Terug van weggeweest: talloze bezorgde berichten van bloglezers. Dank!

Goedemorgen,

Verontruste berichten stroomden in de afgelopen week mijn mailbox binnen. "Ik heb je blog gemist!" - "Hopelijk ben je niet ziek..." - "Wekelijks lees ik je blog, maar deze week stond er tot mijn verbazing geen blog voor me klaar..." - "Wat is er aan de hand?"

Wat lief. Bloglezers die ongerust zijn omdat ik geen blog plaats. Stiekem deden die berichten me heel goed. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in de laatste (bijna) twee weken enigszins inactief ben geweest met betrekking tot de blog. Dit had alles te maken met omstandigheden in mijn directe omgeving die om veel energie vroegen, en eigenlijk nog steeds vragen.

Natúúrlijk heb ik er vorige week maandag aan gedacht dat ik een blog moest plaatsen. Natúúrlijk voelde ik me schuldig tegenover alle vaste lezers. Natúúrlijk heb ik me die dag vaker afgevraagd wat mensen zouden denken als ze zagen dat er geen nieuwe blog was geplaatst. Door alle omstandigheden ben ik met betrekking tot de blog de race tegen de klok verloren. Vandaag ben ik weer even terug en ik kan jullie geruststellen: het gaat prima met me. No worries. Het kan best zo zijn dat ik in de komende periode niet wekelijks een blog plaats. Dat heeft niets te maken met een gebrek aan inspiratie en natuurlijk streef ik ernaar om jullie wekelijks een nieuwe blog voor te schotelen.

Nu ik toch een enigszins persoonlijke update plaats, kan ik jullie meteen op de hoogte stellen van m'n eigen strijd tegen de verzuurde, stijve, vermoeide kaken. Ik kan jullie vertellen: er is nog altijd sprake van een stijgende lijn. Sinds mijn laatste bezoek aan Dr. de Jonge heb ik de motivatie weer helemaal terug en draag ik iedere nacht trouw de splint, samen met m'n clear overlay. Een mond vol, letterlijk. 's Ochtends een vieze smaak in de mond van het speeksel dat overal tussen sijpelt. Dat is niet fijn, maar ach, als de splint zijn werk doet is dat verder prima.

Zoals Dr. de Jonge tijdens controles altijd mijn kaken op en neer klappert, zo doe ik het thuis vaak ook. Gewoon om even te checken of het allemaal een beetje soepel is. Gewoon om af en toe even te vergelijken met een tijd geleden. Waar mijn kaken tot enkele maanden geleden nog stijf waren en er weinig beweging in te krijgen was, zijn de kaken nu in ieder geval een stuk 'losser'. Geregeld laat ik Archel mijn 'klapperende' kaken zien en vertel ik trots over de vooruitgang die ik boek.

Want ja, ik begin het nu langzaam ook in mijn dagelijks leven te merken. Ik ben meestal spraakzaam. Waar ik normaal gesproken tegen het einde van de dag het liefst mijn mond hield, verstoor ik de rust thuis tegenwoordig maar al te graag. De verzuring is er niet iedere dag meer (wów, wat een vooruitgang!), op goede dagen kan ik Archel een kus geven zonder 'nare bijwerkingen' en ik bijt kaiserbroodjes stuk alsof het niks is. Hoe minder klachten ik heb, hoe minder ik me ervan bewust ben. Wat fijn om eens een dag zonder moeite door te rollen.

"Waarom is er niet veel eerder met een splint gestart?", krijg ik regelmatig te horen. Tsja, als ik dat eens wist. Hoe langer je in een traject zit, des te meer je je gaat verdiepen in mogelijke oplossingen. Urenlang heb ik gezocht op internet naar oplossingen voor mijn problemen. Net als velen van jullie heb ik 'Google' helemaal gek gemaakt. Ik heb al van alles voorbij zien komen. Van splints tot botox tot andere therapieën. Dr. de Jonge had het al vaker over een splint, maar dit werd eigenlijk telkens op de lange baan geschoven. Ik ben blij dat we een half jaar geleden toch de stap hebben genomen om het door te zetten. Ik merk dat ik op de goede weg ben... er zit schot in de zaak en juist dát zorgt ervoor dat ik gemotiveerd blijf. Zolang er vooruitgang in zit, hoor je mij niet klagen.... In januari moet ik terug naar Dr. de Jonge voor een controle. Ik ben nu al benieuwd naar zijn mening over m'n kaakjes. Komt goed!

Fijne week allemaal...

Liefs,
Cindy

De lezers aan het woord: Hadewijch over lymfedrainage bij een kaakosteotomie

Goedemorgen,

Als vaste lezer van de blog bood Hadewijch zich onlangs aan om een gastblog te verzorgen in het kader van 'De lezers aan het woord'. Omdat ik zelf geen ervaring heb met lymfedrainage na een kaakosteotomie vond Hadewijch het een goed plan om haar ervaringen met betrekking tot dit onderwerp met jullie te lezen. Let's go!

___________________________________________________________________________

Ik ben Hadewijch, 21 jaar en op 1 september heb ik een dubbele kaakosteotomie met kinverplaatsing gehad. Ik lees de blog van Cindy nu al bijna 2 jaar en heb er al veel aan gehad.

Vandaag zal ik het hebben over lymfedrainage. Omdat ik hierover op de blog niet veel terugvond en Cindy zelf hier ook geen ervaring mee heeft, zal ik mijn ervaring delen. Bij mij werd lymfedrainage aangeraden omdat ik geen ontstekingsremmers mag nemen door een andere aandoening. Lymfedrainage kan iedereen helpen. Zoals gezegd heb ik dus op 1 september een kaakoperatie ondergaan. Dit is al mijn tweede kaakoperatie. Op 9 april 2014 heb ik ook al een bovenkaakverbreding gehad, toen heb ik geen lymfedrainage gehad.

Wat is lymfedrainage precies?

Het menselijke lichaam bestaat voor 2/3 uit vocht. Dit vocht bevindt zich in en rondom alle lichaamscellen, bloedbanen, lymfebanen en de hersenbanen. Zeer veel processen verlopen via dit lichaamsvocht. Deze processen worden “de waterhuishouding” genoemd. Het lichaam is in optimaal evenwicht als de waterhuishouding in een optimale conditie verkeert. Lymfedrainage is een normale, natuurlijke functie in ons lichaam maar die bemoeilijkt kan worden door ziekte, stress of als gevolg van een ongeval of operatie. In dit geval kan de drainage van de lymfe manueel geoptimaliseerd worden.

Bij de manuele lymfedrainage volgens de methode Vodder wordt ritmisch een heel zachte, spiraalvormige druk uitgeoefend op de lymfeklieren en lymfebanen, waarbij de richting wordt bepaald door de stroomrichting van het lymfestelsel. Vooral het ritme is zeer belangrijk. Dit ritme moet exact overeenkomen met het openen en sluiten van de kleppen in de lymfebanen en in de haarvaatjes, want alleen dan kan al het “overtollige” lichaamsvocht goed afgevoerd worden.

Mijn ervaringen

Ik had in het begin schrik dat dit veel pijn zou doen. Je bent namelijk juist geopereerd en het laatste dat ik wou was dat iemand mijn gezicht zou aanraken. Maar het doet geen pijn, sommige plekken zijn wat gevoeliger maar de fysio weet wat hij doet en als het te gevoelig is kan je dit gewoon aangeven.
Ik ben met tegenzin naar de eerste behandeling na mijn operatie gegaan. Ik had er gewoon geen zin, ik was moe en wou alleen maar slapen. Maar voor mij was het goed om iets te doen te hebben waarvoor ik het huis uit moest. Zo blijf je ook actief. Mijn fysio was 5 minuten van mijn huis.

Na 8 dagen ben ik te voet naar de fysio beginnen gaan zodat ik ook buitenkwam, dit deed me goed. Ook zag ik de zwelling verdwijnen wat ook een extra motivatie was. Ook leuk om te weten is dat lymfedrainage de afvoer van afvalstoffen verbetert, de celvernieuwing stimuleert net als de aanmaak van nieuwe lymfevaatjes. Allemaal zaken die een snel herstel bevorderen.

Of de zwelling echt sneller weggaat dan zonder lymfedrainage is moeilijk te zeggen, ik kan het met niets vergelijken. Maar ik kan wel zeggen dat de zwelling de eerste dagen snel verminderde wat toch een teken is dat de lymfedrainage hielp. Ik was, zoals je kan zien op de foto, behoorlijk gezwollen maar als ik dit vergelijk met mijn vorige operatie waarbij ik geen lymfedrainage kreeg, kan ik toch zeggen dat de zwelling iets minder groot was. Ook merk ik als ik nu langsga bij de fysio, de zwelling na de behandeling onmiddellijk minder is. Bij mij was de grootste zwelling na 2 weken weg, nu heb ik nog altijd wat zwelling rond mijn kin en aan mijn linkerkant maar die kant is dan ook 1,5 cm verplaatst.

Ik kan lymfedrainage zeker aanraden. Het is best aangenaam en het houdt je bezig.

Link filmpje: https://www.youtube.com/watch?v=oXZxmmXVlwM

De 200e blog: wat een mijlpaal!

Goedemorgen,

Nooit, maar dan ook nooit had ik ruim 3,5 jaar geleden kunnen bedenken dat de blog zo gigantisch uit de hand zou lopen. In positieve zin zijn de meest leuke blogonderwerpen voorbij gekomen, uiteraard ook met medewerking van een aantal trouwe bloglezers. Mede dankzij jullie is de blog uitgegroeid tot een begrip in de wereld van kaakchirurgen, orthodontisten, tandartsen, mondhygiënisten en lotgenoten. Vandaag plaats ik mijn 200e update sinds de start van de blog enkele jaren geleden.

Er zijn zelfs bloglezers geweest die mij aan deze dag herinnerd hebben. Hoewel ik uiteraard zelf nooit zou vergeten om deze mijlpaal niet geruisloos voorbij te laten gaan, vind ik het echt tof dat er nog altijd zoveel mensen betrokken zijn bij 'mijn trots'.

Afscheid nemen? Ho maar! Ofschoon het af en toe een race tegen de klok is om een nieuwe blog te plaatsen en de onderwerpen steeds schaarser worden (want ja, wat is er eigenlijk nog niet besproken op deze blog?), heb ik er de laatste tijd geen minuut aan gedacht om de handdoek in de ring te gooien. Een leven zonder deze blog? Nee, ik kan het me niet voorstellen. Ik sta ermee op en ik ga ermee naar bed. Het eerste wat ik 's ochtends doe is de blogstatistieken van de dag tevoren checken. Met mijn ogen nog half dichtgeknepen tuur ik dan naar m'n telefoonschermpje en fluister ik naar Archel: "hey, raad eens hoeveel bezoekers ik op de blog had gisteren?", die dan optimist als hij is altijd het gemiddelde omhoog probeert te halen door veel te hoog in te zetten. Wellicht een helderziende blik in de toekomst? ;)  Gedurende de dag surf ik tussendoor regelmatig naar m'n dashboard om alles goed in de gaten te houden.

De talloze berichten die ik van bloglezers krijg brengen mij dagelijks een glimlach op mijn gezicht. Het is een kleine moeite om de berichten van bloglezers te beantwoorden. Het geeft me een goed gevoel om anderen op weg te helpen, want ja, ik weet hoe het is om vol onzekerheden en angst te zitten in de aanloop naar een kaakosteotomie. De dankbaarheid die ik ervoor terug krijg, dat geeft me zo'n goed gevoel. Daar ga ik dan graag een uur per dag uitgebreid voor zitten om berichten te beantwoorden. Geen enkel probleem.

Vorige week heb ik zelfs een belafspraak gehad met een bloglezer. Ze had me gevraagd of ik haar telefonisch even te woord zou willen staan om haar vragen omtrent het traject te beantwoorden. Waarom niet? Dan maak ik gewoon een kwartiertje vrij in mijn agenda. Dat ze het gesprek begon met het tonen van haar dankbaarheid ("ohh, ik vind het zo bijzonder dat je zomaar tijd vrij ruimt in je agenda om iemand te woord te staan die je helemaal niet kent maar die met zoveel vragen zit...") liet mij meteen weer beseffen waarom ik het allemaal doe.

Een dag na die belafspraak kreeg ik een geweldig mooi berichtje binnen in mijn mailbox. Dat gebeurt wel vaker hoor, maar deze mail heeft me stiekem best wel een beetje geraakt. Weet je wat, ik laat jullie gewoon even meekijken in mijn mailbox. Zie onderstaande afbeelding:

Deze berichten doen een mens echt goed, want laten we eerlijk zijn: zonder alle positieve feedback van lezers die ik heb gekregen, zou deze blog niet hebben bestaan. In de afgelopen 3,5 jaar heb ik mede dankzij de blog een bijzonder mooi netwerk opgebouwd met professionals en lotgenoten.

De 200e blog is een mijlpaal die gevierd moet worden en dat doe ik absoluut niet zonder jullie allemaal te bedanken. Dus bij deze: de meest zorgzame, liefste, sterkste mama van de hele wereld, m'n grootste supporter Archel, m'n lieve vriendinnen, Dr. de Jonge en alle andere professionals die aan deze blog hebben meegewerkt, maar ook: jullie als lezers, bedankt voor alles! Jullie hebben er mede voor gezorgd dat deze blog zo groot is geworden.

Zullen we nu weer lekker met z'n allen gaan shinen? Ik zeg JA!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Mocht er nog een blogonderwerp bij je op komen waar je graag iets over zou willen lezen, 'feel free to share'. Je mag natuurlijk ook altijd deelnemen aan de rubriek 'De lezers aan het woord...', waarin ik jou de kans geef om een gastblog te schrijven over een nader te bepalen onderwerp.

PS1 Afgelopen zaterdag was ik weer te zien in een aflevering van 'Fijn Weekend!' op TV Limburg. Mocht je 'm willen zien, check 'm hieronder.

Voor- en na-foto's kaakosteotomie: Sanne Groeneveld

Goedemorgen,

Vandaag besteed ik op mijn blog weer aandacht aan een patiënte die het traject inmiddels heeft afgesloten en ter inspiratie haar voor- en na-foto's wil delen met de lezers van deze blog. Sanne Groeneveld heeft een lang traject achter de rug en deelt graag haar verhaal met jullie.

"In 2013 (ik was toen 17) ging ik terug naar de ortho, nadat ik als kind al lang had gebeugeld. Ik had het gevoel dat de overbeet weer veel erger werd. Al snel werd me verteld dat dit probleem alleen opgelost kon worden met een kaakosteotomie. Hij zei dat ik het beter maar kon doen, omdat ik in de toekomst alleen maar meer klachten zou gaan krijgen. Ik vond de beslissing heel erg moeilijk (zoals velen), maar na veel tranen heb ik besloten om het te doen. 

De orthodontist stuurde mij door naar de kaakchirurg in het Erasmus MC Rotterdam. Eerst zou ik al mijn verstandskiezen + 2 andere kiezen eruit moeten trekken. Daarna zou ik een tijdje gaan beugelen om vervolgens de kaakoperatie te ondergaan. De kaakchirurg zou dan mijn onderkaak naar voren gaan zetten, mijn bovenkaak naar boven en beide kaken kantelen. Ik had namelijk een overbeet, open beet en een gummy smile. Tijdens de operatie zou hij dan nog beslissen of er ook iets aan mijn kin moest gebeuren.

11 December 2014 was de grote dag voor mij. Mijn onderkaak is 10mm naar voren gezet, mijn bovenkaak 8mm naar boven en dan allemaal wat gekanteld. M'n kin was gelukkig niet nodig.

Ik kreeg de keuze om de plaatjes en de schroeven te laten verwijderen. Omdat ik ze voelde zitten en die plekken ook erg gevoelig waren heb ik besloten deze eruit te laten halen. Deze operatie heb ik 12 mei 2015 gehad. 

In juli is mijn beugel er eindelijk uitgegaan. Ik kan erg blij zijn met het resultaat. Mijn traject is nog niet helemaal afgelopen. In december heb ik nog een jaarcontrole.

Ik heb nog last van mijn kaakgewrichten en spieren en bovendien is het gevoel in een stukje van mijn wang niet meer teruggekomen. Hier heb ik geen last van. Op internet staat overal dat de kans heel klein is dat dit gebeurd, maar als ik zo ervaringen van anderen hoor en lees, zie ik dat het veel vaker voorkomt dan men denkt. Nu heeft mijn kaakchirurg wel duidelijk benoemt dat dit een risico was dus dat het wel kon gebeuren, maar hij had het bij mij niet verwacht omdat mijn zenuwen erg diep lagen.

Toch ben ik ondanks alles heel erg blij dat ik het traject gedaan heb. Mijn gezicht is wel zo erg veranderd dat sommige mensen mij niet meer herkennen. Van te voren was ik ook wel bang dat ik het eindresultaat niet mooi zou vinden, maar ik ben heel blij met het resultaat.

Ik ben geopereerd op mijn 18e, dat is nog vrij jong maar ik zal hier nooit spijt van krijgen. Ik ben het traject goed doorlopen; zo zijn voor mij de 6 weken vloeibaar eten voorbij gevlogen en ook de pijn was uit te houden!"

Dankjewel Sanne voor het delen van jouw verhaal! Ik weet zeker dat heel veel lezers er iets aan zullen hebben!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Andere voor- en na-foto's vind je hier: Monique Severens en ikzelf.