Goedemorgen!
Daar zijn we weer. Tof dat jullie nog altijd de moeite nemen om mijn blog te lezen, ook nu er minder spraakmakende nieuwtjes zijn. Ik beleef er wekelijks nog steeds veel plezier aan om jullie een mooi verslag voor te schotelen.
Over de afgelopen week is er eigenlijk geen nieuws te melden. Je kent het gezegde: "geen nieuws is goed nieuws." We waren wel blij dat we weer normaal mochten eten. De vrijwillige vloeibare week was best leuk, maar een week is méér dan genoeg. Ik heb qua eten al genoeg weken moeten "inleveren", dus voorlopig zal er denk ik geen nieuwe vrijwillige vloeibare week komen.
Omdat er eigenlijk geen belangrijke nieuwtjes zijn, wil ik deze week dieper ingaan op de ongemakken die ik nu, 22 weken post-OK, nog ondervind.
Eigenlijk mag ik niet klagen, maar stiekem doe ik het toch met enige regelmaat. Ik kan al lange tijd alles weer eten, fysiek gezien loopt het herstel voorspoedig en op esthetisch gebied heb ik ook een waanzinnige vooruitgang geboekt. Als ik mijn uiterlijk van nu vergelijk met vóór de operatie, wil ik absoluut niet meer terug. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar ik ben zó blij dat ik ondanks mijn angsten heb doorgezet. Toch zijn er enkele dingen die aan me knagen.
Het gevoel in mijn lip en kin bijvoorbeeld. Dat is tot op de dag van vandaag nog niet teruggekomen. Ik weet dat dit wel een jaar in beslag kan nemen, maar bijna een half jaar is voor mij lang genoeg. Van mij mag het "oude" gevoel nu wel terugkeren. Soms voel ik wel iets, maar dat is te verwaarlozen. Als ik mijn kin en lip aan de rechterkant aanraak met mijn vingers, worden mijn kiezen aan die kant ontzettend gevoelig. Het begint dan van alle kanten te tintelen. Dat geeft hetzelfde gevoel als bijvoorbeeld je voet slaapt. Irritant dus! Verder laat ik soms nog mijn knoeitaferelen zien, bijvoorbeeld bij het eten van yoghurt of andere "dunnere" etenswaren. Dan druipt het ineens langs mijn kin af, zonder dat ik het merk. Dat heb ik ook met speeksel. Als ik ontspannen op de bank of achter de computer zit en mijn mond staat onbewust een beetje open, komt het wel eens voor dat er ineens speeksel langs mijn kin af loopt. Dat heb ik alleen aan de rechterkant. Aan die kant heb ik ook het minste gevoel. Aan de linkerkant is mijn gevoel grotendeels wel weer terug. Ach, er valt mee te leven. Daarom spreek ik ook van ongemakken, maar fijn is anders.
Verder poets ik nog steeds mijn tanden met een kleine tandenborstel. Als ik de elektrische tandenborstel gebruik dreunt dat door in mijn hele hoofd. Mijn tanden zijn al zo gevoelig en om dan ook nog een forse dreun door je hoofd te krijgen, nee, daar pas ik voor. Ik vind het wel fijn met zo'n kindertandenborstel. De kopjes zijn klein en zo kom ik overal goed bij zonder mijn mond ver te hoeven openen.
Over mijn mond openen gesproken. Die beweeglijkheid heb ik ook nog altijd niet terug. Ik krijg mijn mond lang niet zo ver open als voor de operatie. Dat merk je gewoon met bepaalde dingen. Wil ik eens een goed belegd hard broodje eten (die dus vrij "hoog" is geworden), dan heb ik daar veel moeite mee. Ik krijg mijn mond dan niet ver genoeg open om er een hap uit te nemen.
Soms probeer ik met mijn vingers mijn mond verder open te duwen, maar dit geeft een onprettig gevoel rondom het kaakgewricht. Alsof het gewoon niet verder kan, alsof de kramp erin schiet. Regelmatig kraakt mijn kaakgewricht (rechts) als ik moet gapen. Ook heb ik vaak (lees: wekelijks) last van oorpijn. Ik weet niet of dit te maken heeft met mijn kaken, maar het zou me eigenlijk niets verbazen.
Ook met slapen heb ik last van de rechterkaak. Ik ben een buikslaper en lig dan meestal op mijn rechterwang. Dit houd ik niet lang vol omdat ik dan een beurs gevoel krijg. Er komt natuurlijk ook wel wat gewicht op als je op je hoofd steunt en je armen naast je lichaam af hebt liggen. Als ik last krijg draai ik naar mijn linkerwang en dit gaat buitengewoon uitstekend.
Of als ik mijn dagcrème aanbreng en rondjes draai over mijn wang. Dan voel ik het ook in mijn rechteronderkaak.
Misschien valt jullie op dat ik het vooral over de rechterkant van mijn gezicht heb. De gevoelige tanden, het gevoelloze gebied rondom lip en kin, het kraken van het gewricht enzovoorts. Aan deze kant van mijn gezicht ondervind ik sinds de operatie ook de meeste last.
Wat een geklaag, hè... Het zijn eigenlijk maar kleine dingen waar ik nog hinder van heb, maar ik irriteer me er wel aan. Binnen nu en een half jaar zou alles over moeten zijn, volgens de boekjes dan. Ieder geval is natuurlijk anders, maar ik hoop er het beste van. Alles komt goed!!
Ik ben nog steeds blij dat ik deze ingreep uit heb laten voeren, want al die kleine ongemakken kunnen écht niet op tegen het resultaat. Het resultaat is gewoon geweldig. Soms staar ik eens in de spiegel en bewonder ik mijn koppie. Mijn koppie dat in de laatste jaren zó veranderd is. Mensen die ik een paar jaar niet heb gezien, lopen me straal voorbij, gewoonweg omdat ze me niet herkennen. Dat is voor mij best een compliment. Als ik wel eens naar foto's van een paar jaar geleden kijk, herken ik mezelf bijna niet meer. En misschien is dat maar goed ook. ;)
Aanstaande vrijdag heb ik een afspraak bij de mondhygiënist en de kaakchirurg. Dan wordt er ook een nieuwe I-Cat gemaakt. Hopelijk kan ik daar enkele beelden van bemachtigen, zodat ik deze op mijn blog kan plaatsen.
