Controle bij de kaakchirurg: Dr. de Jonge tovert glimlach op mijn gezicht

Goedemorgen,

Drie weken geleden stapte ik met knikkende knieën de drempel bij het Atrium MC over. Drie weken geleden gaf Archel me zijn schouder om op uit te huilen. Drie weken geleden ging ik onder het mes bij Dr. de Jonge. Drie weken geleden kon ik alleen maar denken: "laat deze dag asjeblieft heel snel voorbij zijn..." En zo is het, de operatie is nu 'al' drie weken geleden.

Afgelopen woensdag moest ik op controle bij Dr. de Jonge. Eindelijk. Ik had het tot aan de afspraak volgehouden om met een schaartje van mijn hechtingen af te blijven. Wat frustreerden die touwtjes me. Zoals ik vorige week al zei: er bleef van alles achter hangen. Ik stond erop dat ze eruit zouden worden gehaald, anders zou ik alsnog thuis zelf aan de slag gaan.

Rond 8.30 uur stapte ik in mijn nieuwe woonplaats Weert in de auto om koers te zetten richting Heerlen. Om 9.25 uur had ik de afspraak. Het was druk op de poli en het duurde wel een minuut of 10 voordat ik aan de beurt was om mijn aanwezigheid bij de balie te melden. Daarna heb ik slechts een paar minuten in de wachtkamer te hoeven wachten. Er waren mensen die me aankeken. Schaamteloos. Ik werd er een beetje ongemakkelijk van, maar overtuigde mezelf ervan dat het vast mensen waren die mijn blog hadden gelezen. Natuurlijk kan dat. Ik ben tenslotte al eens nageroepen in het ziekenhuis door een bloglezer. Zeker op de poli kaakchirurgie is de kans groot dat ik lezers tegenkom.

Ik werd door de assistente, die overigens altijd heel aardig is, naar binnen geroepen. Dr. de Jonge was er al en begroette me. Ik deed de deur achter me dicht en nam plaats in de behandelstoel. Hij vroeg hoe het met me ging. "Wel goed, alleen die hechtingen irriteren me mateloos, het trekt nog een beetje en m'n kaken en hoofd bonken nog wel eens..." Zo had ik best goed opgesomd hoe ik me voelde, vond ik. "En verder?", vervolgde hij. Uhh, wat? "Ja, hoe gaat het met jou?" Ach, weet je, ik heb de laatste tijd iets minder 'shine bright like a diamond'-momenten. Het kan niet altijd feest zijn. Die emoties en spanningen van de afgelopen weken moeten er eerst even uit. Kan gebeuren, komt wel weer. Dr. de Jonge kent me inmiddels door en door. Hij zag het aan de blik in mijn ogen. Mijn gezicht is ook echt een open boek. Als ik lekker in mijn vel zit is de euforie in mijn ogen te zien. Zit ik iets minder in m'n vel, heb ik meteen een andere blik. Wel lief dat Dr. de Jonge zich zo om mij bekommert.

Hij begon ook nog even over Archel. Mijn maatje die al mijn uitspattingen over zich heen heeft gekregen. Dr. de Jonge moest lachen. Volgens mij visualiseerde hij op dat moment hoe ik tekeer ga in zo'n bui en Archel geduldig moet wachten tot die is overgewaaid. Hij kent me inmiddels maar al te goed. Ik ben zo'n flapuit en bovendien een gevoelsmens, emotioneel. "Je hebt echt een 'gouwe' vent, Archel heeft veel geduld", zei Dr. de Jonge terwijl hij me doordringend aankeek. Ik besef maar al te goed dat ik met Archel goud in handen heb. Archel is uniek. Archel is mijn steun en toeverlaat. Dat koester ik. Dr. de Jonge heeft echt gelijk.

Mijn steun en toeverlaat en mijn allerbeste maatje; Archel sleept me overal doorheen.

Na een gesprek over het boek, presentaties / congressen, toekomstperspectieven en een soort van motivational speech werd de behandelstoel gekanteld en ging hij in mijn mond kijken. Ofja, kijken? De hechtingen zijn verwijderd. Op sommige plekken was het een beetje gevoelig als hij aan de hechting moest trekken, maar verder voelde ik er vrij weinig van. Gelukkig ben ik verlost van de draden die ervoor zorgden dat er voedselpakketten achterbleven... :))

Dr. de Jonge vertelde me dat tandarts Scuric hem had gemaild dat hij een splint voor me moest maken. Hier was ik niet van op de hoogte. Ik dacht namelijk dat ik de Aqualizer voorlopig even moest dragen. Dit heb ik nog niet gedaan omdat de Aqualizer in eerste instantie tegen mijn hechtingen duwde en nu nog niet echt lekker aanvoelt op de inmiddels gesloten wond. Dr. de Jonge zou nog even contact opnemen met Scuric om te bespreken wat nu de bedoeling is. Ik heb nog geen idee...

Verder is er wat betreft mijn situatie rondom de kaak niet veel besproken. We hebben het meer over andere dingen gehad. Fijn dat hij even de tijd nam om weer een glimlach op mijn gezicht te toveren. Zo lief. Emotioneel wrak als ik op dit moment ben had ik moeite mijn tranen binnen te houden. Zoveel emoties gingen er door me heen. Waardering, maar ook frustraties. Verdriet, maar ook blijdschap. Dankbaarheid. Vooral dat. Ik ben zó dankbaar, dat kan niemand zich voorstellen. Binnenkort spreek ik weer met Dr. de Jonge af om aan het boek te werken. Eens kijken of we weer wat vorderingen kunnen maken, zodat er uiteindelijk een meesterwerk in de schappen komt te liggen.

De zwelling is geslonken; dus weer volop toonbaar voor de buitenwereld

Later die dag ben ik nog bij de huisarts geweest. Daar moest ik sowieso naartoe om de situatie rond mijn pols te bespreken. Ik kreeg een flinke schop onder mijn kont. Weet je? Opgeven komt niet in mijn woordenboek voor, maar als je lichaam niet meer meewerkt, dan moet je. Zo is het ook met mijn pols. Ik liep al een maand of 2 met klachten rond voordat ik ermee naar de dokter ging. De dokter is nu bezorgd dat het een chronische peesontsteking is. Lekker dan. Afijn, dat bezoek gaf me ook de gelegenheid om aan te geven dat ik echt moe ben. Sinds de operatie is mijn energy level gedaald tot een nulpunt. Het liefst zou ik de hele dag slapen. Ik vroeg of dit nog de naweeën van de narcose konden zijn. "Jazeker! En het feit dat je lichaam hard werkt om te herstellen van de operatie werkt ook mee. Geef je lichaam de tijd en ren jezelf niet voorbij..." Duidelijke taal. Rustig aan doen dus.

Laat ik dat advies maar eens gaan opvolgen.... genoeg geblogd voor deze week!

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy

PS Afgelopen vrijdag werd mijn blog even genoemd op Radio Veronica door DJ Silvan Stoet. Hij wilde even mijn blog 'aan de kaak' stellen... Vind ik heel erg leuk!

Elk woord is raak... herkenbaar.