maandag 19 januari 2015

"Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien..."

Goedemorgen,

"Op mijn veertiende kreeg ik al te horen dat ik een kaakoperatie moest ondergaan als mijn kaken uitgegroeid zouden zijn. Rond mijn 18e zou ik me mogen melden bij de kaakchirurg. Mijn onderkaak steekt uit en mijn bovenkaak staat te ver naar achteren. Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien. Altijd houd ik rekening met mijn houding, hoe ik kijk. Op weg naar school heb ik paniekaanvallen in de trein. Vaak voel ik me bekeken. In het derde studiejaar kan ik op stage naar het buitenland. Een geweldige kans, maar als er dan nog steeds niets is gebeurd aan mijn kaken, durf ik dat niet. Pesterijen waren op school altijd aan de orde van de dag. Begrip van de buitenwereld krijg ik maar weinig. De psycholoog probeert me op weg te helpen. Nu ben ik bijna 18 en kan ik niet meer wachten om de afspraak bij de kaakchirurg vast te leggen. Ik ben bang, maar ik ga ervoor."

Heftig. - Bij het horen van haar verhaal was ik stil. Gedachten gingen in mijn hoofd heen en weer. Er was herkenning. Veel van haar angsten en onzekerheden klonken mij bekend in de oren. Precies zoals haar had ik me ook vaak gevoeld. Het was alsof ik de 'oude' Cindy zag zitten. Ik probeerde haar te helpen. Hoe? Geen idee. Gewoon door mezelf te zijn. Mijn ervaringen delen, de kaakosteotomie vanuit alle kanten belichten. Positieve gevolgen benoemen, maar ook risico's bespreken en zaken die tegen kunnen vallen. Begrip tonen, geruststellen, moed inspreken en een soort veilige haven voor haar zijn. Iemand die al jaren naar de operatie toeleeft, iemand die de operatie zo graag wil ondergaan omdat ze ervan overtuigd is dat dit haar positief gaat veranderen. Zo iemand moet ik ook even met beide benen op de grond zetten en informeren over eventuele risico's. Zij, dat meisje van nu nog 17 jaar, voelde zich op haar gemak bij mij. Tijdens de treinreis van bijna 1,5 uur had ze geen paniekaanvallen gehad. Omdat ze wist dat ze bij mij begrip zou vinden. Begrip die ze vanuit haar directe omgeving nauwelijks krijgt. Met een positief gevoel stapte ze enkele uren later weer op de trein. Het was een fijn gesprek geweest, waarin haar veel duidelijk is geworden. Ze vond kracht en moed om het traject in te gaan.

Haar verhaal raakte me. Ze spookte nog lang door mijn hoofd. Volgens die meid is haar directe omgeving nogal terughoudend over de operatie omdat het in hun omgeving bij één iemand fout is gegaan. Tsja, één geval. Een kaakosteotomie is voor veel kaakchirurgen een routine-ingreep. In de meeste gevallen gaat het gewoon goed. Toch heb ik haar gewezen op de risico's, want daar moet men zich wel van bewust zijn. Ze kent de risico's, ze wil de operatie héél graag ondergaan. Zeker niet alleen esthetisch gezien, maar ook om klachten in de toekomst te voorkomen. Verschrikkelijk dat er mensen zijn bij wie het leven zo wordt beïnvloed. Jammer dat er nog altijd veel onbegrip is. Als mensen niet snappen waarom iemand een kaakosteotomietraject in gaat, stuur ik ze meestal naar de blog die ik heb geschreven over 'Onbegrip van de buitenwereld in kaakosteotomietraject'. Nog altijd begrijpen mensen niet dat een traject in 99% van de gevallen ingezet wordt om medische noodzaak. Ik vind het wel fantastisch dat ik mensen kan helpen. Vol trots vertelde ik Archel over m'n gesprek met die meid. Dat ze een stuk opgewekter naar buiten liep, met een glimlach op haar gezicht.

Van zulke gesprekken kom ik in een positieve vibe. Als ik iemand kan inspireren, motiveren, geruststellen. Als ik iemand kan overtuigen van een goede afloop. Als ik iemand met een glimlach de deur uit zie stappen of een glimlach door het scherm heen zie als ik iemand een opbeurend bericht heb gestuurd. Ook andersom, als ik berichten van lezers ontvang, doet me dat goed. Mensen die me een hart onder de riem steken, een opbeurend berichtje voor een tandartsbezoek of gewoon een bedankje omdat ik weer iemand over de streep heb getrokken om het traject in te stappen. Dat doet ontzettend veel met me. Ik ben zelf een enorm gevoelsmens. De dingen die ik heb meegemaakt hebben me gevormd tot de persoon die ik altijd al had willen zijn. Al die gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben niet alleen mijn empathisch vermogen maar ook mijn overtuigingskracht ontzettend vergroot. Dat is iets waar ik heel trots op ben. Ik heb veel dromen in mijn leven en ik zeg altijd: "don't let your dreams be dreams". Ik werk er keihard voor, maar ik zal nooit vergeten waar ik vandaan kom. Cindy zal altijd de zorgzame Cindy blijven. Zoals vorig jaar al in de Grazia stond: "Ik ben nog steeds gewoon Cindy, maar dan met een upgrade. Cindy 2.0."

En zo is het! Bedankt voor jullie vertrouwen.... jullie toveren altijd weer een glimlach op mijn gezicht! Dankjewel!

Binnenkort komt er een bijzondere serie van 'De lezers aan het woord...' op de blog. Iedere week deel ik mijn verhaal, mijn belevenissen. Nu vind ik het tijd om een aantal lezers aan het woord te laten. Wie zijn de lezers die mijn blog wekelijks bezoeken? Wat is hun link met mij? Wat hebben ze aan de blog?
De volgende disciplines hebben al medewerking toegezegd aan de serie 'De lezers aan het woord...':
* Een kaakchirurg;
* Een mondhygiënist;
* Een tandarts;
* Een orofaciaal therapeut (ofwel kaakfysio);
* Een osteopaat;
* Een patiënt die aan de start staat van het beugel-/kaakosteotomietraject;
* Een patiënt die het traject volledig heeft afgesloten en dagelijks geniet van haar 'bright smile'.

Ik ben nog op zoek naar een orthodontist die medewerking wil verlenen. Is jouw orthodontist bekend met de blog? Denk je dat hij/zij mee zou willen doen aan de serie? Stuur me dan even een berichtje.
Zodra ik al het materiaal bij elkaar heb zal de eerste blog van 'De lezers aan het woord...' verschijnen. Vinden jullie dit een leuke toevoeging aan de blog? Ik hoor het graag!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

4 opmerkingen:

  1. Hoi Cindy,

    Of dit een leuke toevoeging zal zijn?
    Ik ben er in ieder geval al benieuwd naar. Ja dus.

    Maar ik ben sowieso iedere maandag weer benieuwd naar je blog. En ik ben zeker niet de enige.
    Ondanks dat ik mijn traject al heb doorlopen, blijf ik me ervoor interesseren, ook hoe anderen dit beleven. Dus ik ben ook een regelmatige bezoeker van het forum.

    Ik weet helaas niet of mijn orthodontist een lezer is van jouw blog. En ik weet dus ook niet of hij daar een bijdrage aan zou willen leveren. Maar ik weet zeker dat je iemand zult vinden.

    Succes met deze serie en ik kijk er naar uit.

    Groetjes Monique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Monique,

      Leuk dat je er enthousiast over bent! :) Kijk er zelf ook naar uit. Is weer een iets anders.... helemaal leuk dat er zoveel mensen aan mee willen werken.

      Top dat je de blog nog altijd volgt, ook al heb jij je traject al afgerond! Ik vind het leuk dat je zo af en toe eens reageert op de blogs.

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  2. grappig om te lezen. rode lippestift dragen.
    ik zelf heb nooit rode lippen stif kunnen dragen. nu na me kaakverbredingen en al bijna een jaar me beugel te dragen kan ik lippestift dragen!! een hele mailpaal. daarom draag ik graag lippenstif voor al rode. er zit alleen een maar aan het geeft af hahah
    wat een kracht cindy heb jij in de wereld mogen zetten.
    ik moet ook op mijn 18 een operatie ik durfde alleen niet het heb het door pure angst niet gedaan.
    spijd!! maar nu ben ik dankbaar dat ik die mogelijkheid als nog gekregen heeft.

    zet hem op om mensen imspriatie te geven te informeren.

    liefs lieuwkje

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Haha, geniet van je lippenstift en shine bright! ;)
      Dankjewel voor je mooie woorden weer... en ik maak een diepe buiging voor je dat je alsnog het traject in bent gegaan! Super knap!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen