Week 7 (dag 44 t/m 50) na de operatie

Hey fanatiekelingen,

Wat een volhouders zijn jullie! Ik vind het leuk om iedere week weer dezelfde, maar ook veel nieuwe lezers, te mogen begroeten. Het is alweer maandag en dus is het weer tijd voor mijn wekelijkse update.

7 Weken geleden, de tijd gaat nu wel heel hard. Binnenkort ga ik hopelijk afscheid nemen van mijn vloeibaar dieet. Ik moet zeggen dat ik de afgelopen tijd niet zo gefrustreerd ben geweest. Het vloeibaar voedsel lijkt wel een soort gewenning. Had ik het de eerste paar weken nog zwaar met het vloeibaar voedsel, nu is alles goed en geniet ik er zelfs van. Het verschil met de eerste paar weken is wel dat ik nu iets meer kan eten. Kroketten, gepureerde pastagerechten, fijngemalen bamisoepjes en ijs, veel ijs! Ik probeerde een paar keer mijn tanden op elkaar te zetten en heel zachtjes kracht te zetten. Dat voelde echt niet fijn, pijnlijk zelfs. Op dat moment dacht ik: 'laat me maar altijd vloeibaar eten, ik vind het goed zo!' Ik zal straks heel hard moeten gaan oefenen om weer mijn kracht in de kaken terug te krijgen en weer normaal te kunnen eten.

Even terug naar het begin van vorige week. Op dinsdag ben ik naar de tandarts geweest om twee kleine gaatjes te laten vullen. Ik heb er werkelijk waar slapeloze nachten van gehad, bang dat ik ben voor die man! En ik moest ook nog helemaal alleen naar de tandarts. Archel kan ook niet voor iedere afspraak vrij nemen, dat snap ik wel. Achteraf kan ik zeggen dat het tandartsbezoek best wel meeviel. Met klamme handjes lag ik in de stoel te wachten tot het verdovingsprikje kwam. Oké, dat was even vervelend, maar daarna heb ik helemaal niets meer gevoeld en was alles binnen no-time gepiept. Fijn, zo'n bekwame en empatische tandarts!
Aangezien ik ook last had van een kies, besloot ik dat maar meteen aan te geven. Nu de verdoving er toch in zat, kon dat er ook nog wel bij, toch? Maar de tandarts kon geen gaatjes vinden, alles was in orde. Hij gaf aan dat dit nog napijn van de operatie is. Mijn tanden zijn ontzettend gevoelig. Zelfs tanden poetsen doet al pijn. Ach, als dat het enige is.......

Het is nog wat gevoelig, maar ik kan alweer breeduit lachen

Op het gebied van eten geniet ik volop van alle lekkere dingen die ik tot me kan nemen. Zoals gezegd zijn kroketten nog steeds een grote favoriet! Mijn darmen vinden het niet zo leuk, maar ik geniet ervan en daar gaat het om. Als ik straks weer wat meer normaal voedsel naar binnen kan werken, komen die darmen vanzelf wel weer op gang. Ook heb ik afgelopen week een paar keer een bamisoepje naar binnen gewerkt. Héérlijk! Ik had de sliertjes helemaal fijn gemaakt, zodat ik ze zonder te sabbelen meteen naar binnen kon werken.
De pasta carbonara was een groot succes. Wat had ik daar naar uitgekeken. Enkele weken geleden had ik al een poging gewaagd, maar deze was mislukt. Afgelopen donderdag besloot ik het nog een keer te proberen en jawel hoor, het is me gelukt. Nadat ik de pasta fijn had gemalen in de blender, lukte het me om de pasta met een theelepeltje naar binnen te werken. Wat was dat lekker, weer even een andere smaak in de mond.

Pasta Carbonara

Bereiden in het pannetje

Fijnmalen in de blender

Verder ben ik nog steeds verknocht aan ijs. De gesmolten chocolade maakt het helemaal af. Ik vind ijs in de mond heel prettig, omdat het zo koud is. Mijn sneeën trekken behoorlijk en dan is het fijn om iets kouds er tegenaan te hebben. Een mooie gelegenheid om een lekker ijsje naar binnen te werken dus.

Qua doofheid in mijn gezicht heb ik de afgelopen week geen vorderingen gemaakt. Dat zal gewoon zijn tijd nodig hebben. Geduld is een schone zaak. En zo genieten we ook nog van de hilarische knoeitaferelen! Appelmoes, ijs, pasta, bamisoepjes; het loopt allemaal langs mijn kin af zonder dat ik het in de gaten heb. Wat ik wel begin te merken is als ik mijn onderlip, die nog behoorlijk doof is, aan de rechterkant aanraak, ik dat aan de onderkant van mijn kin voel. De huid zelf is nog doof, maar van binnen is het een soort kriebelend gevoel als ik mijn lip aanraak. Die zenuwen staan natuurlijk allemaal met elkaar in verbinding. Zou dit dan toch een teken van herstel zijn? Vast wel, yes!

De hechtingen zijn inmiddels allemaal uit mijn mond. Dat is niet vanzelf gegaan... Ik was die bungelende hechtingen zó spuugzat. De ene helft zat nog behoorlijk vast, terwijl de andere helft half los zat en door mijn mond bungelde. En dus ben ik zelf maar met een pincet aan de slag gegaan. Et voila, na een paar minuten lagen alle witte draadjes in de prullenbak. Zo kan het dus ook.

Afgelopen zaterdag kwamen mijn ouders op bezoek en voor die gelegenheid had ik kwarktaart gemaakt. Mijn gedachte was dat ik daar toch lekker op zou kunnen sabbelen. Hmm, wat was dat een smaaksensatie!

Genieten van een stukje kwarktaart

's Avonds hebben we met een paar vrienden de wedstrijd van het Nederlands Elftal gekeken. Tijdens het kijken van de wedstrijd moet er natuurlijk ook een beetje gesmikkeld worden. Ik had voor het bezoek minisnacks bereid. Ohh, wat zou ik graag mijn tanden in die snacks willen zetten! Maar nee, ik heb het netjes bij mijn gemalen kroket met mosterd gehouden. Verschil moet er zijn. Genoten heb ik wel. Gisteren heb ik flink moeten boeten voor de gezellige zaterdagavond. Ik was de hele dag kotsmisselijk en heb met een emmer naast me op de bank gezeten.

Terwijl het bezoek genoot van de minisnacks, nam ik genoegen met mijn gemalen kroket. Ook lekker! :)

Komende vrijdag moet ik weer terug naar de kaakchirurg. Ik ben héél erg benieuwd wat hij te zeggen heeft. De afgelopen weken heb ik goed geoefend om mijn mond steeds verder te openen. Dat is me behoorlijk goed gelukt. Wie weet heeft hij positief nieuws en mag ik het eten weer op gaan bouwen. Ik krijg iedere dag steeds betere zin omdat ik weet dat het 'vloeibaar-voedsel-tijdperk' bijna voorbij is. De babypapjes, fruithapjes, soepen, yoghurt enzovoorts zijn voor mij dan voorlopig verleden tijd. Hopelijk kom ik dan snel weer wat kilo's bij, want ik ben behoorlijk dun geworden. In totaal ben ik 9 kilo afgevallen en dat is veel, want ik heb al niet zoveel bij te zetten. Als ik straks weer normaal kan eten, zullen die kilo's er ook weer snel genoeg bij komen. Ik heb zoveel in te halen op het gebied van eten! Hmm, een lekkere boterham met hagelslag, gebakken aardappeltjes, spareribs, sushi, frietjes of een krokante cracker. Ik vind alles prima! Mijn ouders hebben me beloofd om, zodra ik weer kan eten, te gaan wokken. Wat kijk ik daar naar uit. Laat me nog maar even verder dromen......

Verder wil ik nog één ding kwijt: ik ben ontzettend dankbaar en ik heb heel veel respect voor mijn lief Archel. Hij heeft me tot nu toe door al deze weken heen gesleept. Hij heeft mijn frustraties aangehoord, hij heeft me zien lachen, maar ook zien huilen. Hij heeft me zien knokken en hij heeft me getroost. Maar de manier waarop hij me het allermeest heeft gesteund, is dat hij al die weken ook alleen maar vloeibaar voedsel naar binnen heeft gewerkt. Op zijn werk, bij vrienden en op feestjes krijgt hij natuurlijk veel verleidingen, maar die heeft hij allemaal weerstaan. Dat vind ik zó knap en ook dát mag zeker een keer gezegd worden!!

Mijn allerliefste met zijn appelmoesje

Dit was het weer voor deze week.... volgende week maandag weer een nieuw verhaal, met daarin natuurlijk ook het nieuws van de kaakchirurg. I'll keep you posted!

Liefs,

Cindy