Herstel operatie kost energie - 'je lichaam is je beste raadgever'

Goedemorgen,

"The body never lies..." - een quote van Martha Graham die mij de afgelopen week met de neus op de feiten heeft gedrukt. Ik heb regelmatig toe moeten geven aan de wijze raad van naasten die zeiden dat mijn lichaam mijn beste raadgever is. En dus heb ik veel rust gepakt. De 'bolle toet' begint te slinken. De (minimale) bloeduitstortingen zijn verkleurd. Een gele vlek op beide wangen en een klein beetje zwelling verraden nog dat er iets met mijn kaak is gebeurd. Alleen ikzelf en mijn naasten zien de laatste restjes zwelling. Mensen staren mij niet meer aan op straat. Toen ik vorige week even buiten de deur moest zijn, was er iemand zo brutaal om te vragen of ik een ongeluk had gehad. Gezien mijn uiterlijke vertoning was dit eigenlijk niet zo'n gekke vraag. Zwelling in het gezicht en de pols in het gips. Ik kon er wel om lachen.

Begin vorige week

Lachen als een boer met kiespijn. Ik weet het niet; ik zit een beetje in een dip. Er zijn de afgelopen tijd zoveel dingen gebeurd. Alle stress en alle spanning van de operatie komen er op dit moment uit. Huilbuien op de gekste momenten. Bij het lezen van lieve berichtjes van lezers, bij het ontvangen van een bos bloemen van mijn tante voor het nieuwe huis, bij het lezen van mails van inspirerende mensen en ga zo maar door. Het moet er allemaal uit en die tijd moet ik mezelf ook even gunnen. Misschien klinkt het stom, maar mijn angst voor de operatie was een heel groot issue in de aanloop er naartoe. Geen leuke tijd. Voor mij niet, maar voor mijn naasten ook niet. Logisch dat het er eens uit moet komen. Ik laat mijn emoties lekker de vrije loop. Ik ben vooral ook trots dat ik wederom heb doorgezet. Dat houd ik in mijn achterhoofd.

Een super lief kaartje van 2 hele bijzonder Kids&CO-kindjes. Tranen met tuiten!

Zoals ik in het begin van de blog al zei is de zwelling goed aan het slinken. Lachen gaat nog niet voluit omdat de hechtingen behoorlijk trekken en alles strak staat. De hechtingen irriteren me. Buiten het feit dat het strak staat bungelen ze door mijn mond en blijven er complete voedselpakketten achter hangen. Spoel ik mijn mond en komen er erwtjes, stukjes gehaktbal, vulling van kroket enzovoorts tevoorschijn. Lekker dan. Het zouden oplosbare hechtingen zijn, maar na de vorige operatie heb ik ze er uiteindelijk ook zelf uit geknipt. De pijn is goed onder controle. Toen vorige week de zakjes Ibuprofen bruis op waren ben ik een paar dagen overgestapt op paracetamol. Nu pak ik er af en toe nog een. Ik heb vooral hoofdpijn en een zeurend pijnlijk gevoel in mijn rechter boven- en onderkaak. Als ik buk begint mijn hoofd te bonken. Een irritante druk op mijn hoofd. Dat zal de komende tijd nog wel weg gaan trekken.

Ik kan mijn mond alweer vrij ver openen. Mijn kaken zijn wel stijf, maar als ik met mijn vingers de mond verder open duw, lukt dit gewoon. Of het prettig aanvoelt is een ander verhaal. Verzuurd. Een Big Mac past er nog niet in; denk eerder aan een gewone hamburger. Dat soort formaten. Het eten gaat me goed af, al moet ik zeggen dat ik het nog niet zie zitten om op een taaie lap vlees te kauwen. Voor de rest eet ik weer vrij normaal. De kaken zijn stijf en natuurlijk probeer ik er beweging in te krijgen, maar dit kan ook met zachter voedsel. Ik houd het op dit moment nog bij een gehaktbal die ik klein kan snijden, gekookte aardappelen, erwtjes en worteltjes enzovoorts.

Een 'shine bright like a diamond'-momentje lijkt hier nog even ver weg.

Vorige week vertelde ik al dat ik opgelucht was om het feit dat ik na de operatie geen grote dove plekken in mijn gezicht had. Na de kaakosteotomie was mijn gezicht vanaf het punt onder mijn ogen doof. Nu helemaal niet. Een gedeelte van de onderlip en kin is doof, maar dit heb ik overgehouden aan de vorige operatie. Tevens voelt mijn tandvlees doof aan. Tanden poetsen gaat goed. Ik heb mijn tandenborstel op de kids-stand gezet zodat de trilling niet zo hard door dreunt in mijn kaken en hoofd.

Herstellen kost energie. Veel energie. Ik ben echt heel moe. In het nieuwe huis heb ik vrij weinig kunnen betekenen. Een beetje delegeren vanaf de bank. Daar liggen niet mijn kwaliteiten. Ik werk natuurlijk het liefst zelf mee, maar mijn ouders en Archel zorgden ervoor dat ik me niet schuldig hoefde te voelen en ik lekker mijn rust heb kunnen pakken. Mede dankzij de hulp van een aantal betrouwbare familieleden / vrienden is ons huis nu al bijna af. Klaar voor een mooie toekomst. Het voelt echt als een nieuwe start met nieuwe kansen. Er zijn een aantal mensen in het bijzonder die het voor ons mogelijk hebben gemaakt om zo snel in te trekken in ons nieuwe huis: Archel, mama, papa, Arlette, Jarno, Yannick, Tonnie, Leo 1, Remy, Jordy, Ton, Sef, Leo 2, Daniel & Danny: heel erg bedankt voor alle hulp! In deze periodes leer je je echte vrienden kennen. Uiteindelijk zijn dat er heel weinig, maar degenen die er altijd voor me zijn koester ik in mijn hart!

Met een laagje foundation al een stuk beter toonbaar voor de buitenwereld :)

Aanstaande woensdag moet ik voor het eerst na de operatie op controle bij Dr. de Jonge. Hopelijk gaat hij de hechtingen even verwijderen en anders ga ik toch echt zelf thuis met een schaartje aan de slag. Ik denk dat er ook een nieuwe CBCT-scan gemaakt gaat worden. We hebben vast weer het een en ander bij te praten. Volgende week zal ik uitgebreid verslag doen van mijn bezoek aan Dr. de Jonge

De spanning kan ik nu van me af laten glijden, alles is achter de rug. Deze operatie is zo belangrijk voor me geweest. Hopelijk kom ik op deze manier weer een stapje dichterbij volledig herstel, want dat is nog altijd mijn doel. Geen vermoeide kaken meer, geen verzuring, geen hoofdpijn en ga zo maar door. Ik heb nog wel meer doelen, maar ik weet niet of die nog haalbaar zijn. Mijn gevoel zal echt niet meer terugkomen. Geen probleem, als ik maar van die vermoeidheidsklachten af kom. Hoe fijn zou het zijn als ik weer eens zonder moeite met articuleren de dag vol kan praten of Archel zoals vanouds een kus kan geven bijvoorbeeld...?! Ik doe er alles aan om mijn doelen te bereiken. Wacht maar... op een dag... ik ga ervoor!

-"You need to listen to your body because your body is listening to you..." -

Tot volgende week.

Liefs,
Cindy