Het laatste consult voor de operatie

Hallo allemaal,

Vandaag ben ik voor de laatste keer vóór de operatie bij Dr. de Jonge geweest. Wat een vriendelijke man is hij toch... Hoewel ik erg bang ben voor alles wat komen gaat, weet hij mij (misschien onbewust) toch altijd weer gerust te stellen. Ik zeg je: een geruststellende hand op je schouder kan veel met je doen!
Eén van mijn eerste vragen bij binnenkomst was of ik met hem op de foto mocht. Ik vertelde hem over mijn fotoboek en over deze weblog. Volgens mij vond hij het wel een leuk initiatief en hij gaf ook toestemming om de foto op deze weblog te zetten. Dus bij deze...

Dr. de Jonge en ik

Daarna was het weer tijd om in de, voor mij inmiddels welbekende, stoel plaats te nemen. Hoeveel uur zou ik in de afgelopen 2 jaar al in zo'n tandartsstoel hebben doorgebracht? Volgens mij al heel wat!

In de welbekende stoel

Dr. de Jonge verrichtte nog enkele metingen, gaf nog wat uitleg en maakte een wasbeet die ik tijdens de scan in mijn mond moest houden. Ik kreeg ook nog de gelegenheid om vragen te stellen en hier maakte ik dan ook gebruik van. De voor mij belangrijkste "onzekerheid" was dat ik bang ben dat ik na de operatie moet overgeven en dat ik zal stikken omdat mijn kaken op elkaar zitten. Hij stelde me gerust dat er écht nog genoeg ruimte is, mocht het gebeuren. Bovendien heb ik geen vast eten in mijn lichaam, dus zullen er, zoals hij zei, geen grote brokstukken uit komen. Daarna hebben Dr. de Jonge en ik elkaar de hand geschud en tot ziens gezegd...
In een andere kamer werd de scan gemaakt. Toen ik hiermee klaar was, werden er ook nog nieuwe afdrukken van mijn tanden gemaakt. Wat vind ik dat vreselijk! De enorme lepel met pasta wordt over de tandenboog geplaatst, waarna deze eerst uit moet harden. Het maken van de afdruk van tanden in de bovenkaak is het minst comfortabel. Ik kreeg er een behoorlijke kokhalsreflex van. De afdruk van de tanden in de onderkaak was daarna "appeltje-eitje".

Toen ik klaar was bij de kaakchirurg, de scan en de afdrukken, kon ik meteen door naar de Medisch Fotograaf.

Hier werden 30 foto's van mijn aangezicht en tanden gemaakt, vanuit alle hoeken en standen. Grote lepels in je mond die je mond zo ver mogelijk open trekken, houten "ijsstokjes", een spiegeltje, een lipspreider, er is van alles voorbij gekomen. Het viel me deze keer nog mee, gelukkig was het zo voorbij en we hebben heel wat af gelachen.

De Medisch fotograaf stuurt me binnenkort alle foto's die gemaakt zijn door, zodat ik die ook kan gebruiken voor mijn weblog. Thanks daarvoor!!

Binnenkort dus een charmante fotoserie, maar hier alvast een klein voorproefje.

Na de fotoserie kon ik dan eindelijk naar de poli Anesthesie. Drie kwartier later dan gepland, maar dit was geen enkel probleem. In de wachtkamer raakte ik in gesprek met een vrouw die ook een kaakosteotomie krijgt. In tegenstelling tot mij krijgt zij alleen haar onderkaak gedaan. Ook deze vrouw was hartstikke zenuwachtig! We hebben even gekletst over beugels, de operatie, vloeibaar eten en hebben elkaar daarna gedag gezegd, in de hoop dat we elkaar misschien nog een keer gaan tegenkomen. Ze vertelde me dat ze na de operatie eerst op de Intensive Care komt. Huh, heb ik iets gemist, dacht ik? Ik heb zóveel informatie gekregen, dat ik het soms allemaal niet meer kan volgen. Ach, ook al kom ik op de IC, ik zal er toch niet zoveel van mee krijgen. De vrouw met wie ik aan het praten was, is een maand eerder dan mij aan de beurt, al op 26 maart. Wie weet kom ik haar in de toekomst op de poli nog een keer tegen, allebei met een ander gezicht.

Eenmaal binnen bij de anesthesie kreeg ik eerst een gesprek met de verpleegkundige. Ik werd gewogen, mijn lengte werd gemeten en ook mijn bloeddruk werd gemeten. De bloeddruk was aan de hoge kant, maar voor mij is dat verklaarbaar. Al die zenuwen, spanningen en stress... alles komt goed! Na het gesprek bij de verpleegkundige moest ik nog even bij de anesthesist komen. Binnen 1 minuut stonden we ook hier weer buiten. We konden eindelijk bijna naar huis! Maar niet voordat ik nog bloed had geprikt. Ojee, naalden, dat is niets voor mij. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en voordat ik het wist was het gebeurd. Weer een overwinning op mezelf en yessss, we kunnen eindelijk naar huis. We zijn van 9.30 uur tot 12.30 uur in het ziekenhuis geweest. Dat is lang genoeg!

Nu kan het aftellen echt beginnen. Nog 6 weken en een paar dagen... 23 april komt steeds dichterbij. De operatie zal ongeveer 4 uur duren. Ik ben dus vrij lang onder zeil. Hopelijk gaat de tijd tot 23 april nu snel! Het klinkt stom, maar ik heb er zin in! Kom maar op, ik kan het aan en ik ga ervoor. Als ik alles achter de rug heb, kan ik héél trots terug kijken. Ik heb het afgelopen jaar veel moeten overwinnen, maar ik kan met een steeds tevredener gevoel in de spiegel kijken. Het is overigens niet zo dat ik zelf voor deze operatie heb gekozen. Deze operatie is medische noodzaak, maar ook op esthetisch vlak zal er het een en ander veranderen. Dat is natuurlijk mooi meegenomen. Na de kaakoperatie wordt het alleen nog maar beter, dus "let's do it!"

Tot de volgende blog!

Liefs,

Cindy