Halfjaarlijkse controle: "schud het toch van je af...", zei de tandarts.

Goedemorgen!

Al enkele weken was ik er in mijn hoofd al mee bezig: de halfjaarlijkse controle van vorige week bij tandarts Scuric. Hoewel ik veel heb meegemaakt in mijn traject, went de route naar de tandarts nooit. Ook niet voor de weinig voorstellende halfjaarlijkse controle...

Ik had buikpijn, was een beetje misselijk en stond niet zo stevig op mijn benen. "Het valt vast mee, ik heb mijn tanden echt goed gepoetst", probeerde ik mezelf gerust te stellen. Eigenlijk had ik niets om me druk over te maken. Vroeger, als kind, had ik bij elk bezoekje aan de tandarts wel iets. Tegenwoordig is dat anders en dus probeerde ik vol vertrouwen de drempel bij de tandarts over te stappen.

Na een paar minuten kwam Scuric mij al ophalen uit de wachtkamer. Hij vroeg hoe het met me ging. We hadden het over de platen en schroeven die inmiddels ruim 2,5 maand geleden zijn verwijderd. Ik vertelde dat het voelt als een opluchting. Het voelt echt anders. Scuric vond het fijn om te horen dat ik weer een paar kleine stappen heb gemaakt. Hij vroeg of ik de Aqualizer nog had gedragen. Ik gaf eerlijk toe dat ik 'm in het begin een paar dagen heb geprobeerd, maar dat hij daarna alleen maar stof heeft gehapt in het doosje...

Tandarts Scuric kantelde de behandelstoel. Wonder boven wonder was ik vrij rustig en lag ik redelijk ontspannen in de stoel. Dat kwam vast door het gesprekje dat we vooraf voerden. Scuric controleerde eerst mijn beet. Hij vertelde dat hij volgend jaar, als er weer budget is vanuit de ziektekostenverzekering, mijn hoektanden wil gaan bijwerken. Het was me niet helemaal duidelijk waarom, maar volgens mij had het te maken met de spreekafstand / s-klank. Hij liet me tellen vanaf 60 en maakte daaruit op dat ik een grote spreekafstand heb. Dit was overigens al bekend bij het vorige uitgebreide onderzoek eerder dit jaar. Ik vertelde dat ik sinds het verwijderen van de platen minder moeite heb om mijn beet te vinden, dus ik sta er dan ook niet echt achter om dat op dit moment aan te pakken. Ik wil mijn lichaam nog de tijd geven om te herstellen, omdat ik denk dat er nog ruimte is voor herstel vanuit mezelf. Daarna pakte hij het spiegeltje en een haakje en bekeek iedere tand. Stuk voor stuk. "Het ziet er allemaal goed uit. Ik ben tevreden", zei hij. Opgelucht haalde ik adem. Geen gaatjes, geen gekke dingen!

Ik vroeg aan Scuric of ik de clear overlays mijn hele leven moet blijven dragen, aangezien ik er behoorlijk klaar mee ben. "Tsja... dat is een goeie... Niemand weet wat je tanden gaan doen als je ze niet meer draagt, hè. Tanden zijn altijd in beweging", zei hij. Snap ik, maar ik ben niet van plan om de rest van mijn leven iedere avond met een plastic hoesje om mijn tanden te gaan slapen. Omdat ik binnenkort toch op zoek ga naar een tandarts in Weert, ga ik het hier in Weert maar eens overleggen. Scuric ging er eigenlijk niet echt verder op in en gaf me geen duidelijk antwoord.

