"Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien..."

Goedemorgen,

"Op mijn veertiende kreeg ik al te horen dat ik een kaakoperatie moest ondergaan als mijn kaken uitgegroeid zouden zijn. Rond mijn 18e zou ik me mogen melden bij de kaakchirurg. Mijn onderkaak steekt uit en mijn bovenkaak staat te ver naar achteren. Ik doe knalrode lippenstift op omdat ik denk dat mensen mijn kaakafwijking dan niet zien. Altijd houd ik rekening met mijn houding, hoe ik kijk. Op weg naar school heb ik paniekaanvallen in de trein. Vaak voel ik me bekeken. In het derde studiejaar kan ik op stage naar het buitenland. Een geweldige kans, maar als er dan nog steeds niets is gebeurd aan mijn kaken, durf ik dat niet. Pesterijen waren op school altijd aan de orde van de dag. Begrip van de buitenwereld krijg ik maar weinig. De psycholoog probeert me op weg te helpen. Nu ben ik bijna 18 en kan ik niet meer wachten om de afspraak bij de kaakchirurg vast te leggen. Ik ben bang, maar ik ga ervoor."

Heftig. - Bij het horen van haar verhaal was ik stil. Gedachten gingen in mijn hoofd heen en weer. Er was herkenning. Veel van haar angsten en onzekerheden klonken mij bekend in de oren. Precies zoals haar had ik me ook vaak gevoeld. Het was alsof ik de 'oude' Cindy zag zitten. Ik probeerde haar te helpen. Hoe? Geen idee. Gewoon door mezelf te zijn. Mijn ervaringen delen, de kaakosteotomie vanuit alle kanten belichten. Positieve gevolgen benoemen, maar ook risico's bespreken en zaken die tegen kunnen vallen. Begrip tonen, geruststellen, moed inspreken en een soort veilige haven voor haar zijn. Iemand die al jaren naar de operatie toeleeft, iemand die de operatie zo graag wil ondergaan omdat ze ervan overtuigd is dat dit haar positief gaat veranderen. Zo iemand moet ik ook even met beide benen op de grond zetten en informeren over eventuele risico's. Zij, dat meisje van nu nog 17 jaar, voelde zich op haar gemak bij mij. Tijdens de treinreis van bijna 1,5 uur had ze geen paniekaanvallen gehad. Omdat ze wist dat ze bij mij begrip zou vinden. Begrip die ze vanuit haar directe omgeving nauwelijks krijgt. Met een positief gevoel stapte ze enkele uren later weer op de trein. Het was een fijn gesprek geweest, waarin haar veel duidelijk is geworden. Ze vond kracht en moed om het traject in te gaan.

Haar verhaal raakte me. Ze spookte nog lang door mijn hoofd. Volgens die meid is haar directe omgeving nogal terughoudend over de operatie omdat het in hun omgeving bij één iemand fout is gegaan. Tsja, één geval. Een kaakosteotomie is voor veel kaakchirurgen een routine-ingreep. In de meeste gevallen gaat het gewoon goed. Toch heb ik haar gewezen op de risico's, want daar moet men zich wel van bewust zijn. Ze kent de risico's, ze wil de operatie héél graag ondergaan. Zeker niet alleen esthetisch gezien, maar ook om klachten in de toekomst te voorkomen. Verschrikkelijk dat er mensen zijn bij wie het leven zo wordt beïnvloed. Jammer dat er nog altijd veel onbegrip is. Als mensen niet snappen waarom iemand een kaakosteotomietraject in gaat, stuur ik ze meestal naar de blog die ik heb geschreven over 'Onbegrip van de buitenwereld in kaakosteotomietraject'. Nog altijd begrijpen mensen niet dat een traject in 99% van de gevallen ingezet wordt om medische noodzaak. Ik vind het wel fantastisch dat ik mensen kan helpen. Vol trots vertelde ik Archel over m'n gesprek met die meid. Dat ze een stuk opgewekter naar buiten liep, met een glimlach op haar gezicht.

Van zulke gesprekken kom ik in een positieve vibe. Als ik iemand kan inspireren, motiveren, geruststellen. Als ik iemand kan overtuigen van een goede afloop. Als ik iemand met een glimlach de deur uit zie stappen of een glimlach door het scherm heen zie als ik iemand een opbeurend bericht heb gestuurd. Ook andersom, als ik berichten van lezers ontvang, doet me dat goed. Mensen die me een hart onder de riem steken, een opbeurend berichtje voor een tandartsbezoek of gewoon een bedankje omdat ik weer iemand over de streep heb getrokken om het traject in te stappen. Dat doet ontzettend veel met me. Ik ben zelf een enorm gevoelsmens. De dingen die ik heb meegemaakt hebben me gevormd tot de persoon die ik altijd al had willen zijn. Al die gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben niet alleen mijn empathisch vermogen maar ook mijn overtuigingskracht ontzettend vergroot. Dat is iets waar ik heel trots op ben. Ik heb veel dromen in mijn leven en ik zeg altijd: "don't let your dreams be dreams". Ik werk er keihard voor, maar ik zal nooit vergeten waar ik vandaan kom. Cindy zal altijd de zorgzame Cindy blijven. Zoals vorig jaar al in de Grazia stond: "Ik ben nog steeds gewoon Cindy, maar dan met een upgrade. Cindy 2.0."

En zo is het! Bedankt voor jullie vertrouwen.... jullie toveren altijd weer een glimlach op mijn gezicht! Dankjewel!

Binnenkort komt er een bijzondere serie van 'De lezers aan het woord...' op de blog. Iedere week deel ik mijn verhaal, mijn belevenissen. Nu vind ik het tijd om een aantal lezers aan het woord te laten. Wie zijn de lezers die mijn blog wekelijks bezoeken? Wat is hun link met mij? Wat hebben ze aan de blog?
De volgende disciplines hebben al medewerking toegezegd aan de serie 'De lezers aan het woord...':
* Een kaakchirurg;
* Een mondhygiënist;
* Een tandarts;
* Een orofaciaal therapeut (ofwel kaakfysio);
* Een osteopaat;
* Een patiënt die aan de start staat van het beugel-/kaakosteotomietraject;
* Een patiënt die het traject volledig heeft afgesloten en dagelijks geniet van haar 'bright smile'.

Ik ben nog op zoek naar een orthodontist die medewerking wil verlenen. Is jouw orthodontist bekend met de blog? Denk je dat hij/zij mee zou willen doen aan de serie? Stuur me dan even een berichtje.
Zodra ik al het materiaal bij elkaar heb zal de eerste blog van 'De lezers aan het woord...' verschijnen. Vinden jullie dit een leuke toevoeging aan de blog? Ik hoor het graag!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy