Nieuw jaar, nieuwe kansen: verslag van de behandeling bij tandarts Weijland.

Goedemorgen,

"Courage doesn't mean you don't get afraid. Courage means you don't let fear stop you..." - Geef je op? Laat je al dat moois lopen omdat je angst kent? Of zet je door, dwars door die angst heen, op weg om je dromen te verwezenlijken? Het is niet makkelijk, maar ik kies voor de tweede optie. Daar horen wel enkele bijwerkingen bij: buikpijn, misselijkheid, een strop rond je keel, niet kunnen eten, slapeloze nachten, onrustig, emotioneel, licht ontvlambaar. Dat is niet erg. Bang zijn mag. Bang was ik de afgelopen week. In de dagen voorafgaande aan de afspraak bij tandarts Weijland en op de dag zelf. "Dit moet toch appeltje-eitje voor je zijn na alles wat je hebt meegemaakt", kreeg ik van enkele mensen uit mijn omgeving te horen. Nee, dat was het niet. Trillen als een rietje en huilen als een klein kind. Ik schaamde me kapot, stond enkele keren op het punt om af te bellen omdat ik het soms echt even niet trok. Van mensen die mij écht begrijpen kreeg ik te horen dat het op komen dagen bij de tandartsafspraak juist getuigt van moed en dapperheid. Ja, ik heb het gedaan. Ik heb het achter de rug. Met mijn rug recht zeg ik: "ik ben trots op mezelf". Vandaag vertel ik alles over mijn langverwachte afspraak bij tandarts Weijland van afgelopen donderdag. Ik neem je mee in mijn beleving... here we go!

Groot omcirkeld stond het in mijn agenda: de afspraak op 8 januari, 13.00 uur in de Kliniek voor Mondzorg te Eindhoven. Tandarts Weijland die mijn gebit eens flink onder handen zou nemen. Ik had er lang naar uitgekeken, maar aan de andere kant: hoe dichterbij de afspraak kwam, hoe minder ik mezelf was. Het kon dus maar beter zo snel mogelijk voorbij zijn. Ik had grootse plannen. Ik zou helemaal alleen gaan om mezelf en de buitenwereld te bevestigen dat ik het echt wel alleen kan. Via de blog kreeg ik vorige week enkele verzoeken om foto's te publiceren van de behandeling bij de tandarts. Om nou een selfie te maken in de behandelstoel? Nee, onmogelijk. Ik ging wat ideetjes uitwerken en had bedacht om een videoverslag te maken. Ik zat een beetje in dubio: zal ik de bloglezers tegemoet komen, een video maken en dus een vriendin meenemen? Of zal ik toch alleen gaan en het beeldmateriaal maar achterwege laten. Ik koos ervoor om toch maar een vriendin te vragen, want zelf vind ik beeldmateriaal ook wel leuk om te hebben. Achteraf vond ik het fijn om tijdens de autorit van ongeveer een half uur wat afleiding te hebben.

Op de heenweg was ik voor mijn doen best stil. Rond 12.45 uur kwamen we aan bij de praktijk en liepen we naar binnen. Ik had het warm en koud tegelijk. Trillende handen en de gekste gedachten. Wat nou als ik straks ga huilen? Of moet overgeven van de stress? Ahh, ik ben zo bang voor die prikken! En wat als de tandarts mijn angst niet begrijpt en gewoon zijn ding doet zonder rekening met me te houden? Het was tenslotte pas de tweede keer dat ik tandarts Weijland zag. Zoals ik vorige week al zei: ik heb geen band met hem, ik voel me nog niet vertrouwd. Ik ken hem nog niet. Ik sprak mezelf moed in. "Bang zijn mag, dat is echt niet erg..." Het komt allemaal goed. Ik nam mezelf voor om tandarts Weijland op de hoogte te brengen van mijn angst. Als ik het even zou aangeven, dan kon hij er op het minst rekening mee houden, toch?

Om 13.00 uur werd ik naar binnen geroepen door de assistente. Ik mocht alvast plaatsnemen in de stoel. Al vrij snel kwam tandarts Weijland de hoek om en hij begroette me vriendelijk. "Nú is het moment om te zeggen dat je bang bent! Doe het! Nú!", sprak ik mezelf van binnen moed in. Het duurde nog een seconde of 10 maar toen kwam het hoge woord eruit. "Ik ben heel erg bang en ik zou het fijn vinden als u daar een beetje begrip voor heeft", zei ik. Meer hoefde ik ook niet te zeggen, het was duidelijk voor hem. Daarna vroeg ik meteen of er misschien wat beeldmateriaal voor de blog gemaakt mocht worden. Dit had hij liever niet, omdat hij dan toch het gevoel had dat hij niet helemaal rustig zijn werk kon doen. "En dat moeten we niet hebben", reageerde ik. Ik respecteer dat, geen enkel probleem. Helaas dus geen video-/fotoverslag, maar wél een gedetailleerd geschreven verslag.

De assistente zei tegen tandarts Weijland dat ik graag een verdoving wilde hebben. "Ho ho, zo ver zijn we nog niet", zei tandarts Weijland. Dat was voor mij al een teken dat hij het rustig aan ging doen. Ik voelde me begrepen. Wat fijn! Er werd eerst even in mijn mond gekeken alvorens de verdoving toe te dienen. Tandarts Weijland zou aan de rechterkant gaan beginnen. "Pak de lange naald maar", zei hij tegen zijn assistente. Ik voelde m'n bloeddruk stijgen en ik zette me schrap. Tandarts Weijland had dit in de gaten. "Doe maar eens langzaam inademen. Bij het uitademen zet ik de verdoving, dan voel je er minder van..." Ik kneep mijn vingers fijn. Weijland zag alles, hielp me iets meer te ontspannen. De prikken waren erg vervelend, maar daarna werkte de verdoving snel.
Weijland wilde rechtsboven beginnen met boren. Als ik ook maar iets voelde, moest ik het meteen aangeven. "Want als je niets zegt kan ik je niet helpen..." Tsja, zo is het wel. Na een paar seconden haalde hij de boor van mijn tand af en vroeg of ik nog iets voelde. Nee, hij mocht gerust doorgaan. Bij iedere keer dat ik iets anders zou voelen en bij iedere keer dat hij iets anders ging doen, vertelde hij dit. Ontzettend prettig om te weten wat zich in mijn mond afspeelde. Door de zenuwen waren mijn kaken nog meer gespannen als normaal. Na een minuut of 10 zat de verzuring er al behoorlijk in. Bij iedere keer dat er een instrument uit mijn mond werd verwijderd, nam ik even van de gelegenheid gebruik om mijn kaakspieren rust te gunnen. Ook al was het maar een paar seconden.

De tijd ging langzaam voorbij en na bijna 1,5 uur werd de stoel weer rechtgezet. Mijn rechterkant is boven en onder netjes gerestaureerd. Gaatjes zijn gevuld, oude vullingen vervangen, waaronder een amalgaamvulling rechtsonder. Ik vroeg aan tandarts Weijland of mijn clear overlays nu nog wel zouden passen, aangezien mijn tanden door de vullingen toch iets veranderd waren. Ik was zo slim geweest om ze mee te nemen en dus kon hij er meteen naar kijken. Na een kleine bewerking van de kiezen pasten de clear overlays weer precies. Super! Helemaal goed!

Het verschil tussen de camera van de medisch fotograaf en die van mij. In ieder geval ben ik aan één zijde verlost van de amalgaam en zijn de vullingen boven en beneden vervangen. Binnenkort is de andere kant aan de beurt. Het ziet er al stukken beter uit!

Ik slaakte een diepe zucht. Opluchting. Tandarts Weijland zei dat mijn gebit erg te lijden heeft gehad van de beugel. Een aanslag op mijn gebit, letterlijk, want er zitten een soort lijntjes waar de bandjes van de beugel om de kiezen hebben gezeten. Hij schreef me een recept voor mondspoelmiddel voor. Dit moet ik één keer per dag 's avonds voor het slapen gaan gebruiken en zou gaatjes tegengaan en het glazuur sterker maken. Ik kreeg van Weijland te horen dat ik het goed had gedaan. Ja, nu kan ik zeggen: ik voel me op mijn gemak bij hem. Hij begrijpt me. Voor de restauratie van de linkerkant moet ik binnenkort terug komen. Het ging namelijk niet allemaal in een keer. Na het bezoek aan Weijland moest ik nog even langs de preventie-assistente voor een grondige schoonmaakbeurt. Eigenlijk was ik er he-le-maal klaar mee, maar ik kon meteen terecht bij de preventie-assistente. "Laten we het dan maar meteen doen, we zijn nu toch bezig", dacht ik. Na een pauze van een minuut of 10, lag ik in de volgende stoel. Mijn kaken stonden in de fik. Dit moest toch echt niet te lang meer gaan duren. Ik weet niet precies wat de assistente allemaal heeft gedaan, maar ze haalde letterlijk alles uit de kast om m'n gebit brandschoon te krijgen. Na bijna een half uur werd ik verlost en mocht ik rechtop komen. Wat een fijn gevoel, helemaal schoon. Ik bedankte haar voor de moeite en liep naar de balie om af te rekenen. Bijna €400,00. Na een kort gesprekje met de baliemedewerkster en het maken van een nieuwe afspraak, kon ik eindelijk naar huis. Van 13.00 uur tot bijna 15.30 uur waren we bij de tandarts geweest. Lang genoeg...



Strakke kaaklijn! :)

De vriendin die met me mee was gegaan zei dat ze trots op me was. Ik was ook meteen een ander mens. Opgewekt, wat meer praatjes en honger. Oh, wat zou ik mezelf die avond gaan trakteren op iets lekkers! Ik was moe. Zo'n afspraak vreet energie, maar so what: I did it! Tijd om bij te komen had ik ook niet, want tegen de avond stond er een fotoshoot op het programma. Met nog steeds een verdoofde mond kwam ik aan op locatie en hebben we een geweldige serie gemaakt. Bij thuiskomst heb ik mezelf getrakteerd op een frikandel. Niet fijn op een nuchtere maag, maar het smaakte goed! De strop rond mijn keel was verdwenen, ik kon weer eten, de spanning was verdwenen... Met weer een hele ervaring rijker viel ik als een blok in slaap. In mijn dromen heb ik alle gebeurtenissen van de dag verwerkt...

Shine bright!

De dagen erna waren mijn kaken behoorlijk pijnlijk. Mijn mond krijg ik tot op de dag van vandaag nog niet zo ver geopend. Het zit gewoon helemaal vast. Zelfs als ik mijn mond verder open probeer te duwen met m'n vingers gaat dit bijna niet. Mijn wang heb ik kapot gebeten toen die nog verdoofd was. De tanden waren gevoelig, dat gaat nu iets beter. Iedere keer als ik in huis voorbij een spiegel liep kon ik het niet laten om even mijn gebit te checken. Steeds wilde ik even kijken naar de verdwenen lelijke amalgaamvulling aan de rechterkant. Het is zoveel mooier nu!

Afgelopen zaterdag gingen we met het gezin uiteten ter ere van het 40-jarig huwelijk van mijn ouders. Verzuurde kaken of niet, het was voor mij weer een moment om mijn glimlach op te zetten en te shinen. Dat ik de steak niet kapot gebeten kreeg kon me eigenlijk niet eens zoveel schelen. Ik was op en top aan het genieten en koester de momenten die we als gezin mogen delen. Met alle verschrikkelijke gebeurtenissen in de wereld besef ik nóg meer hoe gelukkig ik mag zijn met de mensen om me heen...


Op 3 februari moet ik terug voor deel 2 van de restauratie. Als dat gebeurd is gaan we kijken hoe we verder gaan. Tandarts Weijland wil dit stap voor stap met mij doen. Op ons gemak alles bekijken, op mijn tempo. Ik kan nu dus nog niet zeggen hoe we de verkleurde/verschoven tanden gaan oplossen en wat de toekomst voor me zal brengen. Volgende keer ga ik wel helemaal alleen. Ik weet nu dat ik me bij tandarts Weijland op mijn gemak kan voelen en dat hij begrip toont. Daar ben ik heel blij mee...

Mag ik zeggen dat ik best een beetje trots op mezelf ben? Een nieuwe tandarts die ik pas voor de tweede keer zag en dan ook meteen een flinke behandeling. Mezelf moed inpraten, mezelf overtuigen dat het niet erg is om bang te zijn en 'gewoon' gaan. Op naar het einddoel dat steeds dichterbij komt. Een stralende glimlach met een gezond en recht gebit zónder gaatjes.

Ten slotte: ik probeer deze blog zo open en eerlijk mogelijk te schrijven. Dit is míjn belevingswereld. Iedereen ervaart het anders. Er zullen genoeg mensen zijn die geen angst kennen voor de tandarts en voor wie zo'n afspraak wél appeltje-eitje is. Voor mij niet. Ik stel me kwetsbaar op door mezelf te zijn. Ik hoop dan ook op begrip van de lezers, want een tandartsafspraak is lang niet voor iedereen 'peanuts'.

"I learned that courage was not the absence of fear, but the triumph over it. The brave man is not he who does not feel afraid, but he who conquers that fear."

Bedankt voor alle lieve en bemoedigende berichtjes!

Liefs,
Cindy