Vandaag is D-day: operatie! & eerste ervaringen met de Aqualizer

Goedemorgen!

Vandaag is het ein-de-lijk zover. Een week of 8 geleden kreeg ik de operatiedatum te horen en ik moet eerlijk bekennen: de tijd is voorbij gevlogen. Ik heb in die periode dan ook niet stilgezeten. Integendeel, mijn leven ging even in sneltreinvaart. Dat is maar goed ook, want zo had ik niet veel tijd om aan de operatie van vandaag te denken. Tot afgelopen week...

De stress had mij behoorlijk in zijn greep. Emotioneel, licht ontvlambaar, mijn gezicht op onweer en onrustige nachten. Er zat zelfs een nacht tussen waarin ik 4 verschillende nachtmerries had over vandaag. Dat is behoorlijk slopend. Ik heb mezelf aardig in de weg gelopen. Doelloos ijsberen in het huis. Onrustig. Archel heeft het behoorlijk te verduren gehad de afgelopen week. Arme jongen. Gelukkig begrijpt hij me als geen ander en speelt hij goed op me in. Er speelt natuurlijk ook een beetje verhuisstress mee. De timing is gewoon ongelukkig. Ik bedoel; vandaag de operatie, overmorgen de sleutel van het nieuwe huis. Zit ik dan met mijn gezwollen hoofd bij de notaris. Dat is de enige formaliteit waar ik bij moet zijn. Voor de rest kan ik lekker terug naar bed. Gelukkig krijgen we hulp van enkele familieleden/vrienden/kennissen bij de verhuizing, zodat ik me niet al te schuldig hoef te voelen.

In het weekend heb ik alvast wat vloeibaar / zacht voedsel ingeslagen. Hero FruitOntbijt, soep, babypap enzovoorts. Gisteren is mijn moeder jarig geweest en hebben we een feestje gehad. Ik heb me nog één keer volledig laten gaan. Een lekker stuk vlaai en mama had heerlijk gekookt. Dat kan ze als de beste! Nu ik toch over mijn moeder aan het kletsen ben, gebruik ik het moment ook even om mama te bedanken voor alles. Samen met Archel is zij de belangrijkste persoon in mijn leven. De persoon die 24/7 voor me klaar staat en die altijd weet wat ik nodig heb. Een stevige knuffel en een fluisterend 'komt wel goed schatje, jij kan dit!' in mijn oor doet mij zó goed. Ze is mijn allerbeste vriendin.

Na het feestje ben ik samen met Archel nog naar schoonma geweest, waar we tot 1.30 uur vannacht hebben gezeten. Slapen kon ik toch niet, dus dan kon ik maar beter niet thuis zijn. Dan zou ik toch alleen maar gaan piekeren. Na een onrustige nacht is het nu maandagochtend 7 juli. De dag waar ik lang naar heb uitgekeken. Ik ben misselijk, heb buikpijn van de spanning. Ik ben blij dat Archel met me mee gaat naar het ziekenhuis. Om 10.00 uur moet ik me melden. Hij blijft zo lang mogelijk bij me. Ik weet dat ik bij Dr. de Jonge in goede handen ben en dat alles goed zal gaan, maar die angst voor die prik van het infuus, de narcose zelf en het wakker worden voert op dit moment de boventoon. Ja, ik ben heel bang. Net zoals al die vorige keren.

Ik ben blij dat ik word verlost van de plaatjes en de schroefjes. De laatste tijd viel me al op dat er in de rechter bovenkaak iets is veranderd. Ik voel twee schroefjes duidelijk zitten als ik met mijn vingers over mijn tandvlees ga. Twee 'bobbels' verraden de plek waar de schroeven zitten. Echter een week of twee geleden ging die plek me steeds meer zeuren. Irritant. Ik observeerde de plek waar ik de hinder ervaar. Ik schrok. De plek was behoorlijk rood en er kwam 'wit spul' (pus?) naar buiten. Ik zag de contouren van de schroefjes door het tandvlees heen. Hoog tijd dus dat er iets gaat gebeuren. Ik ben blij dat ze eruit gaan en ben ervan overtuigd dat dit weer een stap is op weg naar volledig herstel.

Als het goed is mag ik dezelfde dag nog naar huis. Ik zal niet naar ons eigen huisje gaan, want dat is inmiddels al half leeg. Bovendien vind ik het geen fijn gevoel om de dag erna alleen thuis te zijn, want Archel moet gewoon weer gaan werken. We gaan dus samen naar mijn ouders toe, waar we de rest van de week vertoeven. De plek waar pap en mam de zorg op zich nemen en waar ik me geen zorgen hoef te maken. Gewoon, rust...

In alle emotie zou ik bijna vergeten om nog iets te vertellen over het tandartsbezoek van vorige week. De Aqualizer splint was namelijk binnengekomen. De splint met 'waterkussentjes' die mijn kaken zouden moeten ontspannen. De tandarts kwam mij zelf halen in de wachtkamer. Het eerste wat hij zei: "Ohh Cindy, jij hebt wat losgemaakt! Ik krijg telefoontjes van tandartsen die de link naar jouw blog willen hebben voor hun patiënten". Leuk om te horen... Daarna ben ik meegegaan naar de behandelkamer. Hij vertelde me op voorhand al dat ik de Aqualizer een kans moet geven en even door moet zetten, want het zal even wennen zijn in de mond. De Aqualizer past niet over mijn clear overlays heen, dus zal ik 'm overdag moeten dragen. Zo ben ik dus bijna 24/7 verbonden aan de clear overlays of de Aqualizer. Ik heb hem eerlijk gezegd dat die Aqualizer zo de prullenbak in gaat als het me niet bevalt. Die is trouwens niet zo kostbaar hoor. Die Aqualizer kost iets van €14,00. Niet dat jullie denken; "nounou, gooit ze zomaar iets in de prullenbak".

We gingen eens passen. De Aqualizer is in 3 maten te verkrijgen: Low, Medium en High. Scuric had voor mij de 'high' besteld, omdat ik een grote spreekafstand heb (grotere opening tussen onder- en bovenkaak). Helaas zat die echt niet fijn, dus pakte hij een 'medium'. Die paste een stuk beter. Maar jeetje, wat een gevoel. "Dit gaat 'm echt niet worden", dacht ik, maar oké, ik had beloofd om even door te zetten. Ik moet die Aqualizer een kans geven. Ik heb die middag een aantal keren moeten kokhalzen. Die middag moest ik ook nog even de stad in. Die Aqualizer ging netjes in het doosje. Nee, daar ga ik dus écht niet mee de stad in. Die nacht heb ik mijn clear overlays gewoon in gedaan. Ik wil niet dat mijn tanden gaan schuiven, dus die nachtbitjes vind ik belangrijker dan die Aqualizer. 's Ochtends vroeg heb ik die Aqualizer wel weer ingedaan. Ik was er inmiddels al iets meer aan gewend, maar helaas kon ik 'm niet lang verdragen. De Aqualizer duwt aan de rechterkant tegen die twee schroefjes die wat uit het tandvlees steken. Ik probeer de Aqualizer met tussenpozen te dragen.

Of het helpt kan ik op dit moment nog niet echt zeggen. De 'waterkussentjes' voelen wel fijn. Ik ben in ieder geval niet meer aan het zoeken naar de juiste beet als ik de Aqualizer in heb. Dat zorgt voor een soort van ontspanning. Echter als ik 'm uit doe, begin ik weer te zoeken. Over een week of 2 á 3 moet ik terug naar Scuric en gaan we bespreken wat de Aqualizer voor mij heeft gedaan. Wel heeft Scuric duidelijk gemaakt dat de Aqualizer maar 'temporary' is. Uiteindelijk zal er iets moeten gebeuren, bijvoorbeeld een splint maken of de beet veranderen. Hij is in ieder geval van plan om mijn beet iets op te hogen, maar ik weet nog niet of ik daar achter sta. Mijn boventanden en mijn ondertanden zouden een millimeter langer worden. Ik voel nu al mijn boventanden op mijn onderlip rusten, dus ik vrees dat het er niet mooier op gaat worden. Daar ga ik toch nog eens een goed gesprek met hem over aan. We'll see.

Eerst vandaag eens zien te overleven. Just go with the flow. Even de controle uit handen geven, hoe moeilijk ik dat ook vind. Adem in, adem uit... Volgende week lees je uiteraard hoe ik alles heb beleefd.

Tot dan!

Liefs,
Cindy

PS Bedankt voor alle lieve berichtjes die ik heb mogen ontvangen van trouwe bloglezers, familie, vriendinnen, kennissen. Dat geeft me echt het gevoel dat ik er niet alleen voor sta!