Operatieverslag 7 juli + eerste week na de operatie

Goedemorgen,

Er zullen ongetwijfeld veel bloglezers zijn die op deze blog hebben gewacht. Ik heb veel berichten gehad van lezers die me een hart onder de riem staken. Dat waardeer ik enorm en ik moet eerlijk toegeven; ik had het nodig. Vandaag is het precies een week geleden dat ik bij Dr. de Jonge onder het mes ging om de platen en schroeven uit de boven- en onderkaak te verwijderen. Hoe dat allemaal is verlopen lees je in deze blog.

Om 10.00 uur moest ik me melden bij Bureau Opname, route 74 in het Atrium MC te Heerlen. Een vrijwilliger liep mee naar de afdeling waar ik werd opgenomen. Ik ging er vanuit dat dit gewoon de 'dagbehandeling' was, maar al snel kreeg ik door dat dit niet het geval was. De lift steeg op naar etage 12, waar we richting de afdeling (oost) liepen en we ons meldden bij de zusterspost. Ik kreeg een kamer voor me alleen. Er stond alleen nog geen bed. Dat moest nog besteld worden. Ik vroeg me af waarom ik op een gewone afdeling kwam te liggen. Had ik het verkeerd begrepen? Moest ik toch een nacht blijven? Huh? Ik kwam toch voor een dagopname? In mijn zenuwen, angst en frustraties begon ik al hevig te protesteren. "Ik ga hier écht niet blijven", schreeuwde ik van binnen. Na navraag bij de verpleegkundige bleek inderdaad dat ik voor een dagopname opgenomen werd. Gelukkig, een pak van mijn hart. Ik lag op kamer 6, twee kamers verder dan de kamer waar ik lag na de kaakosteotomie 2 jaar geleden. Het kwam me allemaal weer heel bekend voor.

Ik moest wachten, want volgens de planning zou ik om 11.45 uur aan de beurt zijn. Met een spelletje op de telefoon probeerde ik de tijd om te krijgen. Archel was bij me. Ik oogde rustig, zei hij. Dit was slechts schijn. Mijn buitenkant verraadde niet wat mijn binnenkant voelde. Mijn hart ging tekeer. Ik had buikpijn, was misselijk en mijn gedachten gingen alle kanten op. Intussen werd ook het bed binnen gereden. Tegen 11.15 uur kreeg ik de premedicatie; kalmeringstabletten waar ik rustig van zou worden. Ook mocht ik het operatieschort aantrekken. De angst werd heviger, het werd me heet onder de voeten. Vlak voor 11.45 uur kwam het nieuws dat ik naar de operatiekamer mocht komen. Ik lag in bed en werd door de gangen van het ziekenhuis gereden. Vlak voor de sluis nam ik afscheid van Archel en bleef ik achter samen met een verpleegkundige van de afdeling. Ze probeerde me af te leiden door een gesprekje met me aan te gaan, maar ik staarde vooral naar het plafond en was in mijn eigen wereld. Na enkele minuten mocht ik door naar de 'holding' (=wachtruimte). Voordat ik werd gehaald op de afdeling was ik al zeker vier keer naar het toilet geweest voor een korte sanitaire stop. Zenuwen. Echter toen ik daar in die wachtruimte lag, moest ik weer. Ik besefte dat ik niet kon wachten tot na de operatie en besloot het toch maar even aan te geven. Er werd me een pan aangeboden. Oké, het kon even niet anders. Ik ging in ieder geval met een lege blaas richting de operatiekamer.

Klaar voor de operatie...

In operatiekamer 8 moest ik overstappen van het ziekenhuisbed naar de operatietafel. Meteen werd ik aangesloten op allerlei apparatuur. Ik had me voorgenomen om me groot te houden. Al dagenlang zei ik tegen mezelf: "we gaan deze keer niet huilen. Hoe moeten mensen wel niet over me denken als ze mijn angst en paniek zien? Dus gewoon niet doen!" Ik lag nog geen minuut of Dr. de Jonge kwam al binnen. Hij kwam meteen op me af. Een aai over de bol, een hand op mijn schouder, bemoedigende woorden. Ik werd iets rustiger. Hij leidde me af, praatte over ons boek, over het nieuwe huis van Archel en mij en over wat er nu precies ging gebeuren. Dr. de Jonge probeerde zijn rust op mij over te brengen. Dat lukte aardig. Die man is echt zen. Ik ben 'comfortable' met hem. Dit veranderde toen het infuus geprikt moest worden. Arghh, grote drempel nummer één. Ik lag te trillen. Ik keek de andere kant op en zette me schrap. Daar kwam de prik. Niet fijn. Helaas mislukte het. Mijn ijskoude hand werd teruggestopt onder de deken om op te warmen. Dr. de Jonge kwam er weer bij en pakte mijn hand vast. "Zo hey, wat een graftengels. Ik ga ze even opwarmen", zei hij. Even later kwam de anesthesist er zelf bij om het infuus te prikken. Dit werd in de elleboogplooi gedaan. Ik keek nog een keer op de klok. Het was inmiddels 12.55 uur toen Dr. de Jonge vroeg of alle materialen aanwezig waren. Er moest alleen nog een schroevendraaier komen, maar die zou er om 13.00 uur zijn. Volgens de anesthesist zou ik dan al ver weg in dromenland zijn.

Ik keek strak naar het plafond. De anesthesist zei dat ze het slaapmiddel in ging spuiten. Ik keek haar nog een keer aan en zag Dr. de Jonge nog achter haar langs lopen. "Zoek maar een leuke vakantie uit", zei de anesthesist. "Slaap lekker!", hoorde ik Dr. de Jonge nog roepen. Ik kreeg tintelingen in mijn hoofd en voordat ik het wist was ik in diepe slaap.

Van de rest van de dag weet ik niet veel meer. Ik weet niets van de recovery, van de weg van de recovery naar de kamer en mijn eerste uren op de kamer. Achteraf kreeg ik te horen dat ze me niet wakker kregen na de narcose. Volgens Archel was ik rond 17.00 uur terug op de kamer. De eerste keer dat ik een beetje wakker werd was tegen een uur of 20.30 uur. Hartstikke suf. Ik had vreselijk gedroomd. Of gehallucineerd van de morfine. Ik weet het niet. Ik was ervan overtuigd dat ik was gestopt met ademen. Ik had dat de verpleegkundige in de overdracht horen zeggen: "ze is gestopt met ademen maar begon 10 seconden later uit zichzelf weer te ademen." Dat stond me bij in mijn hoofd. Raar. Het is best een beetje eng als je nog in de fase tussen slapen en wakker worden zit en je niet helder kan denken. Afijn, ik ademde en op een gegeven moment besefte dat ik op mijn kamer was. Ik moest plassen, maar was te slap om op te staan. Weer werd er een pan aangeboden. Dat boeide me op dat moment vrij weinig. Ik vroeg aan de verpleegkundige of alles goed was gegaan. Aangezien ze het handschrift van Dr. de Jonge niet kon lezen, kon ze me geen enkele informatie geven. Daarna vroeg ik of ik naar huis kon gaan. Ik was tenslotte naar het ziekenhuis gekomen voor een dagopname en schreeuwde die ochtend nog in mezelf: "ik ga écht niet blijven!!!" Gezien mijn toestand, ik was echt heel suf, was het volgens haar niet verantwoord om naar huis te gaan. Het werd dus toch een nachtje blijven. Een tegenvaller. Archel ging thuis even snel een pyjama halen en nam tevens enkele verzorgingsspullen voor de volgende ochtend mee. Ik realiseerde me dat de operatie achter de rug was. Wat een overwinning op mezelf weer. Het was voor mij de 8e operatie in 5 jaar. "I did it! Het ergste heb ik weer gehad!"

Net terug op de kamer: ergens heel ver weg in dromenland. Nog geen zwelling te zien...

Mijn hoofd begon te bonken, ik voelde de hechtingen trekken en mijn hele gezicht stond strak. Ik voelde aan mijn gezicht. Onder mijn ogen, over mijn wangen en mijn kin. Een beetje dikker. Er ging een gevoel van blijdschap door me heen. Géén extreem verdoofd gevoel deze keer. Alleen het bekende deel van de onderlip en de kin. De rest voelde vooral beurs aan. Dat wel, maar verder niets verdoofd. Wat een opluchting. Dat is wel iets waar ik van tevoren bang voor was.

Ik kon niet meer in slaap komen. Ik wist me geen houding te vinden en zo'n infuus in de elleboogplooi is niet echt handig. Inmiddels kwam de verpleegkundige van de nachtdienst op de kamer. Ik kreeg pijnstillers, ontstekingsremmers en een slaaptablet. Daarna heb ik een uur of 3 met tussenpozen geslapen. Heerlijk, zo voelde ik tenminste geen pijn.

De ´morning after´: de zwelling begint op te komen

De volgende ochtend lag ik wat te doezelen, toen om 9.30 uur pap en mam de kamer op kwamen gelopen. Zij zouden me op komen halen, want Archel moest werken. Ik drukte op de bel om te vragen of ik nu wel naar huis mocht. Er werd even overleg gepleegd. Voordat ik naar huis mocht moest ik nog even langs de poli Kaakchirurgie voor een controle. Net als twee jaar geleden met een bolle kop naar de poli. Iets minder zwelling dan na de kaakosteotomie, maar toch. Ik voelde de ogen alweer branden, terwijl ik er nog niet eens was. Mam heeft me even geholpen met omkleden. Ik kreeg de ontslagpapieren mee en samen met pap en mam ging ik richting de poli op etage 1. Dr. de Jonge was er niet, dit wist ik van tevoren. Ik kwam bij een collega van hem terecht, Dr. Poort. Hij constateerde dat ik er niet fit uit zag (ja, dohh?!) en vroeg zich af of het wel tijd was om naar huis te gaan. "Ja, doei!", protesteerde ik van binnen. Ik zei dat ik thuis ook in bed kon gaan liggen om uit te rusten. Daar gaf hij me gelijk in. Hij inspecteerde mijn mond, voor zover mogelijk. Ik kreeg de mond niet ver open. Hartstikke stijf. Dr. Poort zei dat alles er rustig uit zag in de mond. Hij schreef nog een recept voor Ibuprofen bruis en er werd een afspraak gemaakt voor een controle bij Dr. de Jonge op 23 juli. Nu moet het eerst allemaal een beetje gaan herstellen. Ik nam afscheid, verliet het ziekenhuis en stapte bij pap en mam in de auto. Eenmaal in mijn ouderlijk huis ben ik meteen op de bank gaan liggen en heb ik de hele middag geslapen. De hond van mijn ouders kwam continu bij me liggen. 'Dushi' voelt aan als er iets niet lekker zit. Ze is zo zorgzaam, echt lief.

Heel veel slapen...

Die avond heb ik voor het eerst iets gegeten. Mijn moeder wil dat ik genoeg binnen krijg en had een paar dozen kroketten ingeslagen. In het kader van de uitspraak van Archel op BNN ("Alles in de blender") dacht mam dat ik best een kroketje naar binnen kon werken. En of dit lukte! Met een eetlepel mosterd er doorheen geroerd gleed de kroket zo mijn keel in, zonder dat ik hoefde te kauwen.

Ik heb die dinsdagnacht redelijk geslapen. Met een paar kussens onder mijn hoofd lag ik iets hoger. Dat was erg comfortabel. Mijn hoofd was op woensdagochtend behoorlijk gezwollen. De dag dat Archel en ik naar de notaris moesten om de woning officieel op onze naam te laten zetten. Verschrikkelijk, ik moest over straat, maar het feit dat dit de enige formaliteit was waar ik bij aanwezig moest zijn was een geruststellende gedachte. Ik hoopte dat alles snel voorbij zou zijn en ik terug naar bed kon. Gelukkig ging alles goed en waren we 's morgens om 10.00 uur officieel de nieuwe bewoners van de koopwoning.

Bolle toet.

De rest van de week heb ik het heel rustig aan gedaan. Mijn 'energy level' is echt 'below zero'. Een beetje het gevoel dat je een marathon hebt gelopen als je net tien stappen hebt gezet. Ik zou zo de hele dag kunnen slapen. Het liefst doe ik dat ook, zodat ik zo min mogelijk voel. Ik neem drie keer per dag Ibuprofen bruis, die zijn nu bijna op. Het lukt me om zacht voedsel zoals een geprakte kroket, vis en pasta naar binnen te werken. Dat gaat echt boven verwachting goed. De hechtingen trekken en de hele mond is gevoelig. De zwelling begint iets af te nemen.

Afgelopen vrijdag kreeg ik een berichtje van Dr. de Jonge. Ik had hem namelijk gevraagd of alles wel goed was gegaan, omdat ik van niemand iets te horen had gekregen in het ziekenhuis. Dr. de Jonge vertelde me dat de platen en schroeven in de bovenkaak prima te verwijderen waren. Die zaten normaal vast. De onderkaak werd een iets groter obstakel. De platen en schroeven zaten muurvast. Helaas is het niet gelukt om alles te verwijderen. In de rechter onderkaak zit nog een stuk schroef. Dr. de Jonge kreeg die er niet uit. Ik merkte al dat er iets niet klopte toen ik de platen en schroeven aan het tellen was. Die heb ik mee naar huis gekregen. Ik kwam maar tot 23 schroeven, terwijl het er 24 moesten zijn. Op vrijdag kreeg ik dus de bevestiging dat er inderdaad een schroef is achtergebleven in de kaak. We zullen het daar vast nog over hebben als ik op 23 juli bij hem op controle moet komen.

6 Platen en 23 schroeven zijn uit mijn boven- en onderkaak verwijderd

Eigenlijk vind ik dat ik genoeg heb gekletst. Ik heb nog zoveel meer te vertellen, maar dat bewaar ik voor volgende week. Ik ben moe, heb behoefte aan slaap. Ik zal volgende week iets dieper in gaan op mijn herstel. Jullie hebben in ieder geval al kunnen lezen hoe ik de operatie heb ervaren. Ik ben heel blij dat ik het weer achter de rug heb.

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy