De stress slaat toe & een uitgebreid onderzoek bij de tandarts.

Goedemorgen,

Een loopneus. Snotteren. Stem weg. Geen energie. Gewoon, niet fit. Afgelopen woensdag heb ik even de handrem aangetrokken. Dat 'stuiterbalgedrag' is nu echt tot een einde gekomen en mijn energielevel staat op 'low energy'. Tijd om op te laden, maar laat ik daar nu net géén tijd voor hebben. Nog even doorzetten, want over twee weken heb ik vakantie en piep ik er even tussenuit. Geen werk, geen studie, geen verplichtingen, gewoon even helemaal niks. Ik ga de laatste tijd als een sneltrein door het leven en ik merk dat dit een behoorlijke aanslag op mijn lichaam is geweest. Rust heb ik niet gehad, ik vlieg van hot naar her. Af en toe is het rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Ondanks dat mijn lichaam het allemaal niet zo leuk vindt, geniet ik met volle teugen. Ik sta iedere dag met een glimlach op en ben dankbaar voor alle dingen die op mijn pad komen. In die positieve vibe wil ik voorlopig wel even blijven zitten.

Hoewel, het is niet altijd even positief. Soms steekt de angst voor de operatie op 7 juli de kop op. Binnenkort moet ik op spreekuur komen bij de anesthesist. Die aantekening in mijn agenda confronteert mij met alles wat er gaat gebeuren. Gaat het wel goed komen? Kom ik óóit van mijn klachten af? Gaat die narcose wel goed? Ohhh, en die prik van dat infuus weer! Als het op narcose aan komt, ben ik inmiddels wel een ervaringsdeskundige. Ook die prik van het infuus is me iedere keer weer best meegevallen. Maar toch, in mijn hoofd ben ik er alweer mee bezig. Verder vraag ik me af of ik weer zo'n gezwollen hoofd krijg. Waarschijnlijk wel. Zal ik veel pijn hebben? Hoe lang moet ik herstellen? Allemaal vragen waar ik (nog) geen antwoord op heb. Antwoorden die ik vanzelf krijg als ik de operatie heb ondergaan. Ik zal het gaan ervaren. Vandaag over 7 weken is het zover. Dat de tijd maar héél snel voorbij vliegt, want ik ben niet altijd even gezellig als ik weer in zo'n emotionele bui ben. Best heftig, zo'n emotionele achtbaan.

Afgelopen vrijdag ben ik bij de tandarts geweest. De afspraak van 45 minuten waarin mijn gebit volledig 'geregistreerd' zou worden. Het registreren van het gebit brengt hopelijk nieuwe zaken aan het licht. Het zou heel fijn zijn als de oorzaak van mijn klachten hierdoor wordt gevonden. Janice, de tandartsassistente, heeft eerst 2 röntgenfoto's gemaakt. Tevens heeft ze nieuwe afdrukken gemaakt. Het went trouwens nooit, dat spul. Aangezien ik weer flink aan het snotteren ben had ik moeite om rustig door mijn neus adem te halen. Ik krijg altijd van die 'kokhalsneigingen' met dat spul in mijn mond. Afijn, gelukkig ging het meteen de eerste keer goed. Daarna kwam de tandarts zelf erbij. Ik was niet in mijn allerbeste gemoedstoestand die ochtend. Ik voelde me verre van fit, had een hele hectische avonddienst achter de rug en dacht alleen maar: "nog even en dan ben ik hier weer vanaf. Gewoon blijven lachen..." De tandarts heeft nog allerlei afdrukken gemaakt, wasbeetjes, aangezichtsfoto's, allerlei attributen in mijn mond enzovoorts. Stel het jezelf voor als een ortho-onderzoek, maar dan nog veel uitgebreider. Bij het maken van de wasbeetjes moest ik mijn onderkaak ontspannen. Daar had ik behoorlijk veel moeite mee. De tandarts merkte ook op dat er veel spanning op die kaak zit. Wederom een bevestiging dat er echt iets niet goed zit. Opeens hoorde ik hem zachtjes het woord 'relapse' mompelen. Ohhh, daar gaan we, dacht ik. Mijn grootste nachtmerrie. Had ik dat goed gehoord? In mijn interview met Dr. de Jonge heb ik uitgebreid gesproken over relapse na een kaakoperatie. Een relapse betekent dat de onder- en/of bovenkaak na de operatie weer langzaam terugzakt in de stand van voor de operatie. De tandarts vroeg aan me of ik zelf ook veranderingen aan mijn gebit merkte. Ik zei dat ik wel eens foto's maak van mezelf, van de zijkant. Ik heb dan het gevoel dat mijn ondertanden een klein beetje teruggezakt zijn en dat de opening tussen boventanden en ondertanden (overbeet) iets groter is geworden. Zeker weten doe ik het niet, want het gaat natuurlijk om millimeterwerk of nog minder. We zullen het zien. Ik kan echt niet wachten tot ik de resultaten krijg. Hoewel het voor mij een grote uitdaging is, ga ik proberen mij verder niet druk te maken. Na mijn vakantie, op 23 juni, gaan we samen de uitkomsten van deze onderzoeken bespreken. Er wordt dan tevens een behandelplan opgesteld. Het is dan aan mij om te beslissen of er iets gaat gebeuren. Eén ding is zeker: ik doe er álles aan om van deze naweeën van de kaakosteotomie af te komen. Ik ben er he-le-maal klaar mee en er zijn dagen bij dat de frustraties al mijn energie wegvreten. Dat moet gewoon afgelopen zijn. Klaar, punt uit.

Nog even iets anders... Komende woensdag ga ik mezelf van mijn beste kant laten zien tijdens het '8min4you'-event van het Atrium MC. Ik moet daarvóór nog de hele dag werken. Om half 4 is mijn dienst afgelopen. Dan kleed ik me snel om en race ik terug naar Heerlen om op tijd te zijn voor mijn presentatie. Ik ben als allerlaatste aan de beurt, om 16.50 uur. Ik start met een kort fragment van de uitzending bij TV Limburg, waar ik samen met Dr. de Jonge aanwezig was. Daarna heb ik tijd om te vertellen over het ontstaan van de blog, het waarom van de blog, de dingen die ik bereikt heb met de blog, media-aandacht, het boek dat ik ga schrijven samen met Dr. de Jonge, maar vooral ook over het belang van patiëntenvoorlichting in de aanloop naar een behandeling of operatie. Dat is iets waarvan ik het belang wil benadrukken. Die voorlichtingsboekjes uit het ziekenhuis geven wel wat algemene informatie, maar de patiëntenkant wordt nooit uitgebreid belicht. Daarom is het delen van ervaringen van patiënten naar mijn mening van essentieel belang. Soms besef ik niet hoeveel mensen ik al heb geholpen met mijn blog. Dan scroll ik nog eens door al die berichten en mails. Honderden lotgenoten die ik een antwoord heb gegeven op hun vraag. Of gewoonweg heb gerustgesteld. Als ik antwoord heb kunnen geven op brandende vragen of een stukje onzekerheid of angst weg heb kunnen nemen, is mijn missie geslaagd. Dat geeft me een ontzettend voldaan gevoel. Komende woensdag hoop ik de noodzaak van een uitgebreide patiëntenvoorlichting te kunnen overbrengen op het publiek. Er zit trouwens één heel speciaal iemand in het publiek! Lisa, een journaliste die zelf ook een kaakosteotomie heeft ondergaan en met wie ik al enige tijd contact heb, komt helemaal uit Amsterdam om mij te bewonderen tijdens de presentatie. Ge-wel-dig! Mocht jij ook aanwezig willen zijn bij dit event, dan kan dat! Moet je je wel even inschrijven... Kijk even op de pagina van het Atrium MC voor meer informatie: http://www.atriummc.nl/8min4you.

Genoeg voor vandaag.... Wellicht tot woensdag en anders tot volgende week hier op de blog! :)

Liefs,
Cindy