Toen ik weer rechtop kwam uit de behandelstoel vertelde ik Scuric over twee tanden die een klein beetje zijn verkleurd. In het front zijn er namelijk 2 tanden die de laatste tijd iets donkerder zijn geworden. Het valt mij behoorlijk op en ook Archel ziet het. Ik irriteer me eraan. Iedere keer als ik in de spiegel kijk, denk ik: "Shit! Heb ik zo'n lang traject gehad en nu zijn er twee tanden die roet in het eten gooien... Niks shine bright meer!", roep ik dan tegen mezelf als ik in een gefrustreerde bui zit. Ze bleken ook niet mee. Scuric zag het pas toen ik hem erop attendeerde. Hij vertelde dat een verkleuring van een tand kan duiden op een ontsteking die wat hoger ligt. Als dat zo is, dan let je daar als tandarts toch op als je een controle uitvoert en wacht je niet tot een patiënt je op die verkleuring wijst? Ik vind het een beetje raar. Voor de zekerheid wilde hij foto's maken en dus werd de stoel weer gekanteld. Op de foto's was echter niets te zien ter hoogte van de wortels. Dat kon dus niet de oorzaak zijn van de verkleuring.

Ik vroeg aan hem of er iets aan gedaan kan worden, want twee verkleurde tanden in het front vallen op. Misschien niet zo erg bij anderen, maar vooral voor mijzelf. Bovendien vind ik het niet meer dan logisch dat ik perfectionistisch ben na het traject dat ik heb doorlopen. Ik wil die perfecte glimlach hebben, maar die is er nu niet. Scuric reageerde een beetje onverschillig. "Schud het toch van je af, laat het los...", zei hij. Wat?! Ik vertelde hem dat ik toch alle recht heb om perfectionistisch te zijn, dat ik na alles wat heb ik meegemaakt geen genoegen neem met minder dan perfectie. Daar kon hij zich deels in vinden, maar hij zei ook dat mijn gebit wel flink wat te verduren heeft gehad tijdens het beugeltraject en de operatie. Ja, dus?! Hij vertelde dat er wel iets aan te doen is, maar dat ik dan meer aan facings moet denken. Dat zou me zomaar enkele honderden euro's per tand kunnen gaan kosten. Slechts 2 tanden behandelen heeft geen zin. Het moet minimaal het hele front zijn omdat je anders verschillen gaat zien. Toen ik zei dat ik dan maar weer terug naar Bangkok moest gaan, vond hij dat niet eens zo'n slecht idee. Er zijn genoeg plekken in het buitenland die prima werk leveren voor een aantrekkelijke prijs, maar dan moet je wel zeker weten dat je kwaliteit krijgt. Ik ga ook niet over één nacht ijs. Het staat wel vast dat er iets gaat gebeuren, maar bij wie weet ik niet. Ik ben eens rond aan het kijken op internet naar praktijken voor esthetische tandheelkunde. Ook Dr. de Jonge zou voor me op zoek gaan. Als ik me dagelijks irriteer aan mijn gebit, is dat geen goed teken en onderneem ik actie. Bovendien is er naast die 2 verkleurde tanden ook nog een voortand die naar mijn mening iets meer naar voren is gaan staan en is er van één van die tanden een klein dun laagje af. Volgens mij is het een klein stukje composiet dat los heeft gelaten. Het zijn voor buitenstaanders slechts kleine details, maar mij valt het op. Ik wil gewoon een gelijk, symmetrisch stralend gebit. Ik heb lang genoeg met issues rondom mijn gebit gezeten, dus wil ik nu optimaal genieten. Binnenkort zal ik proberen om even wat foto's te maken om voor jullie zaken te verduidelijken.

Scuric heeft me in de afgelopen jaren goed geholpen en heeft ervoor gezorgd dat ik dit traject ben ingestapt. Daar ben ik hem dankbaar voor, maar met de laatste controle en de onverschillige reactie was ik eerlijk gezegd niet blij. Aangezien Scuric verder niets meer voor me kan betekenen, heb ik besloten op zoek te gaan naar een 'gewone' tandarts hier in Weert. Nu ga ik me eerst eens verdiepen in de mogelijkheden van esthetische tandheelkunde...

I'll keep you posted.

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

PS Afgelopen donderdag heb ik mijn verhaal op weg naar geluk mogen delen met 40 Limburgse ondernemers. Dat was erg leuk om te doen en de presentatie werd goed ontvangen door de toehoorders!

PS1 Afgelopen zaterdag was mijn eerste bijdrage aan de uitzending van TVL SportArenA, waar ik vanaf deze week wekelijks aanschuif aan tafel bij Maurice Graef. De uitzending is hier terug te kijken.

Presentatie bij zakensociëteit 'de Siter'. Boodschap van de dag: "don't let your dreams be dreams..."

"The future belongs to those who believe in the beauty of their dreams"

Goedemorgen!

Inmiddels heb ik weer voet gezet op Nederlandse bodem en ben ik nog bij aan het komen van de lange terugreis. Jeetje, wat een jetlag! Vorige week sprak ik voorzichtig mijn hoop uit dat de afspraak met Dr. Rojer in het St. Elisabeth Hospital te Willemstad door zou gaan. Helaas, hoewel Dr. Rojer graag tijd voor me vrijmaakte om met mij over het onderwerp 'kaakosteotomie' te praten, werd hij tegengehouden door het ziekenhuis. Die organisatie stak een stokje voor onze ontmoeting door te zeggen dat er een officiële vergunning aangevraagd moest worden, voordat ik met Dr. Rojer kon praten. Daar was echter geen tijd meer voor. Moeilijk, moeilijk... Jammer, maar helaas en dus staat er vandaag een ander blogonderwerp op het programma...

"Don't let your dreams be dreams". Het is slechts één van de vele quotes die mij inspiratie geven. Ik heb zoveel ideeën in mijn hoofd. Ideeën waarmee ik anderen kan inspireren en helpen. Ideeën op het gebied van patiëntenvoorlichting en patiëntparticipatie. Dromen die ik waar zou willen maken. You know all those things you've always wanted to do? You should go do them! Alleen soms heb je wel een kruiwagen nodig... Vandaag even geen nieuwtjes over mijn kaken, maar een uitgebreid verslag over dromen die dankzij mijn blog gaan uitkomen!

Van kinds af aan had ik al de droom om ooit een boek te gaan schrijven. Ik schreef schriften vol met mijn zelf verzonnen verhalen. Vooral over voetbal, over een meisje dat het Nederlands Elftal zou halen. Dat was tenslotte ook één van mijn dromen. Een droom die is uitgekomen toen ik 14 jaar was. Toen besefte ik dat je dromen waar kan maken als je er veel voor aan de kant zet en er keihard voor werkt. Ik ben altijd ambitieus geweest en sta bekend als een doorzetter. Als ik iets heel graag wil, dan lukt mij dat, hoe dan ook!

Dat er ooit een boek zou komen stond voor mij vast, maar dat zaken zo bizar kunnen lopen...?! Schrijven vond ik altijd al leuk. Op school was Nederlands samen met lichamelijke opvoeding en wiskunde mijn favoriete vak. Mijn blog heeft me echter compleet verrast. Wist ik veel dat er zoveel mensen op zouden kijken?! Wist ik veel dat ik er zo lang mee door zou gaan?! Wist ik veel dat Dr. de Jonge en tandarts Scuric onder de indruk waren van de blog en hun patiënten doorsturen naar de blog?! Wist ik veel dat bladen als de Grazia en de Flair meer over mij wilden weten?! Wist ik veel dat ik uitgenodigd zou worden voor presentaties?! Wist ik veel dat een blog zoveel los kan maken dat ik zelfs herkend word als ik door de gangen van het ziekenhuis loop?! Ruim tweeëneenhalf jaar geleden wist ik niet waar ik aan begon. Ongelooflijk, maar zo bijzonder.

Die wens om een boek te schrijven kwam steeds dichterbij naarmate de blog groeide. Ik had al een gevoel dat het de goede kant op ging toen ik meer in contact kwam met Dr. de Jonge. Eind 2012 interviewde ik hem voor mijn blog en sindsdien mailden we regelmatig heen en weer. Op een doodnormale dag kreeg ik ineens een mailtje van hem. Zoals altijd kort maar krachtig, iets in de trend van: "Waarom zouden we geen boek gaan schrijven?" Ik sprong op uit mijn stoel, schreeuwde het goede nieuws richting Archel en stuiterde enthousiast door het huis. "Dr. de Jonge wil een boek met mij gaan schrijven? Holy crap, dat is geweldig! Mijn droom gaat uitkomen!" Hij vroeg aan me wat ik met een boek wilde bereiken en dus stelde ik binnen no-time een plan op om hem te overtuigen. Doelgroep, schrijfdoel, een uitgebreide brainstorm enzovoorts. Dr. de Jonge was overtuigd en we gingen de uitdaging aan. Het is fantastisch om met een professional als hem aan een bijzonder boek te werken. Ergens volgend jaar komt het uit. Rondom de boekpresentatie zal er een evenement georganiseerd worden. Als het bijna zover is ga ik daar op de blog nog uitgebreid op in.

Een andere droom die ik als kind had was 'beroemd worden'. Tsja, welk kind wil dat niet? Profvoetballer of de nieuwe Dione de Graaff. In mijn jeugdjaren draafde ik op bij kinderprogramma's op tv zoals Buya, Mir@kel, FoxKids en de Limburgse Kinjerkraom op L1. Dat had destijds allemaal te maken met voetbal. In mijn tienerjaren had ik samen met een vriend een radioprogramma bij de lokale omroep, waar ik het sportnieuws verzorgde. De laatste tijd laat ik steeds meer mijn gezicht zien. Denk maar eens aan de presentatie op het Atrium MC '8min4you'-event. Geweldig vond ik dat. Toen ik met Dr. de Jonge bij TV Limburg aan mocht schuiven, dacht ik: "dit is gaaf"! Na de uitzending kwamen er een paar mensen van TVL op me af. Een gesprek volgde. Na enkele contacten over en weer en twee proefuitzendingen bij TVL SportArenA ben ik vanaf dit seizoen de nieuwe co-host bij dit programma. Komende woensdag zijn de eerste opnames. Mijn eerste stappen in de wereld van de televisie. Spannend, maar ó zo leuk.

Kun je het je voorstellen? Het ooit zo onzekere, stille meisje met de scheve tanden, terugliggende kin en bobbel op de neus is uitgegroeid tot een enthousiaste en vrolijke volwassen vrouw met een stralende glimlach. Vroeger dacht ik dat het soort uitdagingen die nu op mijn pad komen voor mij héél ver weg waren en dat het bij een droom zou blijven. Echter heb ik in de afgelopen jaren geleerd dat veel, zo niet alle, dromen waar te maken zijn. Als je iets heel graag wilt en er zelf keihard voor werkt is er veel mogelijk.

Let your dreams be bigger than your fears, your actions louder than your words, and your faith stronger than your feelings!

Go for it!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Op zoek naar een kaakchirurg op Curaçao; deel 3.

Goedemorgen!

Wegens enkele heftige gebeurtenissen afgelopen week op Curaçao, ben ik iets minder met de blog bezig geweest. Eigenlijk zou ik vandaag een verslag doen van mijn gesprek met de kaakchirurg van het ziekenhuis. Zoals ik al eerder zei: een afspraak regelen is al een hele uitdaging, laat staan dat men afspraken nakomt.

Helaas kreeg Dr. Rojer één dag voor onze afspraak te horen dat hij aanwezig moest zijn tijdens een vergadering. Jammer, maar niet dramatisch, want onze afspraak werd verzet naar afgelopen vrijdag. Je kan het vast al raden, ook die afspraak heeft geen doorgang gevonden. Ik begon de moed al bijna op te geven, totdat duidelijk werd dat ik hem vandaag kan spreken. Ik roep het nog maar niet te hard, want je weet het hier maar nooit... Als het goed is zit ik vanmiddag met hem rond de tafel en zal ik alles te weten komen over hoe het er hier op Curaçao aan toe gaat.

Volgens mij heeft die man namelijk werk genoeg. Overal waar ik om me heen kijk zie ik mensen met afwijkende kaken. Een heftig terugliggende kin of een behoorlijke progenie. Als ik weer een potentiële patiënt voor Dr. de Jonge zie lopen, kan ik het niet laten om Archel daarop te attenderen. Zelfs hij kijkt tegenwoordig heel anders naar de medemens en komt ook regelmatig met potentiële patiënten. Ach, het levert wel eens grappige situaties op.

Er lopen hier heel weinig mensen met beugels rond. Ik heb er pas één gezien. Persoonlijk denk ik dat het te maken heeft met de financiële situatie van mensen hier op het eiland. In Nederland wordt er veel geklaagd (vaak niet ten onrechte hoor), maar tijdens een reis kan ik dingen altijd een stuk beter relativeren. Toen ik voor de eerste keer door het ziekenhuis in Willemstad liep, schrok ik wel een beetje van de verschillen met Nederland. Wat dat betreft hebben we in Nederland niets te klagen, hoor! Hopelijk krijg ik vandaag de kaakchirurg te spreken en kan ik jullie volgende week verslag doen van deze ontmoeting.

Met mij gaat het verder wel goed. Tot vorige week had ik eigenlijk vrij weinig last van mijn kaken. Echter zijn we vorige week een dag gaan snorkelen, waarna mijn kaken ontzettend verzuurd waren. Tijdens het snorkelen had ik geen last, maar een dag later kreeg ik met moeite een broodje naar binnen. Mijn mond ging niet goed meer open, hartstikke stijf. Dat gevoel is nu wel al iets minder, maar nog steeds niet verdwenen. Het bracht weer even de nodige frustraties met zich mee, want het ging voor mijn gevoel allemaal net zo lekker. Gelukkig gaat het nu alweer een stuk beter en bovendien was het snorkelen meer dan de moeite waard. Dus heb ik het er wel voor over... :-))

Snorkelen @ Klein Curaçao! 

Deze week kom ik alweer terug naar Nederland. Het komt bij mij echt nooit voor, maar deze keer ben ik blij als ik weer voet op Nederlandse bodem zet. Ik heb zin om in Nederland weer aan de slag te gaan met alle leuke dingen die op mijn pad komen. Tegenwoordig word ik regelmatig uitgenodigd om presentaties te geven over mijn traject. Dat is erg leuk om te doen! Volgende week mag ik een lezing geven bij een businessclub. Door deze ervaringen groei ik ook op persoonlijk gebied. Ik leer er veel van en het brengt me alleen maar verder. Hard werken wordt beloond...

Volgende week staat ook de halfjaarlijkse controle bij de tandarts gepland. Ik heb hem al een paar maanden niet meer gezien. Sinds het ontvangen van de Aqualizer (zie deze blog) ben ik niet meer terug geweest. Die Aqualizer zit nog altijd netjes in het doosje. Sinds het verwijderen van de platen en de schroeven voel ik een stuk minder spanning op mijn kaken. Ook kan ik de beet een stuk beter vinden. Ik heb echt het gevoel dat die platen en schroeven voor veel ellende in mijn lichaam zorgden. Zelf wil ik mijn lichaam eerst de kans geven om volledig te herstellen, voordat er verder iets gebeurd. De operatie is nu 2 maanden geleden en ik heb het gevoel dat er nog ruimte is voor verbetering zonder verder ingrijpen. Iedere week maak ik nog stapjes en ook Archel merkt dat het sinds het verwijderen van het metaal stukken beter gaat. Ik ga in ieder geval wel aangeven dat ik helemaal klaar ben met de clear overlays, de nachtbitjes die ervoor zorgen dat mijn tanden niet gaan schuiven. Soms draag ik ze om de dag. 's Nachts blijft er veel speeksel in achter en dat zorgt voor een hele vieze smaak in mijn mond als ik 's ochtends wakker word. Hoewel ik weet dat mijn tandarts niet achter een stangetje achter de tanden staat, ga ik daar misschien toch om vragen.

Sowieso ben ik niet van plan om bij tandarts Scuric te blijven. Nu ik in Weert woon heb ik geen zin om iedere keer op en neer te moeten rijden naar Heerlen om 'even' op controle te gaan en binnen 5 minuten weer buiten te staan. Tandarts Scuric heeft me al een tandarts in Weert geadviseerd, die me vast ook heel goed op weg kan helpen in mijn 'strijd' op weg naar volledig herstel.

Anyway, er staat weer genoeg op het programma als ik terug ben in Nederland.

