Time flies: kaakosteotomie alweer bijna twee jaar geleden!

Goedemorgen,

Een jaar geleden had ik mijn koffers gepakt en stond ik op het punt om te beginnen aan mijn Kids&CO-avontuur in Turkije. Het was voor mij de ultieme bekroning op het hele traject dat ik heb doorlopen. Een bekroning waarin ik 3 maanden lang mocht 'shinen' tegenover vakantiegangers. Vakantiegangers die mijn achtergrond niet kenden en die het dus volledig normaal vonden dat ik de hele dag enthousiast en energiek rondhuppelde met de kids. Iets wat voor mij tot voor kort helemaal niet zo vanzelfsprekend was. Wat een fantastisch gevoel om zonder 'vooroordeel' complimenten te krijgen over je uiterlijk en je prestaties. "Jullie moesten eens weten...", dacht ik wel eens. Een nog groter compliment voor mij is het feit dat er van al die ingrepen helemaal niets te zien is. Een natuurlijk resultaat.

Twee jaar geleden stond ik er heel anders voor. Toen was ik volop in de voorbereiding op mijn kaakosteotomie. Precies twee jaar geleden was het namelijk nog maar 2 nachtjes slapen tot mijn kaakoperatie op 23 april 2012. Ik was al druk bezig geweest met het maken van verschillende smaakvolle soepen, zodat ik na de operatie wel wat voedzame dingen binnen zou krijgen. Verder had ik al boodschappen gedaan, waaronder veel yoghurt, Hero drinkontbijt en vers fruit om smoothies te maken. Ook zat ik huilend bij de huisarts, die mij na het aanhoren van mijn verhaal medicatie voorschreef om de laatste dagen nog enigszins door te komen. Ontspannen lukte me toen niet meer. Het hielp natuurlijk ook niet om filmpjes van de operatie op YouTube op te zoeken. Ik had mezelf een ongekende angst ingeboezemd.

De avond voor de operatie had ik er genoeg van en heb ik mezelf flink aangepakt. Of het nu eens genoeg was geweest met die klaagzang, met dat 'onnozele gejank'. Er was toch geen terugweg meer, dus ik kon er maar beter voor kiezen om er vol voor te gaan dan te blijven jammeren! Ik kan soms best hard zijn voor mezelf. Goh, ik raakte mezelf met die woorden. Ik ging op tijd naar bed en probeerde nog wat nachtrust te pakken. Onmogelijk. Urenlang draaien, woelen, piekeren. Uiteindelijk ben ik maar om 4.30 uur opgestaan om een douche te nemen. Nog even lekker opfrissen voordat ik het ziekenhuis in zou gaan. Ik kan me alles nog als de dag van gisteren herinneren.

Rond 6.00 uur stond ook Archel op. Hij zag mijn vermoeide en angstige blik, vroeg of het een beetje ging en sloeg een geruststellende arm om me heen. "Komt wel goed, schatje, ik blijf zo lang mogelijk bij je..." Archel is vanaf dat moment geen seconde meer van mijn zijde geweken. Tot het moment dat ik het OK-complex op gereden werd, was Archel bij me. Hij heeft later nog wel eens aangegeven hoe machteloos hij zich voelde. Zo graag had hij mijn verdriet, mijn angst en mijn pijn over willen nemen, maar het enige wat hij op dat moment kon doen was er gewoonweg voor me te zijn, te luisteren en te troosten. Daar ben ik hem enorm dankbaar voor. Natuurlijk, op weg naar de OK voel je je verre van prettig, maar de troostende woorden en de geruststellende aanraking laten je iets meer 'comfortable' voelen.

Nadat het infuus werd ingebracht was ik ook zo weg. Ik zag Dr. de Jonge nog de foto's ophangen en hij begroette me, voordat ik ver in dromenland raakte. Het moment dat ik uren later wakker werd zal ik ook nooit meer vergeten. Paniek! Zoals ik onder narcose was gegaan, werd ik ook wakker. Heftig! Daarna viel ik vrij snel weer in een lichte slaap, hartstikke duf. Van de route van de recovery naar mijn kamer heb ik niets meegekregen. Eenmaal op de kamer kwam Archel al vrij snel bij me. Ik had veel slijm in mijn mond en dit probeerde ik uit te spugen, voor zover dit kon. Het was meer kwijlen, maar ik raakte het wel kwijt. Ik kreeg echter van een verpleegster te horen dat ik geen druk mocht zetten, omdat de hechtingen dan los zouden kunnen raken. Ja doei, ik moet dat slijm kwijt! De eerste nacht was heftig. Ik voelde me slecht, was misselijk, was bang voor het verwijderen van de katheter, had pijn en was me al druk aan het maken om de blikken die mensen op me zouden laten vallen als ik de volgende ochtend bij Dr. de Jonge op controle moest op de poli. Ik had echter niets te zeggen, die dingen moesten gebeuren. Er zat niets anders op dan hierin mee te gaan. "Die mensen zien me toch nooit meer", probeerde ik mezelf te overtuigen.

Ik schaamde me diep toen ik in mijn badjas in een rolstoel met een bekkentje op de gang zat bij de poli. "Oohh, dat gezicht is niet zo erg gezwollen als dat van mij is geweest", hoorde ik iemand zeggen. Ik wist dat ze het over mij hadden, maar ik bleef naar de grond kijken. Gelukkig had een assistente van Dr. de Jonge in de gaten dat ik me niet goed voelde en bracht me al de behandelkamer binnen. Geen strakke blikken meer op me gericht. Wat een opluchting. Dr. de Jonge was tevreden. Hij stelde me gerust. Wat kan die man zich goed inleven!

Na twee nachten ziekenhuis mocht ik naar huis. Wat was ik blij dat ik weer naar mijn eigen vertrouwde omgeving mocht. Thuis herstel je toch het beste. Ik kreeg regelmatig bezoek en langzaam maar zeker werden de contouren van mijn gezicht weer beter zichtbaar. Stapje voor stapje ging ik vooruit. Van yoghurt naar ijs met gesmolten chocolade. Van krokettensoep (ja, het smaakte!) naar een fijn gemalen pasteitje met ragout. Van de saaie soepen naar geprakte pasta carbonara. Ik maakte kleine stapjes. Iedere keer als ik weer iets 'nieuws' kon eten was dit een pure smaaksensatie. Het was geweldig om steeds iets meer te kunnen eten. In die periode ben ik een boterham pas echt gaan waarderen. Wat had ik die gemist!

De weken en maanden verstreken. Een half jaar na de operatie mocht de beugel eruit. De rest is geschiedenis: "I shine bright like a diamond!" Mijn omgeving die me ziet stralen, het Kids&CO-avontuur, de meeloopdagen met Dr. de Jonge, inspirerende mensen die op mijn pad zijn gekomen, de publicatie in de Grazia en Ziezo, het schrijven van een boek samen met Dr. de Jonge. Ge-wel-dig.

Vóór het traject - vlak voor de kaakosteotomie - één dag na de kaakosteotomie - de dag dat de beugel verwijderd werd - shine bright like a diamond!

Ik ben blij dat ik via deze blog ook anderen kan helpen in het beugel-/kaakosteotomietraject. Mensen vragen zich wel eens af waarom ik dit doe. Het is voor mij niet moeilijk om zo open te zijn. Ik heb geen geheimen en weet naar aanleiding van mijn eigen traject hoe belangrijk een goede voorlichting is. Middels deze blog laat ik het echte verhaal zien, het verhaal dat niet in de voorlichtingsboekjes van ziekenhuizen staat. Op het forum zijn ook ervaringsverhalen van andere patiënten te vinden. Dit stimuleer ik alleen maar. Het is belangrijk om meerdere ervaringsverhalen te kunnen vergelijken, want alleen mijn verhaal is natuurlijk niet alleszeggend.

Ik hoop dat ik voor velen een inspiratiebron ben (geweest) en in de toekomst nog zal zijn.

"All our dreams can come true, if we have the courage to pursue them!"

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy