Week 8 (dag 51 t/m 57) na de operatie + röntgenfoto

Hey allemaal,

Er is alweer een week voorbij. De tijd vliegt! Afgelopen vrijdag ben ik bij de kaakchirurg geweest. Hoe dat is afgelopen, lees je verderop in de blog.
Ik voel me goed, de energie begint weer terug te komen en ik heb voor het eerst weer een nacht doorgeslapen, in bed nog wel.
Van alle kanten krijg ik complimenten over mijn kin, mijn mooie kaaklijn en mijn tanden, die nu perfect recht staan. Als ik in de spiegel kijk kan ik al niet meer stoppen met lachen. En dan te bedenken dat het in de komende maanden alleen nog maar mooier wordt!

4x per dag goed de tanden poetsen voor een prachtig resultaat!

Goed, terug naar de afgelopen week. Naast de bekende soepen, pappen, ijs met gesmolten chocolade en yoghurt heb ik regelmatig genoten van een paar bitterballen, kroketten, bamiblok, aardappelkroketjes, bamisoepjes en appel in de pan. Ook heb ik voor de eerste keer een roereitje gehad, in hele kleine stukjes. Het eitje had ik een beetje vermengd met joppiesaus, zodat het wat beter "naar binnen zou glijden". Anders krijg ik het écht niet door. Ik heb zélfs een heel klein blokje chocolade in mijn mond laten smelten. Hmm, wat was dat lekker!

Appel in de pan, heerlijk zacht om op te sabbelen

Geprakte bitterbal

Geprakt aardappelkroketje

Geprakte bamiblok

Roereitje in kleine stukjes

Afgelopen zaterdag had ik zin in ragout. Archel was even naar de winkel gegaan om pasteitjes erbij te halen. Deze zijn toch zacht en indien nodig makkelijk te prakken. Ik heb 3 pasteitjes achter elkaar opgegeten. Na zo'n lange tijd van alleen maar "vlakke" smaken, was dit weer eens puur genieten en kon ik niet meer stoppen met eten.

Een lekker pasteitje met ragout

Ook geprakt een aanrader!

Met de pijn gaat het steeds en steeds beter. Sinds afgelopen week slaap ik weer in mijn eigen bed en dat gaat uitstekend. Ik heb al 2 hele nachten aan één stuk doorgeslapen. Dit zorgde ervoor dat ik 's morgens goed uitgerust aan de dag kon beginnen. Heel erg fijn, want ik moet toch gewoon gaan werken en dan is het fijn om niet gelijk vermoeid aan de dag te beginnen. Als ik dan in de namiddag weer thuis kom, heb ik nog genoeg tijd om uit te rusten.
Op het gebied van doofheid heb ik ook deze week geen vorderingen gemaakt. Geduld is een schone zaak! Ik heb er verder geen last van, dus heel erg vind ik het niet. Ik zou het wel prettig vinden als het gevoel in de toekomst terug komt, want ik heb geen zin om, als het zo ver is, in een vol restaurant aangekeken te worden omdat ik flink heb geknoeid zonder dat ik het in de gaten heb! Alles komt goed. Zoals ik al zei: geduld is een schone zaak.

Ik heb weer alle reden tot lachen!

De kin is nu duidelijk aanwezig

En dan nu, mijn bezoek aan de kaakchirurg. Wat had ik hier lang naar uitgekeken! Zou ik op vrijdag 15 juni eindelijk groen licht krijgen om weer volop te gaan eten?
Om 9.15 uur had ik een afspraak bij Wim, de mondhygiënist, en bij Dr. de Jonge. Wim heeft eerst mijn gebit gecontroleerd en gereinigd. Daarna kwam Dr. de Jonge erbij. Ik was inmiddels rechtop gekomen uit de behandelstoel, omdat we toch even moesten wachten op Dr. de Jonge. Van een afstandje keek hij me aan en ik kon niets anders doen dan lachen. Ook hij lachte, kwam op me af en vroeg hoe het met me ging. "Heel goed", zei ik, en zo is het gelukkig ook! Ik mocht weer even plaatsnemen in de behandelstoel en hij ging de boel eens even goed bekijken. Hij voelde langs mijn kaaklijn, aan mijn kin en mijn wangen. Van binnen heeft hij ook nog alles bekeken. Ook moest ik mijn tanden op elkaar zetten om te kijken of de beet goed was. "Perfect", zei Dr. de Jonge met een tevreden glimlach. Yes! Ik vroeg of hij tijdens de operatie nog iets aan mijn wangen had gedaan (die vond ik veel te groot). Van tevoren had ik namelijk gevraagd of mijn wangen ook zouden slinken na deze operatie. Aangezien mijn wangen meer uit vetweefsel bestonden, kon hij me dit niet garanderen. Hij zou tijdens de operatie kijken of hij vet weg zou kunnen zuigen. Tijdens ons gesprek gaf hij toe dit niet te hebben gedaan. Gelukkig ook maar, anders had ik volgens hem een ingevallen gezicht gekregen en dat zou helemaal niet de bedoeling zijn geweest.


Daarna was het tijd voor mijn brandende vraag. "Mag ik weer eten?" Hij zei dat het nu inderdaad bijna 8 weken geleden is en dat ik zachte dingen mag eten, in kleine stukjes gesneden. Een beetje teleurgesteld nam ik de woorden tot me, want ik was al bezig met zacht voedsel in kleine stukjes. Denk aan de bamisoepjes, aardappelkroketjes, kroketten enz. Als ik mijn tanden op elkaar zet doet het ook al pijn. Dr. de Jonge zei ook dat ik in de komende weken op geleide van de pijn zachtjes mag gaan bijten. Ik ga hier zelf heel voorzichtig mee om. Daar zit een stukje angst bij, maar het doet me ook nog pijn als ik op mijn tanden bijt. Dus laat ik dat liever nog achterwege.

Met Wim heb ik daarna nog enkele andere vragen besproken:

Vraag: "Archel en ik willen dit jaar naar een pretpark. Mag ik weer volop in de achtbanen?"
Antwoord: "Dat moet ik je helaas afraden. De botten zijn nog broos. Je hoeft maar één rake klap te krijgen en het is voorbij......." Duidelijk!! Wij gaan dit jaar niet naar Walibi!! Hier baal ik wel een beetje van, aangezien we vorig jaar ook al een dagje Walibi zijn misgelopen door een operatie. Maar goed dat we al een stedentrip Boedapest hebben geboekt. Dan maken we er daar maar een leuke tijd van.

Vraag: "Mijn tanden zijn ontzéttend gevoelig en zelfs de aanraking van de tandenborstel doet al pijn. Is dat normaal?"
Antwoord: "Ja, na zo'n operatie is dat vrij normaal. Na verloop van tijd zal het beter worden. Je herstel heeft tijd nodig".

Vraag: "Als ik vroeger al een beugel had gehad, had deze operatie dan voorkomen kunnen worden?"
Antwoord: "Nee, waarschijnlijk niet. Je kan met beugels wel de kaakgroei afremmen, maar niet stimuleren. Bovendien heb jij "the full package" gehad, boven- en onderkaak. Het had dus niet voorkomen kunnen worden." Ohh, gelukkig maar. Dat gaf me een goed gevoel. Er valt mezelf niets te verwijten.

Vraag: "Als ik deze operatie nu niet had gedaan, wat waren dan de lange termijn gevolgen geweest?"
Antwoord: "Je krijgt een onnatuurlijke slijtage van je gebit, het schoonmaken wordt lastiger en je zou er last van kunnen krijgen..." Duidelijk. Bovendien had mijn tandarts aan het begin van het traject al aangegeven dat ik in een tijdsbestek van ongeveer 10 jaar moest vrezen voor mijn tanden, omdat mijn ondertanden al een afdruk gaven tegen de boventanden en ik mijn boventanden steeds verder naar voren beet.

Nadat ik een antwoord had gekregen op al mijn vragen, kreeg ik nog een nieuwe scan om de kaken goed in beeld te brengen. Daarna heb ik nog de röntgenfoto's geregeld waarin de huidige situatie duidelijk wordt. De metalen plaatjes en schroeven zijn duidelijk te zien.

Deze röntgenfoto is van 1 dag post OK. De 6 metalen plaatjes en 24 schroefjes zijn duidelijk zichtbaar op deze röntgenfoto. Een mooi staaltje kunst van Dr. de Jonge. Verder zie je waar de kaak doormidden is gezaagd en verschoven is. Het gat tussen de 2 botdelen van de onderkaak bedraagt 1 cm.

Toen ik klaar was bij de kaakchirurg en op weg naar huis ging, gebeurde me nog iets leuks in het ziekenhuis. Ik stapte de lift uit en was al op weg naar de uitgang, toen een man me na riep: "Je bent Cindy, toch? Ik heb je blog gelezen! Ik heb zelf ook een kaakoperatie gehad."
Ik dacht, wat gebeurt er nu? Iemand herkent me gewoon van de blog en attendeert me hierop. Dat vond ik erg leuk! Schijnbaar hebben veel mensen iets aan mijn blog en worden mijn bijdrages gewaardeerd. Bovendien waren in de wachtkamer ook al enkele ogen op mij gericht. Die mensen hadden me vast herkend van de blog. Leuk!

Al met al kijk ik met een tevreden gevoel terug op het bezoek aan de kaakchirurg. Ik snap dat ik nog niet alles kan gaan eten en dat ik rustig moet gaan opbouwen. Ten eerste omdat mijn tanden/kaken het op dit moment nog niet aan kunnen, ten tweede omdat mijn darmen helemaal niets meer gewend zijn. Dit zal allemaal rustig aan opgebouwd moeten worden. Eigenlijk vind ik het niet zo erg. Mijn frustraties zijn verdwenen en ik geniet van de dingen die ik nu kan eten. En wat niet gaat, dat gaat niet. Ik ga mezelf niet forceren omdat ik zó graag iets lekkers naar binnen wil werken.
Over 2 weken moet ik weer terugkomen bij Dr. de Jonge. Ik kijk er nu alweer naar uit en ben benieuwd wat er verder nog gezegd zal worden dan. We gaan het zien! Iedere dag maak ik kleine stapjes vooruit. Laten we hopen dat dit zich zo blijft vorderen, en met een beetje geduld komt het wokken met mijn ouders dan steeds dichterbij.


Liefs en tot volgende week!

Cindy