Terug van weggeweest: talloze bezorgde berichten van bloglezers. Dank!

Goedemorgen,

Verontruste berichten stroomden in de afgelopen week mijn mailbox binnen. "Ik heb je blog gemist!" - "Hopelijk ben je niet ziek..." - "Wekelijks lees ik je blog, maar deze week stond er tot mijn verbazing geen blog voor me klaar..." - "Wat is er aan de hand?"

Wat lief. Bloglezers die ongerust zijn omdat ik geen blog plaats. Stiekem deden die berichten me heel goed. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik in de laatste (bijna) twee weken enigszins inactief ben geweest met betrekking tot de blog. Dit had alles te maken met omstandigheden in mijn directe omgeving die om veel energie vroegen, en eigenlijk nog steeds vragen.

Natúúrlijk heb ik er vorige week maandag aan gedacht dat ik een blog moest plaatsen. Natúúrlijk voelde ik me schuldig tegenover alle vaste lezers. Natúúrlijk heb ik me die dag vaker afgevraagd wat mensen zouden denken als ze zagen dat er geen nieuwe blog was geplaatst. Door alle omstandigheden ben ik met betrekking tot de blog de race tegen de klok verloren. Vandaag ben ik weer even terug en ik kan jullie geruststellen: het gaat prima met me. No worries. Het kan best zo zijn dat ik in de komende periode niet wekelijks een blog plaats. Dat heeft niets te maken met een gebrek aan inspiratie en natuurlijk streef ik ernaar om jullie wekelijks een nieuwe blog voor te schotelen.

Nu ik toch een enigszins persoonlijke update plaats, kan ik jullie meteen op de hoogte stellen van m'n eigen strijd tegen de verzuurde, stijve, vermoeide kaken. Ik kan jullie vertellen: er is nog altijd sprake van een stijgende lijn. Sinds mijn laatste bezoek aan Dr. de Jonge heb ik de motivatie weer helemaal terug en draag ik iedere nacht trouw de splint, samen met m'n clear overlay. Een mond vol, letterlijk. 's Ochtends een vieze smaak in de mond van het speeksel dat overal tussen sijpelt. Dat is niet fijn, maar ach, als de splint zijn werk doet is dat verder prima.

Zoals Dr. de Jonge tijdens controles altijd mijn kaken op en neer klappert, zo doe ik het thuis vaak ook. Gewoon om even te checken of het allemaal een beetje soepel is. Gewoon om af en toe even te vergelijken met een tijd geleden. Waar mijn kaken tot enkele maanden geleden nog stijf waren en er weinig beweging in te krijgen was, zijn de kaken nu in ieder geval een stuk 'losser'. Geregeld laat ik Archel mijn 'klapperende' kaken zien en vertel ik trots over de vooruitgang die ik boek.

Want ja, ik begin het nu langzaam ook in mijn dagelijks leven te merken. Ik ben meestal spraakzaam. Waar ik normaal gesproken tegen het einde van de dag het liefst mijn mond hield, verstoor ik de rust thuis tegenwoordig maar al te graag. De verzuring is er niet iedere dag meer (wów, wat een vooruitgang!), op goede dagen kan ik Archel een kus geven zonder 'nare bijwerkingen' en ik bijt kaiserbroodjes stuk alsof het niks is. Hoe minder klachten ik heb, hoe minder ik me ervan bewust ben. Wat fijn om eens een dag zonder moeite door te rollen.

"Waarom is er niet veel eerder met een splint gestart?", krijg ik regelmatig te horen. Tsja, als ik dat eens wist. Hoe langer je in een traject zit, des te meer je je gaat verdiepen in mogelijke oplossingen. Urenlang heb ik gezocht op internet naar oplossingen voor mijn problemen. Net als velen van jullie heb ik 'Google' helemaal gek gemaakt. Ik heb al van alles voorbij zien komen. Van splints tot botox tot andere therapieën. Dr. de Jonge had het al vaker over een splint, maar dit werd eigenlijk telkens op de lange baan geschoven. Ik ben blij dat we een half jaar geleden toch de stap hebben genomen om het door te zetten. Ik merk dat ik op de goede weg ben... er zit schot in de zaak en juist dát zorgt ervoor dat ik gemotiveerd blijf. Zolang er vooruitgang in zit, hoor je mij niet klagen.... In januari moet ik terug naar Dr. de Jonge voor een controle. Ik ben nu al benieuwd naar zijn mening over m'n kaakjes. Komt goed!

Fijne week allemaal...

Liefs,
Cindy