Voor nu sluit ik af en wens ik iedereen een prettige werkweek. Tot volgende week maar weer!
Liefs,
Cindy
maandag 24 september 2012
maandag 17 september 2012
Week 21 na de operatie: weer naar de orthodontist
Goedemorgen lezers,
Vorige week sloot ik mijn verhaal af met de mededeling dat ik me klaar moest gaan maken om richting de orthodontist te gaan. Ik was mooi op tijd daar en ik zat nog geen 2 minuten in de wachtkamer of ik werd al geroepen.
De vorige keer, 2,5 week eerder, waren er 2 brackets verwijderd. Eén van de eerste kies aan de rechterkant boven en één van de eerste kies aan de rechterkant beneden. Dit had de orthodontist gedaan om nog 2 tanden in de juiste positie te krijgen. De kies boven was voldoende verschoven, de kies beneden niet. En dus werd er beneden weer een bracket geplaatst, zodat ook deze kies nog mooi in het rijtje zal schuiven.
Zoals jullie weten zijn mijn tanden nog steeds ontzettend gevoelig. Tanden poetsen is absoluut geen pretje en iets heel warms of kouds eten/drinken is ook niet aangenaam. Je kunt je voorstellen dat mijn tanden na het plaatsen van de bracket nog gevoeliger zijn geworden. De spanning is terug op de tand en de draad zit weer netjes strak gespannen. Ach, het is allemaal voor een goed doel. Nog even volhouden, maar het is waar wat ze zeggen: de laatste loodjes wegen écht het zwaarst.
Over de laatste loodjes gesproken..... Janice, de tandartsassistente, bood aan om stiekem nog eens aan de tandarts te vragen of het einde nu toch echt in zicht is. Ineens vroeg hij uit zichzelf aan Janice of er al een einddatum was vastgesteld. "Yesss", dacht ik, daar zit een datum aan te komen!! Maar helaas, nog geen datum. Het streven is wel ergens eind oktober/begin november. Ik richt me maar niet al te veel erop, anders gaat het me straks ook nog tegenvallen als het onverhoopt langer gaat duren. Onbewust zit het wel in mijn achterhoofd hoor en ik wil echt niets liever dan dat het ijzerwerk er zo snel mogelijk uit gaat, want ik ben die beugel spuugzat. Ik ben me nu al aan het voorstellen hoe mijn mond/tanden straks aan gaan voelen zonder beugel. Wat zal dát wennen zijn. Met mijn lippen en tong over de gladde tanden kunnen gaan, een "leeg" gevoel hebben in de mond omdat al dat ijzerwerk eruit is. Misschien ga ik wel anders praten? Ik bedoel... met zo'n volle mond ga je toch iets anders praten. En wat misschien nog wel het fijnste zal zijn: na het nuttigen van een maaltijd zal er geen survivalpakket meer achterblijven tussen alle draden en brackets. Ik hoef dan niet meer iedere keer aan Archel te vragen of er iets tussen mijn tanden/beugel zit. Ook het potje tandenstokers zal dan niet meer standaard in mijn handtas hoeven te zitten. Ik verheug me er echt op, maar tot die tijd: nog even doorzetten!!
Als mijn beugel eruit is ga ik ook mijn tanden laten bleken. Mijn tandarts/orthodontist heeft me aan het begin van het traject beloofd dit voor mij te doen. Nu ik bijna klaar ben, komt de dag dat ik een stralende witte glimlach heb steeds dichterbij. Ik ben al heel blij met de kaarsrechte tanden die ik nu heb, maar als mijn tanden enkele tinten witter worden, ben ik nóg meer tevreden. Een witte glimlach heeft naar mijn mening zóveel uitstraling. We wachten nog maar even af, ik ben al véél te veel aan het fantaseren hoe het over een paar maanden zal zijn. Eén ding zeg ik wel 1000x tegen mezelf: die fantasieeën gaan binnenkort werkelijkheid worden!!
Zoals jullie vorige week hebben kunnen lezen, ben ik de afgelopen week weer een uitdaging aangegaan. Een week vloeibaar voedsel, net als na de operatie. Dit alles om te voelen hoe Archel zich in de weken na de operatie heeft gevoeld. Ik moet zeggen: het is me echt meegevallen en ik ben helemaal niet gefrustreerd geweest. Dit heeft er natuurlijk mee te maken dat het maar voor een week is..... Na de operatie was het bijna 8 weken.... Ook was ik de afgelopen week druk bezig met van alles en nog wat, o.a. werk. Dit deed mij bijna vergeten dat ik aan de vrijwillige vloeibare week bezig was. Wat ook meespeelt is het feit dat ik na de operatie alleen maar thuis zat, dat ik pijn had, dat ik hartstikke gefrustreerd was enzovoorts. Als je thuis zit heb je tenslotte de hele dag om over eten te fantaseren. Maar toch, ik ben blij dat ik nu weer normaal kan eten. Ik sluit echter niet uit dat we dit vaker gaan doen. Zo houden we de uitdaging ook een beetje erin!!
Er is wel één dag geweest dat ik het even zwaar heb gehad. Afgelopen zaterdag gingen we naar Maastricht om een dagje te shoppen. Natuurlijk hoort daar tussendoor een lekkere lunch bij. Oeps!! We waren bezig aan onze vloeibare week, dus ging een lekker broodje aan onze neus voorbij. In plaats van een broodje Bufkes werd het een kop soep bij Bufkes. Het heeft ons goed gesmaakt. Een dagje shoppen is leuk, maar een lekkere lunch samen maakt het nog leuker. Ach, dat kan de volgende keer wel weer. Ik heb in de afgelopen week in ieder geval kunnen voelen hoe Archel zich 8 weken lang heeft gevoeld. Daar heb ik één woord voor over: R-E-S-P-E-C-T!!
In alle drukte van de afgelopen week hebben we op zaterdag nog een mooie beslissing genomen. Het afgelopen anderhalf jaar is heftig geweest en we zijn behoorlijk toe aan rust. We staan altijd klaar voor anderen, maar nu is het tijd om onszelf eens op de eerste plaats te zetten. Het is tijd om uit te rusten en een hectische periode vol energieslurpende ziekenhuisbezoeken achter ons te laten. Daarom hebben we een vakantie geboekt. In oktober gaan we 13 dagen naar Turkije. Geen verplichtingen, niets "moeten", maar 's morgens opstaan om te gaan genieten. Ik weet zeker dat we daarna weer vol goede moed aan de slag kunnen!! Eén ding staat nu al vast: dit zal de laatste vakantie mét beugel zijn. Misschien mag hij er na de vakantie snel genoeg uit. Let's hope!!
Volgende week zal ik weer eens wat dieper ingaan op mijn ongemakjes waarvan ik nog hinder ondervind. Voor nu wens ik iedereen een fijne (werk)week toe!
Tot volgende week..
Liefs,
Cindy
Vorige week sloot ik mijn verhaal af met de mededeling dat ik me klaar moest gaan maken om richting de orthodontist te gaan. Ik was mooi op tijd daar en ik zat nog geen 2 minuten in de wachtkamer of ik werd al geroepen.
De vorige keer, 2,5 week eerder, waren er 2 brackets verwijderd. Eén van de eerste kies aan de rechterkant boven en één van de eerste kies aan de rechterkant beneden. Dit had de orthodontist gedaan om nog 2 tanden in de juiste positie te krijgen. De kies boven was voldoende verschoven, de kies beneden niet. En dus werd er beneden weer een bracket geplaatst, zodat ook deze kies nog mooi in het rijtje zal schuiven.
 |
| Big smile, smalle pretoogjes! |
 |
| Ja hoor, de bolle wangen zijn er weer... |
Over de laatste loodjes gesproken..... Janice, de tandartsassistente, bood aan om stiekem nog eens aan de tandarts te vragen of het einde nu toch echt in zicht is. Ineens vroeg hij uit zichzelf aan Janice of er al een einddatum was vastgesteld. "Yesss", dacht ik, daar zit een datum aan te komen!! Maar helaas, nog geen datum. Het streven is wel ergens eind oktober/begin november. Ik richt me maar niet al te veel erop, anders gaat het me straks ook nog tegenvallen als het onverhoopt langer gaat duren. Onbewust zit het wel in mijn achterhoofd hoor en ik wil echt niets liever dan dat het ijzerwerk er zo snel mogelijk uit gaat, want ik ben die beugel spuugzat. Ik ben me nu al aan het voorstellen hoe mijn mond/tanden straks aan gaan voelen zonder beugel. Wat zal dát wennen zijn. Met mijn lippen en tong over de gladde tanden kunnen gaan, een "leeg" gevoel hebben in de mond omdat al dat ijzerwerk eruit is. Misschien ga ik wel anders praten? Ik bedoel... met zo'n volle mond ga je toch iets anders praten. En wat misschien nog wel het fijnste zal zijn: na het nuttigen van een maaltijd zal er geen survivalpakket meer achterblijven tussen alle draden en brackets. Ik hoef dan niet meer iedere keer aan Archel te vragen of er iets tussen mijn tanden/beugel zit. Ook het potje tandenstokers zal dan niet meer standaard in mijn handtas hoeven te zitten. Ik verheug me er echt op, maar tot die tijd: nog even doorzetten!!
Als mijn beugel eruit is ga ik ook mijn tanden laten bleken. Mijn tandarts/orthodontist heeft me aan het begin van het traject beloofd dit voor mij te doen. Nu ik bijna klaar ben, komt de dag dat ik een stralende witte glimlach heb steeds dichterbij. Ik ben al heel blij met de kaarsrechte tanden die ik nu heb, maar als mijn tanden enkele tinten witter worden, ben ik nóg meer tevreden. Een witte glimlach heeft naar mijn mening zóveel uitstraling. We wachten nog maar even af, ik ben al véél te veel aan het fantaseren hoe het over een paar maanden zal zijn. Eén ding zeg ik wel 1000x tegen mezelf: die fantasieeën gaan binnenkort werkelijkheid worden!!
 |
| Alle reden om te lachen bij de gedachte dat de beugel er binnenkort uit mag |
Zoals jullie vorige week hebben kunnen lezen, ben ik de afgelopen week weer een uitdaging aangegaan. Een week vloeibaar voedsel, net als na de operatie. Dit alles om te voelen hoe Archel zich in de weken na de operatie heeft gevoeld. Ik moet zeggen: het is me echt meegevallen en ik ben helemaal niet gefrustreerd geweest. Dit heeft er natuurlijk mee te maken dat het maar voor een week is..... Na de operatie was het bijna 8 weken.... Ook was ik de afgelopen week druk bezig met van alles en nog wat, o.a. werk. Dit deed mij bijna vergeten dat ik aan de vrijwillige vloeibare week bezig was. Wat ook meespeelt is het feit dat ik na de operatie alleen maar thuis zat, dat ik pijn had, dat ik hartstikke gefrustreerd was enzovoorts. Als je thuis zit heb je tenslotte de hele dag om over eten te fantaseren. Maar toch, ik ben blij dat ik nu weer normaal kan eten. Ik sluit echter niet uit dat we dit vaker gaan doen. Zo houden we de uitdaging ook een beetje erin!!
 |
| De babypapjes gingen er weer goed in afgelopen week |
Er is wel één dag geweest dat ik het even zwaar heb gehad. Afgelopen zaterdag gingen we naar Maastricht om een dagje te shoppen. Natuurlijk hoort daar tussendoor een lekkere lunch bij. Oeps!! We waren bezig aan onze vloeibare week, dus ging een lekker broodje aan onze neus voorbij. In plaats van een broodje Bufkes werd het een kop soep bij Bufkes. Het heeft ons goed gesmaakt. Een dagje shoppen is leuk, maar een lekkere lunch samen maakt het nog leuker. Ach, dat kan de volgende keer wel weer. Ik heb in de afgelopen week in ieder geval kunnen voelen hoe Archel zich 8 weken lang heeft gevoeld. Daar heb ik één woord voor over: R-E-S-P-E-C-T!!
 |
| In plaats van een broodje Bufkes, een kop soep |
In alle drukte van de afgelopen week hebben we op zaterdag nog een mooie beslissing genomen. Het afgelopen anderhalf jaar is heftig geweest en we zijn behoorlijk toe aan rust. We staan altijd klaar voor anderen, maar nu is het tijd om onszelf eens op de eerste plaats te zetten. Het is tijd om uit te rusten en een hectische periode vol energieslurpende ziekenhuisbezoeken achter ons te laten. Daarom hebben we een vakantie geboekt. In oktober gaan we 13 dagen naar Turkije. Geen verplichtingen, niets "moeten", maar 's morgens opstaan om te gaan genieten. Ik weet zeker dat we daarna weer vol goede moed aan de slag kunnen!! Eén ding staat nu al vast: dit zal de laatste vakantie mét beugel zijn. Misschien mag hij er na de vakantie snel genoeg uit. Let's hope!!
Volgende week zal ik weer eens wat dieper ingaan op mijn ongemakjes waarvan ik nog hinder ondervind. Voor nu wens ik iedereen een fijne (werk)week toe!
Tot volgende week..
Liefs,
Cindy
maandag 10 september 2012
5 maanden post-OK: mijlpaal 10.000 bezoekers op de blog!
Hallo lezers!
Aangezien ik in de afgelopen week geen noemenswaardige vorderingen heb gemaakt, geen lompe of domme ongelukjes heb gehad en er verder geen bijzonderheden zijn, wijd ik deze blog aan..... "de blog".
Afgelopen woensdag heeft mijn blog de magische grens van 10.000 bezoekers bereikt en nu is ook al de grens van 11.000 bezoekers ruim overschreden. Toen ik in februari deze blog aanmaakte, had ik nooit verwacht dat zoveel mensen hun weg naar deze blog zouden vinden. In de voorbereiding richting de operatie heb ik vrij weinig berichten geplaatst. Logisch, want toen had ik nog weinig te vertellen. Pas na de operatie werd het posten van berichten geïntensiveerd. Omdat ik zelf in de aanloop naar de operatie toe een stukje voorlichting in de vorm van ervaringsverhalen heb gemist, besloot ik zelf zeer gedetailleerd mijn traject te gaan beschrijven. Dit is een succes gebleken. Op dagen dat ik een nieuwe blog plaats, heb ik meestal rond de 200 bezoekers op één dag. De vaste lezers zijn gewend om op een vaste dag een nieuw verhaal voorgeschoteld te krijgen, op maandag dus. Dat verklaart de hoge bezoekersaantallen. Overigens staat het dagrecord op 470 bezoekers. Op 6 september 2012 wist dit aantal mijn blog te vinden. Het is best leuk om al die statistieken te volgen.
Zoals ik al zei had ik van tevoren niet verwacht dat zoveel mensen mijn blog zouden vinden. Wat ik me ook nooit heb gerealiseerd is het feit dat er ontzettend veel mensen in hetzelfde traject zitten. Hier kwam ik later pas achter, na het starten van de blog.
Sinds er een contactformulier aan de blog is toegevoegd, word ik vrijwel dagelijks gemaild met vragen. Ik heb er een dagtaak aan om mensen te beantwoorden en hier gaat behoorlijk wat tijd in zitten. Dit vind ik absoluut niet erg, integendeel, ik vind het juist super om anderen te helpen. Ik kan op deze manier andere patiënten geven wat ik in mijn voortraject zo gemist heb.
Regelmatig krijg ik ook "zomaar" reacties van mensen die me bedanken dat ik alles zo gedetailleerd beschrijf. Mensen die met een geruster gevoel de operatie in zijn gegaan omdat ze wisten wat hun te wachten stond. Mensen die veel aan mijn tips hebben gehad. Mensen die zich na de operatie zorgen maakten over een bepaald gevoel in de kaken maar gerustgesteld werden door mijn blog omdat dit volkomen normaal bleek te zijn. Ga zo nog maar even door..... En dat geeft een fijn gevoel, een gevoel van: "ik doe het ergens voor". Dit houdt me gemotiveerd om wekelijks weer een nieuw gedetailleerd verhaal op de blog te publiceren.
Sinds 2 weken is er een forum toegevoegd aan de blog. Deze suggestie kreeg ik van een aantal vaste lezers. Ik ben me hier eens in gaan verdiepen en even later had ik al een forum toegevoegd aan de website. Een forum is een uistekende manier om interactie tussen lezers uit te lokken. Zo kunnen er vragen worden gesteld over de behandeling, kunnen ervaringen worden gedeeld, kunnen tips & tricks worden gedeeld enzovoorts. Dit forum is eigenlijk een verlengstuk van het contactformulier dat er al was. Via het contactformulier was ik de enige die kon helpen. Nu kunnen we ELKAAR helpen op het forum.
Het forum staat op dit moment nog in de kinderschoenen en er zijn nog niet zoveel reacties. Niet gek ook, het is pas 2 weken geopend. Enkele vaste lezers hebben al een topic geopend en ik hoop dat dit er op korte termijn nog veel meer gaan worden! Het uitwisselen van ervaringen kan voor lezers die de operatie nog moeten ondergaan van enorme waarde zijn. Hoe meer ervaringen er op het forum komen, hoe lager de drempel zal zijn voor nieuwe leden om ook een topic te openen.
Dus bij deze:
- Moet je de operatie nog ondergaan en zit je met vragen? Maak een topic aan en stel je vraag op het forum.
- Heb je deze operatie al achter de rug? Schrijf de ervaringen van je af en help hiermee anderen. Ook kun je je handige tips delen.
Om nu toch nog een persoonlijke draai te geven aan dit verhaal: ik moet me nu gaan klaarmaken omdat ik me om 9 uur weer mag melden bij de orthodontist. De laatste keer dat ik daar was is alweer 2,5 week geleden. Toen zijn er 2 brackets afgehaald aan de rechterkant. Eén boven en één onder. Hopelijk zijn mijn tanden weer iets meer in de juiste positie geschoven en kan de volgende stap gezet worden. Wat dat zal zijn weet ik niet, dat zie ik zometeen dan wel.
Verder ga ik deze week een uitdaging aan, die indirect te maken heeft met dit traject. Archel heeft mij in de weken na de operatie gesteund door net als mij alleen maar vloeibaar voedsel naar binnen te werken. Op die manier heeft hij de pijn van het niet kunnen eten behoorlijk verlicht. Ik vind het super knap dat Archel dat al die weken vol heeft gehouden. Er waren zoveel verleidingen en als hij wilde kon hij gewoon eten, maar dat weigerde hij. Hij wilde me steunen zoveel als hij kon. Geloof me, daar moet je echt sterk voor zijn. Om te kijken of ik mentaal ook zo sterk ben, ga ik vanaf vandaag een week lang de uitdaging aan. Jullie kunnen me voor gek verklaren, maar ik ga weer een week vloeibaar eten (samen met Archel), zodat ik in ieder geval een klein beetje kan voelen wat hij al die weken heeft gevoeld. Natuurlijk is het ook een prima manier om het lichaam te ontgiften. Ik weet zeker dat ik het zwaar ga krijgen. Ik had het al zwaar na de operatie, maar nu ik bijna alles weer kan eten zal het nog wel een stuk zwaarder worden. Ik ga de uitdaging aan! Eens kijken hoe de papjes en soepjes me weer gaan bevallen. En ach, het is maar voor een week.
Volgende week lees je hoe het is gegaan bij de orthodontist en natuurlijk ook hoe de "vloeibaar-voedsel-week" me is bevallen. Tot dan!
Liefs,
Cindy
Aangezien ik in de afgelopen week geen noemenswaardige vorderingen heb gemaakt, geen lompe of domme ongelukjes heb gehad en er verder geen bijzonderheden zijn, wijd ik deze blog aan..... "de blog".
Afgelopen woensdag heeft mijn blog de magische grens van 10.000 bezoekers bereikt en nu is ook al de grens van 11.000 bezoekers ruim overschreden. Toen ik in februari deze blog aanmaakte, had ik nooit verwacht dat zoveel mensen hun weg naar deze blog zouden vinden. In de voorbereiding richting de operatie heb ik vrij weinig berichten geplaatst. Logisch, want toen had ik nog weinig te vertellen. Pas na de operatie werd het posten van berichten geïntensiveerd. Omdat ik zelf in de aanloop naar de operatie toe een stukje voorlichting in de vorm van ervaringsverhalen heb gemist, besloot ik zelf zeer gedetailleerd mijn traject te gaan beschrijven. Dit is een succes gebleken. Op dagen dat ik een nieuwe blog plaats, heb ik meestal rond de 200 bezoekers op één dag. De vaste lezers zijn gewend om op een vaste dag een nieuw verhaal voorgeschoteld te krijgen, op maandag dus. Dat verklaart de hoge bezoekersaantallen. Overigens staat het dagrecord op 470 bezoekers. Op 6 september 2012 wist dit aantal mijn blog te vinden. Het is best leuk om al die statistieken te volgen.
Zoals ik al zei had ik van tevoren niet verwacht dat zoveel mensen mijn blog zouden vinden. Wat ik me ook nooit heb gerealiseerd is het feit dat er ontzettend veel mensen in hetzelfde traject zitten. Hier kwam ik later pas achter, na het starten van de blog.
Sinds er een contactformulier aan de blog is toegevoegd, word ik vrijwel dagelijks gemaild met vragen. Ik heb er een dagtaak aan om mensen te beantwoorden en hier gaat behoorlijk wat tijd in zitten. Dit vind ik absoluut niet erg, integendeel, ik vind het juist super om anderen te helpen. Ik kan op deze manier andere patiënten geven wat ik in mijn voortraject zo gemist heb.
Regelmatig krijg ik ook "zomaar" reacties van mensen die me bedanken dat ik alles zo gedetailleerd beschrijf. Mensen die met een geruster gevoel de operatie in zijn gegaan omdat ze wisten wat hun te wachten stond. Mensen die veel aan mijn tips hebben gehad. Mensen die zich na de operatie zorgen maakten over een bepaald gevoel in de kaken maar gerustgesteld werden door mijn blog omdat dit volkomen normaal bleek te zijn. Ga zo nog maar even door..... En dat geeft een fijn gevoel, een gevoel van: "ik doe het ergens voor". Dit houdt me gemotiveerd om wekelijks weer een nieuw gedetailleerd verhaal op de blog te publiceren.
Sinds 2 weken is er een forum toegevoegd aan de blog. Deze suggestie kreeg ik van een aantal vaste lezers. Ik ben me hier eens in gaan verdiepen en even later had ik al een forum toegevoegd aan de website. Een forum is een uistekende manier om interactie tussen lezers uit te lokken. Zo kunnen er vragen worden gesteld over de behandeling, kunnen ervaringen worden gedeeld, kunnen tips & tricks worden gedeeld enzovoorts. Dit forum is eigenlijk een verlengstuk van het contactformulier dat er al was. Via het contactformulier was ik de enige die kon helpen. Nu kunnen we ELKAAR helpen op het forum.
Het forum staat op dit moment nog in de kinderschoenen en er zijn nog niet zoveel reacties. Niet gek ook, het is pas 2 weken geopend. Enkele vaste lezers hebben al een topic geopend en ik hoop dat dit er op korte termijn nog veel meer gaan worden! Het uitwisselen van ervaringen kan voor lezers die de operatie nog moeten ondergaan van enorme waarde zijn. Hoe meer ervaringen er op het forum komen, hoe lager de drempel zal zijn voor nieuwe leden om ook een topic te openen.
Dus bij deze:
- Moet je de operatie nog ondergaan en zit je met vragen? Maak een topic aan en stel je vraag op het forum.
- Heb je deze operatie al achter de rug? Schrijf de ervaringen van je af en help hiermee anderen. Ook kun je je handige tips delen.
Om nu toch nog een persoonlijke draai te geven aan dit verhaal: ik moet me nu gaan klaarmaken omdat ik me om 9 uur weer mag melden bij de orthodontist. De laatste keer dat ik daar was is alweer 2,5 week geleden. Toen zijn er 2 brackets afgehaald aan de rechterkant. Eén boven en één onder. Hopelijk zijn mijn tanden weer iets meer in de juiste positie geschoven en kan de volgende stap gezet worden. Wat dat zal zijn weet ik niet, dat zie ik zometeen dan wel.
Verder ga ik deze week een uitdaging aan, die indirect te maken heeft met dit traject. Archel heeft mij in de weken na de operatie gesteund door net als mij alleen maar vloeibaar voedsel naar binnen te werken. Op die manier heeft hij de pijn van het niet kunnen eten behoorlijk verlicht. Ik vind het super knap dat Archel dat al die weken vol heeft gehouden. Er waren zoveel verleidingen en als hij wilde kon hij gewoon eten, maar dat weigerde hij. Hij wilde me steunen zoveel als hij kon. Geloof me, daar moet je echt sterk voor zijn. Om te kijken of ik mentaal ook zo sterk ben, ga ik vanaf vandaag een week lang de uitdaging aan. Jullie kunnen me voor gek verklaren, maar ik ga weer een week vloeibaar eten (samen met Archel), zodat ik in ieder geval een klein beetje kan voelen wat hij al die weken heeft gevoeld. Natuurlijk is het ook een prima manier om het lichaam te ontgiften. Ik weet zeker dat ik het zwaar ga krijgen. Ik had het al zwaar na de operatie, maar nu ik bijna alles weer kan eten zal het nog wel een stuk zwaarder worden. Ik ga de uitdaging aan! Eens kijken hoe de papjes en soepjes me weer gaan bevallen. En ach, het is maar voor een week.
Volgende week lees je hoe het is gegaan bij de orthodontist en natuurlijk ook hoe de "vloeibaar-voedsel-week" me is bevallen. Tot dan!
Liefs,
Cindy
maandag 3 september 2012
Week 19 na de operatie: smullen van Hongaarse Langos tijdens de stedentrip naar Budapest
Goedemorgen beste lezers,
Afgelopen vrijdag heb ik weer voet op Nederlandse bodem gezet, na een geweldige stedentrip in Budapest. Voor iedereen die nog een stedentrip in de planning heeft; Budapest is zeker een aanrader. Wat een prachtige stad! Maar dat natuurlijk even terzijde.
Het was erg warm in Budapest en dit had een flinke invloed op de eetlust. Die was er namelijk nauwelijks. We waren echt van plan om Hongaars te gaan eten, maar met 33 graden weigerde ik me te wagen aan een portie Hongaarse goulash. Dus bleef het bij simpele, kleine gerechten.
Het ontbijt was echt super en ik heb zelfs harde broodjes kunnen bijten. Een hard broodje met spek ging er iedere ochtend uitstekend in. Ik doe er nog steeds langer over om te kauwen, maar het lukt me wel om het kapot te krijgen. Aan de rechterkant kauw ik minder. Aan die kant heb ik sinds de operatie ook het meeste last. In de tijd dat ik één broodje naar binnen werk, krijgt Archel er wel 2 naar binnen. Maar dat maakt mij niets uit, ik geniet er volop van.
Tijdens onze stedentrip hebben we eigenlijk maar één echt Hongaars gerecht gehad: Langos. Dit is een soort plat brood, gebakken in olie. Het kan worden belegd met van alles en nog wat. Wij hadden de traditionele Langos. Hier zat onder andere komkommer, tomaat, worst, geitenkaas, crème fraîche en geraspte kaas op. Het was een hele uitdaging om dit naar binnen te werken, maar het is gelukt.
In de enorme hitte hebben we heel veel gezien en gedaan. 33 Graden is eigenlijk iets te warm voor een stedentrip. Ik merkte dat ook mijn kaken hierop reageerden. Gedurende de dag kreeg ik een steeds vervelender gevoel, vooral rechts. Soms begonnen mijn kaken een beetje te kloppen. Maar.... daar hadden we een goede remedie voor: IJS!! We hebben heel veel ijs gegeten en dit was een letterlijke verkoeling, heel prettig voor de kaakjes!! Daarna kon ik er weer even tegenaan. Desalniettemin was ik blij als we 's avonds weer op de met airco gekoelde kamer kwamen.
De laatste avond hadden we het zó warm, dat we besloten de echte kou op te zoeken. Daarvoor gingen we naar de Ice Bar, die tegenover ons hotel lag. Het is hier constant -7 graden. Nadat we een eskimo-pak hadden aangetrokken, mochten we de ijskoude bar naar binnen. Heerlijk, wat een afkoeling!! Een paar minuten later had ik het al ijskoud. Des te harder was te klap toen we weer buiten kwamen: een hittegolf kwam ons tegemoet.
Al met al is de last die ik van mijn kaken heb gehad me enorm meegevallen. De hitte heeft me wel een beetje parten gespeeld. Gelukkig hadden we genoeg momenten waarop we konden afkoelen. Mijn littekens waren in Budapest behoorlijk rood en gezwollen. Of dat met de hitte te maken heeft gehad, weet ik eigenlijk niet. Even in de gaten houden dus.
De pijn die ik aan de klap heb overgehouden is nu bijna weg. Waar ik vorige week maandag nog met een behoorlijk beurs gevoel het vliegtuig instapte, stapte ik afgelopen vrijdag zonder noemenswaardige pijn het vliegtuig in. Ik voel nu gewoon de ongemakken die ik "normaal" ook voel. Ik hoop dat deze stijgende lijn zich in de komende tijd door zal zetten. Alle lezers weten nu wel dat ik ongeduldig ben, maar toch. Ik weet dat "TIJD" het toverwoord is en dat hebben meerdere mensen me goed duidelijk gemaakt.
De vorderingen die ik nu maak zijn gewoon veel kleiner dan de vorderingen die ik in de weken na de operatie heb gemaakt. Toen ging alles voor mijn gevoel veel sneller. Iedere week zag ik wel weer iets dat beter ging en dat is nu niet het geval. De "restschade" heeft gewoon meer tijd nodig om te herstellen. De gevoelloosheid in mijn lip/kin, de gevoelige tanden, de beweeglijkheid en het beurse gevoel; TIJD!
Ik kan wel zeggen dat ik weer in een positieve flow zit. Eerst zat ik een beetje in een dip. Nu realiseer ik me dat het herstel gewoon lang duurt en dat dat helemaal niet abnormaal is. Het hoort erbij. Ik accepteer het. Wat zeker meespeelt in mijn positivisme is het feit dat de beugel er over een paar maanden uit gaat. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld, maar de dag dat de beugel eruit zal gaan, komt steeds dichterbij. Pas dán kan ik echt weer breeduit glimlachen. Dat doe ik nu ook al, maar zonder ijzerwerk is het nóg mooier!! We hebben al besloten dat er dan een nieuwe fotoshoot gaat komen. De "nieuwe" Cindy lijkt totaal niet meer op de "oude" Cindy. Als alles achter de rug is zal ik zeker een foto plaatsen van vóór mijn beugeltraject en natuurlijk van het eindresultaat. Ik denk dat niet veel mensen me nog zullen herkennen. En daar ben ik héél blij mee, want de oude Cindy mag van mij voor altijd vernietigd worden. Nu ben ik blij met mezelf en kijk ik graag even in de spiegel. Dan denk ik: ja, ik mag er zijn!! Mijn zelfvertrouwen heeft in het afgelopen 1,5 jaar een enorme boost gekregen en daar ben ik alle specialisten enorm dankbaar voor.
Over een paar maanden sluit ik weer een heel groot hoofdstuk af. Ik ben trots als een pauw dat ik deze uitdaging ben aangegaan. En nogmaals: zonder de onvoorwaardelijke steun van Archel en mijn ouders was mij dit nooit gelukt. Wat hebben zij vaak mijn frustraties moeten aanhoren, wat hebben zij vaak hun schouder moeten lenen. Maar ze hebben het graag voor mij gedaan. Zodra de beugel eruit gaat, kunnen zij wel iets van mij verwachten. Alhoewel, de dingen die zij voor mij betekenen, zijn niet uit te drukken in een cadeau of in geld. Ik zal ze voor altijd dankbaar zijn, want Archel en mijn ouders zijn degenen die me door dit traject heen hebben gesleept.
Volgende week maandag mag ik weer op bezoek bij de orthodontist. Ik kijk er nu alweer naar uit!! 1,5 week geleden heeft de orthodontist 2 brackets eraf gehaald, in de hoop dat nog een paar tanden vanzelf naar elkaar toe zouden schuiven. Er was namelijk nog een heel klein spleetje aan de rechterkant, boven en beneden. Hopelijk is er volgende week al resultaat zichtbaar, zodat de volgende stap in het afbouwen gezet kan worden.
Tot volgende week maar weer en mensen die ook in een dergelijk traject zitten; schroom niet om een topic te openen op het forum en post je ervaringen, vragen of deel je tips met de rest van de wereld!
Liefs,
Cindy
Afgelopen vrijdag heb ik weer voet op Nederlandse bodem gezet, na een geweldige stedentrip in Budapest. Voor iedereen die nog een stedentrip in de planning heeft; Budapest is zeker een aanrader. Wat een prachtige stad! Maar dat natuurlijk even terzijde.
Het was erg warm in Budapest en dit had een flinke invloed op de eetlust. Die was er namelijk nauwelijks. We waren echt van plan om Hongaars te gaan eten, maar met 33 graden weigerde ik me te wagen aan een portie Hongaarse goulash. Dus bleef het bij simpele, kleine gerechten.
Het ontbijt was echt super en ik heb zelfs harde broodjes kunnen bijten. Een hard broodje met spek ging er iedere ochtend uitstekend in. Ik doe er nog steeds langer over om te kauwen, maar het lukt me wel om het kapot te krijgen. Aan de rechterkant kauw ik minder. Aan die kant heb ik sinds de operatie ook het meeste last. In de tijd dat ik één broodje naar binnen werk, krijgt Archel er wel 2 naar binnen. Maar dat maakt mij niets uit, ik geniet er volop van.
 |
| Iedere ochtend mijn tanden in een hard broodje met spek zetten: genieten!! |
 |
| En natuurlijk een vers fruitsapje erbij |
Tijdens onze stedentrip hebben we eigenlijk maar één echt Hongaars gerecht gehad: Langos. Dit is een soort plat brood, gebakken in olie. Het kan worden belegd met van alles en nog wat. Wij hadden de traditionele Langos. Hier zat onder andere komkommer, tomaat, worst, geitenkaas, crème fraîche en geraspte kaas op. Het was een hele uitdaging om dit naar binnen te werken, maar het is gelukt.
 |
| Werk dit maar eens zonder te knoeien naar binnen. Een onmogelijke opgave! |
In de enorme hitte hebben we heel veel gezien en gedaan. 33 Graden is eigenlijk iets te warm voor een stedentrip. Ik merkte dat ook mijn kaken hierop reageerden. Gedurende de dag kreeg ik een steeds vervelender gevoel, vooral rechts. Soms begonnen mijn kaken een beetje te kloppen. Maar.... daar hadden we een goede remedie voor: IJS!! We hebben heel veel ijs gegeten en dit was een letterlijke verkoeling, heel prettig voor de kaakjes!! Daarna kon ik er weer even tegenaan. Desalniettemin was ik blij als we 's avonds weer op de met airco gekoelde kamer kwamen.
 |
| Wat een keuzes en een heerlijke afkoeling! |
De laatste avond hadden we het zó warm, dat we besloten de echte kou op te zoeken. Daarvoor gingen we naar de Ice Bar, die tegenover ons hotel lag. Het is hier constant -7 graden. Nadat we een eskimo-pak hadden aangetrokken, mochten we de ijskoude bar naar binnen. Heerlijk, wat een afkoeling!! Een paar minuten later had ik het al ijskoud. Des te harder was te klap toen we weer buiten kwamen: een hittegolf kwam ons tegemoet.
 |
| Even afkoelen in de ice bar |
Al met al is de last die ik van mijn kaken heb gehad me enorm meegevallen. De hitte heeft me wel een beetje parten gespeeld. Gelukkig hadden we genoeg momenten waarop we konden afkoelen. Mijn littekens waren in Budapest behoorlijk rood en gezwollen. Of dat met de hitte te maken heeft gehad, weet ik eigenlijk niet. Even in de gaten houden dus.
De pijn die ik aan de klap heb overgehouden is nu bijna weg. Waar ik vorige week maandag nog met een behoorlijk beurs gevoel het vliegtuig instapte, stapte ik afgelopen vrijdag zonder noemenswaardige pijn het vliegtuig in. Ik voel nu gewoon de ongemakken die ik "normaal" ook voel. Ik hoop dat deze stijgende lijn zich in de komende tijd door zal zetten. Alle lezers weten nu wel dat ik ongeduldig ben, maar toch. Ik weet dat "TIJD" het toverwoord is en dat hebben meerdere mensen me goed duidelijk gemaakt.
De vorderingen die ik nu maak zijn gewoon veel kleiner dan de vorderingen die ik in de weken na de operatie heb gemaakt. Toen ging alles voor mijn gevoel veel sneller. Iedere week zag ik wel weer iets dat beter ging en dat is nu niet het geval. De "restschade" heeft gewoon meer tijd nodig om te herstellen. De gevoelloosheid in mijn lip/kin, de gevoelige tanden, de beweeglijkheid en het beurse gevoel; TIJD!
Ik kan wel zeggen dat ik weer in een positieve flow zit. Eerst zat ik een beetje in een dip. Nu realiseer ik me dat het herstel gewoon lang duurt en dat dat helemaal niet abnormaal is. Het hoort erbij. Ik accepteer het. Wat zeker meespeelt in mijn positivisme is het feit dat de beugel er over een paar maanden uit gaat. Mijn geduld wordt aardig op de proef gesteld, maar de dag dat de beugel eruit zal gaan, komt steeds dichterbij. Pas dán kan ik echt weer breeduit glimlachen. Dat doe ik nu ook al, maar zonder ijzerwerk is het nóg mooier!! We hebben al besloten dat er dan een nieuwe fotoshoot gaat komen. De "nieuwe" Cindy lijkt totaal niet meer op de "oude" Cindy. Als alles achter de rug is zal ik zeker een foto plaatsen van vóór mijn beugeltraject en natuurlijk van het eindresultaat. Ik denk dat niet veel mensen me nog zullen herkennen. En daar ben ik héél blij mee, want de oude Cindy mag van mij voor altijd vernietigd worden. Nu ben ik blij met mezelf en kijk ik graag even in de spiegel. Dan denk ik: ja, ik mag er zijn!! Mijn zelfvertrouwen heeft in het afgelopen 1,5 jaar een enorme boost gekregen en daar ben ik alle specialisten enorm dankbaar voor.
 |
| Een mooie glimlach met een strakke kaaklijn!! |
Over een paar maanden sluit ik weer een heel groot hoofdstuk af. Ik ben trots als een pauw dat ik deze uitdaging ben aangegaan. En nogmaals: zonder de onvoorwaardelijke steun van Archel en mijn ouders was mij dit nooit gelukt. Wat hebben zij vaak mijn frustraties moeten aanhoren, wat hebben zij vaak hun schouder moeten lenen. Maar ze hebben het graag voor mij gedaan. Zodra de beugel eruit gaat, kunnen zij wel iets van mij verwachten. Alhoewel, de dingen die zij voor mij betekenen, zijn niet uit te drukken in een cadeau of in geld. Ik zal ze voor altijd dankbaar zijn, want Archel en mijn ouders zijn degenen die me door dit traject heen hebben gesleept.
Volgende week maandag mag ik weer op bezoek bij de orthodontist. Ik kijk er nu alweer naar uit!! 1,5 week geleden heeft de orthodontist 2 brackets eraf gehaald, in de hoop dat nog een paar tanden vanzelf naar elkaar toe zouden schuiven. Er was namelijk nog een heel klein spleetje aan de rechterkant, boven en beneden. Hopelijk is er volgende week al resultaat zichtbaar, zodat de volgende stap in het afbouwen gezet kan worden.
Tot volgende week maar weer en mensen die ook in een dergelijk traject zitten; schroom niet om een topic te openen op het forum en post je ervaringen, vragen of deel je tips met de rest van de wereld!
Liefs,
Cindy
Abonneren op:
Posts (Atom)