APK: Controle bij de tandarts, mondhygiënist Wim en Dr. de Jonge

Goedemorgen!

Al sinds het bevestigen van de afspraak zag ik er tegen op: de controleafspraak bij de tandarts. Met klamme handjes stapte ik afgelopen dinsdag in de auto richting de praktijk van Scuric. Na een minuut of 10 werd ik geroepen en mocht ik eerst bij Janice, de tandartsassistente, komen. Zij heeft hier en daar wat schoongemaakt, voordat de tandarts erbij werd geroepen. Scuric begroette me vriendelijk en vroeg hoe het met me ging. Hij nam de tijd om naar de brandende vraag van mij te luisteren: "Ik probeer mijn tanden te bleken maar twee tanden bleken niet mee. Dat frustreert me"! Hoewel ik ervan overtuigd was dat er op die plekken geen vullingen zitten, schijnt er toch een dun laagje aangebracht te zijn. Dat verklaart dus de boel. Hij ging er verder eigenlijk niet op in en het enige wat ik dacht was: "da's best klote, nu kan ik dus nooit meer mijn tanden bleken".

De tandarts bekeek mijn gebit en zei een paar keer dat we toch super tevreden mogen zijn met de resultaten die zijn bereikt met het beugeltraject en de kaakosteotomie. Jazeker, ik ben er ook onwijs blij mee, maar dat is geen nieuws. Er was alleen een minpuntje; een oude vulling die er al zeker 10 á 15 jaar in zit, geplaatst door mijn vorige 'niet-empathische' tandarts die altijd 'op zoek' was naar oneffenheden in het gebit, begint los te raken. Volgende week moet ik dus terug komen om alles weer netjes bij te werken, zodat ik er de komende jaren weer tegenaan kan. Ik zie er nu alweer tegenop. Bah!

Voor de rest zag het gebit er goed uit. Hier en daar een klein beetje tandsteen, maar het viel goed mee. De tandarts was tevreden. Ik moet gewoon op dezelfde voet doorgaan. Dat wil zeggen: 2 á 3x per dag poetsen, 1x per dag de GUM Softpicks, 1x per dag flossen. Een hele dagtaak, maar ik weet waar ik het voor doe: een gezond en stralend gebit.

Afgelopen vrijdag moest ik me om 9.30 uur melden bij Dr. de Jonge. Toen ik rond 9.25 uur de poli op kwam zat het he-le-maal vol. Er was geen enkel stoeltje meer vrij. 'Shit', dacht ik nog, dit gaat lang duren. Het viel mee. Om 9.40 uur zwaaide Wim de deur van zijn behandelkamer open en mocht ik naar binnen komen. Dit begon natúúrlijk weer met een grap. Hij zei al meteen: "ach, je kent me, hè. Een vos verliest wel zijn haren, maar niet zijn streken." We hebben even flink bijgekletst. 'Vroeger' in mijn periode vóór de extreme make-over was ik altijd het stoere voetballertje, zoals de Grazia het destijds omschreef. Wim vroeg of ik nog altijd actief was op de voetbalvelden. Het imago dat ik nu heb past echt niet meer bij de stoere voetbalster die de schenen van de tegenstander door midden schopt. Wim zei nog: "vroeger zou ik nog bang zijn als jij het veld op zou komen...." Ik zei nog: "pas maar op jij"! Wat een pestkop, hè. Wim heeft heel goed in de gaten hoe ver hij kan gaan bij patiënten. Hij weet dat hij mij snel op de kast heeft dus hij daagt me altijd uit. Wel leuk, hoor. Het was immers alweer een jaar geleden dat ik Wim had gezien. Vorige keer dat ik op controle moest was hij er niet.

Spanning had ik deze keer eigenlijk niet. Op dinsdag waren mijn tanden bij de tandarts al helemaal schoongemaakt, dus ik wist zeker dat Wim geen opmerking over mijn tanden kon maken. Inderdaad, geen opmerkingen. We praatten nog even over de blog. Wim vertelde dat er wel eens patiënten binnen komen die naar aanleiding van mijn blog vragen: "Ohh, dus jíj bent Wim"? Vaak valt er dan een hele spanning van de patiënt af. Fijn om te horen! Wim ging op zoek naar Dr. de Jonge, die elders op de poli nog even aan het werk was. Al snel kwam hij de behandelkamer binnen gelopen. Een vrolijke groet, een stevige handdruk. Leuk om hem weer te zien. Hij vroeg hoe het met me ging. Ik antwoordde zoals altijd: "goed". Ik mocht gaan liggen en na wat 'gekeuvel' tussen Wim en Dr. de Jonge nam Dr. de Jonge uitgebreid de tijd om mijn beet te bekijken, de beweging te bekijken en de gewrichten te controleren. Hij vroeg ook hoe het met mijn gevoel zat. Ik vertelde dat er nog steeds geen gevoel terug is gekomen in een gedeelte van mijn onderlip en kin. Daarop pakte hij een dun velletje van mijn lip en kneep erin. Ik voelde niets, er schoot alleen een zeurende pijn door mijn tanden en gedeelte van de kaak. Helaas, pindakaas. Ik vertelde ook over de gekmakende jeuk in mijn oren. Het komt wel eens voor dat dit een probleem vanuit de gewrichten is, maar dit is bij mij niet het geval. Het komt dus niet vanuit de kaak. Aan mij de taak om uit te gaan zoeken waar het dan wél vandaan komt. Al met al was Dr. de Jonge tevreden. Dat kan natuurlijk ook niet anders!

Ook met Dr. de Jonge heb ik nog even over de blog gekletst. Binnenkort gaat hij door middel van een gastblog een bijdrage leveren aan de blog. Echt geweldig dat hij dat wil doen. Tevens gaan we zeer binnenkort verder aan 'ons' project, het boek. Het is soms lastig te plannen door alle drukte. Zodra ik meer over het boek kan vertellen, zullen jullie het zeker lezen op de blog.

Weet je wat ik altijd mooi vind aan die afspraken bij Wim en Dr. de Jonge? Ook al zit de wachtkamer helemaal vol, eenmaal binnen heb je als patiënt nóóit het gevoel dat er gejaagd wordt gewerkt. Althans, dat is mijn ervaring. Ze nemen daar altijd uitgebreid de tijd voor me. Wim en Dr. de Jonge werken beiden met passie voor hun job. Ze willen het beste voor de patiënt en dat siert deze mensen. Voor als jullie het nog niet wisten: ik ben zó blij met ze!

Over drie maanden, op 25 april, moet ik weer op controle bij Wim en Dr. de Jonge. Dan is de operatie alweer twee jaar geleden. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat. Wim zei nog: "ik zie je nog binnen komen, de dag na de operatie." Wat een vreselijk gezicht was dat. Letterlijk. Wim geeft trouwens ook altijd aan dat het niet alleen voor de patiënt heftig is, maar ook voor naasten. Ik weet nog dat mama het vrij zwaar had toen ze mij daar zag liggen. Niet dat ik er iets van mee heb gekregen. Dat is iets wat ik achteraf kreeg te horen. Ik snap dat wel, mama voelde zich machteloos. Ze had het zwaar, zeker omdat mijn vader op die dag ook opgenomen moest worden voor een operatie. Ook Archel heeft veel te verduren gehad. Wat een vreselijk mens was ik in de periode vóór de operatie. Wim zegt dat de rol van naasten niet onderschat mag worden. Daar geef ik hem groot gelijk in.

Toen we de poli verlieten en op de lift aan het wachten waren, kwam er een jonge meid uit de lift. Ik zag het meteen: gezwollen kaakjes. Aiai, die heeft zeker weten ook een osteotomie gehad. Arme meid. Die was ook op weg naar Wim en Dr. de Jonge, denk ik. Er komt dan altijd meteen een gevoel van empathie naar boven. Gelukkig is ze in goede handen en komt alles vast weer goed!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy