De een-na-laatste dag van 2013: terugblik op een onvergetelijk jaar.

Goedemorgen,

Het jaar 2013 zit er alweer bijna op. Een jaar geleden dacht ik, bijgelovig als ik ben, nog: "oh help, 2013, ongeluksgetal, ongeluksjaar, ojee, als dat maar goed komt!" Nu denk ik: "wauw, 13 is mijn geluksgetal! Ik heb zoveel mooie dingen meegemaakt dit jaar en ik ben zo dankbaar voor alles!" Op deze een-na-laatste dag van het jaar ga ik terugkijken op alles wat 2013 mij heeft opgeleverd. 'Ongelooflijk' is mijn omschrijving voor dit jaar.

In het begin van het jaar nam ik de stap om het Kids&CO-avontuur aan te gaan. Een stap die ik enkele jaren geleden nooit had durven te zetten omdat ik zo onzeker was. Ik kwam door de selectie en in april vertrok ik voor 3 maanden naar Turkije. Wow, dat ik dat durfde!! 3 Maanden heb ik met ontzettend veel plezier gewerkt bij Hotel Club Paradiso. Ik heb inspirerende families met geweldige kids ontmoet, ik heb vriendschappen voor het leven opgebouwd, ik heb de Cindy kunnen zijn die ik altijd had willen zijn. Kortom, de 3 maanden waren een groot succes en het heeft me als mens nog meer gevormd. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik de mogelijkheid heb gekregen om deze ervaring op te doen.

Een kleine twee maanden voordat ik naar Turkije vertrok, kreeg ik een razend enthousiaste mail van ene Peggy. Ze stelde zich voor als gelaatkundige en wist me met haar enthousiasme te overtuigen van haar goede bedoelingen. Of ze mijn voor- en na-foto's mocht gebruiken voor haar zelfgeschreven cursus. Natuurlijk, zij wel, zei mijn gevoel. En of dat gevoel goed zat. Vanaf het moment dat ik haar bij haar thuis in Helmond ontmoette was er een band. Die band is in het afgelopen jaar alleen maar sterker geworden en ook voor deze ervaring ben ik dankbaar.

Toen ik mijn laatste paar weken in Turkije zat werd ik benaderd door de Grazia, een blad dat ik eigenlijk nooit echt had gelezen, maar wat ik wel kende. Ze hadden mijn blog gelezen en ik had hun interesse gewekt om een artikel over me te schrijven. Holy crap! Wauw, ik wist niet dat die blog zoveel los had gemaakt?! In een bijna anderhalf uur durend interview vertelde ik mijn levensverhaal. Van de grijze muis in een hoekje tot de enthousiaste en energieke Cindy die ik nu ben. Ze konden het bijna niet geloven en maakten een prachtig verhaal voor de publicatie. In Augustus ben ik een dag naar Amsterdam geweest voor de fotoshoot die bij dit interview hoorde. De shoot was in een café in Amsterdam. Er waren een visagiste, syliste en een fotograaf. Ik stond helemaal in de spotlights en de gasten van het café schroomden niet om mij goed te bekijken. Een beetje ongemakkelijk voelde ik me wel, maar ik dacht: "het is tijd om te stralen! I shine bright like a diamond!" Dit was uiteindelijk ook op de foto's terug te zien. Daar ging ik weer hoor, tranen van geluk. Ben ik dat? Ja, dat ben ik. Wat een stralende glimlach, wat een gelukkige uitstraling. Ik mag er wezen! In oktober kwam het blad uit. Meer dan honderd reacties heb ik op het artikel gehad. Vrienden, familie, kennissen en volledig onbekenden; ik kreeg veel berichten. Nooit had ik verwacht dat zoveel mensen er zo positief op zouden reageren. Iedereen is blij voor me dat ik nu gelukkig ben en iedereen zegt dat ik het uitstraal. Nog een bevestiging dat het allemaal goed zit nu.

Eind oktober behaalde deze blog de magische grens van 100.000 bezoekers. Waar ik vorig jaar begon om te schrijven voor familie en vrienden, kreeg de blog een steeds grotere naamsbekendheid en werd vaak bezocht door lotgenoten, kaakchirurgen, orthodontisten, tandartsen enz. Ik ben trots op het feit dat ik met deze blog zo veel mensen op weg heb kunnen helpen!!

2013: voor mij een jaar met heel veel positieve gebeurtenissen!

In oktober werd ik tevens benaderd door Kids&CO of ik samen met mijn Kids&CO-maatje Pleuni af wilde reizen naar Turkije voor de opnames van de nieuwe tv-commercial van Corendon. "Uhmm, vraag je dit aan mij? Ben IK uitgekozen? Halleluja, natuurlijk ga ik mee!" Een telefoontje naar mijn werkgever en enkele uren later was de deal rond. Ik kreeg vrij van mijn werk (wauw, wat bijzonder, zeiden ze!) en in november reisde ik af naar het luxe Lara voor de opnames. 5 Dagen lang met een team van een man of 25 op pad. Onvergetelijk. Het resultaat van de shoot is vanaf medio februari te zien op alle grote tv-zenders. Even in de gaten houden dus!

In november werd ik benaderd voor een interview voor de 'Ziezo', het zorgmagazine van het Atrium ziekenhuis. Ook zij hadden mijn blog gezien en vinden mijn blog een bijzonder initiatief. Of ze mij een paar vragen mochten stellen. Natuurlijk! Daar werk ik graag aan mee. Een week later zat ik in het ziekenhuis voor een interview en het maken van een foto. We hebben een uurtje gekletst en de journalist maakte gretig aantekeningen tijdens ons gesprek. Ik ben ontzettend blij met het artikel; complimenten. Onlangs is het blad uitgekomen en weer heb ik heel veel reacties gehad. Het is super om te zien hoeveel zo'n artikel losmaakt bij de lezers.

Dit jaar ben ik ook begonnen aan 'the big project'. Als voorbereiding hierop heb ik in juli en in oktober twee grandioze meeloopdagen op de operatiekamer gehad. Ik mocht meelopen met Dr. de Jonge en bij een kaakosteotomie aanwezig zijn. Sprakeloos was ik. De eerste keer was het confronterend, heb ik nog een week met die patiënt in mijn hoofd gezeten. De tweede keer wist ik wat me te wachten stond en kon ik goed relativeren. Het was heel interessant om mee te kijken en uitleg te krijgen van Dr. de Jonge. Nu weet ik precies hoe een kaakosteotomie in zijn werk gaat. Dit heb ik nodig, want..... ik ga samen met Dr. de Jonge een boek schrijven, gericht op patiënten. Er is heel veel literatuur over kaakchirurgie, maar er bestaat nog geen enkel boek dat geschreven is door en voor patiënten. Ik heb dit initiatief genomen en ga hier samen met Dr. de Jonge mee aan de slag. In de loop van 2014 zal het boek meer vorm gaan krijgen. Via de blog zal ik jullie op de hoogte houden van de ontwikkelingen. Ik ben in ieder geval enorm gemotiveerd om dit project te laten slagen en ook Dr. de Jonge staat volledig achter me. Een betere leermeester kan ik me niet wensen.

Kids&CO, interview en fotoshoot voor de Grazia, ontmoeting met inspirerende personen, de meeloopdagen op de OK, interview voor de 'Ziezo', de shoot in Turkije, de 100.000 bezoekers op de blog, 'the big project' het boek met Dr. de Jonge; 2013 was overweldigend, 'ongelooflijk' om in mijn bewoordingen te blijven. Ik hoop dat ik de stijgende lijn die ik in 2013 te pakken heb gekregen kan voortzetten in 2014. Als ik zo doorga en mijn positieve uitstraling en energie meeneem, heb ik hier alle vertrouwen in.

Lezers, bedankt voor alle bezoekjes aan de blog en alle berichten die jullie me sturen. Het is overweldigend!! Bedankt!

Fijne jaarwisseling en tot volgende week.

Liefs,

Cindy

"Dokter De Jonge laat mij weer lachen. Letterlijk." - Publicatie Zorgmagazine 'Ziezo'

Goedemorgen!

De 100e update op de blog is een feit. In bijna twee jaar tijd heb ik 100 berichten geplaatst op de blog en dat getal hoop ik voorlopig nog te blijven verhogen... er staat nog veel op de planning, een paar leuke projecten, dus ik ben nog niet uitgeschreven. Hopelijk vinden de vaste volgers het ook nog altijd leuk om iedere maandag de link naar mijn blog aan te klikken. ;)

Afgelopen week is de nieuwe 'Ziezo' uitgekomen. Dit is het zorgmagazine van het Atrium ziekenhuis. In deze editie van het blad staat een kort interview met mij. Inwoners van Parkstad, de gemeente Schinnen en Heuvelland krijgen dit blad in de brievenbus. Andere geïnteresseerden zullen het artikel op een andere manier moeten lezen. En dat kan! Het Atrium en de 'Ziezo' gaan met hun tijd mee, want het blad is ook online te lezen. Het artikel over mij is hieronder te lezen. Mocht je nieuwsgierig zijn naar het hele zorgmagazine, kun je via deze link de online versie van het blad openen. Hoewel het blad pas enkele dagen geleden uit is gekomen, heb ik alweer reacties in mijn mailbox vanuit het hele land. Echt leuk. Ik ben wederom benieuwd wat jullie ervan vinden!

