2016: over afscheid nemen en ultiem geluksgevoel...

Goedemorgen!

Wat is het jaar omgevlogen... ieder jaar sta ik uitgebreid stil bij wat er allemaal is gebeurd in het jaar. De laatste jaren kwamen er bij mij stuk voor stuk hoogtepunten voorbij. Prachtige dingen kwamen er op mijn pad. Ook in 2016 is er ontzettend veel gebeurd. Het was een emotionele rollercoaster.  Even geen 'kaak-verhalen', maar off-topic iets over het afgelopen jaar. Laat ik jullie even meenemen in de belangrijkste gebeurtenissen. Dan begrijpen jullie vast waarom de blog op een heel laag pitje heeft gestaan...

Dit jaar draaide vooral om mijn allerbeste vriendin: mama. Er waren ernstige zorgen rondom haar gezondheid. Het leverde veel stress en verdriet op. In combinatie met mijn zwangerschap was dit een loodzwaar proces. In april heb ik afscheid moeten nemen van mijn allerbeste maatje. Het was verschrikkelijk en het is nog steeds heel naar om zonder haar verder te moeten. Ik verloor het mooiste wat ik ooit had... maar ergens ook niet. Ik heb een moeder. Ik heb de mooiste, liefste en beste moeder van de wereld. Onze zoon heeft een superoma. Ze is alleen niet meer fysiek aanwezig. Maar haar onvoorwaardelijke liefde en alles wat ik van haar heb geleerd en meegekregen, zullen altijd bij mij blijven. En boven alles, ben ik een deel van haar. Zonder haar, zou ik niet bestaan. Waar ik ook ga, ik neem haar mee. Ze is zo ver weg, maar dichterbij dan ooit.

Enkele dagen na het afscheid ben ik met Archel gevlucht. Letterlijk. We pakten het vliegtuig naar New York, om na een week verder te vliegen naar Miami. Het was fijn om even weg te zijn, tijd voor elkaar te hebben, vreugde en verdriet te delen, maar bij thuiskomst wachtte de kilte. Leegte, stilte, niet meer even opbellen, geen zwaaiende mama achter het keukenraam als ik achterom binnen kwam, geen kus en geen knuffel, geen wijze raad. Niks. Dat deed en doet onwijs veel pijn.

Toch worstel ik me er doorheen en probeer ik iedere dag te genieten van wat we hebben. Ik ben dan wel iets heel moois verloren, maar in september heb ik er een wonder voor teruggekregen: onze zoon Micah. Van dit kleine nieuwe leventje geniet ik iedere dag. Mama heeft dat ook gezegd, dat we vooral moeten genieten van het leven. Dat we 'gewoon' verder moeten.... ik probeer het. Vaak lukt dat, soms niet.

Vreugde ken ik iedere dag. Samen met Archel en Micah. Zij toveren dagelijks een glimlach op mijn gezicht. We halen het beste in elkaar naar boven. We geven elkaar energie. Het is zoiets moois... Micah beseft het allemaal nog niet, maar onbewust sleept hij mij hier doorheen, vervangt tranen van verdriet door tranen van geluk. Hij geeft mij het ultieme geluksgevoel. Micah is een verrijking voor mijn leven, voor ons leven, ons gezinnetje.

Sanne Hans (Miss Montreal) schreef er een liedje over. Over oma Miek, mij en ons zoontje Micah. Een monument voor het leven. Dit was voor mij een van de hoogtepunten van 2016. Het was emotioneel, maar het liedje is zó waardevol om te hebben. 'Oma is een Ster' biedt ons troost, geeft ons hoop en houvast. Heb jij het liedje voorbij zien komen in 'Lieve S-S-Sanne'? Nee? Je kan het hier terugkijken.

Op deze laatste dag van het jaar staan we nogmaals even stil bij wat er allemaal is gebeurd. Tijd om nog even achterom te kijken, maar ook tijd om weer vooruit te gaan. Samen aan een mooie toekomst werken. Samen als gezinnetje... Schouders eronder en dóór. En oma Miek? Die kijkt mee, dat weet ik zeker. Ze is zo ver weg, maar dichterbij dan ooit.

Lieve lezers, ik wens jullie een fijne jaarwisseling en alle goeds voor 2017. Dat al jullie dromen uit mogen komen!

-X- Cindy