Goedemorgen,
Op de blog van vorige week heb ik veel mooie reacties mogen ontvangen. Het verhaal had schijnbaar veel mensen geraakt. Zelf heb ik het nog een paar keer teruggelezen en ja, ik begrijp het. Het was een vrij heftig onderwerp. Ik denk dat ik weer een stukje begrip heb gekweekt bij de lezers die als buitenstaander de blog volgen. Mooi als het op die manier ook nog iets oplevert.
Vandaag ga ik in op een vraag die ik met enige regelmaat in mijn mailbox krijg. "Hoe weet ik nu of ik bij een goede tandarts / orthodontist / kaakchirurg zit?"
* "Ik heb het gevoel dat mijn orthodontist mijn beugeltraject probeert te rekken, zodat hij nog een paar maanden extra aan mij kan verdienen."
* "Ik voel me niet op mijn gemak bij mijn kaakchirurg. Hij neemt geen tijd voor me, terwijl ik juist een vertrouwd gevoel nodig heb."
* "Bij andere mensen die ik ken duurde het beugeltraject veel korter, terwijl ik echt geen grotere afwijking had!"
* "Mijn orthodontist heeft informatie voor mij achtergehouden. Onlangs kwam ik erachter dat de kaakchirurg enkele jaren geleden een brief naar hem heeft gestuurd dat ik op mijn 17e mag beginnen met het beugeltraject. Ik ben nu bijna 18 en hij heeft me niets laten weten!"
* "Mijn tandarts zegt dat ik me maar over mijn angst heen moet zetten. Ik probeer me dan groot te houden, maar iedere keer barst ik in huilen uit."
Zomaar een paar uitspraken die vaak in mijn mailbox verschijnen. Het is schrikbarend om te lezen hoeveel onbegrip er nog is vanuit de professionals. Zo te lezen valt er op het gebied van sociale vaardigheden nog veel te leren voor de professionals uit de tandheelkunde. Zelf heb ik gelukkig weinig slechte ervaringen. Iedereen ervaart dingen natuurlijk anders en ik schrijf hier vanuit mijn eigen beleving.
Het allerbelangrijkste aspect als je aan de vooravond van een beugel-/kaakosteotomietraject staat: vertrouwen. Vertrouwen in je behandelaar, vertrouwen in je traject, vertrouwen in een goede afloop. Ik vind het altijd heel belangrijk om een band te hebben met mijn behandelaar. Ik moet me op mijn gemak voelen, iemand moet me begrijpen, ik moet mezelf kunnen zijn, vragen kunnen stellen. Er zijn ook genoeg mensen die hier geen behoefte aan hebben. Meestal zijn dit de nuchtere patiënten die nergens tegenop kijken en alles maar laten gebeuren.
Een beugel-/kaakosteotomietraject is een pittig traject. Je resultaten zijn mede afhankelijk van de inzet van de professionals. Ik zeg altijd: voel je je niet op je gemak bij een behandelaar, ga dan weg daar. "Ja, maar mijn ouders zijn altijd bij die orthodontist geweest...", krijg ik wel eens te horen. Dan zeg ik: "nou, en?" - Het is jouw traject. Het is jouw gebit, jouw weg naar de stralende glimlach en jouw weg naar een toekomst zonder problemen.
Als het een traject was waarin je slechts enkele keren op consult hoeft, oké, maar dit traject vergt inzet van patiënt én professional. Het gaat om je gezicht of nog gedetailleerder: je gebit. Hét visitekaartje van je gezicht. Je moet vertrouwen hebben in je behandelaar. Je hebt 'm nog langer nodig dan alleen vandaag. Als je kijkt naar de gemiddelde tijdsduur van een beugel- en kaakosteotomietraject, dan is dit al snel minimaal 2 jaar. In veel gevallen duurt het nog langer. Zelf ben ik 2,5 jaar bezig geweest. Van dag 1 van de beugel tot de dag dat de beugel eruit ging.
Je zou jezelf te kort doen als je bij iemand zou blijven bij wie je je niet op je gemak voelt. Als je toch iedere keer op moet kijken tegen het volgende consult. Als er iedere keer tranen vloeien voor een bezoek. Tranen omdat je je niet vertrouwd voelt met de behandelaar. Er zijn mensen die de stap niet durven te nemen, omdat ze bang zijn dat ze de trots van hun behandelaar krenken. Nogmaals: jíj moet je op je gemak voelen. Als de behandelaar jou niet dat gevoel heeft gegeven, dan heb je alle recht om naar een ander te gaan.
Wat dat betreft heb ik heel veel geluk gehad met tandarts Scuric en Dr. de Jonge. Met de oude tandarts is het helaas niet lekker geëindigd. Dr. de Jonge is misschien wel de belangrijkste factor geweest in mijn traject. Een voorbeeld voor veel collega chirurgen. Hij neemt altijd z'n tijd, legt dingen zeer goed uit, stelt gerust, legt een hand op je schouder, steunt, motiveert, inspireert. Ik ben nog geen enkele patiënt tegengekomen die niet tevreden over hem is. Ook met mijn nieuwe tandarts kan ik het prima vinden. Bij de eerste behandeling heb ik meteen aangegeven dat ik bang ben. Geen enkel probleem, tandarts Weijland houdt er rekening mee. Ik had het ook wel verwacht. Het kon bijna niet anders, want Dr. de Jonge zou me nooit doorsturen naar iemand die zijn vak niet tot in de details verstaat. Daar ben ik blij om. De komende tijd gaan we hard aan de slag om weer een gezond gebit te krijgen en de stralende glimlach terug te toveren. Volgende week dinsdag staat mijn volgende afspraak al gepland. Ik ben minder bang dan de vorige keer, omdat ik weet dat ik op begrip kan rekenen.
Conclusie:
Je weet dat je bij een goede behandelaar zit als je je vertrouwd voelt. Als je met al je vragen terecht kan en hierop duidelijke antwoorden krijgt. Iemand die je goed op de hoogte houdt van het verloop van je traject. Iemand die je precies uitlegt wat je te wachten staat. Een behandelaar die realistische verwachtingen uitspreekt. Een behandelaar die je stimuleert, motiveert, steunt, een hand op je schouder legt, zegt 'het komt écht goed' en de moeite neemt om een gesprek met je aan te gaan.
Patiënten worden steeds mondiger. Aan de ene kant is dat goed. Als je het gevoel hebt aan het lijntje te worden gehouden moet je dit bespreekbaar maken. De behandelaar kan dan uitleggen waarom hij iets doet. Ik heb dit destijds, vlak voor het einde van mijn beugeltraject ook gedaan. Eerst had ik daar veel moeite mee, nu iets minder. Na mijn vakantie zou de beugel verwijderd worden. Echter had ik vlak voor de vakantie overal wondjes in mijn mond door de haakjes. Eten ging moeizaam. Aangezien we toen naar een all-inclusive resort gingen wilde ik dat het opgelost werd. Ik belde op en na een kort gesprek werd duidelijk dat de beugel ook vóór de vakantie verwijderd kon worden. Toch een paar weken gewonnen en met een bright smile op vakantie. Zo zie je maar weer dat je gewoon voor jezelf moet opkomen!
Laatste tips:
* Vraag in je omgeving aan mensen die een beugel hebben gehad bij welke orthodontist ze hebben gezeten en wat hun ervaringen waren;
* Vraag of je orthodontist / kaakchirurg vaak patiënten heeft die in aanmerking komen voor een kaakosteotomietraject. Zo weet je of hij/zij ervaring heeft met patiënten zoals jij;
* Kijk eens op www.zorgkaartnederland.nl. Dit is een website waar patiënten reviews kunnen schrijven over professionals uit de zorg. Jouw tandarts / orthodontist / kaakchirurg moet er ook bij staan. Wellicht zijn er al reviews over hem/haar geschreven;
* Mocht je je bij de eerste tandarts / orthodontist / kaakchirurg niet op je gemak voelen, schroom dan niet om ergens een second opinion aan te vragen. Behandelaars krijgen hun patiënten toch wel, daar hoef je je niet schuldig om te voelen. Het enige wat ze van je zullen missen zijn de declaraties die ze zouden kunnen indienen als je bij hen het traject in gaat. Helaas draait het uiteindelijk allemaal om geld, maar er zijn nog altijd genoeg professionals die met hun hart werken. Pik ze eruit!
Nogmaals: het is jouw traject, jouw weg naar een leven met een mooie glimlach zonder klachten. Durf voor jezelf op te komen & blijf communiceren!
Tot volgende week.
Liefs,
Cindy
zondag 25 januari 2015
maandag 19 januari 2015
"Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien..."
Goedemorgen,
"Op mijn veertiende kreeg ik al te horen dat ik een kaakoperatie moest ondergaan als mijn kaken uitgegroeid zouden zijn. Rond mijn 18e zou ik me mogen melden bij de kaakchirurg. Mijn onderkaak steekt uit en mijn bovenkaak staat te ver naar achteren. Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien. Altijd houd ik rekening met mijn houding, hoe ik kijk. Op weg naar school heb ik paniekaanvallen in de trein. Vaak voel ik me bekeken. In het derde studiejaar kan ik op stage naar het buitenland. Een geweldige kans, maar als er dan nog steeds niets is gebeurd aan mijn kaken, durf ik dat niet. Pesterijen waren op school altijd aan de orde van de dag. Begrip van de buitenwereld krijg ik maar weinig. De psycholoog probeert me op weg te helpen. Nu ben ik bijna 18 en kan ik niet meer wachten om de afspraak bij de kaakchirurg vast te leggen. Ik ben bang, maar ik ga ervoor."
Heftig. - Bij het horen van haar verhaal was ik stil. Gedachten gingen in mijn hoofd heen en weer. Er was herkenning. Veel van haar angsten en onzekerheden klonken mij bekend in de oren. Precies zoals haar had ik me ook vaak gevoeld. Het was alsof ik de 'oude' Cindy zag zitten. Ik probeerde haar te helpen. Hoe? Geen idee. Gewoon door mezelf te zijn. Mijn ervaringen delen, de kaakosteotomie vanuit alle kanten belichten. Positieve gevolgen benoemen, maar ook risico's bespreken en zaken die tegen kunnen vallen. Begrip tonen, geruststellen, moed inspreken en een soort veilige haven voor haar zijn. Iemand die al jaren naar de operatie toeleeft, iemand die de operatie zo graag wil ondergaan omdat ze ervan overtuigd is dat dit haar positief gaat veranderen. Zo iemand moet ik ook even met beide benen op de grond zetten en informeren over eventuele risico's. Zij, dat meisje van nu nog 17 jaar, voelde zich op haar gemak bij mij. Tijdens de treinreis van bijna 1,5 uur had ze geen paniekaanvallen gehad. Omdat ze wist dat ze bij mij begrip zou vinden. Begrip die ze vanuit haar directe omgeving nauwelijks krijgt. Met een positief gevoel stapte ze enkele uren later weer op de trein. Het was een fijn gesprek geweest, waarin haar veel duidelijk is geworden. Ze vond kracht en moed om het traject in te gaan.
Haar verhaal raakte me. Ze spookte nog lang door mijn hoofd. Volgens die meid is haar directe omgeving nogal terughoudend over de operatie omdat het in hun omgeving bij één iemand fout is gegaan. Tsja, één geval. Een kaakosteotomie is voor veel kaakchirurgen een routine-ingreep. In de meeste gevallen gaat het gewoon goed. Toch heb ik haar gewezen op de risico's, want daar moet men zich wel van bewust zijn. Ze kent de risico's, ze wil de operatie héél graag ondergaan. Zeker niet alleen esthetisch gezien, maar ook om klachten in de toekomst te voorkomen. Verschrikkelijk dat er mensen zijn bij wie het leven zo wordt beïnvloed. Jammer dat er nog altijd veel onbegrip is. Als mensen niet snappen waarom iemand een kaakosteotomietraject in gaat, stuur ik ze meestal naar de blog die ik heb geschreven over 'Onbegrip van de buitenwereld in kaakosteotomietraject'. Nog altijd begrijpen mensen niet dat een traject in 99% van de gevallen ingezet wordt om medische noodzaak. Ik vind het wel fantastisch dat ik mensen kan helpen. Vol trots vertelde ik Archel over m'n gesprek met die meid. Dat ze een stuk opgewekter naar buiten liep, met een glimlach op haar gezicht.
Van zulke gesprekken kom ik in een positieve vibe. Als ik iemand kan inspireren, motiveren, geruststellen. Als ik iemand kan overtuigen van een goede afloop. Als ik iemand met een glimlach de deur uit zie stappen of een glimlach door het scherm heen zie als ik iemand een opbeurend bericht heb gestuurd. Ook andersom, als ik berichten van lezers ontvang, doet me dat goed. Mensen die me een hart onder de riem steken, een opbeurend berichtje voor een tandartsbezoek of gewoon een bedankje omdat ik weer iemand over de streep heb getrokken om het traject in te stappen. Dat doet ontzettend veel met me. Ik ben zelf een enorm gevoelsmens. De dingen die ik heb meegemaakt hebben me gevormd tot de persoon die ik altijd al had willen zijn. Al die gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben niet alleen mijn empathisch vermogen maar ook mijn overtuigingskracht ontzettend vergroot. Dat is iets waar ik heel trots op ben. Ik heb veel dromen in mijn leven en ik zeg altijd: "don't let your dreams be dreams". Ik werk er keihard voor, maar ik zal nooit vergeten waar ik vandaan kom. Cindy zal altijd de zorgzame Cindy blijven. Zoals vorig jaar al in de Grazia stond: "Ik ben nog steeds gewoon Cindy, maar dan met een upgrade. Cindy 2.0."
En zo is het! Bedankt voor jullie vertrouwen.... jullie toveren altijd weer een glimlach op mijn gezicht! Dankjewel!
Binnenkort komt er een bijzondere serie van 'De lezers aan het woord...' op de blog. Iedere week deel ik mijn verhaal, mijn belevenissen. Nu vind ik het tijd om een aantal lezers aan het woord te laten. Wie zijn de lezers die mijn blog wekelijks bezoeken? Wat is hun link met mij? Wat hebben ze aan de blog?
De volgende disciplines hebben al medewerking toegezegd aan de serie 'De lezers aan het woord...':
* Een kaakchirurg;
* Een mondhygiënist;
* Een tandarts;
* Een orofaciaal therapeut (ofwel kaakfysio);
* Een osteopaat;
* Een patiënt die aan de start staat van het beugel-/kaakosteotomietraject;
* Een patiënt die het traject volledig heeft afgesloten en dagelijks geniet van haar 'bright smile'.
Ik ben nog op zoek naar een orthodontist die medewerking wil verlenen. Is jouw orthodontist bekend met de blog? Denk je dat hij/zij mee zou willen doen aan de serie? Stuur me dan even een berichtje.
Zodra ik al het materiaal bij elkaar heb zal de eerste blog van 'De lezers aan het woord...' verschijnen. Vinden jullie dit een leuke toevoeging aan de blog? Ik hoor het graag!
Tot volgende week.
Liefs,
Cindy
"Op mijn veertiende kreeg ik al te horen dat ik een kaakoperatie moest ondergaan als mijn kaken uitgegroeid zouden zijn. Rond mijn 18e zou ik me mogen melden bij de kaakchirurg. Mijn onderkaak steekt uit en mijn bovenkaak staat te ver naar achteren. Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien. Altijd houd ik rekening met mijn houding, hoe ik kijk. Op weg naar school heb ik paniekaanvallen in de trein. Vaak voel ik me bekeken. In het derde studiejaar kan ik op stage naar het buitenland. Een geweldige kans, maar als er dan nog steeds niets is gebeurd aan mijn kaken, durf ik dat niet. Pesterijen waren op school altijd aan de orde van de dag. Begrip van de buitenwereld krijg ik maar weinig. De psycholoog probeert me op weg te helpen. Nu ben ik bijna 18 en kan ik niet meer wachten om de afspraak bij de kaakchirurg vast te leggen. Ik ben bang, maar ik ga ervoor."
Heftig. - Bij het horen van haar verhaal was ik stil. Gedachten gingen in mijn hoofd heen en weer. Er was herkenning. Veel van haar angsten en onzekerheden klonken mij bekend in de oren. Precies zoals haar had ik me ook vaak gevoeld. Het was alsof ik de 'oude' Cindy zag zitten. Ik probeerde haar te helpen. Hoe? Geen idee. Gewoon door mezelf te zijn. Mijn ervaringen delen, de kaakosteotomie vanuit alle kanten belichten. Positieve gevolgen benoemen, maar ook risico's bespreken en zaken die tegen kunnen vallen. Begrip tonen, geruststellen, moed inspreken en een soort veilige haven voor haar zijn. Iemand die al jaren naar de operatie toeleeft, iemand die de operatie zo graag wil ondergaan omdat ze ervan overtuigd is dat dit haar positief gaat veranderen. Zo iemand moet ik ook even met beide benen op de grond zetten en informeren over eventuele risico's. Zij, dat meisje van nu nog 17 jaar, voelde zich op haar gemak bij mij. Tijdens de treinreis van bijna 1,5 uur had ze geen paniekaanvallen gehad. Omdat ze wist dat ze bij mij begrip zou vinden. Begrip die ze vanuit haar directe omgeving nauwelijks krijgt. Met een positief gevoel stapte ze enkele uren later weer op de trein. Het was een fijn gesprek geweest, waarin haar veel duidelijk is geworden. Ze vond kracht en moed om het traject in te gaan.
Haar verhaal raakte me. Ze spookte nog lang door mijn hoofd. Volgens die meid is haar directe omgeving nogal terughoudend over de operatie omdat het in hun omgeving bij één iemand fout is gegaan. Tsja, één geval. Een kaakosteotomie is voor veel kaakchirurgen een routine-ingreep. In de meeste gevallen gaat het gewoon goed. Toch heb ik haar gewezen op de risico's, want daar moet men zich wel van bewust zijn. Ze kent de risico's, ze wil de operatie héél graag ondergaan. Zeker niet alleen esthetisch gezien, maar ook om klachten in de toekomst te voorkomen. Verschrikkelijk dat er mensen zijn bij wie het leven zo wordt beïnvloed. Jammer dat er nog altijd veel onbegrip is. Als mensen niet snappen waarom iemand een kaakosteotomietraject in gaat, stuur ik ze meestal naar de blog die ik heb geschreven over 'Onbegrip van de buitenwereld in kaakosteotomietraject'. Nog altijd begrijpen mensen niet dat een traject in 99% van de gevallen ingezet wordt om medische noodzaak. Ik vind het wel fantastisch dat ik mensen kan helpen. Vol trots vertelde ik Archel over m'n gesprek met die meid. Dat ze een stuk opgewekter naar buiten liep, met een glimlach op haar gezicht.
Van zulke gesprekken kom ik in een positieve vibe. Als ik iemand kan inspireren, motiveren, geruststellen. Als ik iemand kan overtuigen van een goede afloop. Als ik iemand met een glimlach de deur uit zie stappen of een glimlach door het scherm heen zie als ik iemand een opbeurend bericht heb gestuurd. Ook andersom, als ik berichten van lezers ontvang, doet me dat goed. Mensen die me een hart onder de riem steken, een opbeurend berichtje voor een tandartsbezoek of gewoon een bedankje omdat ik weer iemand over de streep heb getrokken om het traject in te stappen. Dat doet ontzettend veel met me. Ik ben zelf een enorm gevoelsmens. De dingen die ik heb meegemaakt hebben me gevormd tot de persoon die ik altijd al had willen zijn. Al die gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben niet alleen mijn empathisch vermogen maar ook mijn overtuigingskracht ontzettend vergroot. Dat is iets waar ik heel trots op ben. Ik heb veel dromen in mijn leven en ik zeg altijd: "don't let your dreams be dreams". Ik werk er keihard voor, maar ik zal nooit vergeten waar ik vandaan kom. Cindy zal altijd de zorgzame Cindy blijven. Zoals vorig jaar al in de Grazia stond: "Ik ben nog steeds gewoon Cindy, maar dan met een upgrade. Cindy 2.0."
En zo is het! Bedankt voor jullie vertrouwen.... jullie toveren altijd weer een glimlach op mijn gezicht! Dankjewel!
Binnenkort komt er een bijzondere serie van 'De lezers aan het woord...' op de blog. Iedere week deel ik mijn verhaal, mijn belevenissen. Nu vind ik het tijd om een aantal lezers aan het woord te laten. Wie zijn de lezers die mijn blog wekelijks bezoeken? Wat is hun link met mij? Wat hebben ze aan de blog?
De volgende disciplines hebben al medewerking toegezegd aan de serie 'De lezers aan het woord...':
* Een kaakchirurg;
* Een mondhygiënist;
* Een tandarts;
* Een orofaciaal therapeut (ofwel kaakfysio);
* Een osteopaat;
* Een patiënt die aan de start staat van het beugel-/kaakosteotomietraject;
* Een patiënt die het traject volledig heeft afgesloten en dagelijks geniet van haar 'bright smile'.
Ik ben nog op zoek naar een orthodontist die medewerking wil verlenen. Is jouw orthodontist bekend met de blog? Denk je dat hij/zij mee zou willen doen aan de serie? Stuur me dan even een berichtje.
Zodra ik al het materiaal bij elkaar heb zal de eerste blog van 'De lezers aan het woord...' verschijnen. Vinden jullie dit een leuke toevoeging aan de blog? Ik hoor het graag!
Tot volgende week.
Liefs,
Cindy
maandag 12 januari 2015
Nieuw jaar, nieuwe kansen: verslag van de behandeling bij tandarts Weijland.
Goedemorgen,
"Courage doesn't mean you don't get afraid. Courage means you don't let fear stop you..." - Geef je op? Laat je al dat moois lopen omdat je angst kent? Of zet je door, dwars door die angst heen, op weg om je dromen te verwezenlijken? Het is niet makkelijk, maar ik kies voor de tweede optie. Daar horen wel enkele bijwerkingen bij: buikpijn, misselijkheid, een strop rond je keel, niet kunnen eten, slapeloze nachten, onrustig, emotioneel, licht ontvlambaar. Dat is niet erg. Bang zijn mag. Bang was ik de afgelopen week. In de dagen voorafgaande aan de afspraak bij tandarts Weijland en op de dag zelf. "Dit moet toch appeltje-eitje voor je zijn na alles wat je hebt meegemaakt", kreeg ik van enkele mensen uit mijn omgeving te horen. Nee, dat was het niet. Trillen als een rietje en huilen als een klein kind. Ik schaamde me kapot, stond enkele keren op het punt om af te bellen omdat ik het soms echt even niet trok. Van mensen die mij écht begrijpen kreeg ik te horen dat het op komen dagen bij de tandartsafspraak juist getuigt van moed en dapperheid. Ja, ik heb het gedaan. Ik heb het achter de rug. Met mijn rug recht zeg ik: "ik ben trots op mezelf". Vandaag vertel ik alles over mijn langverwachte afspraak bij tandarts Weijland van afgelopen donderdag. Ik neem je mee in mijn beleving... here we go!
Groot omcirkeld stond het in mijn agenda: de afspraak op 8 januari, 13.00 uur in de Kliniek voor Mondzorg te Eindhoven. Tandarts Weijland die mijn gebit eens flink onder handen zou nemen. Ik had er lang naar uitgekeken, maar aan de andere kant: hoe dichterbij de afspraak kwam, hoe minder ik mezelf was. Het kon dus maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn. Ik had grootse plannen. Ik zou helemaal alleen gaan om mezelf en de buitenwereld te bevestigen dat ik het echt wel alleen kan. Via de blog kreeg ik vorige week enkele verzoeken om foto's te publiceren van de behandeling bij de tandarts. Om nou een selfie te maken in de behandelstoel? Nee, onmogelijk. Ik ging wat ideetjes uitwerken en had bedacht om een videoverslag te maken. Ik zat een beetje in dubio: zal ik de bloglezers tegemoet komen, een video maken en dus een vriendin meenemen? Of zal ik toch alleen gaan en het beeldmateriaal maar achterwege laten. Ik koos ervoor om toch maar een vriendin te vragen, want zelf vind ik beeldmateriaal ook wel leuk om te hebben. Achteraf vond ik het fijn om tijdens de autorit van ongeveer een half uur wat afleiding te hebben.
Op de heenweg was ik voor mijn doen best stil. Rond 12.45 uur kwamen we aan bij de praktijk en liepen we naar binnen. Ik had het warm en koud tegelijk. Trillende handen en de gekste gedachten. Wat nou als ik straks ga huilen? Of moet overgeven van de stress? Ahh, ik ben zo bang voor die prikken! En wat als de tandarts mijn angst niet begrijpt en gewoon zijn ding doet zonder rekening met me te houden? Het was tenslotte pas de tweede keer dat ik tandarts Weijland zag. Zoals ik vorige week al zei: ik heb geen band met hem, ik voel me nog niet vertrouwd. Ik ken hem nog niet. Ik sprak mezelf moed in. "Bang zijn mag, dat is echt niet erg..." Het komt allemaal goed. Ik nam mezelf voor om tandarts Weijland op de hoogte te brengen van mijn angst. Als ik het even zou aangeven, dan kon hij er op het minst rekening mee houden, toch?
Om 13.00 uur werd ik naar binnen geroepen door de assistente. Ik mocht alvast plaatsnemen in de stoel. Al vrij snel kwam tandarts Weijland de hoek om en hij begroette me vriendelijk. "Nú is het moment om te zeggen dat je bang bent! Doe het! Nú!", sprak ik mezelf van binnen moed in. Het duurde nog een seconde of 10 maar toen kwam het hoge woord eruit. "Ik ben heel erg bang en ik zou het fijn vinden als u daar een beetje begrip voor heeft", zei ik. Meer hoefde ik ook niet te zeggen, het was duidelijk voor hem. Daarna vroeg ik meteen of er misschien wat beeldmateriaal voor de blog gemaakt mocht worden. Dit had hij liever niet, omdat hij dan toch het gevoel had dat hij niet helemaal rustig zijn werk kon doen. "En dat moeten we niet hebben", reageerde ik. Ik respecteer dat, geen enkel probleem. Helaas dus geen video-/fotoverslag, maar wél een gedetailleerd geschreven verslag.
De assistente zei tegen tandarts Weijland dat ik graag een verdoving wilde hebben. "Ho ho, zo ver zijn we nog niet", zei tandarts Weijland. Dat was voor mij al een teken dat hij het rustig aan ging doen. Ik voelde me begrepen. Wat fijn! Er werd eerst even in mijn mond gekeken alvorens de verdoving toe te dienen. Tandarts Weijland zou aan de rechterkant gaan beginnen. "Pak de lange naald maar", zei hij tegen zijn assistente. Ik voelde m'n bloeddruk stijgen en ik zette me schrap. Tandarts Weijland had dit in de gaten. "Doe maar eens langzaam inademen. Bij het uitademen zet ik de verdoving, dan voel je er minder van..." Ik kneep mijn vingers fijn. Weijland zag alles, hielp me iets meer te ontspannen. De prikken waren erg vervelend, maar daarna werkte de verdoving snel.
Weijland wilde rechtsboven beginnen met boren. Als ik ook maar iets voelde, moest ik het meteen aangeven. "Want als je niets zegt kan ik je niet helpen..." Tsja, zo is het wel. Na een paar seconden haalde hij de boor van mijn tand af en vroeg of ik nog iets voelde. Nee, hij mocht gerust doorgaan. Bij iedere keer dat ik iets anders zou voelen en bij iedere keer dat hij iets anders ging doen, vertelde hij dit. Ontzettend prettig om te weten wat zich in mijn mond afspeelde. Door de zenuwen waren mijn kaken nog meer gespannen als normaal. Na een minuut of 10 zat de verzuring er al behoorlijk in. Bij iedere keer dat er een instrument uit mijn mond werd verwijderd, nam ik even van de gelegenheid gebruik om mijn kaakspieren rust te gunnen. Ook al was het maar een paar seconden.
De tijd ging langzaam voorbij en na bijna 1,5 uur werd de stoel weer rechtgezet. Mijn rechterkant is boven en onder netjes gerestaureerd. Gaatjes zijn gevuld, oude vullingen vervangen, waaronder een amalgaamvulling rechtsonder. Ik vroeg aan tandarts Weijland of mijn clear overlays nu nog wel zouden passen, aangezien mijn tanden door de vullingen toch iets veranderd waren. Ik was zo slim geweest om ze mee te nemen en dus kon hij er meteen naar kijken. Na een kleine bewerking van de kiezen pasten de clear overlays weer precies. Super! Helemaal goed!
Ik slaakte een diepe zucht. Opluchting. Tandarts Weijland zei dat mijn gebit erg te lijden heeft gehad van de beugel. Een aanslag op mijn gebit, letterlijk, want er zitten een soort lijntjes waar de bandjes van de beugel om de kiezen hebben gezeten. Hij schreef me een recept voor mondspoelmiddel voor. Dit moet ik één keer per dag 's avonds voor het slapen gaan gebruiken en zou gaatjes tegengaan en het glazuur sterker maken. Ik kreeg van Weijland te horen dat ik het goed had gedaan. Ja, nu kan ik zeggen: ik voel me op mijn gemak bij hem. Hij begrijpt me. Voor de restauratie van de linkerkant moet ik binnenkort terug komen. Het ging namelijk niet allemaal in een keer. Na het bezoek aan Weijland moest ik nog even langs de preventie-assistente voor een grondige schoonmaakbeurt. Eigenlijk was ik er he-le-maal klaar mee, maar ik kon meteen terecht bij de preventie-assistente. "Laten we het dan maar meteen doen, we zijn nu toch bezig", dacht ik. Na een pauze van een minuut of 10, lag ik in de volgende stoel. Mijn kaken stonden in de fik. Dit moest toch echt niet te lang meer gaan duren. Ik weet niet precies wat de assistente allemaal heeft gedaan, maar ze haalde letterlijk alles uit de kast om m'n gebit brandschoon te krijgen. Na bijna een half uur werd ik verlost en mocht ik rechtop komen. Wat een fijn gevoel, helemaal schoon. Ik bedankte haar voor de moeite en liep naar de balie om af te rekenen. Bijna €400,00. Na een kort gesprekje met de baliemedewerkster en het maken van een nieuwe afspraak, kon ik eindelijk naar huis. Van 13.00 uur tot bijna 15.30 uur waren we bij de tandarts geweest. Lang genoeg...
De vriendin die met me mee was gegaan zei dat ze trots op me was. Ik was ook meteen een ander mens. Opgewekt, wat meer praatjes en honger. Oh, wat zou ik mezelf die avond gaan trakteren op iets lekkers! Ik was moe. Zo'n afspraak vreet energie, maar so what: I did it! Tijd om bij te komen had ik ook niet, want tegen de avond stond er een fotoshoot op het programma. Met nog steeds een verdoofde mond kwam ik aan op locatie en hebben we een geweldige serie gemaakt. Bij thuiskomst heb ik mezelf getrakteerd op een frikandel. Niet fijn op een nuchtere maag, maar het smaakte goed! De strop rond mijn keel was verdwenen, ik kon weer eten, de spanning was verdwenen... Met weer een hele ervaring rijker viel ik als een blok in slaap. In mijn dromen heb ik alle gebeurtenissen van de dag verwerkt...
De dagen erna waren mijn kaken behoorlijk pijnlijk. Mijn mond krijg ik tot op de dag van vandaag nog niet zo ver geopend. Het zit gewoon helemaal vast. Zelfs als ik mijn mond verder open probeer te duwen met m'n vingers gaat dit bijna niet. Mijn wang heb ik kapot gebeten toen die nog verdoofd was. De tanden waren gevoelig, dat gaat nu iets beter. Iedere keer als ik in huis voorbij een spiegel liep kon ik het niet laten om even mijn gebit te checken. Steeds wilde ik even kijken naar de verdwenen lelijke amalgaamvulling aan de rechterkant. Het is zoveel mooier nu!
Afgelopen zaterdag gingen we met het gezin uiteten ter ere van het 40-jarig huwelijk van mijn ouders. Verzuurde kaken of niet, het was voor mij weer een moment om mijn glimlach op te zetten en te shinen. Dat ik de steak niet kapot gebeten kreeg kon me eigenlijk niet eens zoveel schelen. Ik was op en top aan het genieten en koester de momenten die we als gezin mogen delen. Met alle verschrikkelijke gebeurtenissen in de wereld besef ik nóg meer hoe gelukkig ik mag zijn met de mensen om me heen...
Op 3 februari moet ik terug voor deel 2 van de restauratie. Als dat gebeurd is gaan we kijken hoe we verder gaan. Tandarts Weijland wil dit stap voor stap met mij doen. Op ons gemak alles bekijken, op mijn tempo. Ik kan nu dus nog niet zeggen hoe we de verkleurde/verschoven tanden gaan oplossen en wat de toekomst voor me zal brengen. Volgende keer ga ik wel helemaal alleen. Ik weet nu dat ik me bij tandarts Weijland op mijn gemak kan voelen en dat hij begrip toont. Daar ben ik heel blij mee...
Mag ik zeggen dat ik best een beetje trots op mezelf ben? Een nieuwe tandarts die ik pas voor de tweede keer zag en dan ook meteen een flinke behandeling. Mezelf moed inpraten, mezelf overtuigen dat het niet erg is om bang te zijn en 'gewoon' gaan. Op naar het einddoel dat steeds dichterbij komt. Een stralende glimlach met een gezond en recht gebit zónder gaatjes.
Ten slotte: ik probeer deze blog zo open en eerlijk mogelijk te schrijven. Dit is míjn belevingswereld. Iedereen ervaart het anders. Er zullen genoeg mensen zijn die geen angst kennen voor de tandarts en voor wie zo'n afspraak wél appeltje-eitje is. Voor mij niet. Ik stel me kwetsbaar op door mezelf te zijn. Ik hoop dan ook op begrip van de lezers, want een tandartsafspraak is lang niet voor iedereen 'peanuts'.
"I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. The brave man is not he who does not feel afraid, but he who conquers that fear."
Bedankt voor alle lieve en bemoedigende berichtjes!
Liefs,
Cindy
"Courage doesn't mean you don't get afraid. Courage means you don't let fear stop you..." - Geef je op? Laat je al dat moois lopen omdat je angst kent? Of zet je door, dwars door die angst heen, op weg om je dromen te verwezenlijken? Het is niet makkelijk, maar ik kies voor de tweede optie. Daar horen wel enkele bijwerkingen bij: buikpijn, misselijkheid, een strop rond je keel, niet kunnen eten, slapeloze nachten, onrustig, emotioneel, licht ontvlambaar. Dat is niet erg. Bang zijn mag. Bang was ik de afgelopen week. In de dagen voorafgaande aan de afspraak bij tandarts Weijland en op de dag zelf. "Dit moet toch appeltje-eitje voor je zijn na alles wat je hebt meegemaakt", kreeg ik van enkele mensen uit mijn omgeving te horen. Nee, dat was het niet. Trillen als een rietje en huilen als een klein kind. Ik schaamde me kapot, stond enkele keren op het punt om af te bellen omdat ik het soms echt even niet trok. Van mensen die mij écht begrijpen kreeg ik te horen dat het op komen dagen bij de tandartsafspraak juist getuigt van moed en dapperheid. Ja, ik heb het gedaan. Ik heb het achter de rug. Met mijn rug recht zeg ik: "ik ben trots op mezelf". Vandaag vertel ik alles over mijn langverwachte afspraak bij tandarts Weijland van afgelopen donderdag. Ik neem je mee in mijn beleving... here we go!
Groot omcirkeld stond het in mijn agenda: de afspraak op 8 januari, 13.00 uur in de Kliniek voor Mondzorg te Eindhoven. Tandarts Weijland die mijn gebit eens flink onder handen zou nemen. Ik had er lang naar uitgekeken, maar aan de andere kant: hoe dichterbij de afspraak kwam, hoe minder ik mezelf was. Het kon dus maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn. Ik had grootse plannen. Ik zou helemaal alleen gaan om mezelf en de buitenwereld te bevestigen dat ik het echt wel alleen kan. Via de blog kreeg ik vorige week enkele verzoeken om foto's te publiceren van de behandeling bij de tandarts. Om nou een selfie te maken in de behandelstoel? Nee, onmogelijk. Ik ging wat ideetjes uitwerken en had bedacht om een videoverslag te maken. Ik zat een beetje in dubio: zal ik de bloglezers tegemoet komen, een video maken en dus een vriendin meenemen? Of zal ik toch alleen gaan en het beeldmateriaal maar achterwege laten. Ik koos ervoor om toch maar een vriendin te vragen, want zelf vind ik beeldmateriaal ook wel leuk om te hebben. Achteraf vond ik het fijn om tijdens de autorit van ongeveer een half uur wat afleiding te hebben.
Op de heenweg was ik voor mijn doen best stil. Rond 12.45 uur kwamen we aan bij de praktijk en liepen we naar binnen. Ik had het warm en koud tegelijk. Trillende handen en de gekste gedachten. Wat nou als ik straks ga huilen? Of moet overgeven van de stress? Ahh, ik ben zo bang voor die prikken! En wat als de tandarts mijn angst niet begrijpt en gewoon zijn ding doet zonder rekening met me te houden? Het was tenslotte pas de tweede keer dat ik tandarts Weijland zag. Zoals ik vorige week al zei: ik heb geen band met hem, ik voel me nog niet vertrouwd. Ik ken hem nog niet. Ik sprak mezelf moed in. "Bang zijn mag, dat is echt niet erg..." Het komt allemaal goed. Ik nam mezelf voor om tandarts Weijland op de hoogte te brengen van mijn angst. Als ik het even zou aangeven, dan kon hij er op het minst rekening mee houden, toch?
Om 13.00 uur werd ik naar binnen geroepen door de assistente. Ik mocht alvast plaatsnemen in de stoel. Al vrij snel kwam tandarts Weijland de hoek om en hij begroette me vriendelijk. "Nú is het moment om te zeggen dat je bang bent! Doe het! Nú!", sprak ik mezelf van binnen moed in. Het duurde nog een seconde of 10 maar toen kwam het hoge woord eruit. "Ik ben heel erg bang en ik zou het fijn vinden als u daar een beetje begrip voor heeft", zei ik. Meer hoefde ik ook niet te zeggen, het was duidelijk voor hem. Daarna vroeg ik meteen of er misschien wat beeldmateriaal voor de blog gemaakt mocht worden. Dit had hij liever niet, omdat hij dan toch het gevoel had dat hij niet helemaal rustig zijn werk kon doen. "En dat moeten we niet hebben", reageerde ik. Ik respecteer dat, geen enkel probleem. Helaas dus geen video-/fotoverslag, maar wél een gedetailleerd geschreven verslag.
De assistente zei tegen tandarts Weijland dat ik graag een verdoving wilde hebben. "Ho ho, zo ver zijn we nog niet", zei tandarts Weijland. Dat was voor mij al een teken dat hij het rustig aan ging doen. Ik voelde me begrepen. Wat fijn! Er werd eerst even in mijn mond gekeken alvorens de verdoving toe te dienen. Tandarts Weijland zou aan de rechterkant gaan beginnen. "Pak de lange naald maar", zei hij tegen zijn assistente. Ik voelde m'n bloeddruk stijgen en ik zette me schrap. Tandarts Weijland had dit in de gaten. "Doe maar eens langzaam inademen. Bij het uitademen zet ik de verdoving, dan voel je er minder van..." Ik kneep mijn vingers fijn. Weijland zag alles, hielp me iets meer te ontspannen. De prikken waren erg vervelend, maar daarna werkte de verdoving snel.
Weijland wilde rechtsboven beginnen met boren. Als ik ook maar iets voelde, moest ik het meteen aangeven. "Want als je niets zegt kan ik je niet helpen..." Tsja, zo is het wel. Na een paar seconden haalde hij de boor van mijn tand af en vroeg of ik nog iets voelde. Nee, hij mocht gerust doorgaan. Bij iedere keer dat ik iets anders zou voelen en bij iedere keer dat hij iets anders ging doen, vertelde hij dit. Ontzettend prettig om te weten wat zich in mijn mond afspeelde. Door de zenuwen waren mijn kaken nog meer gespannen als normaal. Na een minuut of 10 zat de verzuring er al behoorlijk in. Bij iedere keer dat er een instrument uit mijn mond werd verwijderd, nam ik even van de gelegenheid gebruik om mijn kaakspieren rust te gunnen. Ook al was het maar een paar seconden.
De tijd ging langzaam voorbij en na bijna 1,5 uur werd de stoel weer rechtgezet. Mijn rechterkant is boven en onder netjes gerestaureerd. Gaatjes zijn gevuld, oude vullingen vervangen, waaronder een amalgaamvulling rechtsonder. Ik vroeg aan tandarts Weijland of mijn clear overlays nu nog wel zouden passen, aangezien mijn tanden door de vullingen toch iets veranderd waren. Ik was zo slim geweest om ze mee te nemen en dus kon hij er meteen naar kijken. Na een kleine bewerking van de kiezen pasten de clear overlays weer precies. Super! Helemaal goed!
 |
| Het verschil tussen de camera van de medisch fotograaf en die van mij. In ieder geval ben ik aan één zijde verlost van de amalgaam en zijn de vullingen boven en beneden vervangen. Binnenkort is de andere kant aan de beurt. Het ziet er al stukken beter uit! |
 |
| Strakke kaaklijn! :) |
 |
| Shine bright! |
Afgelopen zaterdag gingen we met het gezin uiteten ter ere van het 40-jarig huwelijk van mijn ouders. Verzuurde kaken of niet, het was voor mij weer een moment om mijn glimlach op te zetten en te shinen. Dat ik de steak niet kapot gebeten kreeg kon me eigenlijk niet eens zoveel schelen. Ik was op en top aan het genieten en koester de momenten die we als gezin mogen delen. Met alle verschrikkelijke gebeurtenissen in de wereld besef ik nóg meer hoe gelukkig ik mag zijn met de mensen om me heen...
Op 3 februari moet ik terug voor deel 2 van de restauratie. Als dat gebeurd is gaan we kijken hoe we verder gaan. Tandarts Weijland wil dit stap voor stap met mij doen. Op ons gemak alles bekijken, op mijn tempo. Ik kan nu dus nog niet zeggen hoe we de verkleurde/verschoven tanden gaan oplossen en wat de toekomst voor me zal brengen. Volgende keer ga ik wel helemaal alleen. Ik weet nu dat ik me bij tandarts Weijland op mijn gemak kan voelen en dat hij begrip toont. Daar ben ik heel blij mee...
Mag ik zeggen dat ik best een beetje trots op mezelf ben? Een nieuwe tandarts die ik pas voor de tweede keer zag en dan ook meteen een flinke behandeling. Mezelf moed inpraten, mezelf overtuigen dat het niet erg is om bang te zijn en 'gewoon' gaan. Op naar het einddoel dat steeds dichterbij komt. Een stralende glimlach met een gezond en recht gebit zónder gaatjes.
Ten slotte: ik probeer deze blog zo open en eerlijk mogelijk te schrijven. Dit is míjn belevingswereld. Iedereen ervaart het anders. Er zullen genoeg mensen zijn die geen angst kennen voor de tandarts en voor wie zo'n afspraak wél appeltje-eitje is. Voor mij niet. Ik stel me kwetsbaar op door mezelf te zijn. Ik hoop dan ook op begrip van de lezers, want een tandartsafspraak is lang niet voor iedereen 'peanuts'.
"I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. The brave man is not he who does not feel afraid, but he who conquers that fear."
Bedankt voor alle lieve en bemoedigende berichtjes!
Liefs,
Cindy
maandag 5 januari 2015
Happy Newyear! - nieuwe jaar start goed met bezoek aan de tandarts a.s. donderdag!
Goedemorgen,
HAPPY NEWYEAR! - Het kan nog net, dus maak ik graag even van de gelegenheid gebruik om iedereen een fantastisch 2015 toe te wensen. Met heel veel 'shine-bright-like-a-diamond'-momenten voor de lezers die de operatie en het beugeltraject al achter de rug hebben en heel veel soepjes, papjes en gepureerd voedsel voor de mensen die de operatie nog moeten ondergaan. En de mensen die niets te maken hebben met dit traject en dus de neutrale lezers: ook jullie wens ik een fantastisch 2015 toe!
De start van het nieuwe jaar betekent ook dat de kans om de zorgverzekering aan te passen inmiddels verkeken is. Mensen die over wilden stappen hadden t/m 31 december de tijd om zorgverzekeringen te vergelijken en een polis af te sluiten. Een aantal weken geleden had ik het er al over op de blog: ook ik was op zoek naar een nieuwe polis. Urenlang had ik zorgverzekeringen vergeleken, maar ik kwam er niet uit. Een hoge vergoeding voor tandzorg is onmogelijk zonder toestemming van de zorgverzekeraar (tandartsverklaring). Op die tandartsverklaring moet door de behandelaar ingevuld worden dat er de komende twee jaar geen grote behandelingen verwacht worden. Aangezien bij mij al lang bekend is dat er deze week iets staat te gebeuren bij de tandarts, kon ik al die polissen met een hoge vergoeding voor tandzorg wel op mijn buik schrijven. Dus zat er voor mij niets anders op dan verder te vergelijken en genoegen te nemen met een mindere vergoeding.
In de week voor Kerstmis kwam onze financieel adviseur bij ons op bezoek en ik legde mijn situatie aan hem voor. Hij bood aan om even mee te kijken en mij een aantal opties aan te bieden. Via hem kunnen Archel en ik ons bij vrijwel alle zorgverzekeringen collectief verzekeren. Via het werk van Archel kan dit alleen bij CZ. Dit kon dus nog wel eens aantrekkelijk worden. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om van CZ Direct (de budgetpolis) over te stappen naar 'gewoon' CZ. Voor de zekerheid heb ik een restitutiepolis afgesloten, zodat ik overal terecht kan voor zorg. Er is natuurlijk nogal wat om te doen de laatste tijd. Aangezien ik niet voor verrassingen wil komen te staan, neem ik geen risico en betaal ik graag een paar euro meer per maand om er zeker van te zijn dat er geen dikke rekening op de mat valt. Als aanvullende verzekering heb ik gekozen voor 'collectief plus', waarin vergoedingen voor o.a. fysiotherapie en alternatieve geneeswijzen ruim vertegenwoordigd zijn. Iets waaraan ik veel waarde hecht. Tevens heb ik een losse tandartsverzekering afgesloten. Hierin heb ik concessies moeten doen, maar dit was de beste keuze. Ik krijg tot €450 volledig (100%) vergoed en qua orthodontie zit het ook wel snor: 80% vergoeding tot een bedrag van €2045. Voor de afspraak van komende donderdag moet ik dus ongeveer €150 bij betalen. Niet zo'n probleem.
Vorige week, op oudjaarsdag, was ik in het ziekenhuis in Maastricht (MUMC). Niet voor mezelf, maar als chauffeur en support voor mijn vader. Toen we aan de balie stonden van de poli waar hij moest zijn, controleerde de assistente zijn gegevens. Ze zag de achternaam "van de Moosdijk", keek op, draaide haar hoofd naar mij en vroeg: "Ohh, ben jij dan die Cindy van de blog?" - yep, that's me. Ik was verbaasd. Die meid zei dat de hele afdeling mijn voor- en na-foto's had gezien. Ze had zelf immers iets meer dan een jaar geleden een kaakosteotomie ondergaan. Na wat kletsen ging er bij mij langzaam een lichtje branden en kwam ik erachter dat ik wel eens contact met haar had gehad via het contactformulier op de blog. Heel erg leuk om (h)erkenning te krijgen!
En dan nu, op weg naar komende donderdag... Ik hik er al een aantal weken tegenaan, de afspraak bij tandarts Weijland. Ik voel me er echt niet fijn bij. Hoewel tandarts Weijland erg goed op me over kwam, heb ik nog geen band met hem. Hij kent me nog niet. Natuurlijk geef ik aan dat ik bang ben en natuurlijk zal hij daar rekening mee houden, maar het is toch een beetje anders. Archel moet werken en kan dus niet met me mee. Stiekem heb ik een balletje opgegooid bij mijn moeder en ze wil wel met me mee. Aan de andere kant heb ik zoiets van: "wacht maar, ik zal laten zien dat ik alleen durf!" Bovendien wil ik niet dat mijn moeder me weer angstig ziet. Als kind heb ik al genoeg scènes geschopt bij bezoekjes aan de dokter of de tandarts. Niet dat dat nu nog zou gebeuren, maar toch. Mijn moeder heeft zich kapot geschaamd voor mij. Ik ga komende donderdag dus toch 'gewoon' alleen op weg naar Eindhoven. Ik kan dat heel goed en het zal vast weer een succeservaring worden zodat ik vertrouwen heb voor de volgende afspraken die gaan komen. Om 13.00 uur heb ik de afspraak bij tandarts Weijland. Buiten het feit dat mijn (amalgaam)vullingen worden vervangen / gaatjes worden gevuld zal mijn gebit compleet worden gereinigd. Wat zal dat een schoon gevoel in de mond zijn. Ik gebruik nog altijd de Sonicare for Kids van Philips. Een elektrische tandenborstel met een zachte trilling. Voor mij betekent dit pijnloos poetsen door de veel zachtere trilling dan een gewone elektrische tandenborstel. Ik ben er helemaal aan gewend, maar inmiddels begin ik me een beetje af te vragen of die wel goed genoeg reinigt. Komende donderdag zal ik dit even bespreken met tandarts Weijland, als ik daaraan denk tenminste. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat mijn gedachten ergens anders zitten.
Volgende week zal ik uiteraard alles vertellen over de afspraak bij tandarts Weijland. Als het goed is ben ik dan ook van mijn amalgaamvullingen af en doe ik dan zeer opgelucht mijn verhaal. Duim je voor me komende donderdag?
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
HAPPY NEWYEAR! - Het kan nog net, dus maak ik graag even van de gelegenheid gebruik om iedereen een fantastisch 2015 toe te wensen. Met heel veel 'shine-bright-like-a-diamond'-momenten voor de lezers die de operatie en het beugeltraject al achter de rug hebben en heel veel soepjes, papjes en gepureerd voedsel voor de mensen die de operatie nog moeten ondergaan. En de mensen die niets te maken hebben met dit traject en dus de neutrale lezers: ook jullie wens ik een fantastisch 2015 toe!
De start van het nieuwe jaar betekent ook dat de kans om de zorgverzekering aan te passen inmiddels verkeken is. Mensen die over wilden stappen hadden t/m 31 december de tijd om zorgverzekeringen te vergelijken en een polis af te sluiten. Een aantal weken geleden had ik het er al over op de blog: ook ik was op zoek naar een nieuwe polis. Urenlang had ik zorgverzekeringen vergeleken, maar ik kwam er niet uit. Een hoge vergoeding voor tandzorg is onmogelijk zonder toestemming van de zorgverzekeraar (tandartsverklaring). Op die tandartsverklaring moet door de behandelaar ingevuld worden dat er de komende twee jaar geen grote behandelingen verwacht worden. Aangezien bij mij al lang bekend is dat er deze week iets staat te gebeuren bij de tandarts, kon ik al die polissen met een hoge vergoeding voor tandzorg wel op mijn buik schrijven. Dus zat er voor mij niets anders op dan verder te vergelijken en genoegen te nemen met een mindere vergoeding.
In de week voor Kerstmis kwam onze financieel adviseur bij ons op bezoek en ik legde mijn situatie aan hem voor. Hij bood aan om even mee te kijken en mij een aantal opties aan te bieden. Via hem kunnen Archel en ik ons bij vrijwel alle zorgverzekeringen collectief verzekeren. Via het werk van Archel kan dit alleen bij CZ. Dit kon dus nog wel eens aantrekkelijk worden. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om van CZ Direct (de budgetpolis) over te stappen naar 'gewoon' CZ. Voor de zekerheid heb ik een restitutiepolis afgesloten, zodat ik overal terecht kan voor zorg. Er is natuurlijk nogal wat om te doen de laatste tijd. Aangezien ik niet voor verrassingen wil komen te staan, neem ik geen risico en betaal ik graag een paar euro meer per maand om er zeker van te zijn dat er geen dikke rekening op de mat valt. Als aanvullende verzekering heb ik gekozen voor 'collectief plus', waarin vergoedingen voor o.a. fysiotherapie en alternatieve geneeswijzen ruim vertegenwoordigd zijn. Iets waaraan ik veel waarde hecht. Tevens heb ik een losse tandartsverzekering afgesloten. Hierin heb ik concessies moeten doen, maar dit was de beste keuze. Ik krijg tot €450 volledig (100%) vergoed en qua orthodontie zit het ook wel snor: 80% vergoeding tot een bedrag van €2045. Voor de afspraak van komende donderdag moet ik dus ongeveer €150 bij betalen. Niet zo'n probleem.
Vorige week, op oudjaarsdag, was ik in het ziekenhuis in Maastricht (MUMC). Niet voor mezelf, maar als chauffeur en support voor mijn vader. Toen we aan de balie stonden van de poli waar hij moest zijn, controleerde de assistente zijn gegevens. Ze zag de achternaam "van de Moosdijk", keek op, draaide haar hoofd naar mij en vroeg: "Ohh, ben jij dan die Cindy van de blog?" - yep, that's me. Ik was verbaasd. Die meid zei dat de hele afdeling mijn voor- en na-foto's had gezien. Ze had zelf immers iets meer dan een jaar geleden een kaakosteotomie ondergaan. Na wat kletsen ging er bij mij langzaam een lichtje branden en kwam ik erachter dat ik wel eens contact met haar had gehad via het contactformulier op de blog. Heel erg leuk om (h)erkenning te krijgen!
En dan nu, op weg naar komende donderdag... Ik hik er al een aantal weken tegenaan, de afspraak bij tandarts Weijland. Ik voel me er echt niet fijn bij. Hoewel tandarts Weijland erg goed op me over kwam, heb ik nog geen band met hem. Hij kent me nog niet. Natuurlijk geef ik aan dat ik bang ben en natuurlijk zal hij daar rekening mee houden, maar het is toch een beetje anders. Archel moet werken en kan dus niet met me mee. Stiekem heb ik een balletje opgegooid bij mijn moeder en ze wil wel met me mee. Aan de andere kant heb ik zoiets van: "wacht maar, ik zal laten zien dat ik alleen durf!" Bovendien wil ik niet dat mijn moeder me weer angstig ziet. Als kind heb ik al genoeg scènes geschopt bij bezoekjes aan de dokter of de tandarts. Niet dat dat nu nog zou gebeuren, maar toch. Mijn moeder heeft zich kapot geschaamd voor mij. Ik ga komende donderdag dus toch 'gewoon' alleen op weg naar Eindhoven. Ik kan dat heel goed en het zal vast weer een succeservaring worden zodat ik vertrouwen heb voor de volgende afspraken die gaan komen. Om 13.00 uur heb ik de afspraak bij tandarts Weijland. Buiten het feit dat mijn (amalgaam)vullingen worden vervangen / gaatjes worden gevuld zal mijn gebit compleet worden gereinigd. Wat zal dat een schoon gevoel in de mond zijn. Ik gebruik nog altijd de Sonicare for Kids van Philips. Een elektrische tandenborstel met een zachte trilling. Voor mij betekent dit pijnloos poetsen door de veel zachtere trilling dan een gewone elektrische tandenborstel. Ik ben er helemaal aan gewend, maar inmiddels begin ik me een beetje af te vragen of die wel goed genoeg reinigt. Komende donderdag zal ik dit even bespreken met tandarts Weijland, als ik daaraan denk tenminste. Ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat mijn gedachten ergens anders zitten.
Volgende week zal ik uiteraard alles vertellen over de afspraak bij tandarts Weijland. Als het goed is ben ik dan ook van mijn amalgaamvullingen af en doe ik dan zeer opgelucht mijn verhaal. Duim je voor me komende donderdag?
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
Abonneren op:
Posts (Atom)