Het was vroeg. Héél vroeg. Afgelopen vrijdag stond om 8.10 uur de afspraak bij Dr. de Jonge gepland. Om te voorkomen dat ik 's ochtends een uur onderweg zou zijn door drukte op de weg, ben ik op donderdagavond al richting Heerlen gegaan en ben ik op bed geploft bij mijn schoonmoeder. Ik was al een paar dagen niet fit. Een snotneus, keelpijn, slapjes en gewoon lamlendig. Het was toch wel fijn om iets langer te kunnen blijven liggen. Om 7.45 uur vertrok ik richting het Atrium en om 8.00 uur stond ik al op de poli, waar het rolluik nog gesloten was.
Na enkele minuten ging het rolluik naar boven en meldde ik me als tweede aan de balie. Na al die tijd hoef ik mijn naam niet eens meer te noemen, maar wordt er meteen gezegd dat ik plaats kan nemen 'in de buurt van kamer 6 of 7'. Vaste prik. Precies om 8.10 uur werd ik binnen geroepen. Dr. de Jonge was er nog niet. Ik mocht meteen plaatsnemen in de stoel. Na een minuut of twee hoorde ik in de verte het getik van de schoenen van Dr. de Jonge. Zo herkenbaar! Hij kwam de hoek om gezwaaid, groette me en vroeg zoals gewoonlijk hoe het met me ging. Enigszins nasaal zei ik: "Nahh, ik ben niet echt fit..." - "Wat voor kattenkwaad heb je nu weer uitgehaald?", vroeg hij met een knipoog. De toon was weer gezet.
Hoewel ik dacht dat ik de opbeetplaat al zou krijgen, was dit niet het geval. Wist ik veel dat er nog wasbeetjes gemaakt moesten worden. Ik kreeg een aantal 'plaatjes' in de mond en Dr. de Jonge zei dat ik m'n kaken moest ontspannen. Tsja, als je er dan bij na gaat denken, is dat best lastig. Hij klapperde mijn onderkaak op en neer, naar boven en beneden, totdat de afdruk in de wasbeet stond en ik nog een keer iets door moest bijten. Dit werd enkele keren herhaald. Bij de laatste afdruk werd er nog een of ander apparaat tegen mijn hoofd gezet. Geen idee wat het allemaal was, maar ik liet het maar gebeuren. "Het zal wel", dacht ik. Ik had weinig behoefte om vragen te stellen want 1) ik weet dat het goedkomt als Dr. de Jonge eraan werkt en 2) ik voelde me verre van fit. Binnen een kwartier was alles klaar. Dr. de Jonge gaf aan dat er wellicht nog een andere oplossing is (i.s.m. orthodontist Nico Vrijens) mocht deze splint niet gaan werken. Dat stelt me in ieder geval een beetje gerust. Ik zou lichtelijk in de stress schieten als ik zou weten dat dit het laatste redmiddel zou zijn. Gelukkig is dat niet het geval!
Met de groeten voor Archel op zak nam ik afscheid van Dr. de Jonge en liep ik met mijn inmiddels goed gevulde dossier richting de balie om een afspraak te maken. Op 21 mei, volgende week donderdag, heb ik om 9.30 uur de volgende afspraak bij Dr. de Jonge. Als het goed is ligt de splint dan voor me klaar en kan die gepast worden. Normaal gesproken zoek ik qua behandelingen enzovoorts precies uit wat iets inhoudt, maar dit keer heb ik me bewust ingehouden in mijn zoektocht naar informatie / ervaringen van andere mensen. Om mijn nieuwsgierigheid te doorbreken heb ik slechts één filmpje bekeken. Verder niets... Eigenlijk kan ik niet wachten tot de 21e, want wat zal ik blij zijn als ik hopelijk weer een stap vooruit kan zetten.
Nadat ik klaar was bij Dr. de Jonge stapte ik in de lift naar beneden en liep ik richting het restaurant. Voor m'n werk bij Bluem had ik namelijk een belafspraak staan om 9.00 uur en ik zou het nooit halen om vóór 9.00 uur thuis te zijn. Van Heerlen naar Weert is een kilometer of 60 en dat gaat niemand lukken in 30 minuten, laat staan midden in de spits. Met m'n laptop, schrijfblok en telefoon in de aanslag nam ik een hele tafel in beslag. Aangezien ik toch nog wat tijd over had, besloot ik een paar andere telefoontjes die nog gepland stonden te plegen. Je raadt het nooit, maar binnen een paar minuten kwam er een man naast me zitten. Deze keer een vrolijkerd van ver in de zeventig, schat ik. "Hier gaan we weer...", dacht ik. Nog geen 3 seconden nadat ik de telefoon weer op tafel legde, begon hij: "Goeiemorgen, jij bent er ook vroeg bij zeg! Wat ben je aan het doen?" Ik vertelde kort over m'n werkzaamheden. Die man luisterde geïnteresseerd naar wat ik te vertellen had. Nu weet ik niet of dat kwam door mijn verhaal of dat hij het gewoon leuk vond om aanspraak te hebben. Ik vind het echt bijzonder om zo'n gesprekken te voeren met mensen die ik van tevoren nog nooit heb gezien. Uit het niets, gewoon spontaan, mensen die hun (levens)verhaal met mij willen delen. Da's toch mooi? Daar kan ik oprecht van genieten!
De klok sloeg richting 9.00 uur, dus ik excuseerde me bij meneer en ging weer aan de slag. Op het moment dat ik moest bellen viel mijn bereik weg. Shit! Paniek in de tent... Wat ik ook deed, ik had geen netwerk meer. Ik stormde nog even naar het toilet, vervolgens naar de parkeerautomaat om te betalen en 'vluchtte' naar buiten, waar het bereik weer terug kwam. Eind goed, al goed. Eenmaal thuis zat de Bluem-nieuwsbrief, die de hele wereld over gaat naar alle klanten, in mijn mailbox. Ik kreeg er een heel warm gevoel bij. Waarom? Omdat ze een apart kopje hebben gemaakt met een welkomstwoord voor mij. En hoe! Zie onderstaande screenshot. Yes, I'm proud to be part of the Bluem-team!
 |
| Bluem nieuwsbrief |
Enige tijd geleden ben ik naar aanleiding van mijn traject en de blog geïnterviewd door een student "International Communication and Media". Aangezien er van mijn kant deze week geen 'kaaknieuws' komt, zal ik volgende week dit interview met de titel 'Can jaw surgery be life-changing?' plaatsen. In mijn geval is dit inmiddels een retorische vraag. ;)
Tot volgende week!
Liefs,
Cindy
PS Heb je vanavond geen plannen? Kijk dan om 22.00 uur naar 'Koning Voetbal' op RTL7! Archel en ik zitten (helemaal vooraan) in het publiek en komen veelvuldig in beeld!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten