Hallo allemaal!
Het is niet te geloven, maar toch echt waar. Mijn tandartsavontuur in Alanya bleek nog niet ten einde zijn gekomen. Gisteren en eergisteren ben ik weer op avontuur geweest. Lees hier het verslag!
Vorige week kreeg ik mijn nieuwe bitjes bij de tandarts. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: “niet perfect, maar goed genoeg”. Tot twee dagen geleden had ik ze nog niet gedragen omdat ik ze nog bij wilde knippen. Steeds vergat ik een schaar mee naar de kamer te nemen, dus het was er nog niet van gekomen. Nadat ik ze uiteindelijk zelf had bijgeknipt, was het tijd om de eerste nacht met de bitjes door te brengen. Het werd een nacht om snel te vergeten! Ik werd om de haverklap wakker van pijn in mijn voortand. Da’s niet goed, dacht ik.
Dinsdagochtend besloot ik het telefoonnummer van de kliniek waar ik was geweest op te zoeken. Toen ik op kantoor zat kwam de directeur van het hotel binnen. Ik kan goed met hem opschieten. Hij vroeg meteen wat er aan de hand was en vol interesse hoorde hij mijn verhaal aan. Nog voordat ik uitgepraat was, had hij zijn telefoon al in de hand om zijn eigen tandarts te bellen. Twee minuten later stond er een afspraak voor dinsdagmiddag gepland, bij de tandarts van de directeur.
“O help, ik weet niet waar ik moet zijn! Gaat iemand me helpen?” Lichtelijk in paniek vroeg ik de directeur of hij me een routebeschrijving kon geven. Hij zei dat hij iets voor me ging regelen en dat ik hem om 13.00 uur moest bellen. Na de ochtendactiviteit en de lunch belde ik hem op en hij kwam met goed nieuws. Hij had een chauffeur voor me geregeld die me wel even naar de tandarts zou brengen. Wow, top!! Ik heb tig keer dankjewel achter elkaar gezegd.
Om 14.00 uur zat ik in de auto op weg naar de tandarts. Twintig minuten later kwam ik aan. Ik werd afgezet voor de deur. De chauffeur vertrok weer richting Club Paradiso en daar stond ik dan; moederziel alleen ergens in Alanya voor de deur van een tandarts die alleen maar Turks spreekt. Ik belde aan en werd binnengelaten. De vriendelijke assistente zei me gedag. Na een paar minuten mocht ik de behandelkamer binnen komen.
Al vrij snel kwam de tandarts erbij. Ik vertelde over mijn bitjes, liet ze ook zien en zei dat ik graag nieuwe wilde laten maken. Hij zei dat ik mijn kapotte bitjes best nog kon dragen, dat dit geen kwaad kon. Hier geloofde ik eigenlijk niet zoveel van, want van stabiliteit is niet echt meer sprake. Dus ik gaf aan dat ik tóch nieuwe wilde hebben. Hij keek in mijn mond en ging ineens een controle uitvoeren. Ik zei: "meneer, ik hoef geen controle, ik wil alleen nieuwe bitjes. That's it!"
Uit het niets ging hij allemaal dingen zoeken om mij op kosten te jagen. Je hebt hier een vulling nodig, dit is niet goed, dat is fout en blablabla. Ik zei nogmaals: "meneer, ik ben hier voor bitjes en als ik écht een vulling nodig heb (wat ik overigens niet geloof) dan doe ik dat wel in Nederland". Mijn boodschap was duidelijk overgekomen. Eindelijk.
Hij vertelde dat de clear overlays een dag later klaar zouden zijn. Ik vroeg eerst maar eens wat die dingen zouden gaan kosten. 200 Lira, was zijn antwoord. Vol ongeloof keek ik hem aan. Had ik hem wel goed verstaan? Ik vroeg nogmaals: "wat gaan de clear overlays kosten?" Ja, ik had het dus goed verstaan. 200 Lira, bijna 85 euro. Ja daaaaaag, ik laat me niet belazeren. Ik gaf aan dat ik ze op andere plekken (zelfs in NL) veel goedkoper krijg. Hij zei dat hij echt niet al het geld persoonlijk zou krijgen, maar dat een gedeelte naar het laboratorium zou gaan. Wat de reden van de dure clear overlays ook is, zoveel geld ga ik niet uitgeven aan bitjes.
Vijf minuten later stond ik weer buiten, zonder bitjes. Midden in Alanya, geen idee waar ik me bevond. Ik besloot terug te gaan naar de tandarts waar ik was geweest. Nadat ik een aantal mensen had aangesproken en de weg had gevraagd, was ik binnen 10 minuten op de plaats van bestemming. Bij binnenkomst herkenden ze me meteen en toen ik uitlegde wat het probleem was, werd ik heel snel weer geholpen.
Deze keer ging het "happen" iets minder goed. De assistente propte de mal in mijn mond, duwde het keihard aan en langzaam liep "het spul" mijn keel in. Ik moest flink kokhalzen en kreeg nauwelijks lucht. Er werd mij geadviseerd door de neus te ademen. Ja hallo, alsof ik dat zelf niet weet!! Ik kon echter niet meer en bleef maar kokhalzen. Het leek uren te duren voordat ik verlost werd. De tranen rolden over mijn wangen. Nog nooit had ik zoveel moeite gehad met het maken van afdrukken. Gadver!! Ik kreeg te horen dat ik op woensdag (gisteren) terug moest komen om de bitjes op te halen.
Spannend.... na mijn middagactiviteit ging ik snel richting Alanya om de nieuwe clear overlay voor de bovenkaak op te halen. Na een vriendelijk onthaal mocht ik meteen gaan passen en ja hoor, het zit prima!! Gratis en voor niks, mooie service. Maar dat mag ook wel na zo'n heisa om een paar bitjes!
Het zijn hele dikke bitjes, anders als in Nederland. Ik heb inmiddels via mail contact gehad met mijn Nederlandse tandarts en hij geeft aan dat dikkere bitjes ook prima zijn, zij het iets minder comfortabel. Ik heb nu een nachtje geslapen met de nieuwe bitjes en geen pijn aan mijn tanden gehad. Hopelijk blijft het zo....!! Het is wel vervelend omdat mijn mond behoorlijk vol zit. De bitjes zijn zo groot, maar hey, ze geven wel de support die ik nodig heb.
Hopelijk ben ik nu voorlopig van de tandarts af..... ik heb met mijn tandarts in Nederland afgesproken dat ik meteen langs kom als ik weer in Nederland ben. Dat wil zeggen: na hun vakantie, want mijn NL'se tandarts gaat 15 juli 3 weken dicht. Ik kan niet wachten op de dag dat ik mijn dunne clear overlays weer heb!!
Jullie kunnen vast begrijpen dat ik lichtelijk gefrustreerd ben geweest de afgelopen week..... vanaf nu weer volle gas er tegenaan zonder de tandarts perikelen in mijn achterhoofd.
Tot gauw en dan zal ik ook weer wat foto's plaatsen!
Liefs,
Cindy
Het is niet te geloven, maar toch echt waar. Mijn tandartsavontuur in Alanya bleek nog niet ten einde zijn gekomen. Gisteren en eergisteren ben ik weer op avontuur geweest. Lees hier het verslag!
Vorige week kreeg ik mijn nieuwe bitjes bij de tandarts. Zoals ik in mijn vorige blog al zei: “niet perfect, maar goed genoeg”. Tot twee dagen geleden had ik ze nog niet gedragen omdat ik ze nog bij wilde knippen. Steeds vergat ik een schaar mee naar de kamer te nemen, dus het was er nog niet van gekomen. Nadat ik ze uiteindelijk zelf had bijgeknipt, was het tijd om de eerste nacht met de bitjes door te brengen. Het werd een nacht om snel te vergeten! Ik werd om de haverklap wakker van pijn in mijn voortand. Da’s niet goed, dacht ik.
Dinsdagochtend besloot ik het telefoonnummer van de kliniek waar ik was geweest op te zoeken. Toen ik op kantoor zat kwam de directeur van het hotel binnen. Ik kan goed met hem opschieten. Hij vroeg meteen wat er aan de hand was en vol interesse hoorde hij mijn verhaal aan. Nog voordat ik uitgepraat was, had hij zijn telefoon al in de hand om zijn eigen tandarts te bellen. Twee minuten later stond er een afspraak voor dinsdagmiddag gepland, bij de tandarts van de directeur.
“O help, ik weet niet waar ik moet zijn! Gaat iemand me helpen?” Lichtelijk in paniek vroeg ik de directeur of hij me een routebeschrijving kon geven. Hij zei dat hij iets voor me ging regelen en dat ik hem om 13.00 uur moest bellen. Na de ochtendactiviteit en de lunch belde ik hem op en hij kwam met goed nieuws. Hij had een chauffeur voor me geregeld die me wel even naar de tandarts zou brengen. Wow, top!! Ik heb tig keer dankjewel achter elkaar gezegd.
Om 14.00 uur zat ik in de auto op weg naar de tandarts. Twintig minuten later kwam ik aan. Ik werd afgezet voor de deur. De chauffeur vertrok weer richting Club Paradiso en daar stond ik dan; moederziel alleen ergens in Alanya voor de deur van een tandarts die alleen maar Turks spreekt. Ik belde aan en werd binnengelaten. De vriendelijke assistente zei me gedag. Na een paar minuten mocht ik de behandelkamer binnen komen.
Al vrij snel kwam de tandarts erbij. Ik vertelde over mijn bitjes, liet ze ook zien en zei dat ik graag nieuwe wilde laten maken. Hij zei dat ik mijn kapotte bitjes best nog kon dragen, dat dit geen kwaad kon. Hier geloofde ik eigenlijk niet zoveel van, want van stabiliteit is niet echt meer sprake. Dus ik gaf aan dat ik tóch nieuwe wilde hebben. Hij keek in mijn mond en ging ineens een controle uitvoeren. Ik zei: "meneer, ik hoef geen controle, ik wil alleen nieuwe bitjes. That's it!"
Uit het niets ging hij allemaal dingen zoeken om mij op kosten te jagen. Je hebt hier een vulling nodig, dit is niet goed, dat is fout en blablabla. Ik zei nogmaals: "meneer, ik ben hier voor bitjes en als ik écht een vulling nodig heb (wat ik overigens niet geloof) dan doe ik dat wel in Nederland". Mijn boodschap was duidelijk overgekomen. Eindelijk.
Hij vertelde dat de clear overlays een dag later klaar zouden zijn. Ik vroeg eerst maar eens wat die dingen zouden gaan kosten. 200 Lira, was zijn antwoord. Vol ongeloof keek ik hem aan. Had ik hem wel goed verstaan? Ik vroeg nogmaals: "wat gaan de clear overlays kosten?" Ja, ik had het dus goed verstaan. 200 Lira, bijna 85 euro. Ja daaaaaag, ik laat me niet belazeren. Ik gaf aan dat ik ze op andere plekken (zelfs in NL) veel goedkoper krijg. Hij zei dat hij echt niet al het geld persoonlijk zou krijgen, maar dat een gedeelte naar het laboratorium zou gaan. Wat de reden van de dure clear overlays ook is, zoveel geld ga ik niet uitgeven aan bitjes.
Vijf minuten later stond ik weer buiten, zonder bitjes. Midden in Alanya, geen idee waar ik me bevond. Ik besloot terug te gaan naar de tandarts waar ik was geweest. Nadat ik een aantal mensen had aangesproken en de weg had gevraagd, was ik binnen 10 minuten op de plaats van bestemming. Bij binnenkomst herkenden ze me meteen en toen ik uitlegde wat het probleem was, werd ik heel snel weer geholpen.
Deze keer ging het "happen" iets minder goed. De assistente propte de mal in mijn mond, duwde het keihard aan en langzaam liep "het spul" mijn keel in. Ik moest flink kokhalzen en kreeg nauwelijks lucht. Er werd mij geadviseerd door de neus te ademen. Ja hallo, alsof ik dat zelf niet weet!! Ik kon echter niet meer en bleef maar kokhalzen. Het leek uren te duren voordat ik verlost werd. De tranen rolden over mijn wangen. Nog nooit had ik zoveel moeite gehad met het maken van afdrukken. Gadver!! Ik kreeg te horen dat ik op woensdag (gisteren) terug moest komen om de bitjes op te halen.
Spannend.... na mijn middagactiviteit ging ik snel richting Alanya om de nieuwe clear overlay voor de bovenkaak op te halen. Na een vriendelijk onthaal mocht ik meteen gaan passen en ja hoor, het zit prima!! Gratis en voor niks, mooie service. Maar dat mag ook wel na zo'n heisa om een paar bitjes!
Het zijn hele dikke bitjes, anders als in Nederland. Ik heb inmiddels via mail contact gehad met mijn Nederlandse tandarts en hij geeft aan dat dikkere bitjes ook prima zijn, zij het iets minder comfortabel. Ik heb nu een nachtje geslapen met de nieuwe bitjes en geen pijn aan mijn tanden gehad. Hopelijk blijft het zo....!! Het is wel vervelend omdat mijn mond behoorlijk vol zit. De bitjes zijn zo groot, maar hey, ze geven wel de support die ik nodig heb.
Hopelijk ben ik nu voorlopig van de tandarts af..... ik heb met mijn tandarts in Nederland afgesproken dat ik meteen langs kom als ik weer in Nederland ben. Dat wil zeggen: na hun vakantie, want mijn NL'se tandarts gaat 15 juli 3 weken dicht. Ik kan niet wachten op de dag dat ik mijn dunne clear overlays weer heb!!
Jullie kunnen vast begrijpen dat ik lichtelijk gefrustreerd ben geweest de afgelopen week..... vanaf nu weer volle gas er tegenaan zonder de tandarts perikelen in mijn achterhoofd.
Tot gauw en dan zal ik ook weer wat foto's plaatsen!
Liefs,
Cindy
 |
| Op en top genieten met de kids....... die laten de frustraties als sneeuw voor de zon verdwijnen! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten