(H)erkenning van de blog, een bezoek aan Dr. de Jonge en wennen aan de splint!

Goedemorgen,

Nog nooit hebben zoveel mensen op één dag de blog bezocht als afgelopen woensdag, 20-05-2015. Bijna 1.000 pageviews op één dag. Een record. Een piek van 500 pageviews tussen 21.00 uur en 21.30 uur. Ongelooflijk... Woensdagavond werd de kracht van social media nog maar eens te meer duidelijk. Ik ga er later deze blog dieper op in. Eerst even aandacht voor het volgende...

Tijdens het NVM-congres dat ik vorige maand met Bluem bezocht, werd ik door gavetandeninfo.nl en dentalinfo.nl gevraagd om een artikel te schrijven over mijn beugel- en kaakosteotomietraject. Uiteraard heb ik volmondig 'ja' geantwoord op dit verzoek! Super dat ook de blog op die manier een groter platform krijgt en ik mijn verhaal met nog meer mensen kan delen. Er is gewoon heel veel behoefte aan informatie en er is nog steeds véél te weinig te vinden over dit onderwerp. Met de plaatsing van mijn artikel op deze websites is er weer een stap gezet wat betreft informatievoorziening. Ben je nieuwsgierig naar wat ik geschreven heb? Met een klik op deze link kom je uit bij mijn artikel op dentalinfo.nl. Het artikel van gavetandeninfo.nl vind je hier.

Dat de blog echt groot aan het worden is, merkte ik afgelopen maandag toen ik voor mijn werk een tandartspraktijk aan de lijn had. Dat ging als volgt:

"Goedemorgen, met tandartspraktijk...."
"Goedemorgen, u spreekt met Cindy van de Moosdijk van Bluem..."

Stilte.

"Jij bent dé Cindy van de blog?"
"Ja, dat ben ik inderdaad..."
"Wauw, wij sturen al onze patiënten door naar jouw blog! Volgens mij hebben we zelfs een link naar jouw blog op de website staan. Je doet echt goed werk!"

Ik werd er helemaal enthousiast van. Erg leuk om die bevestiging te krijgen. Dat geeft ook weer een nieuwe dosis motivatie en inspiratie.

Afgelopen woensdag was het een 'normale' dag op de blog. Totdat ik er door een vriendin op gewezen werd dat er bij 'Hotter Than My Daughter' een potentiële patiënt voor Dr. de Jonge voorbij kwam. Ik zapte naar RTL4 en inderdaad. Jeetje, wat had ik met dat meisje te doen. Op Twitter kwamen allemaal denigrerende berichten over haar voorbij. Ze is echt heel erg ongelukkig. Toen Gordon zei dat er nog tijdens die uitzending iets aan haar tanden zou gebeuren begon ik mee te twitteren. Ik vroeg me 'hardop' af of dit gebit gered kon worden zonder een beugel en een osteotomie. Na een paar minuten werd duidelijk dat het meisje inmiddels een kaakverbreding had gehad, er een beugel was geplaatst en in de toekomst nog een kaakosteotomie zal ondergaan. Zie je wel, dat kon ook niet anders. Ik deelde mijn verhaal op Twitter met de kijkers van het programma. Onder de hashtag '#HTMD' deelde ik mijn blog met de voor- en na-foto's. Niet om reclame te maken, maar om mensen (en dan vooral de mensen die zo denigrerend waren) in te laten zien dat het wel een 'life-changing', maar zeer heftig traject is. Ik doe mijn petje af voor die meid en vind het heel knap dat ze dit traject in is gestapt. Ze gaat zóveel gelukkiger worden! Bijna 1.000 bezoekers hebben via Twitter mijn blog aangeklikt en de voor- en na-foto's bekeken. Ik hoop dat ik op deze manier weer een beetje besef heb gekweekt, maar aan de reacties te zien zit dat wel goed. Ten slotte voor dat meisje: you go girl... op naar een stralende en vooral gezonde glimlach.