Afijn, over tot de orde van de dag....
Morgen is het kerstavond, woensdag en donderdag Kerstmis; het feest waarbij niemand meer in het achterhoofd heeft waarom het gevierd wordt, maar vooral het feest waarbij heel veel gegeten wordt. Gezinnen en families die de omzet van supermarkten een boost geven en dagenlang in de keuken staan om een speciaal kerstmaal op tafel te zetten. Om vervolgens met een rond gegeten buik op de bank te ploffen of nog wat na te tafelen. Dat is Kerstmis in de tegenwoordige tijd.

Voor alle patiënten die onlangs een kaakoperatie hebben ondergaan en afhankelijk zijn van een vloeibaar dieet, kan ik me voorstellen dat ze weinig zin hebben in Kerst. Je familie zien genieten van allerhande lekkernijen, terwijl je daar zelf met je babypap zit. Nee, wat dat betreft kan ik me heel goed inleven in de situatie. Ik kan de klaagzang al vanaf hier horen: "Potverdorie, en nu zit ik hier met die stomme pap en jullie allemaal maar lekker eten. En ik heb nog een aantal weken te gaan.. Grrrr!" Dat is iets wat ik in 'mijn' vloeibare periode regelmatig eruit gooide. Oei oei oei, wat kon ik mopperen en wat kon ik ondankbaar zijn met mijn papjes, soepjes, smoothies enzovoorts. Niettemin weet ik zeker dat er genoeg lotgenoten zijn die mij kunnen beamen. Ja, dat vloeibare 'gedoe' komt je al vrij snel de neus uit. Iedere keer weer dezelfde snot, bah.

Je hoeft de lekkernijen echter helemaal niet uit de weg te gaan. Wat dacht je van je eigen feestmaal in elkaar te brouwen? Zo'n feestmaal hoeft helemaal niet te bestaan uit pap of yoghurt. Er zijn talloze mogelijkheden, als je maar creatief bent. Of je kijkt iemand anders lief aan, zodat er een feestmaal voor jou in elkaar wordt gezet.

Denk eens aan een lekkere soep. Mijn moeder maakt altijd rundvleessoep. Ze laat de soep uren trekken, zodat de smaak er goed in komt. Sorry voor andere hobbykoks, maar mijn moeder maakt de allerlekkerste rundvleessoep! Ongelooflijk smaakvol en als je alleen maar vloeibaar mag, is de bouillon met eventueel een beschuitje erin een heel goed alternatief! Er zijn zoveel verschillende soorten soepen. Denk gewoon eens na over wat je echt lekker vindt. Op het forum staan een aantal goed vullende soeprecepten. Misschien vind je daar iets tussen. Klik voor de recepten op deze link.

Of wat dacht je van een zalmcocktail? Maak de zalm heel fijn, gooi er een flinke scheut cocktailsaus doorheen, meng het door elkaar en werk het met een theelepeltje naar binnen. Je hoeft niet te kauwen, maar krijgt wel een smaaksensatie door je mond. Een culinair orgasme, zoals een chefkok het zou noemen.
Een pasteitje met ragout is ook een optie. Dit heb ik zelf ook gedaan toen ik net iets meer naar binnen kon werken dan alleen maar soep en pap. Wauw, dat was echt heel lekker! Het pasteitje prakte ik helemaal klein, vermengde het met de ragout en werkte het langzaam naar binnen. Ook een optie....

Voor een hoofdgerecht zijn er legio mogelijkheden. Er zijn zoveel soorten stampotten die je kunt maken. Hutspot, boerenkoolstamppot, snijbonenstamppot, zuurkoolstamppot, andijviestamppot en ga zo maar door. Vlees wordt iets moeilijker, maar er zijn genoeg vissoorten die zacht en dus te eten zijn. Pangafilet? Lekker marineren, in de pan bakken of in een stoofzak in de oven en klaar is kees. Op en top genieten, lijkt mij.

Qua toetjes hoef je denk ik vrij weinig over te slaan. Pudding, ijs, bavarois enz. zullen vrij makkelijk naar binnen te krijgen zijn. Verwen jezelf maar met een extra dikke toef slagroom, lekker calorierijk eten.
Laat je fantasie de vrije loop en maak er je eigen feestje van. Je hoeft echt niets tekort te komen met Kerstmis!

Zelf heb ik weinig plannen voor de Kerst. Geen uitgebreid kerstmaal, want ik moet gewoon werken. De gezondheidszorg gaat 24/7 door, dus dat betekent uurtjes draaien op de werkvloer. Geen probleem, want ik denk dat het reuzegezellig is met de bewoners!

Volgende week plaats ik alweer de laatste blog van het jaar. Ongelooflijk hoe snel dit jaar om is gevlogen. Ongelooflijk ook wat ik allemaal heb meegemaakt. Volgende week ga ik hier iets dieper op in en kijk ik terug op het jaar 2013.

Fijne Kerst en tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Van erfelijkheid tot duimzuigen en van zorgverzekeraars tot wachtlijstbemiddeling

Goedemorgen,

Een dezer dagen zal het zorgmagazine uitkomen. Wanneer weet ik alleen niet! Een tijdje geleden heb ik de journalist nog gemaild maar helaas heb ik geen reactie meer gehad. Voor mij is het dus ook even spannend en afwachten tot het blad in de brievenbus valt. Zodra het blad hier gearriveerd is, laat ik het zeker op de blog weten! Het is echt ongelooflijk hoeveel berichten ik tot op de dag van vandaag nog krijg. Ik vind het echt super gaaf dat de blog zo veel gelezen wordt. Het doet me deugd, ik vind het nog altijd geweldig om te doen.

Vandaag ga ik een aantal stellingen nader toelichten. Stellingen die vaak in de vragende vorm aan mij gesteld worden.... Enjoy!

Stellingen:

- Duimen in de baby-/kinderjaren heeft invloed op de stand van de tanden.
Waar! Duimzuigen hoeft niet per definitie de tanden aan te tasten, maar het vergroot wel de kans daarop. Als een kind na zijn derde duim blijft zuigen is de kans op gebitsschade groot. Door duimen duw je (onbewust) je voortanden scheef / naar voren. Om het gebit de kans te geven zich nog spontaan te corrigeren, moet het kind vóór de leeftijd van 3 jaar stoppen met duimen. Duimzuigen kan inderdaad de oorzaak zijn dat een kind een beugel moet. Zelf heb ik vroeger niet geduimd, maar ik heb wel tot groep 2 (ja ja, ik schaam me) een speen gebruikt. Mijn moeder heeft het er nu vaker nog over dat het geen gezicht was hoe ik zelfs met de speen in m'n mond gesprekjes voerde. Judeska zou zeggen: "dat is onbeskoft!" :)

- De stand van de kaken is voor een deel erfelijk bepaald.

Waar! De vorm van tanden, kiezen en kaken is voor een deel erfelijk bepaald. Ook kunnen invloeden van buitenaf de groei belemmeren. Denk hierbij aan een ongeval, duimen of het vroegtijdige verlies van een melktand/melkkies, waardoor de overige tanden opschuiven en latere blijvende tanden (te) weinig ruimte krijgen. Zelf spreek ik ook uit ervaring als ik even terug kom op het stukje erfelijk bepaald. Mijn vader heeft zelf heel veel problemen met zijn gebit/kaken gehad. Hij is geopereerd door een collega van Dr. de Jonge, Dr. Dun, die onlangs met pensioen is gegaan. Verder heeft ook een nichtje van mij een kaakosteotomie ondergaan. Zij had, net als mij, een flinke overbeet en ook bij haar zijn de resultaten fantastisch.

- Als ik als kind al een beugel had gehad, had ik nooit een kaakoperatie hoeven te ondergaan.Niet waar. Bij kinderen kan de stand van de kaken in veel gevallen nog veranderd worden met behulp van een beugel, maar dit is lang niet altijd zo. Als de afwijking dermate ernstig is, zal er een kaakchirurg aan te pas moeten komen. De orthodontist kan dit het beste inschatten. Het dragen van een beugel in de kinderjaren biedt geen garantie voor het voorkomen van een kaakoperatie op latere leeftijd.

Erfelijk bepaalde overbeet / terugliggende onderkaak duidelijk in beeld. Zoals op de foto te zien is had ik veel moeite om mijn mond te sluiten. Foto: augustus 2010

- Met een kaakosteotomie wordt alleen rekening gehouden met het functionele aspect.
Niet waar! Natuurlijk is het functionele aspect het allerbelangrijkst. De 'afwijking' of anders gezegd het probleem moet zo zorgvuldig mogelijk worden opgelost. Een competente kaakchirurg kijkt echter verder dan het functionele aspect. Het esthetische gedeelte is ook een onderdeel van de ingreep. Ik heb het geluk gehad dat mijn kaakchirurg inderdaad verder keek dan het functionele aspect en op esthetisch gebied voor een optimaal resultaat is gegaan. Wat ik wel even duidelijk wil maken: laat je nooit en te nimmer helpen door een kaakchirurg waar je geen goed gevoel bij hebt en niet de 100% vertrouwen in hebt! Het gaat tenslotte om je gezicht en daar wil je zelf altijd het meest optimale resultaat voor, toch?

- Een retentiebeugel in de vorm van een spalkje heeft de voorkeur boven een nachtbeugel (bitje).
Daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Als de beugel eruit mag, wordt er gekozen voor een retentiebeugel. De ene orthodontist zweert bij een spalkje, de ander maakt liever een clear overlay (plastic bitje) op maat. Mijn orthodontist gaf de voorkeur aan een clear overlay. In het begin dacht ik: "onee, nu moet ik daar iedere avond aan gaan denken, dat ga ik vast vergeten!" Al snel werd het een gewoonte en tegenwoordig weet ik niet beter en hoort het bij mijn dagelijkse routine. Van mensen die een spalkje hebben (gehad), hoor ik wel eens dat het spalkje gemakkelijk los raakt. Ze zijn dan 'te lui' om terug te gaan naar de orthodontist, want je kent het wel: geen tijd, druk met werk enzovoorts.
Het ligt dus ook vooral aan hoe je er zelf mee omgaat! Ik heb nooit een spalkje gehad, maar ben blij met de bitjes die ik heb. Het enige nadeel; ik heb 's morgens echt een vieze smaak in de mond omdat zich speeksel in de bitjes ophoopt.

- Iedere zorgverzekering vergoedt het kaakosteotomietraject volledig.
Dit hangt af van de verzekeraar en je hebt ook nog geluk nodig met de persoon die je aanvraag gaat behandelen. Als er sprake is van medische noodzaak wordt het beugeltraject/kaakosteotomietraject meestal vergoed. Er zijn echter verzekeringen die zeer lastig zijn in het geven van de goedkeuring voor het traject. Zelf heb ik alleen ervaring met CZ. Nadat de tandarts/orthodontist de aanvraag voor het traject had ingediend, had ik binnen 3 weken de goedkeuring binnen en kon het traject gestart worden. Het belangrijkste is dat je orthodontist zich voor jou inzet, want als er voldoende bewijsmiddelen worden meegestuurd met de aanvraag, is de kans op goedkeuring een stuk groter. Denk bij bewijsmiddelen aan afdrukken van het gebit, aangezichtsfoto's en röntgenfoto's.

- Als er een lange wachttijd is voor de kaakosteotomie kun je met behulp van je zorgverzekering op zoek naar een gecontracteerd ziekenhuis met een kortere wachttijd.
Waar! Zelf had ik te maken met een wachttijd van 16 weken. "Hoe ga ik dit overleven?", heb ik me meermaals afgevraagd. Ik ben destijds op internet gaan zoeken en via mijn zorgverzekering kwam ik uit bij de term 'wachtlijstbemiddeling'. Wauw, dat zou de perfecte uitkomst zijn! Ik belde CZ op, legde mijn situatie uit en ze gingen kijken wat ze voor me konden betekenen. Ik moest een straal in aantal kilometers doorgeven zodat ze hun zoektocht konden specificeren. Ik was zo wanhopig dat ik zei: "maakt me niet uit, doe maar heel Nederland en als het kan België." Ik woon namelijk in de grensstreek en het ziekenhuis van Genk was voor mij ook een optie. Enkele dagen later werd ik teruggebeld met het nieuws dat ze een ziekenhuis voor me hadden gevonden die de ingreep binnen 8 weken kon uitvoeren. Alleen..... dit was in Amsterdam. Bovendien zou ik alle vooronderzoeken nog opnieuw moeten doen. Alle energie, tijd, geld en kilometers die ik hierin zou moeten steken was me iets te veel van het goede. Tevens had ik het volste vertrouwen in Dr. de Jonge, dus mij zomaar in een ander ziekenhuis laten behandelen was geen optie. Of dat ziekenhuis moest wel een hele korte wachttijd hebben. Maar nee, zelf heb ik er uiteindelijk voor gekozen om 'geduldig' te wachten tot de dag dat ik onder het mes ging bij Dr. de Jonge. Wachtlijstbemiddeling kan echter wel een optie zijn voor mensen die wanhopig zijn en opties willen verbreden!

Ik hoop dat jullie weer een stukje wijzer zijn geworden en dat ik nog altijd mensen op weg help met deze blog. Volgende week: de kerstdagen staan weer voor de deur en er zijn vast een aantal lezers die nog afhankelijk zijn van een vloeibaar dieet ten gevolge van een kaakosteotomie. Daarom ga ik volgende week enkele tips geven om je buik gevuld te krijgen tijdens de kerstdagen. Je hoeft echt niets te missen!

Tot volgende week.

Liefs,

Cindy

Een hele grote stap vooruit: de laatste behandeling bij Raymond

Goedemorgen!

Deze week begint nu al beter..... zonder te 'snoozen' opgestaan en achter de computer gekropen om even een blog te schrijven voordat de nieuwe werkweek weer begint. Ik vind het heerlijk om te schrijven! Een soort van uit de hand gelopen hobby, deze blog...

Afgelopen woensdag ben ik bij Raymond, mijn neuromusculair therapeut, geweest. Guess what... laat ik het maar meteen vertellen: dat waren mijn laatste kilometers richting het adres van Raymond. De laatste behandeling heb ik achter de rug. Raymond vroeg of ik nog een afspraak wilde maken voor nek-/schoudergebied, want dat blijft een probleemzone. Ik dacht niet lang na en antwoordde negatief: "nee, ik wil niet meer terugkomen." Er gaat zoveel tijd in zitten om iedere keer een afspraak te plannen, af te stemmen met mijn rooster op het werk enzovoorts. Mijn schaarse vrije tijd besteed ik nu liever aan leuke dingen. Bovendien heb ik voldoende handvatten meegekregen om zelfbehandeling toe te passen. Daar is niet per se de tussenkomst van Raymond voor nodig. Mocht ik een keer een terugval krijgen, mag ik hem altijd bellen. Dat is een fijn gevoel, want hij heeft me wel een heel stuk op weg geholpen in de afgelopen maanden. Iets wat ik eigenlijk nooit had verwacht...

Op woensdag was ik dus voor de laatste keer bij Raymond. Hij stelde voor om de kaken nog een keer te gaan bekijken/bevoelen. Enkele maanden geleden zaten mijn kaakspieren vol met triggerpoints. Ook al mocht de behandeling geen pijn doen, zelf beet ik destijds op m'n tanden. Doorzetten moest ik van mezelf. Gelukkig was dat nu niet het geval. Ontspannen lag ik op de behandeltafel toen Raymond met z'n vingers langs mijn kaakspieren af ging. Geen triggerpoints!! Dan te bedenken dat ik de afgelopen weken geen zelfmassages meer heb gedaan. Ik had er gewoonweg even geen puf, geen energie voor. Aan de andere kant dacht ik ook: "ik kan niet mijn hele leven die zelfmassages blijven doen, laat ik eens kijken hoe het gaat als ik ze niet doe...." Dat is dus best goed uitgepakt. Ik biechtte bij Raymond op dat ik de massages niet had gedaan. Niet erg, gelukkig.

Conclusie na de behandeling: de spieren in de kaken zijn nu goed. Er zijn geen triggerpoints meer in de spieren te vinden. Super goed nieuws dus!! Ik ben bijna 4 maanden onder behandeling geweest bij Raymond. Het is grandioos om te voelen en te ervaren wat voor een stappen ik vooruit heb gemaakt. De beweeglijkheid is een stukje beter dan die is geweest, maar de grootste vordering heb ik gemaakt met het kauwen. Dat gaat me makkelijker af; kortom, mijn spieren zijn sterker geworden en de zwakke schakels (triggerpoints) zijn eruit gehaald.

Blijft alleen over de gewrichtsklachten. Knakkende gewrichten, stijfheid bij het optimaal openen van de mond, jeuk in de oren en oorpijn, verzuurd gevoel bij lang praten. Klachten waar ik wel aan gewend ben, maar die niet aangenaam zijn om iedere dag te ervaren. Dit zijn klachten waar Raymond verder niets meer aan kan doen. Raymond is een neuromusculair therapeut, waarbij neuro staat voor zenuwen en musculair voor het spierstelsel. Ik ben Raymond wel eeuwig dankbaar voor de tijd en energie die hij in me heeft gestoken!!

Hij kwam trouwens ook nog met een idee. Een idee dat mij wellicht zou kunnen helpen in het proces om de gewrichten weer 'goed werkend' te krijgen. Toen hij wat stof over bindweefsel aan het bestuderen was kwam hij een stukje tegen over kraakbeen. Het blijkt dus zo te zijn dat het kraakbeen in de kaakgewrichten weer kan aangroeien! Dit in tegenstelling tot kraakbeen in andere gewrichten zoals de knie. Een 'ondersteuning' die kan helpen bij het herstel van kraakbeen is chondroïtine. Chondroïtine is een lichaamseigen stof die voorkomt in pezen, kraakbeen, bindweefsel en de huid. Het is de bouwstof van kraakbeen. Deze stof is te vergelijken met de bekendere stof 'glucosamine', die veel wordt gebruikt om het proces van artrose in gewrichten te vertragen. Tabletten zijn in alle drogisterijen (Kruidvat, de Tuinen enz.) te krijgen. Ik heb een beetje gezocht op internet en kwam er daar achter dat het beter is om een gerenommeerd merk te pakken. Uit onderzoek is namelijk gebleken dat de tabletten van 'huismerken' slechts 5% chondroïtine bevatten, tegenover 90% van deze stof in tabletten van gerenommeerde merken. Meer informatie vind je op de volgende website: http://www.chondroitine.nl/. Ik overweeg zelf ook om een potje aan te schaffen. Baat het niet, dan schaadt het niet of... niet geschoten is altijd mis! Wellicht dat het me kan helpen om de gewrichtsklachten te verminderen.

In februari moet ik terug naar Dr. de Jonge. Een afspraak heb ik nog niet. Daar moet ik binnenkort eens voor gaan bellen. Raymond zal hem vast op de hoogte hebben gesteld van mijn vorderingen. Ik bedoel; het zijn collega's in het ziekenhuis en ze komen elkaar regelmatig tegen. Ik ben echt oprecht blij dat ik zo'n stappen vooruit heb gemaakt. Nu ben ik weer op en top gemotiveerd om die laatste stappen nog te gaan maken. Wacht maar..... ik rust niet voordat ik 100% hersteld ben.

Afgelopen week heb ik ook weer eens geprobeerd om mijn tanden te poetsen met de elektrische tandenborstel. Dit doe ik intussen ruim 1,5 jaar niet meer, sinds de osteotomie. Ik vrees dat deze periode nog wel wat verlengd gaat worden. Au, die trilling van de borstel dreunt door mijn hele kaak. Mijn onderste rij tanden is nog steeds zo gevoelig! En als ik in mijn lip knijp doet mijn onderste rij tanden ontzettend pijn. Ongelooflijk, maar het positieve eraan is het feit dat er dus wel iets van een zenuwverbinding moet zijn. Hoe en wat, geen idee. Of het nog goed komt? Ook geen idee. De tijd zal het leren. Ik heb genoeg contacten gehad met mensen die zelfs na 3 jaar ineens het gevoel nog terug kregen. Ik blijf geduldig wachten... althans, dat probeer ik.

Tot die tijd ga ik gewoon op dezelfde voet verder! Vroeg of laat komt alles komt goed... Ik zit in ieder geval weer in de juiste vibe. Go go go!

See you next week.

Liefs,

Cindy

Sharing my happiness: Turkije avontuur & publicatie zorgmagazine

Goedemorgen!

Arghh, vanochtend een paar keer op 'snooze' geduwd totdat de wekker dus helemaal niet meer af ging. Met als gevolg dat ik me in sprinttempo klaar moest maken voor deze dag. Dit gebeurt me normaal nooit, maar na een heftige werkweek met slapeloze nachten was ik schijnbaar even toe aan een goede nachtrust. Aangezien ik de wekker altijd met flink wat speling zet, heb ik nog even de tijd kunnen nemen om een blog te schrijven. Enjoy!

Na een voedselvergiftiging en het gastartikel van Ingrid Stoop is het inmiddels 3 weken geleden dat ik voor het laatst een update over mezelf heb geplaatst. Tijd dus voor een uitgebreide update over mijn vorderingen.

Eerst even kort mijn ervaringen van mijn trip naar Turkije. Wauw, wat was dat gaaf! Lange werkdagen (en ook lang wachten), maar super om een reclamespotje eens van de andere kant te bekijken. We waren met een grote crew van ongeveer 25 personen. Een producer, regisseur, cameramensen, geluidsmensen, productieassistenten, art director, setdresser, styliste, make up artist enzovoorts. Er kwam geen eind aan de lijst met mensen die aan de nieuwe commercial van Corendon heeft meegewerkt. Het was geweldig om met zo'n grote groep voor een optimaal resultaat te gaan. In januari komt de commercial uit en ben ik dagelijks meermaals op de buis te zien. Voor mij is het resultaat ook nog afwachten, maar jullie begrijpen vast dat ik zelf ook heel nieuwsgierig ben en echt niet meer kan wachten!!

Ik voelde me weer als een vis in het water tussen de kids. Zeg yo yo, roep heel hard Kids&CO!

Mijn kaken..... weet je, eigenlijk gaat dat heel goed! De zelfmassages van Raymond zijn de afgelopen weken een beetje naar de achtergrond verdrongen. Oeps, sorry Raymond... Ik heb geprobeerd het een beetje van me af te zetten en hier ben ik best goed in geslaagd. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik erg druk ben geweest de afgelopen periode. Eigenlijk ben ik dat nog steeds. Het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Gekkenhuis. Aan de andere kant heb ik ook zoiets van: ik kan niet m'n hele leven die zelfmassages blijven doen. Ofja, het kan wel, maar wil ik dat? Nee! Ik wilde dus ondervinden of ik ook normaal kan functioneren zonder die zelfmassages. Dat ging best redelijk.

Het verzuurde gevoel treedt nog snel op, dit merk ik vooral met praten. Dan moet ik na verloop van tijd extra mijn best doen. Ik denk dat omstanders/gesprekspartners dit niet zo snel in de gaten hebben, maar voor mezelf voelt het niet prettig. De beweeglijkheid zit er nu goed in, al zeg ik het zelf. Doe mij maar een Big Mac of een groot hard broodje; ik heb er geen problemen meer mee. Eerst had ik moeite om met mijn mond open kracht te zetten. Dit deed pijn, maar nu niet meer. M'n kaakspieren zijn sterk en dat heb ik aan mezelf te danken. Ik heb tot nu toe heel veel tijd en energie gestoken in mijn herstel.

Enkele weken geleden gaf Raymond mij de tip om eens naar de huisarts te gaan in verband met de oorklachten die ik heb. Oorpijn en een ondraaglijke jeuk, diep in mijn oor. Ik blijf maar met die wattenstaafjes aan de gang. Ik weet het; het is niet goed, maar het verlicht de jeuk, voor heel even dan. Ik had nog een spuit thuis liggen dus ik ben zelf eens creatief aan de slag gegaan en heb mijn oren uitgespoten. Brrr, ik kreeg er de kriebels van! Er kwam alleen niks uit.... Op advies van Raymond heb ik toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts, zeker omdat ik inmiddels zo veel met die stomme wattenstaafjes had "gefrunnikt" (ja, dat woord staat in de Dikke van Dale) dat ik korstjes kreeg in mijn oren. Ik was net bezig mijn record 'zo lang mogelijk niet bij de huisarts komen' te verbreken, maar helaas moest ik die poging nu staken. Dr. Dun zei al dat de oorpijn/jeuk ook van de gewrichten af kan komen. Voor de zekerheid dus even naar de huisarts om te kijken of er geen rotzooi in m'n oren zit.

Dus op naar de huisarts, met mijn steun en toeverlaat Archel aan mijn zijde. Zoals jullie weten; ik ben niet zo'n heldin bij dokters, dus hij stond me bij. Afijn, ik heb mijn verhaal gedaan en de dokter ging mijn oren eens nader inspecteren met zijn otoscoop ('oorkijker'). Hij zag wat littekens op mijn trommelvlies. Dat klopt, ik heb vroeger een aantal keer buisjes gehad. Verder zag hij wat oorsmeer zitten, die de jeuk zou kunnen veroorzaken. Hij stelde voor om de oren enkele dagen te druppelen met zoete olie. Archel zag het al helemaal voor zich: mocht HIJ eindelijk een keer de dokter spelen! Dus hup, 's avonds in bed, een druppel zonnebloemolie in mijn oor en een watje. Dat kriebelde! Ik heb dit een paar dagen gedaan. En de jeuk? Die was er nog. De huisarts zei tijdens het consult dat ik ook m'n oren kon laten uitspuiten als de olie geen effect had. Eerlijk gezegd heb ik nog geen tijd en zin gehad om een afspraak te maken. "Ze zien me alweer aankomen", denk ik dan. Laat maar zitten. Ik weet niet eens of het zin heeft, want zoveel oorsmeer zat er niet. Bovendien heeft je oor oorsmeer nodig; dat zit er niet voor niets! Ik heb meer het idee dat het aan de gewrichten ligt, maar wie ben ik om dat te zeggen?! In februari moet ik terug naar Dr. de Jonge en geef ik het nog eens aan.

Happy, happy, joy, joy!

Komende woensdag moet ik weer naar Raymond. Misschien wel voor de laatste keer. De kaakspieren zijn nu goed, de triggerpoints zijn verdwenen, de beweeglijkheid is vergroot; ik heb in de afgelopen maanden grote vooruitgang geboekt. Het enige waar hij me niet mee kan helpen zijn de gewrichtsklachten. Ik ben Raymond eeuwig dankbaar voor alles! Ik had niet zo veel vertrouwen meer in mijn weg naar volledig herstel, maar hij heeft me heel goed op weg geholpen om een stukje dichter bij de top van de Mount Everest te komen.

Deze maand wordt er tevens een artikel over mij gepubliceerd in het zorgmagazine van het Atrium MC, 'Ziezo' genaamd. Dit blad wordt 4x per jaar in de gehele regio Parkstad huis aan huis gedistribueerd, oplage 150.000. Onlangs heb ik hier een interview voor gehad en het is een herkenbaar artikel geworden met een foto van mij erbij. Een vrolijke Cindy. Er staat trouwens ook nog een leuk nieuwtje in. Voor de lezers van de blog die niet in Limburg wonen, en dat zullen er vast heel veel zijn, geen zorgen. Het zorgmagazine wordt na uitgave ook op internet gepubliceerd dus jullie kunnen het allemaal teruglezen!  

Jullie zijn weer bijgepraat, voor deze week in ieder geval. Tot volgende week!

Liefs,

Cindy