Week 9 na de operatie: genoten van mijn eerste boterham!!

Hallo nieuwsgierige lezers!


Er is weer een week voorbij en alweer een week vol vorderingen in positieve zin. Had ik mentaal gezien een beetje een baalweek vol frustraties over de trage vooruitgang, fysiek gezien gaat het langzaam toch steeds beter. Zoals ik al vaker in mijn blogs gezegd heb: "geduld is een schone zaak", alleen ben ik vrij ongeduldig, moet alles heel snel gebeuren en knaag ik nog liever vandaag dan morgen aan een sparerib. Helaas gaat die vlieger niet op en dat zorgt toch soms voor frustraties. De ene dag voel ik me beter dan de andere dag. Maar hey, iedereen heeft wel eens een baaldag, toch?

De meest positieve ervaring van de afgelopen week is het feit dat ik mijn allereerste boterham naar binnen heb gewerkt. Als je altijd gewoon hebt kunnen eten, valt de waardering voor een simpele boterham weg. Maar na 9 weken geen boterham te hebben gegeten, was dit toch wel heel erg lekker.

Een boterham, zónder korstjes, maar mét filet americain! Hmmmm!

Da's pas genieten...

Verder heb ik de afgelopen week verschillende soorten zacht voedsel naar binnen gewerkt. Gerookte zalm, poffertjes, pasta, roerei, vis cuisine, rijst, bamisoep, kroketten..... het is allemaal voorbij gekomen en ik vond het heerlijk. Het eten snijd ik in hele kleine stukjes en zachtjes bijten lukt me wel, maar het voelt raar. Het lijkt wel of de kracht uit mijn kaken is verdwenen, dat alles vast zit, stijf, het gevoel is héél anders dan voorheen. Mijn tanden zijn nog steeds gevoelig, wat het eten er niet prettiger op maakt. Ook dat heeft nog zijn tijd nodig. Genieten van het eten doe ik overigens wel. Diegenen die al een kaakoperatie hebben gehad of mensen met een goed ontwikkeld inlevingsvermogen, zullen me begrijpen. Als je zo lang alleen maar vloeibaar hebt gegeten, is het een sensatie voor je smaakpapillen als je eens zachtjes je tanden in een poffertje kan zetten, of op een stukje vis kan sabbelen, of een portie pasta carbonara naar binnen kan werken. Dat is puur genieten en die momenten koester ik dan ook!

Smullen van een plakje zelf gebakken cake

Pasta carbonara

Hmm, nasi...

Lekker genieten van de poffertjes

Viscuisine!

Yoghurt met aardbeien, of is het aardbeien met yoghurt?

Het enige probleem dat ik nu heb, is dat ik dagelijks ontzettend misselijk ben.
Het eten valt als een baksteen op mijn maag en ik kan dat op dit moment gewoon nog niet hebben. Tijdens de laatste wedstrijd van het Nederlands Elftal op het EK, heb ik een heel stuk van de tweede helft gemist, omdat ik me hartstikke beroerd voelde en dus elders in het huis vertoefde. ;)
Nu moet ik wel toegeven dat ik altijd al een gevoelige maag had, dus daar zal het vast mee te maken hebben.

Mijn 'nieuwe' gezicht van de zijkant; snappen jullie dat ik hier een glimlach van op mijn gezicht krijg? Helemaal happy met mijn nieuwe kaaklijn en kin!

Op de dagen dat ik werk (maandag t/m vrijdag) eet ik daarom alleen dingen waarvan ik weet dat mijn maag het kan hebben: pap, fruithapje en bamisoep. Er zijn dagen bij geweest dat ik met een plastic zakje op mijn bureau zat en dat ik het gevoel had dat de hele maaltijd er weer uit zou komen. Ik kan je zeggen: dat werkt niet prettig! Daarom op werkdagen alleen "veilig voedsel" voor mij. Toch zal ik moeten proberen om de komende tijd weer op te gaan bouwen. Die "zin in normaal eten" is er op dit moment eigenlijk nog niet. Misschien komt dat wel door het gegeven dat ik toch iedere keer misselijk word. Dan gaat je de zin om te eten wel over!

Wat betreft de doofheid in mijn gezicht. Die is nog steeds niet weggetrokken. Mijn onderlip heeft het minste gevoel, net als mijn hele kin eigenlijk. Ook mijn tandvlees is bijna gevoelloos. Het gevoel in de bovenlip is deels terug. Nog steeds heb ik een "kriebelgevoel" in mijn kin als ik mijn onderlip aanraak. Wat ook raar was; toen ik een ijsje aan het eten was, kreeg ik een ijskoud kriebelgevoel in mijn kin, terwijl er op dat moment geen ijs langs mijn kin af liep. Een rare gewaarwording! Ik hoop dat het de zenuwen zijn die langzaam teruggroeien, want zoals ik in mijn vorige blog al zei; ik zou het toch prettig vinden om mijn gevoel terug te krijgen. Dit kan lang duren, maar dat maakt niet uit. Als het gevoel maar terug komt! Dan zijn de hilarische knoeitaferelen ook voorbij...

Afgelopen zaterdag hebben we een familiebarbecue gehad. Ik zag er wel een beetje tegenop, vooral omdat iedereen om me heen lekker kon eten en ik nog niet alles wat ik graag zou willen. Gelukkig is het erg meegevallen en heb ik een gezellige avond gehad. Ik heb genoten van onder andere, jaja, daar zijn ze weer, geprakte kroketten, maar ook van pastasalade, koude schotel en een hamburger in kleine stukjes gesneden. Dat was heerlijk!

Mijn geprakte kroket met op de achtergrond de lekkere salades die bij de bbq hoorden

Komende donderdag moet ik terug naar de tandarts/orthodontist en aanstaande vrijdag staat er weer een bezoek aan de mondhygiënist en de kaakchirurg gepland.
Bij de tandarts krijg ik beneden een nieuwe draad en wordt een van de bandjes om de kiezen opnieuw vastgeplakt. Niets om me zorgen over te maken dus.

Overigens is het wel leuk om te vermelden dat ik aanstaande donderdag een "mijlpaal" bereik. Dan breng ik voor de 50e keer een bezoek aan de professionals die mij begeleiden in het beugel-/kaaktraject. Ik ben dan 36 keer bij de tandarts/orthodontist geweest en reeds 14 keer bij de kaakchirurg (vrijdag is het 15e bezoek aan de kaakchirurg). Ik wil niet weten hoeveel uur ik al heb doorgebracht in de behandelstoel, die mij lange tijd slapeloze nachten heeft bezorgd. Nu ik weet dat er niets ergs meer gaat gebeuren en dat er alleen maar controles plaatsvinden in die beruchte behandelstoel, slaap ik de nacht voor een afspraak ook véél beter. Hoe fijn is dat!


En met dat fijne "behandelstoelgevoel" sluit ik ook dit verhaal af. Over een week staat er weer een nieuwe blog klaar.... hopelijk tot dan!


Liefs,


Cindy