Afspraak bij Dr. de Jonge: emoties, frustraties, hoop en met een glimlach naar buiten

Goedemorgen,

"Toon je kwetsbare kant om meer kracht uit te stralen..." - Een uitspraak van één van de medisch specialisten tijdens het congres 'De Arts-Patiëntrelatie Anno 2015', waar ik 1,5 week geleden samen met Dr. de Jonge was. Vorige week zei ik al dat ik vind dat deze uitspraak heel goed bij mijn blog past. Vandaag laat ik op de blog mijn kwetsbare kant nog maar eens zien, hoe moeilijk ik dat soms ook vind.

Afgelopen woensdag stond mijn afspraak bij Dr. de Jonge gepland. Vóór die afspraak had ik om 9.15 uur in het ziekenhuis afgesproken met Nico Vrijens, een gerenommeerde orthodontist die veel samenwerkt met Dr. de Jonge. Ik heb hem tijdens de International Dental Show in Keulen, waar ik samen met de mensen van Bluem was, voor het eerst ontmoet. Deze ontmoeting kreeg afgelopen woensdag een vervolg. Wellicht kan ik er binnenkort meer over vertellen, want er staat volgens mij weer iets moois te gebeuren...

Om 8.45 uur was ik al in het ziekenhuis, veel te vroeg om me te melden. Ik besloot even plaats te nemen in het restaurant. 'Even rustig bijkomen, mijn mail checken en een paar berichtjes versturen', dacht ik. Echter die kans kreeg ik niet, want 3 seconden nadat ik plaatsnam groette een man van ver in de 60 mij. "Goeiemorgen! Ik kom even bij je zitten hoor..." Ach, waarom niet, ik kan wel wat vrolijkheid gebruiken op de vroege ochtend, dacht ik. Hij vertelde dat hij vaak in het ziekenhuis is omdat hij ziek is, maar ook over positieve zaken bleef hij maar doorgaan. Met een grote glimlach op zijn gezicht deelde hij zijn levensverhaal. Die man had zo'n aanstekende lach dat ik er vrolijk van werd. Na een kwartier moest ik alweer afscheid nemen van de goedlachse man. "Leuk u te ontmoeten", zei ik en ik gaf hem een stevige handdruk. Hij wilde me nog net niet knuffelen... Geweldig!

Het was druk in de dokterskamer. Wim, de mondhygiënist met wie ik na de operatie heel veel te maken heb gehad, was er ook. Super om hem weer te zien! We hebben even flink bijgekletst. Wim en ik zijn echt maatjes. Vanaf het begin hebben we heerlijk met elkaar kunnen dollen, maar als het moet kan hij ook serieus zijn. Wim is één en al oor voor zijn patiënten en voelt naadloos aan waar de patiënt behoefte aan heeft. Ik heb veel aan hem gehad tijdens mijn traject en dat heb ik hem nog maar eens goed duidelijk gemaakt.

Ook Nico en Dr. de Jonge waren er. Goed om ze weer te zien. Dr. de Jonge ging verder met de poli, terwijl ik plaatsnam om het gesprek te voeren met Nico. De tijd vloog voorbij. Eigenlijk had ik om 9.50 uur de afspraak bij Dr. de Jonge staan, maar pas rond 10.15 uur waren Nico en ik uitgekletst. Geen probleem, Dr. de Jonge was vanzelfsprekend op de hoogte. Hij kwam rond 10.15 uur de kamer op. Nico nam afscheid en ook ik pakte mijn tas. "Huh, ga je er ook vandoor"?, vroeg Dr. de Jonge. "Uhh, nee, maar ik neem toch aan dat ik even in de wachtkamer plaats moet nemen?" Samen liepen we naar buiten en Dr. de Jonge zei dat hij me zo op zou komen halen. Tijdens het gesprek met Nico was ik nog ontspannen, maar toen ik eenmaal in de wachtkamer zat begon ik me toch lichtelijk zorgen te maken over het verhaal dat ik aan Dr. de Jonge moest gaan vertellen. Binnen een paar minuten werd ik binnen geroepen...

Dr. de Jonge lachte, keek me aan en zei: "ik luister..." - Shit, nu moet het komen. Gooi het er maar uit.... "Ik heb geen tijd gehad om iets op te schrijven, dus ik ga het proberen zo te vertellen", zei ik. Mijn hart ging tekeer. Ik vertelde dat ik moeite heb met het goed articuleren van mijn woorden als ik veel moet praten op een dag, dat ik dagelijks een groot deel van de dag een verzuurd gevoel heb in mijn spieren, dat het kauwen van eten vermoeiend is... En tsja, toen keek ik naar de grond en dacht ik: 'zeg het nu maar, doe het nu maar...' - Het hoge woord kwam eruit. "Ja, dat is allemaal echt kut, maar wat me nog het meest pijn doet..." - tranen kwamen op dit moment naar boven... - ", maar wat me nog het meest pijn doet is het feit dat ik Archel al 3 jaar lang geen fatsoenlijke kus meer heb kunnen geven!" Tsja, en dat niet alleen. Dr. de Jonge begreep me. Ik probeerde mijn tranen in te houden. Dit lukte, maar aan mijn gezichtsuitdrukking en waterige ogen was duidelijk af te lezen dat het me erg hoog zit. Archel en ik zijn 7,5 jaar samen, we kennen elkaar door en door. Hij heeft me altijd gesteund en doet dit nog steeds iedere dag. Archel is altijd vol begrip als ik mijn frustraties er weer eens uit gooi (held!), maar het doet me pijn dat ik hem niet kan geven wat ik hem zou willen geven. Ik vind het heel moeilijk om hierover te praten, zeker omdat het zo persoonlijk is. Toch wil ik er ook op de blog open en eerlijk over zijn. Het is echt niet altijd 'shine-bright-like-a-diamond'. Natuurlijk, het aantal dagen dat ik het gevoel heb de hele wereld aan te kunnen overheerst, maar er zijn genoeg dagen bij dat ik mezelf van binnen compleet opvreet. De afgelopen tijd komt dat laatstgenoemde gevoel wat vaker naar boven. Dat ik me dan vaak afvraag of het ooit nog wel goedkomt. Ik ratelde nog even door tegen Dr. de Jonge. Ik vertelde over mijn bezoeken aan de kaakfysio, osteopaat, acupuncturist enzovoorts. "Ik weet verdorie ook niet meer waar ik het zoeken moet. Wat kan ik nog doen?" Uiteindelijk zei ik: "ik wil alleen maar weten of er nog iets aan te doen is óf dat het nu klaar is en dat ik het maar langzaam moet gaan accepteren dat het nooit meer wordt zoals voorheen..." - Dr. de Jonge keek me tegelijkertijd begripvol en doordringend aan en pakte me eens stevig bij mijn schouder. Hij had goed in de gaten dat het erg veel met me doet. Ik was opgelucht dat ik alles eruit had gegooid. Ik was ook opgelucht dat hij me zo goed begrijpt. Natúúrlijk begrijpt hij me. Hij weet als geen ander hoe dankbaar ik hem ben voor alles.

Even later...

"En hoe gaat het verder met je?" - "Goed...", antwoordde ik. Hij begon nog even over het congres van vorige week. Dat ik het echt wel hartstikke goed had gedaan en dat ik trots op mezelf mag zijn. Er verscheen weer een glimlach op mijn gezicht. Held. Dr. de Jonge kantelde inmiddels de stoel iets naar achteren. Tijd om de kaken te checken. Mond open, mond dicht. Met zijn vingers in mijn mond, duwend op de kauwspieren, moest ik dicht bijten. Potverdorie, hij zat precies op de goede plek. "Hier, hè", zei hij. Ja, duw er nog maar extra hard op, dacht ik, nondeju. De spier aan de rechterkant is wat dikker dan die aan de linkerkant. Inmiddels kwam Wim (de mondhygiënist) ook de kamer in. "Dat wordt een splint?", vroeg hij zonder ook maar iets van het gesprek tussen Dr. de Jonge en mij mee te hebben gekregen. Hij had in de computer bij mijn afspraak al 'kaakgewrichtsklachten' zien staan. Dr. de Jonge knikte bevestigend. We gaan eerst maar eens proberen de vermoeidheidsklachten te lijf te gaan met een opbeetplaat. Dit is een soort hoesje dat over de ondertanden wordt geschoven en ervoor moet zorgen dat de gewrichten/spieren ontspannen. Daarna kijken we wel weer verder. Als het goed is gaat de splint gewoon samen met het nachtbitje dat ik draag. Dr. de Jonge sloot onze afspraak af met: "Kom op, hè!" - Een grote glimlach op zijn gezicht en ook ik kon weer lachen.

Ik mocht me melden bij Wim voor het maken van afdrukken. Deze zijn nodig voor het vervaardigen van de splint. Wim had nog twee patiënten voor mij en dus nam ik plaats in de wachtkamer. Ik belde Archel op om hem op de hoogte te brengen van het laatste nieuws. Toen ik het gesprek beëindigde hoorde ik ineens naast mij: "hey, jij bent toch Cindy van de blog, hè?" Ja, dat ben ik! Wat leuk! Het was een patiënte van Dr. de Jonge die twee weken geleden door hem is geopereerd. Ze volgt mijn blog al een hele tijd en vlak voor haar operatie heb ik nog contact met haar gehad. Ze gaf aan veel steun aan mijn blog te hebben. Leuk om haar even 'in real life' te spreken. De tijd in de wachtkamer vloog op deze manier voorbij en voordat ik het wist stak Wim zijn hoofd om de hoek van de deur.

"Joh, je moet bijna handtekeningen uit gaan delen, iedereen kent je!", zei Wim. Weer hadden we even tijd om bij te kletsen. We hadden het vanzelfsprekend over de blog. Hij gaf aan dat hij er als mondhygiënist ook veel aan heeft. De meeste patiënten komen goed voorbereid bij hem binnen, weten dat ze zich bij hem op het gemak kunnen voelen. Zoals ik in het begin van deze blog al zei: Wim is er echt met zijn hart voor de patiënten. Hij heeft direct door waar iemand behoefte aan heeft. Ik heb een fijn gesprek met hem gehad. Tussendoor kwam Dr. de Jonge een paar keer voorbij geflitst. "Gaat alles goed?", vroeg hij. Ik antwoordde met een volmondige 'ja'. Opgelucht, dat is precies hoe ik me voelde. Wim maakte de afdrukken. Wat een knoeiboel, maar ach, ik heb het inmiddels al zo vaak moeten doen. Na mijn mond gespoeld te hebben keek ik even in de spiegel om de schade op te nemen. Het viel gelukkig mee. Her en der plukte ik wat plakkerig spul van mijn mondhoeken. Dr. de Jonge kwam op dat moment ook weer voorbij geflitst: "heeft Wim je weer helemaal onder gesmeerd?" - Wim en Dr. de Jonge hebben het begrip 'bejegening' echt goed verstaan.

Met Wim kletste ik nog even over mijn traject. Hij vindt het prachtig om te zien hoe ik in positieve zin veranderd ben. "Je uitstraling is zó veranderd! Een paar jaar geleden zou je een stap terug doen, terwijl je nu de stap vooruit durft te zetten..." Wim heeft gelijk, zo is het ook. Zijn woorden deden me goed. Ik nam afscheid van Wim en mocht me aan de balie melden voor het maken van een nieuwe afspraak bij Dr. de Jonge. Komende vrijdag om 8.10 uur heb ik een afspraak voor het passen van de opbeetplaat. Ik hoop echt van ganser harte dat dit iets voor me gaat doen. En nu? Weer in die positieve vibe komen en laten zien dat ik 'girlpowerrrrr' heb! Let's do it!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy