Week 18 na de operatie: een onverwachts bezoek aan de kaakchirurg en lekker uiteten!

Goedemorgen allemaal,

Wat is het vroeg voor mij; het is nu half 6 in de ochtend. Over een uur vertrek ik met Archel richting het vliegveld om vervolgens naar Budapest te vliegen voor een stedentrip van 5 dagen. Aangezien ik weer genoeg heb meegemaakt en natuurlijk ook omdat jullie gewend zijn om iedere maandag een verhaal voorgeschoteld te krijgen, ben ik extra vroeg opgestaan om jullie helemaal op de hoogte te stellen van alles wat er speelt omtrent mijn kaken. Als dat geen verantwoordelijkheidsgevoel voor de lezer is?! ;)

Laten we beginnen bij mijn ongelukje van twee weken geleden. In een van mijn vorige blogs heb ik hier kort over verteld, maar nu wil ik daar graag even wat verder over uit wijden. Twee weken geleden heb ik mezelf namelijk een vuistslag tegen mijn rechter onderkaak gegeven. Heel stom, dom en lomp, maar het is gebeurd. Het is wel ironisch; ik ben altijd heel voorzichtig en probeer ervoor te zorgen dat mij niets kan overkomen. Voorzichtig in het verkeer, voorzichtig in de sportschool enzovoorts. En dan komt er ineens een moment dat je jezelf in je gezicht slaat. Die zag ik letterlijk niet aankomen. De eerste paar dagen heb ik echt weer pijn gehad, zo heftig zelfs, dat ik naar een pijnstiller heb gegrepen. Verder heb ik goed gekoeld, want er was een lichte zwelling opgekomen. Mensen uit mijn omgeving adviseerden me om toch maar contact op te nemen met het ziekenhuis, zodat Dr. de Jonge even kon nakijken of er écht niets aan de hand was. Voor mezelf bedacht ik steeds excuses om niet te bellen en ik overtuigde mezelf ervan dat er toch echt niets meer kapot kon gaan na zo'n lange tijd (4 maanden). Tot op de dag van vandaag heb ik last van die klap; kauwen doe ik nauwelijks aan de rechterkant omdat dit erg gevoelig is. Verder heb ik de hele dag een zeurend, vervelend gevoel en dit verergert als ik bijvoorbeeld lang moet praten. Afgelopen dinsdag kwam ik helemaal zelf tot het besef dat het misschien beter was om te luisteren naar de mensen om me heen en toch even de poli Kaakchirurgie te bellen. Nadat ik alle moed bij elkaar had geraapt, belde ik aan het einde van mijn werkdag naar het ziekenhuis. Ik legde mijn verhaal uit en ook de assistente vond het toch beter om even te komen. Echter..... ze was een back up aan het maken van de bestanden op de computer en ze kon dus op dat moment geen afspraak voor me vastleggen. Of ik misschien op woensdag terug kon bellen. Eerst dacht ik: "laat maar", maar toen ik op woensdag nog een keer alle moed had verzameld, belde ik weer met de poli Kaakchirurgie. Gelukkig kon ik meteen een dag later terecht. Zo zat ik donderdagochtend dus geheel onverwachts bij de kaakchirurg.

Na een paar minuten in de wachtkamer werd ik al naar binnen geroepen. Al vrij snel kwam Dr. de Jonge de behandelkamer binnen. Voordat ik mijn woordje kon doen, wilde hij me eerst bedanken voor de cake die ik twee weken geleden had meegenomen. Wim heeft zich dus toch aan zijn woord gehouden en de cake niet zelf opgegeten maar netjes aan Dr. de Jonge gegeven. Zo hoort dat!
Daarna heb ik mijn verhaal gedaan. Ik vertelde dat ik een klap op mijn kaak had gehad. Dr. de Jonge vroeg meteen: "wie heeft je geslagen?" Toen móest ik dus wel vertellen dat ik mezelf per ongeluk had geraakt, echt genant. Hij voelde langs de kaakrand af en ik gaf aan waar het gevoelig werd. Dit was precies op de plek waar de breuk heeft gezeten. Het bot is zelfs nu nog, na zo'n lange tijd, aan het herstellen. Het bot moet zich volgens de kaakchirurg nog vormen. Gelukkig is er met het kaakbot niets aan de hand, maar kan het wel zo zijn dat het beenvlies om het bot geïrriteerd is. De beet is volgens Dr. de Jonge "prachtig". Daarna moest ik ook nog zo hard als ik kon in zijn vinger bijten. Hij zou aangeven als ik hem pijn deed. Uiteindelijk heb ik mijn tandafdrukken in zijn vingers achtergelaten, maar pijn heb ik hem niet gedaan. Mijn bijtkracht is nog niet optimaal te noemen. Ik heb hem meteen gevraagd wanneer ik eens eindelijk van mijn dove onderlip/kin af kom. Hij zei dat dit nog wel een hele tijd kon duren, zelfs tot een jaar na de operatie. Dr. de Jonge zette zijn vingers op mijn kin en kneep een dun velletje bij elkaar. Hier voelde ik bijna niets van, alleen een hele lichte tinteling. Zijn advies voor mijn pijntjes en ongemakken: TIJD!! Ja, tijd... geduld... ik ken die woorden nu onderhand wel. Ik heb hem eerlijk verteld dat mijn geduld op is en dat ik lichtelijk gefrustreerd ben. Hij begreep me als geen ander.
Nu we toch met elkaar aan het praten waren, besloot ik te vragen of hij ook een vaste lezer van mijn blog is. Hij antwoordde met een volmondige JA! We hebben nog het één en ander over de blog(verhalen) besproken en hij maakte me duidelijk dat hij het een mooi initiatief vindt. Er zijn namelijk weinig mensen die hun verhaal zo gedetailleerd beschrijven. Via deze blog ziet Dr. de Jonge ook eens de andere kant van het verhaal. Hij is de specialist en hij ervaart de trajecten natuurlijk heel anders dan zijn patiënten. Dr. de Jonge gaf toe dat hij het prettig vindt om ook eens de ervaringen van een patiënt gedetailleerd te kunnen volgen. Nou Dr. de Jonge, maar ook de vaste lezers, ik kan jullie geruststellen: op deze blog zal nog een hele tijd wekelijks een verhaal verschijnen. Zeker totdat de beugel eruit gaat en wellicht daarna ook nog wel een tijd. Ik beleef er veel plezier aan om wekelijks mijn ervaringen te delen. Dit heeft zeker te maken met de vele berichten die ik ontvang van lezers.
Na het gesprek over de blog hebben Dr. de Jonge en ik elkaar de hand geschud en "tot ziens" gezegd. Op 28 september mag ik me weer melden bij de mondhygiënist. Dr. de Jonge zal dan ook een kijkje komen nemen. Tevens wordt er dan een nieuwe I-Cat gemaakt.

Stiekem ben ik de mensen om me heen toch dankbaar dat ze me hebben geadviseerd om te bellen. Ik vind het namelijk moeilijk om deze stap zelf te zetten. Wat naar mijn mening zeker meespeelt is het feit dat ik het afgelopen 1,5 jaar té veel ziekenhuizen van binnen heb gezien. In amper één jaar tijd heb ik 5 operaties ondergaan en deze ervaringen hebben een grote indruk op me achtergelaten. Als ik, zoals in de genoemde situatie, eigenlijk naar het ziekenhuis moet bellen om toch even te laten controleren, denk ik: "ze zien me alweer aankomen" of "heb je haar weer". Ik weet dat dit niet de juiste gedachten zijn en dat de specialisten er zijn om mij te helpen, maar toch.... Bij sommige specialisten die mij in het verleden behandeld hebben kreeg ik zeer sterk dat gevoel. Ik ben gewoon klaar met ziekenhuizen, klaar met alle behandelingen en ik wil gewoon geen dokter meer zien. Hoewel, ik moet toegeven dat ik graag bij Dr. de Jonge kom, maar dat is dan ook een uitzondering. Hij is, meer dan welke dokter dan ook, een "mensen-mens". Empatisch, geduldig en bovenal zorgzaam. Daar ben ik dankbaar voor, iedere dag. Gelukkig was deze kaakoperatie de laatste in een serie van 5 geplande operaties en kan ik nu hopelijk weer de weg omhoog inslaan.

Verder ben ik behoorlijk gefrustreerd over de vorderingen die ik maak, maar gelukkig heb ik de sportschool waar ik bijna dagelijks mijn frustraties achter probeer te laten. Regelmatig heb ik contact met lotgenoten en ik heb het gevoel dat anderen veel sneller herstellen dan mij. Misschien ben ik er ook veel te veel mee bezig. Ik wil gewoon dat nú alles weer goed is, dat het dove gevoel weg is, dat de gevoelige tanden weg zijn, dat het beurse gevoel weg is, dat ik aan spareribs kan kloven en dat ik mijn mond weer net zo ver kan openen als voorheen. Ik kan helaas niet alles hebben. Eén van de personen met wie ik contact heb gaf misschien wel een logische verklaring voor het naar mijn gevoel "trage herstel". Als iemand vóór een operatie met stress en angst kampt, heeft dit in veel gevallen invloed op het herstel. Daar ik vóór de operatie wekenlang compleet over mijn toeren was, zal dat het wel zijn. Wellicht speelt het ook wel mee dat ik diep van binnen nog aan het herstellen was van mijn vorige OK's. De tijd vóór de operatie zal ik nooit meer vergeten. Ik was mezelf niet meer en wist niet meer hoe ik het had. Even diep inademen, uitblazen en weer doorgaan... gelukkig is alles achter de rug!

Nu over naar het goede nieuws: afgelopen vrijdag ben ik naar de orthodontist geweest. Er hoeft nog maar één klein spleetje dichtgetrokken te worden en dan mag de beugel eruit. Op mijn vraag hoe lang dat dan ongeveer zou gaan duren, antwoordde hij: "ongeveer 2 maanden". Ik stond perplex. Werd er eerst nog gezegd dat de beugel er 'misschien' voor nieuwjaar uit zou mogen, nu ben ik waarschijnlijk toch iets eerder klaar. Dat is een hele mooie meevaller, want mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld. Ik ga me alleen niet al te veel spitsen op die twee maanden. Mocht het onverhoopt toch iets langer gaan duren, zal ik minder teleurgesteld zijn dan dat ik me er helemaal op gespitst zou hebben. Het kan alleen nog maar meevallen. Wat ik nu in ieder geval wel voor 99% zeker weet, is dat ik dit jaar beugelloos aan mijn kerstdiner kan beginnen. Dat was ook mijn doel en zoals het er nu naar uit ziet, ga ik dat ruimschoots halen! Lieve tandarts, you made my day!! :)

Ander goed nieuws: afgelopen vrijdag ben ik voor het eerst gaan uiteten. Mijn ouders hadden mij vóór de operatie al beloofd dat we zouden gaan wokken als ik weer goed kon eten. Dat moment was al een tijdje daar, maar nu pas hadden we de tijd om deze afspraak in praktijk te brengen. Mijn ouders zijn, naast Archel, mijn grootste steun en toeverlaat geweest in dit traject en hebben me altijd moed ingesproken. Het etentje van vanavond was de kers op de taart, een geweldige mijlpaal en een mooie beloning voor mijn geleverde strijd. En wat was het genieten!! Kijk maar eens naar onderstaande foto's...

Eerst een kopje soep voordat er pas echt gebunkerd kon worden

Da's pas genieten!

'Hmm, dat ziet er wel heel lekker uit!'

Lekker wokken, wokken, wokken!

Al met al was afgelopen vrijdag een geweldige start van mijn vakantie. Helaas moet ik nu langzaam gaan afronden. Ik kan hier nog zóveel meer vertellen, maar ik moet gaan opschieten want we vertrekken zo richting het vliegveld. Het vliegtuig missen is tenslotte wel het laatste dat ik wil!

Voor nu, bedankt voor het lezen en mochten er vragen zijn: stel ze gerust. Je zal alleen iets langer moeten wachten op antwoord want de komende 5 dagen zal ik waarschijnlijk niet reageren. Even mijn verstand op nul en vooral genieten in Budapest.

Tot volgende week!

Liefs,

Cindy