Verslag meeloopdag met Dr. de Jonge

Hallo!

Vandaag dan eindelijk de blog waar velen van jullie ongetwijfeld op hebben zitten wachten: het verslag van de meeloopdag met Dr. de Jonge. Ik heb heel veel indrukken opgedaan. Waar moet ik beginnen? Be prepared, dit wordt een lange blog. Mocht je de operatie nog moeten ondergaan is het misschien niet slim om deze blog te lezen. Ik vertel in alle eerlijkheid wat ik heb gezien en hoe ik het heb ervaren. Ik heb helaas geen foto's kunnen maken, maar met wat inlevingsvermogen zal het schriftelijk verslag ook levendig genoeg zijn!

Vorige week maandag vertrok ik om 7.00 uur richting het ziekenhuis. Om 7.20 uur klopte ik op de deur van de dokterskamer. Zijn tanden poetsend opende Dr. de Jonge de deur en heette me van harte welkom. We hebben even gekletst en daarna ging het gesprek over de operaties die deze dag plaats zouden vinden. Een bimaxillaire osteotomie + evt. kin en een botopbouw met bot uit de bekkenkam. Hij liet me enkele foto's zien van de osteotomiepatiënte, zodat ik wist wie ik voor me zou hebben. Een jonge meid, begin twintig.

Om 7.45 uur gingen we richting OK. De hele weg naar de OK kwam me nog bekend voor. Op mijn netvlies gebrand. Dr. de Jonge zei nog: "vorig jaar was je hier ook, alleen lag je toen zelf in een bed." Nadat ik me in operatiekleding had gehesen, gingen we samen richting OK. Mondkapje voor, mutsje op en klaar voor de start. De patiënte lag er al. Wat had ik toch met haar te doen. Er rolden een paar tranen over haar wangen, de anesthesiste probeerde haar te kalmeren en heel rustig viel ze in slaap. Ik kreeg op dat moment enorme flashbacks. Precies zo had ik het vorig jaar meegemaakt. Het deed meer met me dan ik verwachtte. Confronterend. Heavy.

De operatie- en anesthesie-assistenten zorgden ervoor dat de patiënte helemaal klaar was voor de operatie. De blaaskatheter, intubatie, bloeddrukmeter enzovoorts werden geïnstalleerd en de steriele materialen werden erbij gehaald.

Dr. de Jonge was samen met Dr. Dun, met wie hij de osteotomieën samen uitvoert, nog bezig met enkele voorbereidingen: foto's ophangen, een klein schroefje in de ruimte tussen de wenkbrauwen draaien (om te meten), de hele mond verdoven enzovoorts. Voor mij werd inmiddels een verhoging geplaatst, zodat ik goed over zijn schouder kon meekijken naar alles wat er gebeurde. De operatie kon beginnen.

Dr. de Jonge zou eerst de onderkaak gaan doen. De wafer (zie afbeelding) wordt tijdens de osteotomie gebruikt voor het positioneren van de kaak. Helaas lag het bij deze patiënte iets gecompliceerder: de wafer paste niet. Dit had te maken met het feit dat de orthodontist tot het laatste moment aan de tanden had gesleuteld, terwijl er eigenlijk 3 maanden voor de kaakosteotomie niets meer veranderd mag worden. De kaakchirurg maakt namelijk een wafer op basis van de laatst gemaakte afdrukken. Als er dan nog dingen veranderen, past de wafer niet meer en is er een probleem. Het werd uiteindelijk dus geen standaard kaakosteotomie. Dr. de Jonge en Dr. Dun speelden zo goed mogelijk in op de situatie.

Het tandvlees werd geopend en de osteotomie kon nu echt van start gaan. Het kaakbot werd al vrij snel zichtbaar en Dr. de Jonge liet alles aan me zien, met bijbehorende uitleg. Hij liet zien waar hij precies een botsnede maakte, waar de belangrijke zenuwen lopen die voor het gevoel in lip en kin zorgen. Ook legde hij uit waarom hij iets deed. Super interessant!

Na een uur in één en dezelfde houding gestaan te hebben (ik mocht niks aanraken en had dus nergens steun), werd het me even licht in mijn hoofd. Niet vanwege de beelden die ik voor me zag, daar kon ik wonder boven wonder goed tegen, maar meer vanwege het feit dat ik die ochtend bijna niks had gegeten. Ik dacht dat dat een goed plan was, maar in de praktijk bleek dit niet echt voor me te werken. Dit ging trouwens helemaal in tegen het advies van Dr. de Jonge, die mij had geadviseerd om goed te ontbijten. Ik werd helemaal slap, moest even gaan zitten. Na wat suikers naar binnen te hebben gewerkt in de pauzeruimte, kon ik er weer tegenaan. Ik voelde me stukken beter.

Eenmaal terug op de OK nam ik mijn plaats achter Dr. de Jonge weer in. De Medisch Fotograaf was ook aanwezig op de OK en met haar heb ik een kort praatje gemaakt. Tijdens operaties worden soms ook foto's gemaakt. Ik raakte in gesprek over mijn blog. Veel mensen kennen mij als "het meisje van de blog". Ook Dr. Dun, met wie Dr. de Jonge samen opereerde, vroeg naar mijn blog. Dr. Dun was trouwens geen totaal onbekende voor mij. Enkele jaren geleden heeft hij mijn vader aan zijn kaak geopereerd. Toevallig een botopbouw met bot uit de bekkenkam, een operatie die ik later die dag ook zelf mocht bekijken. Best bijzonder.

Eerst was het tijd om de kaakosteotomie tot een goed einde te brengen. De onderkaak was inmiddels klaar, tijd om de bovenkaak als een "deksel op een potje" te laten vallen. De bovenkaak zag er iets heftiger uit. Het meest onsmakelijke beeld vond ik toen de bovenkaak helemaal los was. Ik keek zo de neusholte in en de bovenkaak kon alle kanten op bewogen worden. Best luguber om te zien. De bovenkaak werd zo goed op de onderkaak gezet, de plaatjes werden passend gebogen en de schroeven werden met een schroevendraaier vastgedraaid in de kaak. Meteen zag ik het resultaat van de operatie: wat een mooie beet had deze meid gekregen. De kin was ook mooi mee naar voren gekomen, wat Dr. de Jonge deed besluiten om de kin te laten voor wat het was. De wonden konden gesloten worden. Er gingen tal van hechtingen in en ook de elastieken om de kaken te fixeren werden geplaatst. Ten slotte werd de "tampon" uit de keel verwijderd; een gaasverband doordrenkt met bloed. Dit om te voorkomen dat er te veel bloed in de maag zou komen. Daarna nog enkele algemene checks en klaar = kees. Het klinkt allemaal simpel, maar de OK heeft in totaal bijna 4 uur geduurd inclusief voorbereidingstijd. Het is precisiewerk en van de chirurgen wordt opperste concentratie geëist.

De patiënte werd in een ziekenhuisbed overgeplaatst en naar de recovery gereden. Och och och, wat had ik met haar te doen. Voor Dr. de Jonge en Dr. Dun zat de eerste operatie van de dag erop. Samen gingen we naar de pauzeruimte, waar we ongeveer een kwartier rust hadden voordat de volgende operatie op het programma stond. Ik heb even met ze gekletst en voordat we het wisten was het alweer tijd om terug te gaan naar de OK. Dr. de Jonge werd in de pauzeruimte gebeld dat de volgende patiënt klaar lag. Dr. Dun ging terug naar de poli en ik ging met Dr. de Jonge terug naar operatiekamer 8.

Toen ik op de OK kwam was mevrouw al onder zeil gebracht. Ze werd op haar rechterzij gedraaid, zodat Dr. de Jonge overal goed bij kon. Hij begon met het aftekenen van de heup en liet mij voelen waar de bekkenkam lag. De heup werd geopend en even later keek ik in een diep gapend gat. Een gat waarin ik de bekkenkam zag liggen en waar Dr. de Jonge met zaag, hamer en beitel aan de slag ging om twee stukjes bot eruit te halen. In mezelf moest ik een beetje lachen toen ik het eerste botje uit de heup zag komen. "Net Dokter Bibber", dacht ik. Verder werden er nog een paar kleine botfragmentjes uitgehaald, die later tot gruis werden 'geperst' in een hiervoor ontwikkeld instrument. Dit botgruis werd gemixt met witte korrels (Bio Oss, een botsubstituut gemaakt van bot van runderen) om de botopbouw te kunnen realiseren. Terwijl Dr. de Jonge zich bezig hield met het maken van het gruis, waren de operatieassistenten druk bezig een drain te plaatsen en de wond te hechten.

Daarna werd de patiënt op de rug gedraaid en kon de bovenkaak geopend worden. Wat een verschil met die jonge meid van vanochtend. Deze vrouw had, in tegenstelling tot de eerste patiënt van de dag, geen kaakbot meer. Het was allemaal zacht weefsel. Ai! Voordat de botjes werden geplaatst, werd de opening een beetje gevuld met het gruis. Dit zag er overigens meer uit als cement. De twee stukjes bot werden bewerkt en in de bovenkaak geplaatst. Hier werden ze vast geschroefd. Daarna nog wat 'cement' erover en nog afwerken met een membraan. De grote wond kon gehecht worden en ruim 2 uur nadat mevrouw onder zeil was gebracht, werd ze naar de recovery gereden. Hier kon ze rustig bijkomen van de ingreep.

Voor Dr. de Jonge zat de dag op de OK na deze twee operaties erop. Na ons omgekleed te hebben, liepen we op ons gemak terug naar de dokterskamer, waar we nog kort gepraat hebben over de ervaringen van deze dag. Waar voor mij de meeloopdag erop zat, had Dr. de Jonge nog 3 vergaderingen voor de boeg. Wat een lange dagen maakt hij. Het leven van een kaakchirurg gaat niet altijd over rozen. Ik had al veel respect voor hem, maar dat respect is na de meeloopdag alleen nog maar meer geworden. Ongelooflijk hoe hij de hele dag in opperste concentratie kan werken, zónder te eten en met maar 1 glas ranja.

Toen ik om 15.45 uur thuis kwam dacht ik aan Dr. de Jonge, die nog een lange dag voor de boeg had. Ik daarentegen plofte op de bank en viel in een diepe slaap. Helemaal gesloopt! Toen ik wakker werd gingen mijn gedachten meteen weer uit naar de patiënten die geopereerd waren. Ze hebben de hele week nog door mijn hoofd gespookt. Als ik volgende week woensdag op controle moet, ga ik zeker aan Dr. de Jonge vragen hoe het met ze gaat.

Al met al was het een heftige en confronterende maar ó zo leerzame en interessante dag. Vooral met de eerste patiënt die de kaakosteotomie onderging had ik moeite. Ik zag zoveel van mezelf terug, ervaringen die ik een jaar eerder had meegemaakt; Dr. de Jonge die de OK op komt, de foto's die opgehangen worden, het infuus dat aangelegd wordt, het aansluiten op de apparaten en de bijbehorende geluiden, de anesthesist die probeert gerust te stellen en uiteindelijk het langzaam wegvallen omdat het narcosemiddel is ingespoten. Het kwam me allemaal nog zo bekend voor en ik moest echt even slikken. Slikken moest ik ook toen ik zag hoe hardhandig de kaken aangepakt worden. Ik kan me bijna niet voorstellen dat mijn gezicht ook helemaal afgeplakt was, mijn kaken ook los in mijn mond hebben gebungeld, dat er plaatjes en schroefjes in zijn gedraaid, dat er een gaasje van zeker een meter in mijn keel zat, dat ik via mijn neus geïntubeerd was en ga zo maar door. Ongelooflijk en tegelijkertijd heel bijzonder om het nu eens van een andere kant te zien.

Niet alleen mijn respect voor Dr. de Jonge is gegroeid. Mijn respect voor alle patiënten die een kaakosteotomie ondergaan is ook gegroeid. Dus bij deze voor alle lotgenoten: een hele grote buiging voor jullie allemaal! Wat een doorzettingsvermogen!

Binnenkort ga ik wellicht nog een keer een dagje meelopen. Dr. de Jonge heeft me hiervoor uitgenodigd en hij beloofde een paar 'leuke' operaties uit te zoeken. Die kans ga ik zeker pakken! Voor de volgende keer weet ik ook dat ik flink moet ontbijten. Het is me enorm meegevallen dat ik overal tegen kon. Vroeger (lees: enkele jaren geleden) werd ik panisch van een druppel bloed, maar met deze ervaring heb ik toch laten zien dat ik ook op dat vlak enorm gegroeid ben. Ik ga over een paar weken vol goede moed beginnen aan mijn nieuwe job en hoop dat ik uiteindelijk ook in de ziekenhuiszorg terecht kan komen, want ik ben helemaal om!!!

See ya next week.

Liefs,

Cindy