Zelf ben ik ook weer hard op weg om korte metten te maken met mijn klachten. Afgelopen donderdag stond er om 9.30 uur een afspraak bij Dr. de Jonge gepland. Vanwege de spits vertrok ik om 8.15 uur vanaf Weert, waarna ik om 9.10 uur op de poli Kaakchirurgie stond. Ik mocht nog even plaatsnemen in de wachtkamer. In de verte zag ik Dr. de Jonge over de gang lopen. Terwijl ik nog even m'n mails aan het checken was op mijn telefoon, werd ik al naar binnen geroepen. Het was pas 9.20 uur. Mooi op tijd! Ik nam plaats en de assistente toverde de splint tevoorschijn. Ik mocht 'm meteen in doen. Hij klikte over mijn tanden. 'Zo hey, dat zit goed strak!' - "Als je 'm uit wil doen dan duw je de splint gewoon met je duimen omhoog." - jaja, gewoon. Het was nog een flinke worsteling om dat ding de eerste paar keren eruit te krijgen. Inmiddels zit de splint iets minder strak en kan ik 'm dus ook met iets meer gemak uit mijn mond verwijderen.

De splint: net een clear overlay, maar van veel harder en dikker materiaal. Bovendien is de splint aan de bovenkant grotendeels afgevlakt.

Ik mocht de splint weer opnieuw in doen. De assistente zei dat Dr. de Jonge er binnen enkele momenten aan zou komen en ze vertrok. Stiekem worstelde ik verder met de splint, verwijderde 'm uit mijn mond en legde hem netjes op een doekje neer. Ik weet toch hoe dat gaat. Dr. de Jonge en ik kletsen altijd eerst even. Omdat ik nog moest wennen aan het gevoel van de splint vond ik het geen goed plan om te kletsen met de splint in. In het begin klonk het een beetje alsof ik een spraakgebrek had met dat ding in. Dat valt nu overigens wel mee. In de verte hoorde ik de schoenen van Dr. de Jonge al, waarna hij even later in zijn witte jas de hoek om zwaaide. Zoals altijd een grote glimlach op zijn gezicht. Het kon niet anders of er verscheen ook een glimlach op mijn gezicht. Het klinkt misschien raar uit mijn mond, maar ik had echt uitgekeken naar deze afspraak. Die splint kon me niet snel genoeg geplaatst worden. Ik doe er alles aan om de klachten te verminderen / te laten verdwijnen. Ik heb er inmiddels ook alles voor over. Dr. de Jonge plaatste de splint in mijn mond. *Klik*, hij zat meteen op z'n plek. "Je moet de splint zoveel mogelijk dragen...", zei Dr. de Jonge - "Zo, mag ik 'm nu weer uit doen?", vroeg ik er vrijwel meteen achteraan. Weer een hartelijke lach. Ach, moet kunnen. Ik draag de splint tot nu toe zeer gedisciplineerd. Alleen tijdens (telefoon)gesprekken die ik voor mijn werk voer en tijdens het eten gaat dat ding uit. Voor de rest draag ik de splint de hele dag. Netjes, toch? De eerste dagen heb ik wat last gehad van gevoelige tanden en (nog) stijvere kaken, maar mijn zoektocht op Google wees uit dat dat normaal is. Zoals ik al zei, ik heb er alles voor over om van die uitermate frustrerende (vermoeidheids)klachten af te komen. Over een maand moet ik terug komen bij Dr. de Jonge voor controle om te kijken of de splint oké zit. Ik ben reuze benieuwd of ik over een maand misschien al vooruitgang heb geboekt. I'll keep you posted.

Komende donderdag moet ik naar de kaakfysio. Hij weet het nog niet, maar het wordt mijn laatste keer. Ik vind zelf dat ik er niet zoveel meer te zoeken heb. De afgelopen maanden heb ik tijd en moeite geïnvesteerd om iedere keer daar naartoe te gaan, maar ik vind de vorderingen te minimaal om er nog mee door te blijven gaan. Inmiddels ben ik ook wel klaar met ballonnen opblazen... Bovendien puilt mijn agenda uit van afspraken en kan ik maar moeilijk tijd vinden om die afspraken te realiseren. Donderdag ga ik dat deel dus afsluiten. Ik heb het in ieder geval weer geprobeerd.

Genoeg nieuws voor deze week... Bedankt voor al jullie bezoekjes! 'We' gaan hard op weg naar de 250.000 pageviews op de blog. Een kwart MILJOEN! Stiekem vind ik dat bizar veel voor een blog met zo'n specifiek onderwerp. Ja, toch?

Anyway, feel free to share!

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

Interview: "Can jaw surgery be life-changing?"

Goedemorgen,

Onlangs werd ik voor een studieopdracht geïnterviewd door een student 'International Communication and Media'. Aangezien ze zelf de operatie nog moet ondergaan, was ze zeer geïnteresseerd in mijn verhaal. Het interview (in het Engels) wil ik graag met jullie delen. Mocht Engels niet je sterkste punt zijn, gebruik dan de 'Google Translate Widget' linksboven op de pagina. Enjoy!
_________________________________________________________________________________


WEERT - ‘’I can do things I was never able to do’’ says Cindy van de Moosdijk, a 25 year old woman who had jaw surgery a couple of years ago. The surgery completely changed her life; in a good way.

‘’A lot of people don’t understand how important this surgery is’’, says Cindy. If she hadn’t agreed on having the surgery, she wouldn’t have had any teeth left in her thirties. The surgery had to be done, even though Cindy was –terrified- of undergoing the procedure.

‘’It was one of the scariest things of my life. Many times I decided not to do it anymore, but then my boyfriend supported me to just do it. I am grateful he did.’’

Outside and inside

The surgery has changed a lot of everyday things for Cindy. Not only did she change on the inside, she also changed on the outside. It made her the person she had always wanted to be. But before having the surgery, Cindy was a different girl. ‘’I used to be a shy girl who didn’t like to be the center of attention. My self-esteem was really at its lowest point back then.’’ If she looks back at that time, she is proud of what she has achieved today. ‘’I am currently presenting a program and I am doing things that I was never able to do before. I always hated giving presentations, but now I love it!’’

Cosmetic reasons

What a lot of people do not understand is that the surgery is not for cosmetic reasons.

In Korea a lot of women undergo the surgery for cosmetic reasons only because it is currently an extreme beauty fad. This is also why people think jaw surgery is for cosmetic reasons.

‘’I only underwent the surgery because I had to do it for medical reasons’’, says Cindy. But she also changed from the outside. She is a lot happier with herself then she used to be.

Medical reasons

Jaw surgery is not something to undergo if it is not necessary. A lot of people need it for medical reasons, but most of the time people forget what the medical reasons are. A lot of people who need to have jaw surgery have problems with eating-, or speaking, they don’t have a normal side profile-, or their mouth will hang open because they have trouble breathing. And of course, the most important reason is to avoid future complications.

What to expect

You should not underestimate the surgery. A lot of people think it is a quick fix, but it is not. ‘’You will be visiting the hospital and dentist a lot. This takes a lot of time and energy’’, says Cindy. ‘’Make sure to bring someone with you who can support you.”
 

‘’Also, try not to search for too much information in the internet. There is so much information and you will be driving yourself nuts by looking at everything. Of course a lot of people are curious (like myself). I only got more scared when I looked at all the pictures. Your face will look like a swollen hamster the first few days, so be prepared.’’

There are also some negative sides to having the surgery. The most horrible for Cindy were the days immediately after the surgery. ‘You will be eating liquid food for a least six weeks. It took me longer than six weeks. I was getting sick of eating the same thing every single day.’’

Tips from Cindy

Before having the surgery, it is a good thing to make a list of what you need before and after the surgery. Cindy came up with a few good tips: ‘’First of all, try to do as many nice things as possible before having the surgery. Try to fit in a lot of different activities. For example shopping, or going away for a few days. You should really try to clear your head because in my case the nerves were horrible.’’

So, don’t search too much online, and try to do a lot of nice things before having the surgery. Now last but not least, some tips for after the surgery.

‘’Try to make as much liquid foods as possible. Drink a lot of shakes with protein, you don’t want to lose too much weight. Also, try to watch some nice series or bring your iPad to the hospital, you will be get bored easily.’’

She looks back at everything with a smile though. ‘’If I would have to do it all over again, I would.’’

___________________________________________________________________________________

Het was ontzettend leuk om mee te werken aan een interview dat werd afgenomen door een gemotiveerde studente. Leuke bijkomstigheid: ze sloot haar opdracht af met een dikke 8. Dik verdiend!

Komende donderdag staat mijn bezoek aan Dr. de Jonge gepland. Als het goed is krijg ik dan mijn splint. Volgende week hoor je uiteraard hoe dat is gegaan en hoe ik de eerste dagen met de splint door ben gekomen.

Tot dan!

Liefs,
Cindy

Bezoek aan Dr. de Jonge op de vroege vrijdagochtend: passen en meten.

Goedemorgen,

Het was vroeg. Héél vroeg. Afgelopen vrijdag stond om 8.10 uur de afspraak bij Dr. de Jonge gepland. Om te voorkomen dat ik 's ochtends een uur onderweg zou zijn door drukte op de weg, ben ik op donderdagavond al richting Heerlen gegaan en ben ik op bed geploft bij mijn schoonmoeder. Ik was al een paar dagen niet fit. Een snotneus, keelpijn, slapjes en gewoon lamlendig. Het was toch wel fijn om iets langer te kunnen blijven liggen. Om 7.45 uur vertrok ik richting het Atrium en om 8.00 uur stond ik al op de poli, waar het rolluik nog gesloten was.

Na enkele minuten ging het rolluik naar boven en meldde ik me als tweede aan de balie. Na al die tijd hoef ik mijn naam niet eens meer te noemen, maar wordt er meteen gezegd dat ik plaats kan nemen 'in de buurt van kamer 6 of 7'. Vaste prik. Precies om 8.10 uur werd ik binnen geroepen. Dr. de Jonge was er nog niet. Ik mocht meteen plaatsnemen in de stoel. Na een minuut of twee hoorde ik in de verte het getik van de schoenen van Dr. de Jonge. Zo herkenbaar! Hij kwam de hoek om gezwaaid, groette me en vroeg zoals gewoonlijk hoe het met me ging. Enigszins nasaal zei ik: "Nahh, ik ben niet echt fit..." - "Wat voor kattenkwaad heb je nu weer uitgehaald?", vroeg hij met een knipoog. De toon was weer gezet.

Hoewel ik dacht dat ik de opbeetplaat al zou krijgen, was dit niet het geval. Wist ik veel dat er nog wasbeetjes gemaakt moesten worden. Ik kreeg een aantal 'plaatjes' in de mond en Dr. de Jonge zei dat ik m'n kaken moest ontspannen. Tsja, als je er dan bij na gaat denken, is dat best lastig. Hij klapperde mijn onderkaak op en neer, naar boven en beneden, totdat de afdruk in de wasbeet stond en ik nog een keer iets door moest bijten. Dit werd enkele keren herhaald. Bij de laatste afdruk werd er nog een of ander apparaat tegen mijn hoofd gezet. Geen idee wat het allemaal was, maar ik liet het maar gebeuren. "Het zal wel", dacht ik. Ik had weinig behoefte om vragen te stellen want 1) ik weet dat het goedkomt als Dr. de Jonge eraan werkt en 2) ik voelde me verre van fit. Binnen een kwartier was alles klaar. Dr. de Jonge gaf aan dat er wellicht nog een andere oplossing is (i.s.m. orthodontist Nico Vrijens) mocht deze splint niet gaan werken. Dat stelt me in ieder geval een beetje gerust. Ik zou lichtelijk in de stress schieten als ik zou weten dat dit het laatste redmiddel zou zijn. Gelukkig is dat niet het geval!

Met de groeten voor Archel op zak nam ik afscheid van Dr. de Jonge en liep ik met mijn inmiddels goed gevulde dossier richting de balie om een afspraak te maken. Op 21 mei, volgende week donderdag, heb ik om 9.30 uur de volgende afspraak bij Dr. de Jonge. Als het goed is ligt de splint dan voor me klaar en kan die gepast worden. Normaal gesproken zoek ik qua behandelingen enzovoorts precies uit wat iets inhoudt, maar dit keer heb ik me bewust ingehouden in mijn zoektocht naar informatie / ervaringen van andere mensen. Om mijn nieuwsgierigheid te doorbreken heb ik slechts één filmpje bekeken. Verder niets... Eigenlijk kan ik niet wachten tot de 21e, want wat zal ik blij zijn als ik hopelijk weer een stap vooruit kan zetten.

Nadat ik klaar was bij Dr. de Jonge stapte ik in de lift naar beneden en liep ik richting het restaurant. Voor m'n werk bij Bluem had ik namelijk een belafspraak staan om 9.00 uur en ik zou het nooit halen om vóór 9.00 uur thuis te zijn. Van Heerlen naar Weert is een kilometer of 60 en dat gaat niemand lukken in 30 minuten, laat staan midden in de spits. Met m'n laptop, schrijfblok en telefoon in de aanslag nam ik een hele tafel in beslag. Aangezien ik toch nog wat tijd over had, besloot ik een paar andere telefoontjes die nog gepland stonden te plegen. Je raadt het nooit, maar binnen een paar minuten kwam er een man naast me zitten. Deze keer een vrolijkerd van ver in de zeventig, schat ik. "Hier gaan we weer...", dacht ik. Nog geen 3 seconden nadat ik de telefoon weer op tafel legde, begon hij: "Goeiemorgen, jij bent er ook vroeg bij zeg! Wat ben je aan het doen?" Ik vertelde kort over m'n werkzaamheden. Die man luisterde geïnteresseerd naar wat ik te vertellen had. Nu weet ik niet of dat kwam door mijn verhaal of dat hij het gewoon leuk vond om aanspraak te hebben. Ik vind het echt bijzonder om zo'n gesprekken te voeren met mensen die ik van tevoren nog nooit heb gezien. Uit het niets, gewoon spontaan, mensen die hun (levens)verhaal met mij willen delen. Da's toch mooi? Daar kan ik oprecht van genieten!

De klok sloeg richting 9.00 uur, dus ik excuseerde me bij meneer en ging weer aan de slag. Op het moment dat ik moest bellen viel mijn bereik weg. Shit! Paniek in de tent... Wat ik ook deed, ik had geen netwerk meer. Ik stormde nog even naar het toilet, vervolgens naar de parkeerautomaat om te betalen en 'vluchtte' naar buiten, waar het bereik weer terug kwam. Eind goed, al goed. Eenmaal thuis zat de Bluem-nieuwsbrief, die de hele wereld over gaat naar alle klanten, in mijn mailbox. Ik kreeg er een heel warm gevoel bij. Waarom? Omdat ze een apart kopje hebben gemaakt met een welkomstwoord voor mij. En hoe! Zie onderstaande screenshot. Yes, I'm proud to be part of the Bluem-team!

Bluem nieuwsbrief

Enige tijd geleden ben ik naar aanleiding van mijn traject en de blog geïnterviewd door een student "International Communication and Media". Aangezien er van mijn kant deze week geen 'kaaknieuws' komt, zal ik volgende week dit interview met de titel 'Can jaw surgery be life-changing?' plaatsen. In mijn geval is dit inmiddels een retorische vraag. ;)

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy

PS Heb je vanavond geen plannen? Kijk dan om 22.00 uur naar 'Koning Voetbal' op RTL7! Archel en ik zitten (helemaal vooraan) in het publiek en komen veelvuldig in beeld!

Afspraak bij Dr. de Jonge: emoties, frustraties, hoop en met een glimlach naar buiten

Goedemorgen,

"Toon je kwetsbare kant om meer kracht uit te stralen..." - Een uitspraak van één van de medisch specialisten tijdens het congres 'De Arts-Patiëntrelatie Anno 2015', waar ik 1,5 week geleden samen met Dr. de Jonge was. Vorige week zei ik al dat ik vind dat deze uitspraak heel goed bij mijn blog past. Vandaag laat ik op de blog mijn kwetsbare kant nog maar eens zien, hoe moeilijk ik dat soms ook vind.

Afgelopen woensdag stond mijn afspraak bij Dr. de Jonge gepland. Vóór die afspraak had ik om 9.15 uur in het ziekenhuis afgesproken met Nico Vrijens, een gerenommeerde orthodontist die veel samenwerkt met Dr. de Jonge. Ik heb hem tijdens de International Dental Show in Keulen, waar ik samen met de mensen van Bluem was, voor het eerst ontmoet. Deze ontmoeting kreeg afgelopen woensdag een vervolg. Wellicht kan ik er binnenkort meer over vertellen, want er staat volgens mij weer iets moois te gebeuren...

Om 8.45 uur was ik al in het ziekenhuis, veel te vroeg om me te melden. Ik besloot even plaats te nemen in het restaurant. 'Even rustig bijkomen, mijn mail checken en een paar berichtjes versturen', dacht ik. Echter die kans kreeg ik niet, want 3 seconden nadat ik plaatsnam groette een man van ver in de 60 mij. "Goeiemorgen! Ik kom even bij je zitten hoor..." Ach, waarom niet, ik kan wel wat vrolijkheid gebruiken op de vroege ochtend, dacht ik. Hij vertelde dat hij vaak in het ziekenhuis is omdat hij ziek is, maar ook over positieve zaken bleef hij maar doorgaan. Met een grote glimlach op zijn gezicht deelde hij zijn levensverhaal. Die man had zo'n aanstekende lach dat ik er vrolijk van werd. Na een kwartier moest ik alweer afscheid nemen van de goedlachse man. "Leuk u te ontmoeten", zei ik en ik gaf hem een stevige handdruk. Hij wilde me nog net niet knuffelen... Geweldig!

Het was druk in de dokterskamer. Wim, de mondhygiënist met wie ik na de operatie heel veel te maken heb gehad, was er ook. Super om hem weer te zien! We hebben even flink bijgekletst. Wim en ik zijn echt maatjes. Vanaf het begin hebben we heerlijk met elkaar kunnen dollen, maar als het moet kan hij ook serieus zijn. Wim is één en al oor voor zijn patiënten en voelt naadloos aan waar de patiënt behoefte aan heeft. Ik heb veel aan hem gehad tijdens mijn traject en dat heb ik hem nog maar eens goed duidelijk gemaakt.

Ook Nico en Dr. de Jonge waren er. Goed om ze weer te zien. Dr. de Jonge ging verder met de poli, terwijl ik plaatsnam om het gesprek te voeren met Nico. De tijd vloog voorbij. Eigenlijk had ik om 9.50 uur de afspraak bij Dr. de Jonge staan, maar pas rond 10.15 uur waren Nico en ik uitgekletst. Geen probleem, Dr. de Jonge was vanzelfsprekend op de hoogte. Hij kwam rond 10.15 uur de kamer op. Nico nam afscheid en ook ik pakte mijn tas. "Huh, ga je er ook vandoor"?, vroeg Dr. de Jonge. "Uhh, nee, maar ik neem toch aan dat ik even in de wachtkamer plaats moet nemen?" Samen liepen we naar buiten en Dr. de Jonge zei dat hij me zo op zou komen halen. Tijdens het gesprek met Nico was ik nog ontspannen, maar toen ik eenmaal in de wachtkamer zat begon ik me toch lichtelijk zorgen te maken over het verhaal dat ik aan Dr. de Jonge moest gaan vertellen. Binnen een paar minuten werd ik binnen geroepen...

Dr. de Jonge lachte, keek me aan en zei: "ik luister..." - Shit, nu moet het komen. Gooi het er maar uit.... "Ik heb geen tijd gehad om iets op te schrijven, dus ik ga het proberen zo te vertellen", zei ik. Mijn hart ging tekeer. Ik vertelde dat ik moeite heb met het goed articuleren van mijn woorden als ik veel moet praten op een dag, dat ik dagelijks een groot deel van de dag een verzuurd gevoel heb in mijn spieren, dat het kauwen van eten vermoeiend is... En tsja, toen keek ik naar de grond en dacht ik: 'zeg het nu maar, doe het nu maar...' - Het hoge woord kwam eruit. "Ja, dat is allemaal echt kut, maar wat me nog het meest pijn doet..." - tranen kwamen op dit moment naar boven... - ", maar wat me nog het meest pijn doet is het feit dat ik Archel al 3 jaar lang geen fatsoenlijke kus meer heb kunnen geven!" Tsja, en dat niet alleen. Dr. de Jonge begreep me. Ik probeerde mijn tranen in te houden. Dit lukte, maar aan mijn gezichtsuitdrukking en waterige ogen was duidelijk af te lezen dat het me erg hoog zit. Archel en ik zijn 7,5 jaar samen, we kennen elkaar door en door. Hij heeft me altijd gesteund en doet dit nog steeds iedere dag. Archel is altijd vol begrip als ik mijn frustraties er weer eens uit gooi (held!), maar het doet me pijn dat ik hem niet kan geven wat ik hem zou willen geven. Ik vind het heel moeilijk om hierover te praten, zeker omdat het zo persoonlijk is. Toch wil ik er ook op de blog open en eerlijk over zijn. Het is echt niet altijd 'shine-bright-like-a-diamond'. Natuurlijk, het aantal dagen dat ik het gevoel heb de hele wereld aan te kunnen overheerst, maar er zijn genoeg dagen bij dat ik mezelf van binnen compleet opvreet. De afgelopen tijd komt dat laatstgenoemde gevoel wat vaker naar boven. Dat ik me dan vaak afvraag of het ooit nog wel goedkomt. Ik ratelde nog even door tegen Dr. de Jonge. Ik vertelde over mijn bezoeken aan de kaakfysio, osteopaat, acupuncturist enzovoorts. "Ik weet verdorie ook niet meer waar ik het zoeken moet. Wat kan ik nog doen?" Uiteindelijk zei ik: "ik wil alleen maar weten of er nog iets aan te doen is óf dat het nu klaar is en dat ik het maar langzaam moet gaan accepteren dat het nooit meer wordt zoals voorheen..." - Dr. de Jonge keek me tegelijkertijd begripvol en doordringend aan en pakte me eens stevig bij mijn schouder. Hij had goed in de gaten dat het erg veel met me doet. Ik was opgelucht dat ik alles eruit had gegooid. Ik was ook opgelucht dat hij me zo goed begrijpt. Natúúrlijk begrijpt hij me. Hij weet als geen ander hoe dankbaar ik hem ben voor alles.

Even later...

"En hoe gaat het verder met je?" - "Goed...", antwoordde ik. Hij begon nog even over het congres van vorige week. Dat ik het echt wel hartstikke goed had gedaan en dat ik trots op mezelf mag zijn. Er verscheen weer een glimlach op mijn gezicht. Held. Dr. de Jonge kantelde inmiddels de stoel iets naar achteren. Tijd om de kaken te checken. Mond open, mond dicht. Met zijn vingers in mijn mond, duwend op de kauwspieren, moest ik dicht bijten. Potverdorie, hij zat precies op de goede plek. "Hier, hè", zei hij. Ja, duw er nog maar extra hard op, dacht ik, nondeju. De spier aan de rechterkant is wat dikker dan die aan de linkerkant. Inmiddels kwam Wim (de mondhygiënist) ook de kamer in. "Dat wordt een splint?", vroeg hij zonder ook maar iets van het gesprek tussen Dr. de Jonge en mij mee te hebben gekregen. Hij had in de computer bij mijn afspraak al 'kaakgewrichtsklachten' zien staan. Dr. de Jonge knikte bevestigend. We gaan eerst maar eens proberen de vermoeidheidsklachten te lijf te gaan met een opbeetplaat. Dit is een soort hoesje dat over de ondertanden wordt geschoven en ervoor moet zorgen dat de gewrichten/spieren ontspannen. Daarna kijken we wel weer verder. Als het goed is gaat de splint gewoon samen met het nachtbitje dat ik draag. Dr. de Jonge sloot onze afspraak af met: "Kom op, hè!" - Een grote glimlach op zijn gezicht en ook ik kon weer lachen.

Ik mocht me melden bij Wim voor het maken van afdrukken. Deze zijn nodig voor het vervaardigen van de splint. Wim had nog twee patiënten voor mij en dus nam ik plaats in de wachtkamer. Ik belde Archel op om hem op de hoogte te brengen van het laatste nieuws. Toen ik het gesprek beëindigde hoorde ik ineens naast mij: "hey, jij bent toch Cindy van de blog, hè?" Ja, dat ben ik! Wat leuk! Het was een patiënte van Dr. de Jonge die twee weken geleden door hem is geopereerd. Ze volgt mijn blog al een hele tijd en vlak voor haar operatie heb ik nog contact met haar gehad. Ze gaf aan veel steun aan mijn blog te hebben. Leuk om haar even 'in real life' te spreken. De tijd in de wachtkamer vloog op deze manier voorbij en voordat ik het wist stak Wim zijn hoofd om de hoek van de deur.

"Joh, je moet bijna handtekeningen uit gaan delen, iedereen kent je!", zei Wim. Weer hadden we even tijd om bij te kletsen. We hadden het vanzelfsprekend over de blog. Hij gaf aan dat hij er als mondhygiënist ook veel aan heeft. De meeste patiënten komen goed voorbereid bij hem binnen, weten dat ze zich bij hem op het gemak kunnen voelen. Zoals ik in het begin van deze blog al zei: Wim is er echt met zijn hart voor de patiënten. Hij heeft direct door waar iemand behoefte aan heeft. Ik heb een fijn gesprek met hem gehad. Tussendoor kwam Dr. de Jonge een paar keer voorbij geflitst. "Gaat alles goed?", vroeg hij. Ik antwoordde met een volmondige 'ja'. Opgelucht, dat is precies hoe ik me voelde. Wim maakte de afdrukken. Wat een knoeiboel, maar ach, ik heb het inmiddels al zo vaak moeten doen. Na mijn mond gespoeld te hebben keek ik even in de spiegel om de schade op te nemen. Het viel gelukkig mee. Her en der plukte ik wat plakkerig spul van mijn mondhoeken. Dr. de Jonge kwam op dat moment ook weer voorbij geflitst: "heeft Wim je weer helemaal onder gesmeerd?" - Wim en Dr. de Jonge hebben het begrip 'bejegening' echt goed verstaan.

Met Wim kletste ik nog even over mijn traject. Hij vindt het prachtig om te zien hoe ik in positieve zin veranderd ben. "Je uitstraling is zó veranderd! Een paar jaar geleden zou je een stap terug doen, terwijl je nu de stap vooruit durft te zetten..." Wim heeft gelijk, zo is het ook. Zijn woorden deden me goed. Ik nam afscheid van Wim en mocht me aan de balie melden voor het maken van een nieuwe afspraak bij Dr. de Jonge. Komende vrijdag om 8.10 uur heb ik een afspraak voor het passen van de opbeetplaat. Ik hoop echt van ganser harte dat dit iets voor me gaat doen. En nu? Weer in die positieve vibe komen en laten zien dat ik 'girlpowerrrrr' heb! Let's do it!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy