt ga proberen op te volgen, namen we afscheid. Eenmaal thuis pakte ik een kauwgom. Archel zat er meteen bovenop. "Wat heeft die man je nu net gezegd?", zei Archel. Oeps! Koppig als ik was stopte ik de kauwgom in mijn mond. Oke, om het af te leren dan, de laatste. Daar heb ik me aan gehouden. Ik heb al een week geen kauwgoms meer gehad.

Ook probeer ik al die tijd mijn mond ontspannen te houden. Ik betrap me er vaak zelf op dat ik op mijn tanden bijt. Niet knarsen, maar gewoon bijten. Daar krijg ik ook een vermoeid gevoel van in mijn kaken. Ik probeerde er de afgelopen week goed op te letten en dat is me aardig gelukt. Het voelt alleen raar; ik moet er moeite voor doen om mijn kaken los van elkaar te houden, ontspannen.

Al met al was het een prima ervaring bij Raymond. Een aardige man die genoeg tijd voor me nam om alles uit te leggen. Ik wil altijd weten waarom iemand iets doet en dat kon hij piekfijn uitleggen. Wel heeft hij gezegd dat er binnen 5 á 6 behandelingen vooruitgang moet zijn. Gaat het dan niet beter zal hij eerlijk tegen me zijn en zeggen dat hij waarschijnlijk niet mijn 'redder in nood' is. Laten we dus hopen dat zijn magic hands wel gaan werken!

Afgelopen donderdag ben ik voor mijn halfjaarlijkse controle naar de tandarts gegaan. Buikpijn had ik ervan. Vorig jaar was ik nog iedere maand in de praktijk te vinden, maar nu was het al een half jaar geleden dat ik daar was geweest. Het voelde dus niet meer vertrouwd voor me. Tel dit op bij de uitspraak van een Turkse tandarts in mei: "je hebt een paar gaatjes die gevuld moeten worden" en de angstige Cindy kwam alweer snel tevoorschijn. Met zweterige handen liep ik de praktijk binnen. Het was allemaal een beetje uitgelopen, dus ik zat 20 minuten langer in de wachtkamer dan gepland. Eenmaal in de behandelkamer ging het snel. Janice maakte mijn gebit een beetje schoon met een haakje en daarna kwam de tandarts erbij. "Het ziet er uitstekend uit", zei hij. Ik dacht: huh? "Heb ik dan geen gaatjes?", vroeg ik. Nee hoor, het ziet er allemaal prima uit. Yes, dacht ik! Poets ik tenminste niet voor niets 3x/dag mijn tanden, ben ik druk in de weer met GUM toothpicks, flosdraad en mondspoelmiddel. Meteen viel er een last van mijn schouders. Had ik me, zoals altijd, toch weer voor niets druk gemaakt. Eind goed, al goed.

Deze week ga ik voor behandeling nummer twee naar Raymond. Volgende week op de blog een verslag!

Liefs,

Cindy

Het toppunt van patiëntvriendelijkheid, professionaliteit en kunde: op controle bij Dr. de Jonge

Goedemorgen!

Nieuwe week, nieuwe kansen en dat geldt deze week zeker voor mij. Ik ga vandaag namelijk een traject starten bij de Pijnpraktijk in Kerkrade. Hoe dit tot stand is gekomen lees je in deze blog...

Afgelopen woensdag stond er een controle bij Dr. de Jonge gepland. De laatste controle was al een half jaar geleden, dus ik was wel benieuwd hoe de zaken ervoor stonden in de ogen van Dr. de Jonge. Iets na half 11 meldde ik me op de poli en werd ik vriendelijk ontvangen door de assistentes. Nog geen minuut later werd ik de behandelkamer binnen geroepen. De assistente pakte mijn dossier erbij en op de computer pakte ze al het beeldmateriaal erbij. Eén van de voor-foto's verscheen op het scherm. Wow, daar is ze weer, die oude Cindy, dacht ik. De assistente keek naar de foto, daarna naar mij, weer naar de foto en ten slotte weer naar mij. "Wat ben jij toch veranderd! En wat een uitstraling!", zei ze. "Ongelooflijk hoe mensen na zo'n operatie kunnen veranderen." Ze vertelde dat ze een week eerder nog een aantal voor- en na-foto's van patiënten erbij hadden gepakt. Wat een verschillen!

Na een paar minuten stak Dr. de Jonge zijn hoofd om de hoek. Jaaaa, daar is-tie! Vrolijk als altijd kwam hij de kamer binnen. We gaven elkaar een stevige hand en ik overhandigde mijn cake die ik voor hem had gebakken. "Heyyy, swa!", zei Archel. Met een brede glimlach begroette hij ook Archel. Ik heb nog nooit een arts gehad bij wie de ik me zo op mijn gemak voel. Dr. de Jonge is nooit gehaast en hij geeft je het gevoel alsof hij alle tijd van de wereld heeft, ook al zit de hele wachtkamer vol met patiënten. Deze man leeft voor zijn werk. Hij heeft een ongekende passie voor zijn beroep. Perfect, ik kom iedere keer weer woorden tekort om zijn zorgzaamheid en kunde te omschrijven.

Na een paar minuten gekletst te hebben werd het toch tijd om over te gaan tot de orde van de dag. We hebben veel gespreksstof, maar ook ik ben 'gewoon' een patiënt van hem en zolang ik nog met de gevolgen van de kaakosteotomie kamp, moet ik nog op hem kunnen bouwen. Hij zei dat hij al op de blog had gelezen dat ik nog wat ongemakken heb en vroeg aan me om er iets meer over te vertellen. Met wat hulp van Archel wist ik alles eruit te gooien. Ik ben niet zo'n held in klagen en ik denk altijd dat anderen denken: "heb je haar weer". Dat terwijl ik weet dat Dr. de Jonge echt niet zo denkt. Maargoed, het lukte me om alles aan te geven. Van harde dingen kauwen tot zoenen, van lang kletsen tot het dove gevoel in onderlip en kin, van een vervelende druk op de kaken tot het niet kunnen poetsen met de elektrische tandenborstel, van jeuk in de oren tot hoofdpijn. Ik gooide alles eruit. Dat moest ook wel, want met maar 1 controle per half jaar moet ik die mogelijkheid aangrijpen om mijn ongemakken en frustraties te bespreken.

My perfect smile...

Het klinkt als een hele klaagzang en nogmaals, ik vind het ook heel moeilijk om aan te geven. Als ik van anderen hoor dat ze snel herstellen en ik zit nu, 1 jaar en 4 maanden na de operatie, nog met zoveel ongemakken, denk ik soms dat ik het me inbeeld. Dan ga ik aan mezelf twijfelen, terwijl ik aan de andere kant toch zeker weet dat dit echt niet het geval is.

Dr. de Jonge trok zijn handschoenen aan en ging mijn kaken onderzoeken. Als ik mijn mond open en mijn vingers op de gewrichten houdt, voel ik dat de 'knobbel' aan de linkerkant verder naar buiten komt. Ook hij voelde dit. Daarna mocht/moest ik zo hard als ik kon op zijn vingers bijten. Hij zou aangeven als het pijn deed. Kijken of de kracht in mijn kaken terug is. Dat zit op zich wel snor! "Stop maar, stop maar!", zei hij na een seconde of 10. Aan de kracht ligt het ook niet. Mijn kauwspieren en dan vooral aan de rechterkant zitten he-le-maal vast. Keihard. Dit zorgt voor de beperkte beweeglijkheid en de pijnklachten. Heel vervelend en heel frustrerend.

Zeker omdat ik al 4 maanden intensieve fysio achter de rug heb. Ik vertelde hem eerlijk dat ik weinig motivatie meer heb om weer een fysiotraject in te gaan. De vooruitgang die ik in 4 maanden had geboekt, vond ik veel te weinig en het ging voor mijn gevoel veel te langzaam vooruit. Voor mijn bezoek aan Dr. de Jonge had ik wel overwogen om weer terug te gaan naar mijn fysio. Ik had hem zelfs alweer gezien en gezegd dat ik na zijn vakantie (deze week resp.) contact met hem zou opnemen voor een afspraak. Ik wist ook niet waar ik het anders moest zoeken. Wie zou me nog op weg kunnen helpen?

Afgelopen week heb ik ook contact gehad met Peggy, de enthousiaste gelaatkundige waar ik in maart op bezoek ben geweest. Als je het verslag van mijn bezoek aan haar nog een keer wilt terug lezen, is dat hier te vinden. Zij is thuis in het alternatieve circuit en werkt als kinderverpleegkundige. Ze opperde enkele ideeën om het alternatieve circuit in te gaan. Hier zeg ik niet per definitie 'nee' tegen. Ook zei ze dat een lichte dosis Valium (2,5 mg) wellicht voldoende zou zijn om gespannen spieren te ontspannen. Ik moest maar eerst het bezoek met Dr. de Jonge afwachten; misschien had hij nog ideeën.

En ja, hij kwam met een andere mogelijkheid. Hij vindt het vervelend voor me en geeft toe dat het inderdaad wat langer duurt. Dr. de Jonge wil me zo goed mogelijk op weg helpen en kwam met een folder van de Pijnpraktijk in Kerkrade. De eigenaar van deze praktijk is ook werkzaam op de OK als anesthesiemedewerker dus ze kennen elkaar en zien elkaar regelmatig. Dr. de Jonge denkt dat hij me op weg kan helpen. Als Dr. de Jonge dat zegt, geloof ik dat, want hij is tenslotte de professional. Met de folder op zak en na nog even gekletst te hebben, zei hij dat het tijd was voor een nieuwe i-CAT om te kijken hoe het er op beeld met mijn kaken voor stond. We kletsten nog even en we hadden het ook nog even over de volgende meeloopdag. Ik hoop dat ik die snel kan inplannen, want ik wil er dolgraag nog een keer bij zijn. Volgende week begin ik aan mijn nieuwe job dus het is afwachten wanneer ik tijd heb om erbij te zijn. Verder hadden we het over het tijdschrift waar ik in kom. Hij zei dat hij die zeker gaat kopen en heel benieuwd is naar het verhaal. "Altijd leuk om zoiets te lezen", zei hij. We namen afscheid en ik ging naar een andere ruimte voor het maken van de scan.

De assistente daar begroette me en een paar minuten later was ik alweer klaar. Het ging heel snel. Toen we moesten wachten op de beelden werd ook deze assistente nieuwsgierig naar de voor-foto's. Ze zei dat de resultaten zo mooi waren geworden en wilde toch even zien hoe ik eruit zag voor het hele traject. Ook haar mond viel open van verbazing. Echt mooi, zei ze! Waarom wil iedereen toch mijn voor-foto's zien? Volgens mij lezen ze daar ook allemaal mijn blog. Althans, dat zegt Dr. de Jonge vaker: "mijn assistentes zitten er bovenop." Super leuk en ik voel me, veel meer dan in het begin, heel erg welkom en word altijd goed geholpen. Na een paar minuten waren de beelden geladen. Ze waren goed gelukt en ik mocht dus huiswaarts.

Eenmaal thuis startte ik meteen de computer op om meer te weten te komen over de Pijnpraktijk in Kerkrade. Ik besloot te bellen voor een afspraak. Een beetje eng vond ik het wel, want ik had nauwelijks een stem meer door mijn verkoudheid en. Gelukkig kon Raymond mij goed verstaan en ik legde mijn verhaal uit. Dat ik vorig jaar een kaakosteotomie heb gehad, dat ik 4 maanden fysio achter de rug heb, dat ik gefrustreerd ben, dat ik die ochtend bij Dr. de Jonge was geweest, dat Dr. de Jonge me heeft verwezen naar de Pijnpraktijk en tot slot dat ik er veel van verwacht. Niet om hem druk op te leggen, maar voor mij is het een nieuwe weg die ik in sla. Ik heb weer nieuwe hoop dat het goed gaat komen of in ieder geval beter gaat worden.

Meteen zag ik het weer een stuk positiever in. Ik ben heel blij dat ik een andere weg kan inslaan. Dat motiveert me om er nog een keer vol voor te gaan. Hopelijk helpt die positieve energie ook om het helend vermogen van mijn lichaam een boost te geven. Vanmiddag al heb ik mijn eerste consult, van 13.30 uur tot 14.30 uur. Naast een lichamelijk onderzoek zal hij verdere uitleg over zijn werkwijze geven. Ik weet nog niet wat ik kan verwachten, maar daar krijg ik vanmiddag meer over te horen. Ik ben ontzettend benieuwd.

Zoals ik mijn blog al begon: "nieuwe week, nieuwe kansen."  Het vuur in mij is weer opgelaaid. "Accepteer je verleden zonder spijt. Behandel je heden met vertrouwen. En kijk naar je toekomst zonder angst." Ik ga er weer voor!!

Volgende week een verslag van mijn allereerste bezoek aan de Pijnpraktijk. Tot dan!

Liefs,

Cindy

PS De foto's zijn genomen in een pretpark dat ik afgelopen week heb bezocht. Daar heb ik weer een aantal mensen gezien die er goed aan zouden doen om contact op te nemen met Dr. de Jonge. Zelfs Archel kwam met een aantal potentiële patiënten. Ook hij let er tegenwoordig veel meer op. Oeps!

Het ultieme verjaardagscadeau: Opalescence bleekgel, interview & fotoshoot in Amsterdam

Hallo!

Afgelopen woensdag was ik jarig; 24 jaar alweer. Archel is altijd al weken van tevoren in de weer om een leuk verjaardagscadeau te verzinnen. Dit jaar ging het als volgt.

Archel: "Schat, wat wil je voor je verjaardag hebben?"
Cindy: "Witte tanden..."
Archel: "Huh? Wil je ze weer bleken dan?"
Cindy: "Ja, want ik vind dat ik gele tanden heb."
Archel: "Ze zijn niet geel, maar wel een beetje gelig. Als jij ze wil bleken, wordt dat geregeld."
Cindy: "Oké, super!"

Birthday girl!

Ik ben zelf op internet gaan zoeken naar Opalescence bleekgel. Dit merk had ik vorig jaar ook van de tandarts gekregen toen ik na het verwijderen van de beugel mijn tanden mocht gaan bleken. Sinds 1 november 2012 gelden echter nieuwe (strengere) regels voor thuisbleken, dus viel het nog niet mee om het juiste percentage bleekgel te vinden. Van de tandarts kreeg ik vorig jaar twee spuitjes met 16% Opalescence bleekgel. Die waren al snel op, maar gelukkig had Archel toen nog wat over van zijn bleekspuitjes á 20%. Ik wilde deze keer ook meteen 20%. Dit is iets sterker dan de 16% en het werkt sneller. Op internet is het sinds de invoering van de nieuwe regels moeilijk om 20% te vinden, maar gelukkig vond ik bij De Witte Tanden Winkel Opalescence bleekgel van 20%. In het winkelmandje en bestellen dus.

Een paar dagen later (precies een week voor mijn verjaardag) stond PostNL aan de deur met een pakketje. Afzender: De Witte Tanden Winkel (www.wittetandenwinkel.nl). Yes! Ik opende meteen het pakketje en 4 spuitjes bleekgel kwamen tevoorschijn.

Ik heb geluk dat ik clear overlays heb, die ook gebruikt kunnen worden voor het bleken van de tanden. Ik ben meteen de avond na ontvangst (31 juli) begonnen met bleken. Vandaag, 12 augustus ben ik dus anderhalve week onderweg. De eerste 5 dagen heb ik mijn hele gebit gebleekt. Daarna merkte ik op dat 1 centrale snijtand en 1 laterale snijtand in de bovenkaak niet goed mee kleurden. Tot vandaag heb ik alleen die twee tanden gebleekt en het verschil werd al kleiner. Er zitten daar geen vullingen, dus dat kan het probleem niet zijn. De tandarts heeft de opbouw die hij in december had gedaan helemaal afgebroken omdat ik niet tevreden was. Het zijn dus allemaal mijn echte tanden, zonder een laagje erover. Ik denk dat ik vanavond weer eens mijn hele gebit doe.

Ik merk dat ik wat mijn gebit betreft erg perfectionistisch ben. Ik heb voor mijn gebit ook héél veel moeten doen en laten de afgelopen jaren. Dan mag ik best perfectie eisen. En ja, ik heb van mezelf best gelige tanden. Dat heeft helemaal niets te maken met mondhygiëne, want ik poets netjes 2 á 3 keer per dag mijn tanden incl. GUM toothpicks en mondspoelmiddel. Dat is meer dan voldoende. Archel poetst vaak maar 1x per dag zijn tanden en heeft een stralend witte glimlach. Nooit een beugel gehad en kaarsrechte tanden. Een echte tandpastaglimlach. Dat is soms frustrerend. Ik weet dat het niet aan mezelf ligt, maar toch, ook ik wil zo'n mooie witte tanden. Gelukkig bestaat er dan zoiets als tanden bleken. :)

Dan nog even terug naar afgelopen week... het was een bijzondere week voor mij. Een paar weken geleden vertelde ik op de blog dat ik was benaderd door een bekend Nederlands tijdschrift voor een interview + fotoshoot over het onderwerp: cosmetische chirurgie. Vanaf dat moment is alles in een stroomversnelling terecht gekomen. Afgelopen dinsdag ben ik geïnterviewd. Ik ben ongeveer drie kwartier aan het woord geweest. Er werd me het hemd van het lijf gevraagd. Stijve kaken had ik ervan, maar alles wat ik wilde vertellen heb ik verteld. Wel heb ik aangegeven dat ik de tekst eerst wil goedkeuren voordat het interview gepubliceerd gaat worden. Stel je voor dat ze er een sensatieverhaal van maken, dat is absoluut niet wat ik wil. Hier stemden ze meteen mee in en ze gaven zelf ook al aan dat het gewoon een realistisch verhaal moet worden. Gisteren heb ik het eerste concept opgestuurd gekregen. Dat was even slikken zeg. Het was heel heftig om te lezen, maar in werkelijkheid was mijn extreme make over dat eigenlijk ook wel. Ze hadden nog enkele extra vragen voor mij, die ik inmiddels heb beantwoord. In de loop van de week krijg ik de tweede en verbeterde versie opgestuurd. Ik ben heel benieuwd.

Afgelopen vrijdag ben ik afgereisd naar Amsterdam. Hier vond de fotoshoot plaats. Jeetje, wat vond ik dat spannend zeg! Ik was echt zenuwachtig, maar voelde me gelukkig snel op mijn gemak bij de vriendelijke visagiste, styliste en fotograaf. Na een uur in de make up kreeg ik súper mooie kleren aan die geweldig bij me pasten. Hulde aan de styliste!! Een uur of twee en 339 foto's later zat mijn shoot erop. Ik kreeg de foto's meteen te zien. OH MY GOD. Dit zijn echt de mooiste foto's die er ooit van mij gemaakt weer. Het helpt natuurlijk ook dat ik nu één en al geluk uitstraal. Wauw!! Ik kan niet wachten tot het interview gepubliceerd gaat worden en ik ben héél benieuwd naar de reacties van buitenaf. Zodra ik weet wanneer het tijdschrift in de winkels ligt, is het hier op de blog te lezen. Blijven volgen dus! :)

Wat ik overigens ook wel mooi vond. De styliste, visagiste en fotograaf waren op de hoogte van mijn verhaal. Ze wisten oppervlakkig wat ik had ondergaan om gelukkig te worden. De fotograaf had me al opgezocht op Google, dus wist wat hij kon verwachten. De styliste echter niet. Ze zei vaker dat ze me echt mooi vindt en dan vooral mijn stralende glimlach en mijn glinsterende ogen. Dan te bedenken dat ze op dat moment nog niet wist dat ik een beugeltraject incl. kaakosteotomie had ondergaan. Na de shoot vroeg ik aan haar of ze een foto van me wilde zien van voor het traject. Dat wilde ze wel. Bij het zien van de foto sloeg ze haar hand voor de mond. Vol ongeloof staarde ze naar de foto. "Jeetje, je bent echt een compleet ander mens. Ongelooflijk." Ze bleef maar kijken en raakte lichtelijk geëmotioneerd. Van "een meisje dat onrust en paniek uitstraalt naar een vrouw die rust en geluk uitstraalt." Wat een immens verschil. Een mooier compliment kon ik niet krijgen. Ge-wel-dig. Het was echt een onvergetelijke dag en weer een bevestiging dat ik er zeker mag wezen.

Shine bright like a diamond!!

Tot volgende week. Dan een verslag van mijn bezoekje aan Dr. de Jonge. Komende woensdag is het zo ver!

Liefs,

Cindy

Verslag meeloopdag met Dr. de Jonge

Hallo!

Vandaag dan eindelijk de blog waar velen van jullie ongetwijfeld op hebben zitten wachten: het verslag van de meeloopdag met Dr. de Jonge. Ik heb heel veel indrukken opgedaan. Waar moet ik beginnen? Be prepared, dit wordt een lange blog. Mocht je de operatie nog moeten ondergaan is het misschien niet slim om deze blog te lezen. Ik vertel in alle eerlijkheid wat ik heb gezien en hoe ik het heb ervaren. Ik heb helaas geen foto's kunnen maken, maar met wat inlevingsvermogen zal het schriftelijk verslag ook levendig genoeg zijn!

Vorige week maandag vertrok ik om 7.00 uur richting het ziekenhuis. Om 7.20 uur klopte ik op de deur van de dokterskamer. Zijn tanden poetsend opende Dr. de Jonge de deur en heette me van harte welkom. We hebben even gekletst en daarna ging het gesprek over de operaties die deze dag plaats zouden vinden. Een bimaxillaire osteotomie + evt. kin en een botopbouw met bot uit de bekkenkam. Hij liet me enkele foto's zien van de osteotomiepatiënte, zodat ik wist wie ik voor me zou hebben. Een jonge meid, begin twintig.

Om 7.45 uur gingen we richting OK. De hele weg naar de OK kwam me nog bekend voor. Op mijn netvlies gebrand. Dr. de Jonge zei nog: "vorig jaar was je hier ook, alleen lag je toen zelf in een bed." Nadat ik me in operatiekleding had gehesen, gingen we samen richting OK. Mondkapje voor, mutsje op en klaar voor de start. De patiënte lag er al. Wat had ik toch met haar te doen. Er rolden een paar tranen over haar wangen, de anesthesiste probeerde haar te kalmeren en heel rustig viel ze in slaap. Ik kreeg op dat moment enorme flashbacks. Precies zo had ik het vorig jaar meegemaakt. Het deed meer met me dan ik verwachtte. Confronterend. Heavy.

De operatie- en anesthesie-assistenten zorgden ervoor dat de patiënte helemaal klaar was voor de operatie. De blaaskatheter, intubatie, bloeddrukmeter enzovoorts werden geïnstalleerd en de steriele materialen werden erbij gehaald.

Dr. de Jonge was samen met Dr. Dun, met wie hij de osteotomieën samen uitvoert, nog bezig met enkele voorbereidingen: foto's ophangen, een klein schroefje in de ruimte tussen de wenkbrauwen draaien (om te meten), de hele mond verdoven enzovoorts. Voor mij werd inmiddels een verhoging geplaatst, zodat ik goed over zijn schouder kon meekijken naar alles wat er gebeurde. De operatie kon beginnen.

Dr. de Jonge zou eerst de onderkaak gaan doen. De wafer (zie afbeelding) wordt tijdens de osteotomie gebruikt voor het positioneren van de kaak. Helaas lag het bij deze patiënte iets gecompliceerder: de wafer paste niet. Dit had te maken met het feit dat de orthodontist tot het laatste moment aan de tanden had gesleuteld, terwijl er eigenlijk 3 maanden voor de kaakosteotomie niets meer veranderd mag worden. De kaakchirurg maakt namelijk een wafer op basis van de laatst gemaakte afdrukken. Als er dan nog dingen veranderen, past de wafer niet meer en is er een probleem. Het werd uiteindelijk dus geen standaard kaakosteotomie. Dr. de Jonge en Dr. Dun speelden zo goed mogelijk in op de situatie.

Het tandvlees werd geopend en de osteotomie kon nu echt van start gaan. Het kaakbot werd al vrij snel zichtbaar en Dr. de Jonge liet alles aan me zien, met bijbehorende uitleg. Hij liet zien waar hij precies een botsnede maakte, waar de belangrijke zenuwen lopen die voor het gevoel in lip en kin zorgen. Ook legde hij uit waarom hij iets deed. Super interessant!

Na een uur in één en dezelfde houding gestaan te hebben (ik mocht niks aanraken en had dus nergens steun), werd het me even licht in mijn hoofd. Niet vanwege de beelden die ik voor me zag, daar kon ik wonder boven wonder goed tegen, maar meer vanwege het feit dat ik die ochtend bijna niks had gegeten. Ik dacht dat dat een goed plan was, maar in de praktijk bleek dit niet echt voor me te werken. Dit ging trouwens helemaal in tegen het advies van Dr. de Jonge, die mij had geadviseerd om goed te ontbijten. Ik werd helemaal slap, moest even gaan zitten. Na wat suikers naar binnen te hebben gewerkt in de pauzeruimte, kon ik er weer tegenaan. Ik voelde me stukken beter.

Eenmaal terug op de OK nam ik mijn plaats achter Dr. de Jonge weer in. De Medisch Fotograaf was ook aanwezig op de OK en met haar heb ik een kort praatje gemaakt. Tijdens operaties worden soms ook foto's gemaakt. Ik raakte in gesprek over mijn blog. Veel mensen kennen mij als "het meisje van de blog". Ook Dr. Dun, met wie Dr. de Jonge samen opereerde, vroeg naar mijn blog. Dr. Dun was trouwens geen totaal onbekende voor mij. Enkele jaren geleden heeft hij mijn vader aan zijn kaak geopereerd. Toevallig een botopbouw met bot uit de bekkenkam, een operatie die ik later die dag ook zelf mocht bekijken. Best bijzonder.

Eerst was het tijd om de kaakosteotomie tot een goed einde te brengen. De onderkaak was inmiddels klaar, tijd om de bovenkaak als een "deksel op een potje" te laten vallen. De bovenkaak zag er iets heftiger uit. Het meest onsmakelijke beeld vond ik toen de bovenkaak helemaal los was. Ik keek zo de neusholte in en de bovenkaak kon alle kanten op bewogen worden. Best luguber om te zien. De bovenkaak werd zo goed op de onderkaak gezet, de plaatjes werden passend gebogen en de schroeven werden met een schroevendraaier vastgedraaid in de kaak. Meteen zag ik het resultaat van de operatie: wat een mooie beet had deze meid gekregen. De kin was ook mooi mee naar voren gekomen, wat Dr. de Jonge deed besluiten om de kin te laten voor wat het was. De wonden konden gesloten worden. Er gingen tal van hechtingen in en ook de elastieken om de kaken te fixeren werden geplaatst. Ten slotte werd de "tampon" uit de keel verwijderd; een gaasverband doordrenkt met bloed. Dit om te voorkomen dat er te veel bloed in de maag zou komen. Daarna nog enkele algemene checks en klaar = kees. Het klinkt allemaal simpel, maar de OK heeft in totaal bijna 4 uur geduurd inclusief voorbereidingstijd. Het is precisiewerk en van de chirurgen wordt opperste concentratie geëist.

De patiënte werd in een ziekenhuisbed overgeplaatst en naar de recovery gereden. Och och och, wat had ik met haar te doen. Voor Dr. de Jonge en Dr. Dun zat de eerste operatie van de dag erop. Samen gingen we naar de pauzeruimte, waar we ongeveer een kwartier rust hadden voordat de volgende operatie op het programma stond. Ik heb even met ze gekletst en voordat we het wisten was het alweer tijd om terug te gaan naar de OK. Dr. de Jonge werd in de pauzeruimte gebeld dat de volgende patiënt klaar lag. Dr. Dun ging terug naar de poli en ik ging met Dr. de Jonge terug naar operatiekamer 8.

Toen ik op de OK kwam was mevrouw al onder zeil gebracht. Ze werd op haar rechterzij gedraaid, zodat Dr. de Jonge overal goed bij kon. Hij begon met het aftekenen van de heup en liet mij voelen waar de bekkenkam lag. De heup werd geopend en even later keek ik in een diep gapend gat. Een gat waarin ik de bekkenkam zag liggen en waar Dr. de Jonge met zaag, hamer en beitel aan de slag ging om twee stukjes bot eruit te halen. In mezelf moest ik een beetje lachen toen ik het eerste botje uit de heup zag komen. "Net Dokter Bibber", dacht ik. Verder werden er nog een paar kleine botfragmentjes uitgehaald, die later tot gruis werden 'geperst' in een hiervoor ontwikkeld instrument. Dit botgruis werd gemixt met witte korrels (Bio Oss, een botsubstituut gemaakt van bot van runderen) om de botopbouw te kunnen realiseren. Terwijl Dr. de Jonge zich bezig hield met het maken van het gruis, waren de operatieassistenten druk bezig een drain te plaatsen en de wond te hechten.

Daarna werd de patiënt op de rug gedraaid en kon de bovenkaak geopend worden. Wat een verschil met die jonge meid van vanochtend. Deze vrouw had, in tegenstelling tot de eerste patiënt van de dag, geen kaakbot meer. Het was allemaal zacht weefsel. Ai! Voordat de botjes werden geplaatst, werd de opening een beetje gevuld met het gruis. Dit zag er overigens meer uit als cement. De twee stukjes bot werden bewerkt en in de bovenkaak geplaatst. Hier werden ze vast geschroefd. Daarna nog wat 'cement' erover en nog afwerken met een membraan. De grote wond kon gehecht worden en ruim 2 uur nadat mevrouw onder zeil was gebracht, werd ze naar de recovery gereden. Hier kon ze rustig bijkomen van de ingreep.

Voor Dr. de Jonge zat de dag op de OK na deze twee operaties erop. Na ons omgekleed te hebben, liepen we op ons gemak terug naar de dokterskamer, waar we nog kort gepraat hebben over de ervaringen van deze dag. Waar voor mij de meeloopdag erop zat, had Dr. de Jonge nog 3 vergaderingen voor de boeg. Wat een lange dagen maakt hij. Het leven van een kaakchirurg gaat niet altijd over rozen. Ik had al veel respect voor hem, maar dat respect is na de meeloopdag alleen nog maar meer geworden. Ongelooflijk hoe hij de hele dag in opperste concentratie kan werken, zónder te eten en met maar 1 glas ranja.

Toen ik om 15.45 uur thuis kwam dacht ik aan Dr. de Jonge, die nog een lange dag voor de boeg had. Ik daarentegen plofte op de bank en viel in een diepe slaap. Helemaal gesloopt! Toen ik wakker werd gingen mijn gedachten meteen weer uit naar de patiënten die geopereerd waren. Ze hebben de hele week nog door mijn hoofd gespookt. Als ik volgende week woensdag op controle moet, ga ik zeker aan Dr. de Jonge vragen hoe het met ze gaat.

Al met al was het een heftige en confronterende maar ó zo leerzame en interessante dag. Vooral met de eerste patiënt die de kaakosteotomie onderging had ik moeite. Ik zag zoveel van mezelf terug, ervaringen die ik een jaar eerder had meegemaakt; Dr. de Jonge die de OK op komt, de foto's die opgehangen worden, het infuus dat aangelegd wordt, het aansluiten op de apparaten en de bijbehorende geluiden, de anesthesist die probeert gerust te stellen en uiteindelijk het langzaam wegvallen omdat het narcosemiddel is ingespoten. Het kwam me allemaal nog zo bekend voor en ik moest echt even slikken. Slikken moest ik ook toen ik zag hoe hardhandig de kaken aangepakt worden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat mijn gezicht ook helemaal afgeplakt was, mijn kaken ook los in mijn mond hebben gebungeld, dat er plaatjes en schroefjes in zijn gedraaid, dat er een gaasje van zeker een meter in mijn keel zat, dat ik via mijn neus geïntubeerd was en ga zo maar door. Ongelooflijk en tegelijkertijd heel bijzonder om het nu eens van een andere kant te zien.

Niet alleen mijn respect voor Dr. de Jonge is gegroeid. Mijn respect voor alle patiënten die een kaakosteotomie ondergaan is ook gegroeid. Dus bij deze voor alle lotgenoten: een hele grote buiging voor jullie allemaal! Wat een doorzettingsvermogen!

Binnenkort ga ik wellicht nog een keer een dagje meelopen. Dr. de Jonge heeft me hiervoor uitgenodigd en hij beloofde een paar 'leuke' operaties uit te zoeken. Die kans ga ik zeker pakken! Voor de volgende keer weet ik ook dat ik flink moet ontbijten. Het is me enorm meegevallen dat ik overal tegen kon. Vroeger (lees: enkele jaren geleden) werd ik panisch van een druppel bloed, maar met deze ervaring heb ik toch laten zien dat ik ook op dat vlak enorm gegroeid ben. Ik ga over een paar weken vol goede moed beginnen aan mijn nieuwe job en hoop dat ik uiteindelijk ook in de ziekenhuiszorg terecht kan komen, want ik ben helemaal om!!!

See ya next week.

Liefs,

Cindy