Ik ga genieten van de laatste dagen hier! Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Op zoek naar een kaakchirurg op Curaçao; deel 2.

Goedemorgen!

Nog altijd vanaf Curaçao, waar het de afgelopen week behoorlijk bewolkt is geweest. Niet veel kans gehad om te werken aan een mooi bruin kleurtje, maar daardoor wel tijd gehad om een poging te doen om een afspraak met een kaakchirurg te regelen. Of dit is gelukt lees je in deze blog.

In mijn vorige blog vertelde ik al dat de afdeling Communicatie van het St. Elisabeth Hospital te Willemstad mij had geadviseerd om een mail te sturen gericht aan de directie. Een aanvraag voor een interview kon namelijk niet zomaar in behandeling worden genomen. Moeilijk, moeilijk... Ik volgde netjes het advies op en stuurde een mail. Nadat ik na een week nog steeds geen antwoord had, stuurde ik maar weer eens een mail om ze er nog even aan te herinneren. Die mail dateert inmiddels van afgelopen donderdag en guess what: ook daar heb ik nog steeds geen antwoord op.

Ik besefte inmiddels dat het via de 'officiële' weg wel heel moeilijk zou worden. Het is hier lastig om concrete afspraken te maken. En als die er al zijn, is het nog maar de vraag of deze afspraken worden nagekomen. Soms begon ik me een beetje op te fokken en vroeg ik me af of het me allemaal wel zou gaan lukken. Echter ik geef de moed niet zo snel op. Dat is niet Cindy. "No matter what, maar ik zal hier rond de tafel gaan met een kaakchirurg"! Dat is weer een mooie aanvulling op mijn blog. Leuk, toch? En dus ging mijn zoektocht naar een afspraak met een kaakchirurg verder.

Al aan het begin van de vakantie heb ik mijn connecties aangesproken. Nadat ik zelf had uitgezocht welke chirurgen op het eiland werkzaam zijn, stuurde ik enkele connecties erop uit om te kijken of zij via via wellicht iets voor me konden regelen. Sinds vorig jaar heb ik contact met Ingrid Stoop, de bedenkster van de MatriXmethode (zie gastblog). Regelmatig verblijft zij voor werkdoeleinden op Curaçao en inmiddels heeft ze her en der wat connecties opgebouwd. Ik schakelde haar in...

Ik maakte duidelijk met wie ik waarom wilde praten. Ze beloofde me een oproep de deur uit de doen bij de mensen die ze hier op het eiland kent. En met resultaat! Afgelopen donderdagavond kreeg ik een whatsapp-berichtje van Ingrid. Ik weet niet hoe, maar via via was ze terechtgekomen bij kaakchirurg Dr. Rojer. Hij gaf toestemming om contact op te nemen om een dag te plannen waarop ik langs mag komen. Mooie thuiskomst na een dagje strand! Ik stuurde meteen een berichtje. Heel fijn dat ik het niet 'moeilijk-moeilijk' via het ziekenhuis hoefde te regelen, maar dat ik direct contact met de kaakchirurg zelf op mocht nemen. Dr. Rojer stuurde zelfs dat hij graag zijn medewerking wil verlenen aan de blog. Wauw! Na enkele berichtjes op en neer staat er een afspraak gepland. Zo kan het dus ook. Schijnbaar kwam ik razend enthousiast over, want hij prees mijn enthousiasme. In zijn berichtjes kwam hij heel aardig over. Nice! Komende woensdag om 9.00 uur mag ik bij Dr. Rojer langskomen op de poli en gaan we uitgebreid kletsen over het onderwerp 'kaakosteotomie'. Ik heb al een aantal vragen op papier staan. Heb jij nog een brandende vraag waar je graag antwoord op wilt hebben? Laat me dit dan weten, dan neem ik dit woensdag mee in het gesprek.

Stiekem ben ik wel een beetje benieuwd hoe Dr. Rojer gaat reageren. Ik bedoel, een meisje uit Nederland met een blog die per se een kaakchirurg op Curacao wil spreken... Dat komt niet iedere dag voor! Ik heb hem wel de link naar de blog gegeven, zodat hij van tevoren eens een kijkje kan nemen. Aan de andere kant denk ik dat hij allang mijn blog heeft bezocht, want je gaat niet zomaar toestemming verlenen aan iemand waar je niets vanaf weet. We zullen zien. Volgende week doe ik op de blog uitgebreid verslag van de afspraak met Dr. Rojer.

Ik wil bij deze Ingrid Stoop heel erg bedanken voor het in contact brengen met Dr. Rojer. Tevens wil ik ook alvast Dr. Rojer bedanken voor de tijd die hij voor me vrijmaakt en de medewerking die hij wil verlenen aan mijn blog. Masha danki!

Voor deze week houd ik het hier even bij... Het is tenslotte ook een beetje vakantie voor mij en dat betekent: genieten. Ik ga een duik nemen!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

Groetjes vanuit Willemstad!

Op zoek naar een kaakchirurg op Curaçao; wat een uitdaging!

Bon dia!

Terwijl Nederland aan de start staat van een nieuwe dag, maak ik me hier klaar om naar bed te gaan. Speciaal voor jullie ben ik langer wakker gebleven, want tijdverschil of niet, op maandagochtend staat er een nieuwe blog voor jullie klaar!

Een week geleden stond ik op het vliegveld met mijn paspoort klaar om door de douane te gaan en te beginnen aan de lange reis naar Curaçao. Door personeel van Schiphol werden we naar de zelfbedieningspaspoortcontrole gestuurd, zodat we niet in de lange rij hoefden te staan. Archel ging als eerste en de poortjes gingen binnen de kortste keren voor hem open. Hij riep nog naar me dat hij eraan twijfelde of ik er wel door zou komen. Mijn paspoort dateert uit 2011, toen ik nog maar net aan mijn extreme make over was begonnen. Dit zou dus wel eens problemen kunnen opleveren in verband met de gezichtsherkenning. En inderdaad, het apparaat bleef maar laden. Het duurde lang. “Dit gaat niet goed!”, dacht ik. Archel stond iets verderop te lachen. Ik kreeg alweer flashbacks naar mijn Turkije-avontuur vorig jaar, toen ik door de douane als een crimineel werd meegenomen omdat mijn visum verlopen was. Zie je het al voor je? Zo’n onschuldig blond meisje. Dat kan écht niet! Het scherm op Schiphol bleef maar laden. Na een minuut kwam er op het beeldscherm te staan dat er assistentie onderweg was naar mij. Mijn gezicht werd niet herkend. Te verschillend met het paspoort. Er kwamen wat mannen van de douane naar het 'hokje' en binnen de kortste keren werd mijn poortje geopend. Opgelucht haalde ik adem. Ik ging helemaal stuk en Archel lachte net zo hard met me mee. “Die extreme make over is toch bijzonder goed gelukt”, besloten we allebei.

Daar sta je dan met je goed gedrag...

Die uitspraak werd nog eens extra bevestigd toen ik afgelopen dinsdag door de gangpaden van een supermarkt in Willemstad struinde. Een onbekende vrouw stapte op me af en keek me zeker 10 seconden verwonderd aan. “Oké, wat gaat er nu gebeuren?”, dacht ik. Het was een oudere dame en ze zag er lief uit. Ze lachte, knikte ja en ik hoorde haar iets in het Papiaments mompelen. “Bo ta hopi dushi”. Daarna ging ze over op het Nederlands en zei ze dat ik heel erg mooi ben en dat ik een prachtige glimlach heb. Veel te mooi om te verbergen. Ze zei dat ik altijd zo moest blijven en niet boos of streng mag kijken. “God zegen jou”, zei ze en weg was ze. Zo snel als ze op mijn pad kwam, zo snel was ze ook weer verdwenen. Een beetje verbaasd bleef ik achter. Dit was precies zo’n ervaring als ik in Turkije had, toen in 2012 mijn beugel net verwijderd was. Ongelooflijk. Ik keek Archel aan en we dachten allebei hetzelfde: dit is bijzonder! Ik heb nog de hele dag aan die vrouw moeten denken. Ze heeft me geïnspireerd. Ze heeft me laten inzien dat ik blij moet zijn met wie ik ben en vooral te genieten van al het moois. Niet zo geforceerd bezig zijn met alles, maar genieten van het hier en nu.

Genieten doe ik volop! Nadat we de eerste dagen helaas veel regen hebben gehad, heb ik inmiddels wat zonnestralen kunnen vangen. Lekker eten, zon, zee en strand; ik vermaak me hier wel! We verblijven bij de vader, de vrouw en het halfzusje van Archel. Al voordat ik naar Curaçao afreisde had ik het idee om een kaakchirurg hier op het eiland te bezoeken. Eén kaakchirurg had ik al gemaild toen ik nog in Nederland was. Helaas heb ik daar nooit antwoord op gehad. Daarom schakelde ik afgelopen week de hulp in van tante Irene. Ik legde aan haar uit dat ik graag een gesprek wil aangaan met een kaakchirurg hier op de Antillen. Volgens haar worden hier geen osteotomieën uitgevoerd, maar gaan patiënten naar Venezuela of Colombia. Ik ben nieuwsgierig naar de gang van zaken, de verschillen tussen Nederland en Curaçao. Tante Irene belde een kaakchirurg op en kreeg een doktersassistente aan de lijn. Na mijn verhaal uitgelegd te hebben kreeg tante Irene het antwoord dat ik via de huisarts een verwijsbrief moest halen. Ze begreep duidelijk niet wat de bedoeling was. Tante Irene bleef volhouden en zei nadrukkelijk dat ik alleen een gesprekje wil voor mijn blog. Helaas gaf de doktersassistente niet toe en kreeg ik dus geen afspraak met de kaakchirurg. Ik snap ook precies waarom ze willen dat ik met een verwijsbrief kom. Dan kunnen ze namelijk de tijd declareren en krijgen ze geld van de zorgverzekeraar. Een beetje jammer dat alles tegenwoordig om geld draait. Volgens het telefoonboek hier zijn er slechts 3 kaakchirurgen op het eiland. Eén zit er in het St. Elisabeth ziekenhuis in Willemstad. Mijn schoonvader kwam met het idee om daar gewoon eens naartoe te rijden.

Afgelopen donderdag reden we ’s ochtends naar het ziekenhuis. Toen ik een foto van het ziekenhuis maakte werd ik meteen door een beveiliger op mijn vingers getikt. Zo streng hier! Het ziekenhuis is gesitueerd in een oude kerk. Bij de informatiebalie legde ik mijn verhaal uit en vroeg waar ik moest zijn om een interview met de kaakchirurg te regelen. Ik werd naar de afdeling PR / Communicatie verwezen. We konden het niet vinden en we werden door verschillende werknemers van het kastje naar de muur gestuurd. Uiteindelijk kwamen we bij de juiste persoon terecht. Een mevrouw van de afdeling Communicatie stond mij te woord. Nogmaals legde ik mijn verhaal uit. Ik vertelde over mijn operatie, mijn blog en het boek dat ik aan het schrijven ben met Dr. de Jonge. Ook vertelde ik dat ik nieuwsgierig ben naar de verschillen in behandeling en de meerwaarde van een gesprek met de kaakchirurg voor mijn blog. De eerste reactie was lichtelijk sceptisch. Ze kon op dat moment ook niets voor mij regelen en verzocht mij een mail met korte motivatie te sturen gericht aan de directie (!) van het ziekenhuis. Die moeten beslissen of ik de kaakchirurg te spreken kan krijgen. Bij thuiskomst heb ik meteen een mail gestuurd. Tot op de dag van vandaag wacht ik op antwoord. Ik weet inmiddels dat het heel lastig is om hier dingen geregeld te krijgen, maar ik geef niet op. Als ik niets te horen krijg belt mijn schoonvader voor me naar het ziekenhuis en als dat niets oplevert, gaan we gewoon nog een keer terug…

Dus bij deze: wordt vervolgd. Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Shine bright like a diamond!

Groeten vanuit Curaçao!