Week 16 na de operatie: weer op bezoek bij de kaakchirurg

Goedemorgen lezers,

Allereerst wil ik even iedereen die de moeite heeft genomen om me een berichtje te sturen voor mijn verjaardag bedanken! Bekenden of onbekenden, het maakt niet uit, er is gretig gebruik gemaakt van het contactformulier op de weblog. Niet alleen voor verjaardagswensen wisten mensen me te vinden, maar ook voor allerlei vragen omtrent het traject. Want dát is natuurlijk waar ik deze weblog volledig aan gewijd heb.

Precies een week geleden stond er een afspraak gepland bij de tandarts/orthodontist. Ik wist deze keer niet wat me te wachten stond. De tandarts heeft vanuit allerlei hoeken en standen mijn beet en de stand van de tanden bekeken. Hij zei: "het gaat nu wel allemaal heel hard." Yes, dacht ik!! Nog even doorzetten en dan mag zéker de beugel eruit. Ik durfde alleen niet te vragen hoe lang ik nog moet, want dat doe ik al bijna elke keer. Die man wordt nog een keer gek van me. Een paar maanden geleden zei hij nog dat het een streven is om mijn tanden vóór nieuwjaar in de juiste stand te hebben, zodat de beugel eruit kan. Als het aan mij ligt, gaat die beugel er liever vandaag dan morgen uit. Maar toch, als de tandarts aangeeft dat het nog iets langer gaat duren dan nieuwjaar, zal ik daar genoegen mee nemen. Ik wil perfectie en als daar nog een paar maanden extra voor nodig zijn, dan is dat zo. De plaatjesbeugel hoort al ruim 2 jaar bij me, dus dan houd ik het die paar extra maanden ook nog wel vol. Uiteindelijk heeft de tandarts vorige week beneden een nieuwe draad geplaatst. In verband met mijn vakantie moet ik al op 24 augustus weer terug. Benieuwd wat er dan weer gaat gebeuren. Wordt in ieder geval vervolgd.....

Op weg naar de kaakchirurg, melden bij de balie.... route 145

Afgelopen dinsdag ben ik weer in het ziekenhuis geweest. Omdat ik jarig was had ik cake gebakken en ik kon het natuurlijk niet laten om een paar stukken voor Wim en Dr. de Jonge mee te nemen. Deze keer was ik vrij snel aan de beurt en werd ik met felicitaties binnengehaald door Wim. Drie dikke zoenen op de wang.... nou, toen had hij de cake wel verdiend! Een dag van tevoren was hij zelf jarig geweest, dus hij kwam om in het gebak. Deze cake kon er echter nog wel bij. Het enige probleem was dat Dr. de Jonge zelf niet aanwezig was die dag. Shit, ik had er echt lang naar uitgekeken om weer een bezoekje aan hem te brengen en dan is hij er niet! Eerst dacht ik dat Wim, de mondhgyiënist, me voor de gek hield. Ik vermoedde dat hij de cake zelf wilde opeten en dus met me aan het dollen was. Wim gaf toe dat het aan zichzelf te wijten is dat patiënten hem lichtelijk wantrouwen. Logisch, die man maakt alleen maar grapjes. Ik ben blij met hem, want op de manier waarop hij patiënten benadert, haalt hij de spanning weg. Maargoed, deze keer bleek hij toch gelijk te hebben. Dr. de Jonge was echt niet aanwezig, helaas. Wim beloofde me om de cake de dag erna aan Dr. de Jonge te geven, met briefje en al. In het kwartier dat ik binnen ben geweest, heb ik nog zeker 3x gevraagd of hij me écht niet voor de gek hield en dat hij de cake wel moest geven en niet zelf opeten. Ik heb hem op zijn woord vertrouwd, maar ik ga volgende keer zeker navragen of de kaakchirurg zijn portie nog heeft gekregen.

Wim kijkt me vol ongeloof aan als ik hem vertel dat ik hem niet vertrouw. Grappenmaker!

Even de lamp goed plaatsen voordat Wim aan de slag gaat

In de behandelstoel zijn er niet veel bijzonderheden gebeurd. Wim heeft mijn mond goed gereinigd. Hij heeft goed materiaal om me met een frisse mond naar huis te laten gaan. Met mijn gewone tandenborstel krijg ik het toch minder goed schoon dan dat Wim dat kan. Ik zou graag weer mijn elektrische tandenborstel ter hande nemen, maar helaas geeft dit enorme pijnscheuten. Dit heb ik trouwens nog voorgelegd aan Wim. Is het normaal dat mijn tanden zo gevoelig zijn, 3,5 maand post-OK? Ja, zegt hij. Het komt regelmatig voor dat patiënten lange tijd niet elektrisch kunnen poetsen, omdat het doordreunt in de tanden en kaken. Ik was weer even gerustgesteld, maar gaf wel aan dat ik het verre van prettig vind. Mijn elektrische tandenborstel reinigt toch iets beter dan de gewone kindertandenborstel die ik nog gebruik. Nog maar even volhouden dan en binnenkort nog eens proberen.

Wim in actie tijdens de gebitscontrole

Afwachten wat er gaat gebeuren

De vervanger van Dr. de Jonge die aanwezig was, hoefde mij niet meer te zien. Alles gaat verder goed en ik heb gewoon GEDULD nodig betreffende mijn herstel. Hoe vaak heb ik dat woord al genoemd in deze blog? Vast héél vaak.... geduld is een schone zaak. Ik vind het moeilijk om geduldig zijn, maar soms moet je gewoon naar je lichaam luisteren.

Nog even spoelen en klaar!

Over 6 weken, op 28 september, moet ik weer op controle in het ziekenhuis. Dr. de Jonge is dan weer gewoon aanwezig en ook Wim is dan weer van de partij. Op deze dag wordt er bovendien een nieuwe I-Cat gemaakt. Door middel van deze scan kunnen de kaken drie-dimensionaal in beeld worden gebracht. Eens kijken of mijn kaakbotten weer goed aan elkaar zijn gegroeid!

Genoeg over de tandarts en het ziekenhuis. Er was deze week ook genoeg reden voor feest: mijn 23e verjaardag. Ik ga nu even off-topic, maar ik wil wel nog even vertellen dat ik ontzettend heb genoten van mijn zelfgemaakte kwarktaart! In week 7 post-OK heb ik al eens een stukje kwarktaart gehad, maar dit wordt nooit oud. Nu ik ook de bodem weer goed naar binnen kan werken, is het extra genieten. En ja, dat heb ik ook deze keer weer gedaan.

Afgelopen zaterdag is er trouwens een klein ongelukje gebeurd. Heel stom en bovenal lomp: ik heb mezelf per ongeluk een vuistslag tegen mijn rechterkaak gegeven. Ik zat op de fiets met een paar zware tassen. Eén tas was afgezakt en die wilde ik terug op mijn schouder doen, maar ik schoot uit en ineens had ik een vuist tegen mijn kaak zitten. Een flinke pijnscheut schoot door mijn kaak. Gisteren had ik een lichte zwelling en nog steeds heb ik een flinke drukpijn als ik eraan kom. Ik heb dan ook de coldpacks maar weer tevoorschijn gehaald, want dit is een aangename verlichting! Nu maar hopen dat het snel weer beter gaat, want ik kon afgelopen nacht zelfs niet op mijn rechterzij slapen. Ach, op het oog staat alles nog recht dus ik zal verder wel niets beschadigd hebben. Dit accident was voor mij wel een bevestiging dat ik nog lang niet klaar ben voor een achtbaan, hoe graag ik dat ook wil!

De operatie is vandaag inmiddels 4 maanden geleden. Het voelt soms nog als de dag van gisteren, de herinneringen staan op mijn netvlies gebrand. Maar: het resultaat mag er zijn. Nog steeds ben ik dankbaar dat ik deze kans heb gekregen!!

Tot volgende week, tot de volgende blog.

Liefs,

Cindy