maandag 2 december 2013

Sharing my happiness: Turkije avontuur & publicatie zorgmagazine

Goedemorgen!

Arghh, vanochtend een paar keer op 'snooze' geduwd totdat de wekker dus helemaal niet meer af ging. Met als gevolg dat ik me in sprinttempo klaar moest maken voor deze dag. Dit gebeurt me normaal nooit, maar na een heftige werkweek met slapeloze nachten was ik schijnbaar even toe aan een goede nachtrust. Aangezien ik de wekker altijd met flink wat speling zet, heb ik nog even de tijd kunnen nemen om een blog te schrijven. Enjoy!

Na een voedselvergiftiging en het gastartikel van Ingrid Stoop is het inmiddels 3 weken geleden dat ik voor het laatst een update over mezelf heb geplaatst. Tijd dus voor een uitgebreide update over mijn vorderingen.

Eerst even kort mijn ervaringen van mijn trip naar Turkije. Wauw, wat was dat gaaf! Lange werkdagen (en ook lang wachten), maar super om een reclamespotje eens van de andere kant te bekijken. We waren met een grote crew van ongeveer 25 personen. Een producer, regisseur, cameramensen, geluidsmensen, productieassistenten, art director, setdresser, styliste, make up artist enzovoorts. Er kwam geen eind aan de lijst met mensen die aan de nieuwe commercial van Corendon heeft meegewerkt. Het was geweldig om met zo'n grote groep voor een optimaal resultaat te gaan. In januari komt de commercial uit en ben ik dagelijks meermaals op de buis te zien. Voor mij is het resultaat ook nog afwachten, maar jullie begrijpen vast dat ik zelf ook heel nieuwsgierig ben en echt niet meer kan wachten!!

Ik voelde me weer als een vis in het water tussen de kids. Zeg yo yo, roep heel hard Kids&CO!
Mijn kaken..... weet je, eigenlijk gaat dat heel goed! De zelfmassages van Raymond zijn de afgelopen weken een beetje naar de achtergrond verdrongen. Oeps, sorry Raymond... Ik heb geprobeerd het een beetje van me af te zetten en hier ben ik best goed in geslaagd. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik erg druk ben geweest de afgelopen periode. Eigenlijk ben ik dat nog steeds. Het is rennen, springen, vliegen, duiken, vallen, opstaan en weer doorgaan. Gekkenhuis. Aan de andere kant heb ik ook zoiets van: ik kan niet m'n hele leven die zelfmassages blijven doen. Ofja, het kan wel, maar wil ik dat? Nee! Ik wilde dus ondervinden of ik ook normaal kan functioneren zonder die zelfmassages. Dat ging best redelijk.

Het verzuurde gevoel treedt nog snel op, dit merk ik vooral met praten. Dan moet ik na verloop van tijd extra mijn best doen. Ik denk dat omstanders/gesprekspartners dit niet zo snel in de gaten hebben, maar voor mezelf voelt het niet prettig. De beweeglijkheid zit er nu goed in, al zeg ik het zelf. Doe mij maar een Big Mac of een groot hard broodje; ik heb er geen problemen meer mee. Eerst had ik moeite om met mijn mond open kracht te zetten. Dit deed pijn, maar nu niet meer. M'n kaakspieren zijn sterk en dat heb ik aan mezelf te danken. Ik heb tot nu toe heel veel tijd en energie gestoken in mijn herstel.

Enkele weken geleden gaf Raymond mij de tip om eens naar de huisarts te gaan in verband met de oorklachten die ik heb. Oorpijn en een ondraaglijke jeuk, diep in mijn oor. Ik blijf maar met die wattenstaafjes aan de gang. Ik weet het; het is niet goed, maar het verlicht de jeuk, voor heel even dan. Ik had nog een spuit thuis liggen dus ik ben zelf eens creatief aan de slag gegaan en heb mijn oren uitgespoten. Brrr, ik kreeg er de kriebels van! Er kwam alleen niks uit.... Op advies van Raymond heb ik toch maar een afspraak gemaakt bij de huisarts, zeker omdat ik inmiddels zo veel met die stomme wattenstaafjes had "gefrunnikt" (ja, dat woord staat in de Dikke van Dale) dat ik korstjes kreeg in mijn oren. Ik was net bezig mijn record 'zo lang mogelijk niet bij de huisarts komen' te verbreken, maar helaas moest ik die poging nu staken. Dr. Dun zei al dat de oorpijn/jeuk ook van de gewrichten af kan komen. Voor de zekerheid dus even naar de huisarts om te kijken of er geen rotzooi in m'n oren zit.

Dus op naar de huisarts, met mijn steun en toeverlaat Archel aan mijn zijde. Zoals jullie weten; ik ben niet zo'n heldin bij dokters, dus hij stond me bij. Afijn, ik heb mijn verhaal gedaan en de dokter ging mijn oren eens nader inspecteren met zijn otoscoop ('oorkijker'). Hij zag wat littekens op mijn trommelvlies. Dat klopt, ik heb vroeger een aantal keer buisjes gehad. Verder zag hij wat oorsmeer zitten, die de jeuk zou kunnen veroorzaken. Hij stelde voor om de oren enkele dagen te druppelen met zoete olie. Archel zag het al helemaal voor zich: mocht HIJ eindelijk een keer de dokter spelen! Dus hup, 's avonds in bed, een druppel zonnebloemolie in mijn oor en een watje. Dat kriebelde! Ik heb dit een paar dagen gedaan. En de jeuk? Die was er nog. De huisarts zei tijdens het consult dat ik ook m'n oren kon laten uitspuiten als de olie geen effect had. Eerlijk gezegd heb ik nog geen tijd en zin gehad om een afspraak te maken. "Ze zien me alweer aankomen", denk ik dan. Laat maar zitten. Ik weet niet eens of het zin heeft, want zoveel oorsmeer zat er niet. Bovendien heeft je oor oorsmeer nodig; dat zit er niet voor niets! Ik heb meer het idee dat het aan de gewrichten ligt, maar wie ben ik om dat te zeggen?! In februari moet ik terug naar Dr. de Jonge en geef ik het nog eens aan.

Happy, happy, joy, joy!

Komende woensdag moet ik weer naar Raymond. Misschien wel voor de laatste keer. De kaakspieren zijn nu goed, de triggerpoints zijn verdwenen, de beweeglijkheid is vergroot; ik heb in de afgelopen maanden grote vooruitgang geboekt. Het enige waar hij me niet mee kan helpen zijn de gewrichtsklachten. Ik ben Raymond eeuwig dankbaar voor alles! Ik had niet zo veel vertrouwen meer in mijn weg naar volledig herstel, maar hij heeft me heel goed op weg geholpen om een stukje dichter bij de top van de Mount Everest te komen.

Deze maand wordt er tevens een artikel over mij gepubliceerd in het zorgmagazine van het Atrium MC, 'Ziezo' genaamd. Dit blad wordt 4x per jaar in de gehele regio Parkstad huis aan huis gedistribueerd, oplage 150.000. Onlangs heb ik hier een interview voor gehad en het is een herkenbaar artikel geworden met een foto van mij erbij. Een vrolijke Cindy. Er staat trouwens ook nog een leuk nieuwtje in. Voor de lezers van de blog die niet in Limburg wonen, en dat zullen er vast heel veel zijn, geen zorgen. Het zorgmagazine wordt na uitgave ook op internet gepubliceerd dus jullie kunnen het allemaal teruglezen!  

Jullie zijn weer bijgepraat, voor deze week in ieder geval. Tot volgende week!

Liefs,

Cindy

Geen opmerkingen:

Een reactie posten