maandag 17 november 2014

Angst voor narcose issue voor veel patiënten

Goedemorgen,

"Ik ben bang voor de narcose. Kun je me van mijn angst af helpen?" Een vraag die ik vrijwel wekelijks in mijn mailbox aantref. Hoog tijd dus om er een blog aan te wijden. Of ik je van je angst af kan helpen is nog maar de vraag. Als je mijn blog al langer volgt heb je kunnen lezen dat ik niet zo'n heldin ben als het om ziekenhuisbezoeken gaat. Ik was niet altijd 'de leukste thuis' in de periode voorafgaande aan de operaties. Het enige dat ik hier kan doen is mijn ervaringen delen. Aangezien ik al best vaak onder zeil ben geweest voor verschillende operaties, denk ik wel dat ik uit ervaring kan spreken als ik hier mijn verhaal vertel. Een operatie is al een hele bron van stress en dan komt er ook nog eens narcose bij kijken.

Laat ik eens beginnen bij het begin. Narcose is geen normale slaap. De verdoving is zo sterk dat ook normale lichaamsfuncties zoals het ademen niet meer vanzelf werken. Tijdens de narcose neemt de anesthesioloog met behulp van allerlei apparatuur dat soort lichaamsfuncties over. Je gaat aan de beademing (bij een kaakoperatie krijg je trouwens een beademingsbuis door je neus in plaats van je mondholte in verband met de plaats van de operatie: nasale intubatie. Hier merk je niets van, dit gebeurt als je al in slaap bent.), je krijgt een clip op je vinger die de hoeveelheid zuurstof in het bloed meet, je krijgt elektrodes op de borst om de hartfunctie te controleren en een band om de arm voor het meten van de bloeddruk. De narcose bestaat uit een snelwerkend slaapmiddel, spierverslappers en pijnstillers, die via het infuus worden ingebracht. Dat snelwerkende slaapmiddel gaat inderdaad heel erg snel. Zelf heb ik de ervaring dat ik een tinteling in mijn hoofd voel voordat ik in een diepe slaap val. Vechten tegen die 'slaap' lukt niet. Onmogelijk. Het is tijd om je over te geven. Dat is waar veel patiënten moeite mee hebben; het uit handen geven van de controle. Je moet je lichaam overgeven aan de professionals. Het operatieteam, bestaande uit de chirurg, anesthesioloog, anesthesiemedewerker en operatieassistenten bieden de best mogelijke zorg om de operatie voor jou zo min mogelijk belastend te laten verlopen. Meestal probeert de anesthesist je trouwens af te leiden door een gesprekje met je aangegaan. Voordat je het weet ben je onder zeil.

De meeste mensen zijn bang voor 'awareness', de ultieme nachtmerrie. Want stel je nou toch eens voor dat de chirurg aan het snijden is en je alles voelt, terwijl je niets kunt aangeven door de dosis spierverslappers die je hebt gehad! Ah, weet je, ik begrijp je angst. Zelf heb ik er een studie van gemaakt om uit te zoeken wat 'awareness' precies is en hoe groot de kans is dat ik het mee zou maken. Angst voor 'awareness' heb ik al van kinds af aan. Toen ik heel klein was ben ik een aantal keren geopereerd aan mijn oren. Mijn moeder zegt nu nog wel eens dat het altijd een gevecht was. Ze schaamde zich dood als ze met mij naar het ziekenhuis moest. Zelfs bij het bloedprikken maakte ik er al een spektakel van. Schijnbaar heb ik als kind op de operatiekamer een keer heel hard geschreeuwd: "Ik ga dood!" Verschrikkelijk. Op mijn 14e werd ik geopereerd aan mijn knie en kreeg ik een ruggenprik. Die werkte niet goed; de chirurg begon te snijden toen ik nog gevoel had in mijn been. Vanaf toen dacht ik: "ohhh, en wat als ik nou onder narcose was geweest? Dan had ik niets aan kunnen geven!" De angst werd dus gevoed. Onterecht, want de ruggenprik is natuurlijk een totaal andere verdoving dan algehele narcose. Maar toch, ik 'moest' voor mezelf dingen uit gaan zoeken. Op internet kwam ik een film tegen: Awake. Een thriller die gaat over het thema 'awareness'. Het zou beter zijn geweest als ik die film niet had gezien, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst. Na die film was mijn angst nog meer gevoed. 

Angst gebaseerd op wat eigenlijk? Een stomme film, een nare ervaring met een ruggenprik die totaal niet te vergelijken is met algehele narcose? Totale onzin dus. Ik troostte me met de gedachte dat 'awareness' echt niet meer zo vaak voorkomt en dat de anesthesist kan zien als je slaap niet diep genoeg is. Als er echt sprake is van 'awareness', zouden je hartslag en je bloeddruk stijgen. De anesthesist kan al je vitale functies nauwlettend in de gaten houden. Tsja, het uit handen geven van de controle, dat is voor velen een behoorlijk issue, maar vertrouw erop dat je in goede handen bent. De anesthesist en anesthesiemedewerker verliezen je geen moment uit het oog. 
Achteraf gezien, nu de operaties achter de rug zijn, kan ik zeggen dat de narcose zelf meeviel. Alleen het inbrengen van het infuus en het wakker worden vond ik niet fijn. Ik kon niet helder nadenken en kon geen onderscheid maken tussen wat wel en niet echt was. Was ik aan het dromen? De laatste keer heb ik flink gedroomd / gehallucineerd en heeft het lang geduurd voordat ik een beetje wakker werd. Ach, als dat het ergste is? Belangrijkste tip die ik kan geven: maak jezelf niet gek, al is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Ga absoluut geen dingen opzoeken op internet, want daar vind je de meest vreselijke horrorverhalen van mensen en die wil je voor je operatie niet lezen. Bovendien is het een feit dat je op internet veelal negatieve verhalen leest. Positieve verhalen hoor je nauwelijks. Daarom wil ik hier wel even een duidelijk statement maken over de narcose. Het is niet eng, je gaat lekker slapen, als je wakker wordt slaap je je roes uit en is alles achter de rug. Narcose is hartstikke veilig en je wordt continu goed in de gaten gehouden. Mocht je echt ergens mee zitten, stap dan met je vragen naar de anesthesist of stel ze tijdens het preoperatieve spreekuur. Die mensen krijgen echt wel vaker patiënten met angst voor narcose over de vloer. Bij mij hebben ze toen een aantekening van mijn angst gemaakt. Ze stelden me gerust door te zeggen dat ze me extra goed in de gaten zouden houden en me diep in slaap zouden maken. Een goed gevoel, vertrouwen is zo belangrijk! Of ze het dan ook doen is een tweede, maar het gaf mij een veilig gevoel dat ze ervan op de hoogte waren. Hoe zijn jouw ervaringen met narcose?
Tot volgende week!

Liefs,

Cindy  

12 opmerkingen:

  1. Ikzelf ben sinds november vorig jaar ook al 3 keer onder narcose geweest. Het wakker worden zelf na de narcose vind ik het vervelendst.
    De eerste twee operaties duurden niet zo lang (20 min) en van die narcose heb ik dan ook niet zo veel last gehad. Van de laatste ging het wat moeilijker, die operatie duurde ongeveer een uur (bovenkaakverbreding) en toen heb ik veel meer moeite gehad om uit de narcose te komen, echt vervelend. Ik had een raar gevoel en was de hele tijd slaperig, mede door de narcose heb ik een nacht moeten doorbrengen in het ziekenhuis omdat ik nog niet helemaal wakker was, ook al was de operatie toen al bijna 7u geleden. Maar voor de rest van ik het allemaal heel goed meevallen. Eigenlijk niets om je zorgen over te maken!

    Groetjes Hadewijch

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Hadewijch,

      Bedankt voor het delen van je ervaringen. Van zo'n narcose kun je inderdaad behoorlijk suf zijn, maar zo te lezen ben je inmiddels ook een ervaringsdeskundige. ;)

      Liefs!

      Verwijderen
  2. Hoi! Je krijgt de beademingsbuis door je neus; maar worden al die dingen gedaan als je al onder narcose bent of gebeuren al die dingen als je nog bij bewustzijn bent? en word dat ding er weer uitgehaald als je nog slaapt of als je weer wakker bent?
    Ik denk dat ik alle dingetjes eromheen, slangen, prikken en de kwetsbaarheid enger vind als de narcose zelf. Al vreet ik mijzelf al op vanaf het moment dat ik wist wat een kaakoperatie inhoud. Dat terwijl de operatie nog lang niet in zicht is :)
    Maar goed, thanx weer voor de info!
    Groetjes, Desiree

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Desiree,

      De beademingsbuis wordt pas ingebracht als je al in slaap bent. Hier merk je helemaal niets van! Ik kan begrijpen dat je alle dingen eromheen eng en spannend vindt. Het prikje van het infuus is even vervelend en sommigen krijgen een brandend gevoel zodra de slaapmedicatie via het infuus wordt ingebracht. Daarna ben je snel onder zeil...

      Komt goed... en als je vragen hebt mag je ze altijd stellen!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  3. Mijn ervaring met de narcose is gelukkig positief. De kaakoperatie van 1,5 jaar geleden was de eerste operatie in mijn leven, dus ik was natuurlijk wel gespannen, nerveus.
    Op de ok kreeg ik toen het infuus geprikt en werd ik aangesloten aan allerhande apparatuur, en ik weet nog dat de anesthesist aan mij vroeg of ik al een leuke droom had uitgezocht. Toen hij de narcosemedicatie (of hoe dat ook mag heten) inspoot weet ik dat ik dat wel even vervelend vond, het was nogal een branderig gevoel, maar even later was ik vertrokken.
    Daarna weet ik dat er opeens iemand tegen mij zei dat alles goed was gegaan, en dat ik terug zou gaan naar de kamer.
    Ik het niets gemerkt van het inbrengen van de beademingsbuis door de neus, en toen ik wakker werd had ik die ook niet meer, dus die was al verwijderd. Wel had ik de eerste dag last van erge keelpijn, maar dat was dus van het beademingsbuisje.
    Van de narcose heb ik ook na de operatie weinig last gehad, ben niet misselijk geweest gelukkig.

    Groetjes Monique

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hi Monique,

      Ook jij bedankt voor het delen van je ervaringen. Fijn om te lezen dat die positief zijn. Hopelijk zullen velen die de operatie moeten ondergaan jouw ervaring lezen, zodat ook jij een bijdrage levert in het wegnemen van een stukje onzekerheid en angst. Super!

      Liefs,
      Cindy

      Verwijderen
  4. Beste mensen met angst voor narcose,

    Laat ik gelijk zeggen, wees niet angstig en laat het over je heen komen. Eerlijk is eerlijk, ik vond het echt relax en heerlijk. Vlak voor dat het slaapmiddel werd toegediend vroeg ik aan de anethesioloog of ik mocht kiezen waar ik heen wilde op vakantie (dus tijdens de slaap). Zijn antwoord was: "Geef je droom, ik zal zorgen dat die uitkomt". Verder heb je ook geen last van de nasale intubatie. Wakker worden was ook prima, even onwennig, dan valt het reuze mee!

    Afgelopen zomer heb ik twee kaakoperaties ondergaan, een bovenkaakverbreding en een onderkaak operatie. De laatste een maand geleden. Allebei pittige ingrepen. Nogmaals, de narcose was het makkelijkste en het lekkerste in het geheel.

    Groet

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Fijn te horen dat het mee is gevallen. Dankzij jouw positieve ervaringen neem je weer wat angst/onzekerheid weg bij andere lotgenoten. Dankjewel!

      Verwijderen
  5. hallo

    ik ben ook al twee keer onder het mes geweest. donderdag weer voor me been.
    ik vind het een heerlijk idee om zo lekker te slapen. dat krijg je weinig met twee jonger kinderen whahah. ik had ook gevraagt of dat ik uit mocht slapen dat kan ik thuis niet hahah. wakker worden is wel een apparte ervaring. bij mee kaakverbreding had ik erg last van het ligt je boven me hooft ik voelde de pijn wel maar ik had ook de max aan pijnstillers. echte werk begon er pas na... ik had een piecing in me mond waar menig geen niet aan kon tippe hahah.
    hier ook alleen maar postieve ervaring. en inderdaad ook waar je aan denk als je onder narcose gaat zal je ook mee nemen ook alsnje wakker word. wand bij de tweede keer was ik aan het focusen op me ademhaling zo dat ik goed de narcose in kon gaan. ik was ook bang om wakker te worden en vervolgen werd ik wakker met en hypo. zo gek en zo grappig ook het best is in relax de nacose in te gaan. hier bij is voorbereiding het halve werk. stel goed je vragen tijdens het gesprek. sucses!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo Cindy, ik heb net deze blog gelezen. Ikzelf heb alleen ervaring met plaatselijke verdoving en een soort tijdelijke "roes" ofzo.Met de plaatselijke verdoving had ik zoiets van: "Volgens mij staat er een flinke druk op mijn kaak" en voor ik het wist waren de verstandskiezen aan de ene kant eruit, en was ik ook minder zenuwachtig de tweede keer toen ik voor de andere kant kwam. Enige vervelende is dat je dan een gaasje tussen je kaken moet klemmen om het bloeden te stelpen. Ik had de eerste keer pas door dat ik te hard beet toen ik de sensatie had van kiezen die te zwaar onder druk stonden (ik hoorde een licht krakend geluid, goddank is er niks verplaatst of gebroken uiteindelijk en verslapte ik mijn grip op tijd). De eerste keer wilde ik ook direct na de operatie weg, maar ging ik bijna van mijn stokje, dus de tweede keer ben ik netjes blijven liggen. :)
    Hoe je het bijkomen van de narcose opschrijft (dat je lichaam niet wil wat jij wil en dat je het gevoel hebt dat je droomt/hallucineert) klinkt als hoe het was om bij te komen van die roes. Ik had mijn knieschijf uit de kom en voor ze het recht gingen zetten, hebben ze me even tijdelijk onder zeil gebracht. Schijnt dat ik totaal gegild moet hebben van de pijn, maar het was juist "awareness" wat ontbrak, want ik kan me tot op de dag niet herinneren wat ik op dat moment ervaren moet hebben. En toen ik bijkwam, had ik een verdoofd gevoel in mijn lichaam. Ik zag My Little Pony in de hal staan, alle kleuren van de regenboog, en mijn toenmalige vriend die nu mijn ex-man is na een kort gefaald huwelijk zag ik in een soort van verstoord blokjesbeeld (slechte tv-zender). Ik hoorde hoe hij in paniek was en ik begon te lachen. Ik probeerde te zeggen dat hij een watje is, er is toch niks aan de hand. Ik lachte hem gewoon keihard uit voor zover er überhaupt een zinnig geluid uit mij kwam. Toen vervolgens zegt de ambulancebroeder: "We gaan je overeind tillen maar je moet op je goede been hinkelen naar de brancard. We willen je naar het ziekenhuis brengen om zeker te weten dat er niks afgebroken is. Je mag een liedje zingen tijdens het hinkelen." tot op de dag van vandaag heb ik nog het idee dat ik de sterren van de hemel zong terwijl in mijn kop de radio aanging met het nummer Candy van Robbie Williams. In de ambulance heb ik mijn ex nog een paar keer dik uitgelachen omdat hij zo een watje is en ik vond het gewoon puur hilarisch dat ik bijna niet serieus genomen was toen ik eerder 112 had gebeld omdat ik zo rustig was en paniek zelfs moest opwekken. Ik lachte mijn ex nog maar een keer uit omdat de vrouw aan de lijn eerder had gevraagd of ze tips moest geven wat hij zou moeten doen als ik buiten westen zou raken, ik had geantwoord "U kunt beter mij vertellen wat ik moet doen als hij buiten westen raakt, want ik kan geen kant op en hij is aan het hyperventileren en ik heb de ervaring dat hij dan buiten westen raakt." Dus ik vertelde dat aan de ambulancebroeder terwijl ik aan het bijkomen was, en ik geloof dat mijn ex het niet zo leuk vond dat ik hem aan de lopende band aan het uitlachen was. Maar ik denk dat de effecten gelijk waren met iemand die een grote dosis drugs op had. Duurde ook even voor de hallucinaties over waren. Ik zeg wel eens: ik ben maar 1x in mijn leven stoned geweest.
    Maar... als narcose een beetje datzelfde My little pony in de hal en regenboogjes effect heeft, dan kijk ik er zelfs naar uit om bij te komen uit narcose. Whahahaha! Dan ga ik vanzelf weer Candy zingen. De eerste keer dat ik onder narcose mag, zal al snel zijn: 24 februari gaan ze sneetjes maken in het bot van mijn bovenkaak en zal in de periode erna dmv een TPD mijn bovenkaak worden verbreed.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Moet je echt onder narcose of zijn er ook andere verdovingen? De narcose houdt mij tegen om het te doen.. Ik ben er doodsbang voor, heb slechte ervaring gehad ermee :(

    BeantwoordenVerwijderen