De lezers aan het woord, deel 4: patiënte Lisa Becker

Goodmorning!

Wat ontzettend spannend om nu ook eens een stukje op de blog van Cindy te schrijven. Mijn naam is Lisa Becker. Ik ben 23 jaar en ik woon in Egmond, een klein dorpje aan het strand in Noord-Holland. Helemaal aan de andere kant van het land dan waar Cindy woont, wat er dan ook voor gezorgd heeft dat onze eerste ‘date’ dan ook nog moet gaan plaatsvinden. Desondanks kan ik Cindy wel een van mijn liefste vriendinnetjes noemen, doordat we allebei hetzelfde traject gevolgd hebben snappen we elkaar heel goed en delen we veel.

Verder schrijf ik als freelance journaliste voor diverse tijdschriften en presenteer ik bij EmmaTV, heb ik het allerleukste vriendje van de wereld, hou ik enorm veel van witte chocolade, verse muntthee, cappuccino, Netflix en feestjes (niet persé in die volgorde) en heb ik dus – zoals jullie waarschijnlijk al doorhadden – ook een dubbele kaakosteotomie ondergaan. Inmiddels iets langer dan twee jaar geleden.  Die kaakosteotomie is ook de reden dat ik op de blog van Cindy terecht ben gekomen. In de zomer van 2012 kreeg ik te horen dat ik een kaakoperatie moest ondergaan, en zoals een echte journaliste betaamd heb ik daar natúúrlijk eerst uitgebreid research naar gedaan. Bij Cindy was de operatie die zomer nog maar drie maanden daarvoor uitgevoerd, dus ik kon destijds al haar belevingen en ervaringen volgen. Mijn eigen traject begon dus in juli 2012. Ik was toen al een tijdje aan het beugelen en zat eigenlijk al tegen het einde van mijn beugeltraject aan toen mijn orthodontist plotseling ernstig ziek werd en er een nieuwe orthodontist de praktijk over kwam nemen. Deze vrouw zag binnen vijf minuten dat de beugel de afwijkingen in mijn kaak niet ging verhelpen en dat een kaakosteotomie de enige oplossing zou zijn. Zou ik de operatie niet ondergaan, zou ik later last kunnen krijgen van mijn kaakgewrichten, zouden tanden en kiezen kunnen verschuiven en kon mijn kaak zelfs gaan verzakken. Uiteindelijk heb ik na twee voorlichtingsgesprekken in het ziekenhuis besloten om mijn kaak te laten opereren.

In het halfjaar voor de operatie werd door de orthodontist met een beugel mijn gebit in de goede operatiestand gezet, heb ik talloze gesprekken gevoerd met mijn kaakchirurg, zijn er tientallen röntgenfoto’s, dia’s, afdrukken, mallen en zelfs 3D foto’s gemaakt. Ik heb gesprekken gevoerd met de anesthesist, ik heb allerlei onderzoeken moeten ondergaan en ik liep ook nog maandelijks bij de orthodontist. Ik kan eerlijk zeggen dat ik in die periode nog nooit zo vaak in de stoel bij de kaakchirurg en de orthodontist heb gezeten.  Ik ben geopereerd in het Rode Kruis Ziekenhuis in Beverwijk door Mond-, kaak- en aangezichtschirurg Hylke Schouten. Chapeau voor deze man, want wat is dat een fijne arts en wat heb je daar snel een fijne klik mee. Het is een arts die heel down-to-earth is en relaxt overkomt (en als nuchtere Noord-Hollandse houd ik daarvan), met wie je kunt lachen maar die ook heel professioneel en kundig oogt. De enige man die ik op medisch gebied nog in de buurt van mijn kaak vertrouw ;-).

Mijn operatie vond plaats op 7 februari 2013. Daarbij is toen mijn bovenkaak een stukje gekanteld en mijn onderkaak hebben ze uitgeschoven waardoor hij meer naar voren kwam. Vervolgens is de boel vastgezet met plaatjes en schroefjes en begon voor mij de periode van vijf weken lang leven op vloeibaar en geprakt voedsel.  De voorlichting vanuit het ziekenhuis was super. Ik kreeg heel veel uitleg, mocht alles vragen en altijd langskomen wanneer ik wilde. Zowel mijn arts als de assistenten op de poli gaven mij een heel welkom gevoel. Ik wist wat mij te wachten stond, wat ook als gevolg had dat ik het traject super relaxt doorgekomen ben. Ik had geen angst, weinig zenuwen en werd lachend de OK ingereden. Het enige dat ik nog miste, waren ervaringen van medepatiёnten. Maar die vond ik dan weer op de blog van Cindy en op andere plekken op het internet. 

Ik heb persoonlijk heel veel aan de blogs van Cindy gehad. Zelf had ik veel behoefte aan ervaringen van anderen, omdat dit een operatie was waar ik nog nooit over gehoord had. Cindy schreef veel en uitgebreid, dus dat las heerlijk weg. Hoewel haar beleving voor en na de operatie totaal anders was dan die van mij - hoe angstig zij was, zo relaxt was ik - kon ik mij toch goed identificeren met haar verhalen. En dat is toch wel heel prettig als je samen in hetzelfde schuitje zit. 

Cindy vroeg mij of als ik alles van tevoren al wist ik dan nog steeds het traject doorlopen zou hebben. En daar kan ik volmondig 'ja' op antwoorden. Bij mij is de operatie super verlopen, hoewel ik de weken na de operatie wel zwaar vond. Mijn gezicht was twee keer zo dik (jongens serieus, een aap was er niks bij). Ik had en heb geen dove plekken in mijn kaak door de operatie, wat betekent dat er bij mij geen zenuwen beschadigd zijn (wat natuurlijk een super resultaat is, don’t get me wrong), maar wat ook resulteerde in dat ik alles voelde en de eerste dagen na de operatie zo ontzettend veel pijn heb gehad dat geen pijnstiller werkte en ik af en toe even niet meer wist waar ik het zoeken moest. Daarbij ben ik een ontzettend eetliefhebster, en dan is vijf weken niet kunnen kauwen een ontzettende killer voor je humeur (sorry mam). Maar nadat de pijn verdwenen was en ik weer mocht kauwen op alles wat ik wilde en toen ook nog een halfjaar na de operatie mijn beugel werd verwijderd, had ik vrijwel nergens meer last van en dat is tot op de dag van vandaag nog steeds zo. Alleen bij heel koud weer heb ik soms last van zere kaakgewrichten. 

Ik ben ontzettend blij met mijn ‘nieuwe’ gezicht. Hoewel ik voor de operatie geen laag zelfbeeld had door de vorm van mijn gezicht, sterker nog, ik heb mij nooit afgevraagd of het wel normaal was dat mijn kin zo ver naar achteren stond, het hoorde nou eenmaal bij mij. Door de operatie heb ik nu wel een heel andere uitstraling gekregen en hoor ik ook van mensen om mij heen dat ik een mooier, opener en blijer gezicht heb. Het voelt voor mijzelf ook alsof ik nu echt ‘ik’ ben, alsof alles klopt, en dat zou ik voor geen goud meer willen ruilen.   De blog volg ik nu na ruim twee jaar nog steeds. Hoewel ik hem zelf niet meer nodig heb, zijn de blogs van Cindy nog steeds vaste prik op maandagochtend. Voor patiёnten die de operatie nog moeten ondergaan: wees niet bang. Het is een zwaar traject, maar met het resultaat ga je heel blij zijn. Zorg dat je lekker in je vel zit, ook als je de operatie nog niet hebt gehad (dan herstel je ook beter). Je kunt misschien vinden dat je door je kaakafwijking niet mooi bent, maar dat is niet waar. Het maakt je bijzonder en als je trots bent op je lijf zal je dat ook uitstralen. Blijf lachen en blijf positief. En heb je het even zwaar: ga steeds weer opnieuw die hoge berg op. Uiteindelijk kom je er wel. En geniet, ga vooral genieten van het leven. Because when you stop and look around, this life is pretty amazing (and so are you!). 

"To be inspired is great, to inspire is incredible!"

Goedemorgen,

De lezers van mijn blog zijn de allerliefste lezers van de hele wereld! Met dat welgemeende compliment wil ik deze week graag goed beginnen. Een bijzonder plekje in mijn hart hebben de lezers die zelf ook dit traject hebben doorgemaakt, midden in het traject zitten en lezers die aan het begin staan van hun traject. Hoe dat komt? Gooi het onder de noemer 'wederzijds begrip'. Ik krijg van lezers heel wat frustraties om mijn oren gegooid. Frustraties waarin ik mezelf héél goed herken in de tijd dat ik zelf in de periode rondom de operatie zat. Wat een angst, onzekerheid, wanhoop, verdriet en soms ook boosheid proef ik in berichten die ik van mensen krijg. Ik begrijp dat wel, want zelf ben ik ook door al die emoties heen gegaan. Het is fijn dat ik mensen door middel van de blog en in enkele gevallen ook persoonlijk contact een hart onder de riem kan steken.

Eén van de bloglezers met wie ik regelmatig persoonlijk contact heb is Clarissa, ook een patiënt van Dr. de Jonge die 1,5 jaar geleden is geopereerd. Via via kwam ze op mijn blog terecht en na lang twijfelen stuurde ze me rond die periode een berichtje. Een ontmoeting volgde. Ik vroeg haar om mij op de hoogte te houden van haar vorderingen. Lange tijd hoorde ik niets van haar, maar op een gegeven moment stuurde ze me weer eens een berichtje. Hoe lang dat inmiddels geleden is weet ik niet meer, maar sinds die tijd hebben we weer regelmatig contact en spreken we als onze agenda's het toelaten af en toe af. 

Vorige week was ik een weekendje bij mijn schoonmoeder in Heerlen. Clarissa en ik stuurden wat berichtjes heen en weer via Whatsapp. Op een gegeven moment stuurde ze: "klop-klop". Uhh? Bleek dat ze bij mijn schoonmoeder voor de deur stond! Ongelooflijk, ik was net even bij vrienden op bezoek, maar in dit geval maakte ik maar al te graag rechtsomkeer. Met het gaspedaal flink ingedrukt kwam ik de straat in rijden, waar ik haar op de stoep zag staan met een bosje zonnebloemen, een flesje wijn en een kaartje in haar handen. Zo hey, waar heb ik dat nou weer aan verdiend? We hebben even fijn met elkaar gekletst en uiteindelijk kwamen we uit bij haar traject. Wegens omstandigheden zit de beugel er nu, 1,5 jaar post-OK, nog altijd in. Al een half jaar is ze niet meer bij de tandarts geweest om de beet verder te laten perfectioneren. De tandarts is een zeer goede bekende van me of beter gezegd: haar tandarts heeft mijn beugeltraject ook volledig verzorgd. Ze ziet enorm op tegen een nieuwe afspraak en het liefst laat ze de beugel er helemaal uit halen. Ik probeer haar te helpen, te steunen en te motiveren waar ik kan. Het zou echt doodzonde zijn als ze nu de handdoek in de ring zou gooien. Al die jaren gevochten voor een mooie, gezonde glimlach. Een flinke operatie ondergaan. Net als zoveel anderen heeft het haar bloed, zweet en tranen gekost. En dan zou ze nu de beugel eruit laten halen? Terwijl ze zo dichtbij het einde van het traject is? Ik heb gezegd dat ik echt heel goed begrijp dat ze het helemaal zat is. Man, wat kan ik me haar frustraties goed voorstellen, maar man... wat zou het ook zonde zijn als ze nu zou opgeven. Ik heb haar gezegd dat ik haar persoonlijk een schop onder de kont kom geven als ze besluit de beugel eruit te laten halen.

Schijnbaar kwam die boodschap aan. Twee dagen later. Een appje. Ze heeft een afspraak gemaakt bij de tandarts. Clarissa vertelt me dat mijn woorden haar nieuwe kracht hebben gegeven. Ze geeft niet op, maar ze gaat ervoor. Die deal hebben we gesloten. Morgen heeft ze een afspraak bij de tandarts om het begin van het einde van het beugeltijdperk in te luiden. Ohhh, wat ben ik enorm trots op haar! Ze heeft in dit traject al zoveel stappen voorwaarts gezet. Persoonlijk is ze enorm gegroeid. Clarissa heeft dingen gedaan die ze eerst als 'onmogelijk' zag. En nu is het voor haar tijd om het laatste 'onmogelijke' toch 'mogelijk' te maken. Hup, na zo'n lange periode is het hoog tijd om voor die stralende glimlach te gaan. Nog even doorzetten en dan haalt ook zij de finishlijn. Ik zal een stuk met haar meelopen en haar op de finishlijn vol trots opwachten. 

Kijk, en dat vind ik nu het mooie aan zoiets als deze blog. Je leert leuke, bijzondere, inspirerende mensen kennen. Ik probeer mensen op weg te helpen, uit een dip te trekken en ervoor te zorgen dat ze toch weer verder gaan aan de beklimming van de berg. Op naar de top... En eenmaal boven? Dan hebben alle mensen die dit traject hebben doorlopen een prachtig uitzicht en kan men met een voldaan gevoel en een brede glimlach terugkijken op het doorlopen traject. Da's toch mooi?

Aan de andere kant leer ik ook veel van de lezers van de blog. Zo zijn er net als Clarissa nog een paar andere mensen die mij ook even een oppepper weten te geven als ik het nodig heb. Het is geven en nemen... Dat ik dat via deze blog kan doen is voor mij iets grandioos. Daar ben ik dankbaar voor.

Clarissa, ik ben trots op je. Je hebt me geïnspireerd, dankjewel.

Liefs,
Cindy

PS Er zijn inmiddels enkele 'afleveringen' geweest in de serie van 'De lezers aan het woord...' - Lijkt het jou leuk om ook een keer aan het woord te komen? Laat het me weten en wie weet kom jij binnenkort voorbij op deze blog!

De lezers aan het woord, deel 3: Osteopaat Max Elze

Goedemorgen,

Het is alweer tijd voor deel 3 van 'de lezers aan het woord'. Vandaag iemand die dagelijks zijn grootste hobby mag uitoefenen: osteopaat Max Elze.

Vragen aan een osteopaat – Max Elze:

* Stel jezelf even kort voor. Wie ben je, wat is je link met mij?
Mijn naam is Max Elze, 32 jaar en werkzaam als osteopaat D.O. in Heerlen. Hier heb ik sinds twee jaar mijn praktijk, waarin ik mensen behandel met een grote diversiteit aan klachten. Cindy en ik hebben elkaar leren kennen via Twitter. Ik las dat ze voornemens had om naar een osteopaat te gaan, waarna we contact kregen. Hierna heb ik haar een paar keer bij mij in de praktijk gezien en behandeld.

* Hoe ben je op de blog terecht gekomen?
Via Twitter kwam ik op Cindy’s profiel, waarop ik las dat ze blogger was en ze met name schreef over een specifiek, medisch probleem. Dit zorgde voor een bepaalde nieuwsgierigheid, waarna ik de blog ben gaan volgen.         

               

* Wat haal jij als behandelaar uit de blog / waarom lees je de blog?

Als behandelaar vind ik het leuk om te lezen hoe een patiënt zijn (of in dit geval haar) klachten ervaart. Daarbij vind ik de persoonlijke noot die Cindy eraan toevoegt erg leuk. Ook vind ik het interessant om te lezen hoe andere behandelaars met dit probleem omgaan. Persoonlijk vind ik het ook leuk om te lezen hoe mensen schrijven, ik ben namelijk een liefhebber van (schrijf)taal.

* Komen er vaker mensen bij je in de praktijk met kaakklachten t.g.v. een kaakosteotomie?
Buiten Cindy heb ik nog geen mensen gezien met klachten na een kaakosteotomie. Wel zie ik met regelmaat mensen met klachten van de kaken, of mensen met klachten, waarbij de kaak een (prominente) rol speelt als veroorzaker hiervan. Je kunt hierbij bijvoorbeeld denken aan tandproblematiek of bijvoorbeeld nek- en hoofdpijnklachten.

* Waarom zou een osteopaat de juiste behandelaar kunnen zijn voor mensen met kaakklachten?De kaak speelt een buitengewoon belangrijke rol in het lijf. Binnen de sportwereld wordt hiernaar ook veel onderzoek gedaan, waaronder naar het effect van het dragen van een bitje (om de stand van de kaken te optimaliseren) ten opzichte van spierklachten. Verder heeft de kaak ook invloed op het verteringsstelsel, want feitelijk begint de vertering al in de mond. Ook heeft de kaak een sterke relatie met het KNO gebied. Problemen ter hoogte van de (boven)kaak kunnen hierdoor leiden tot bijvoorbeeld aanhoudende voorhoofdsholteontsteking (sinusitis). Een heel andere groep die baat heeft bij een goed functioneren van de kaak zijn mensen die veel spreken of zangers. De stand van de (onder)kaak heeft bijvoorbeeld ook invloed op de spanning van de stembanden. Zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan, maar waar het feitelijk op neer komt is dat de kaak een belangrijke rol speelt in het wel en wee van het menselijk lichaam.

* Hoe ingrijpend is een kaakosteotomie voor het menselijk lichaam?
In mijn optiek is dit een heel ingrijpende operatie, zeker als je bekijkt waarop de kaak allemaal invloed heeft (zie enkele voorbeelden bij de vorige vraag). Wanneer dit medisch noodzakelijk is, dan valt het natuurlijk te begrijpen dat men er soms gewoonweg niet aan ontkomt. Mensen die dit willen doen, puur vanuit cosmetisch oogpunt zou ik willen adviseren om eerst goed achter hun oren te krabben, voordat ze dit moeilijke traject ingaan. 

* Wat is je gouden tip voor mensen met kaakklachten t.g.v. een kaakosteotomie?
Ik zou vooral adviseren om te zoeken wat voor jou helpt. Osteopathie kan zinvol zijn bij dit soort klachten, maar bijvoorbeeld een fysiotherapeut gespecialiseerd in kaakklachten ook. Belangrijk is om te kijken waar jij het meeste baat bij hebt. Wat voor de één helpt, hoeft voor de ander niet te helpen. Geef daarnaast het lijf tijd. Het is een buitengewoon zware ingreep en het lijf heeft heel, heel veel tijd nodig om te herstellen. Zelf ben ik overigens van mening dat je sommige kaakklachten kunt voorkomen. Ik schreef hier eerder al een gastblog over voor Cindy, welke je HIER kunt lezen.

Dank, Max!

Artsen, het zijn net mensen...

Goedemorgen,

"Cindy, ik durf bijna niets tegen mijn arts te zeggen omdat ik zo tegen hem op kijk. Op alles wat hij zegt knik ik 'ja en amen'. Ik heb het gevoel dat hij ver boven mij staat en ik voel me klein. Er zitten mij dingen dwars, die ik niet eens aan durf te geven omdat ik bang ben dat hij het onzin vindt. De arts heeft tenslotte gezegd dat alles nu goed is, maar voor mij voelt het niet goed. Ik weet dat het beter is om een gesprek aan te gaan, maar ik durf het gewoonweg niet. Hoe moet ik dit nu toch doen?"

Een berichtje van een patiënt die na zijn kaakosteotomie nog met restklachten kampt. Veel vaker krijg ik dit soort berichten en omdat dit zo frequent is, besloot ik er nu een blog over te schrijven. Natúúrlijk is het moeilijk om voor jezelf op te komen bij een arts. Dit begrijp ik als geen ander. Als patiënt ben je kwetsbaar, afhankelijk. Vaak voelt de patiënt een kloof. "Ik voel me zo klein bij mijn arts en ik kijk zo tegen hem op", hoor ik dan regelmatig. Ja, dat is ook niet gek. Echter een goede arts zal ervoor zorgen dat de patiënt niet het gevoel heeft dat er een kloof is. Een goede arts zit op één lijn met de patiënt en zorgt voor een gelijkwaardig gesprek.

Dat het inderdaad heel lastig is om voor jezelf op te komen in de 'patiëntenstoel', merkte ook Harma Stenveld. Zij gaf een lezing over haar belevenissen als patiënt op hetzelfde congres als waar ik met Dr. de Jonge een presentatie mocht verzorgen. Een indrukwekkend verhaal. Harma is zelf arts, dermatoloog welteverstaan en kwam enkele jaren geleden zelf in de patiëntenstoel te zitten. Hoe mondig Harma ook altijd is, eenmaal in de stoel van de patiënt veranderde dat. In het gewone leven heeft Harma altijd haar mondje bij zich, maar als patiënt durfde ze niet veel meer te zeggen tegen de artsen. Haar mond werd gesnoerd. Voor haarzelf opkomen, dat durfde ze niet. Het is dus volledig begrijpelijk dat jij als lezer, die op de stoel van de patiënt zit, niet zo goed voor jezelf durft op te komen. Gelukkig zijn er heel veel artsen die dit begrijpen. Het is ook moeilijk om je eigen 'issues' aan te geven. Het is ook moeilijk om vragen te stellen. Ik krijg van veel lezers op de blog te horen dat ze bang zijn om als een zeur over te komen. Of bang om 'domme' vragen te stellen. Of bang om zaken aan te geven omdat er een arts tegenover ze zit. Een arts die jarenlang heeft gestudeerd om te komen waar hij nu is en die dus een bepaalde status heeft. "Ik heb het gevoel dat hij mijlenver boven mij staat!" Ook die uitspraak heb ik vaak voorbij horen komen. Herkenbaar hoor, want dat gevoel had ik ook altijd bij Dr. de Jonge. Ik keek vooral tegen hem op omdat hij mijn leven zo veranderd heeft. Voor zo iemand, die altijd maar weer de tijd neemt, luistert en actief handelt, heb ik echt respect.

Maar hey, hoe je het ook wendt of keert, uiteindelijk zijn artsen net gewone mensen! Als ik weer eens opkijk tegen een bezoekje aan de arts, is het altijd Archel die mij in laat zien dat een arts net als ik maar gewoon een mens is. "Dushi, kom op nou, die artsen draaien echt geen gouden keutels hoor!", zegt hij dan. Ik moet dan altijd een beetje lachen, maar er zit natuurlijk wel een kern van waarheid in.

Uit eigen ervaring weet ik ook dat het hartstikke moeilijk is om echt de dialoog met je arts aan te gaan. Stel jezelf maar gerust dat het gros van de patiënten daar moeite mee heeft. Je bent niet de enige. Echter jij zelf bent wel de enige die er iets aan kan doen. Probeer jezelf te kalmeren, probeer jezelf in te fluisteren dat het niet erg is om bang te zijn en dat dit helemaal begrijpelijk is. Dat helpt mij altijd enorm op weg! Schrijf je vragen en onzekerheden op, zodat je ze niet vergeet. Of schrijf het zelfs in een briefje, als je het de arts zelf niet durft te vertellen. Doe waar jij je goed bij voelt. Uiteindelijk heeft ook de arts er het meest aan als de patiënt het gesprek aangaat. Want zeg nou zelf, het is voor een arts toch ook heel belangrijk om te weten hoe een patiënt zich voelt, wat een behandeling met een patiënt doet? Er zal in veel gevallen gevoelsmatig altijd wel iets van een kloof blijven, maar een goede arts zal de patiënt op zijn gemak laten voelen en ervoor zorgen dat de patiënt zich uitspreekt.

Zo, en nu is het tijd om even aan het werk te gaan om vervolgens met een grote bos bloemen naar mijn moeder te gaan. Vandaag wordt ze 60 jaar. Voor de wereld is ze misschien maar een persoon, maar voor mij is ze de hele wereld. Ze is mijn grote voorbeeld, mijn bron van inspiratie, mijn motivatie. Dankzij haar onvoorwaardelijke liefde en steun heb ik al heel veel overwonnen en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor. Mam, ik hou van je!

Tot volgende week!

Liefs,
Cindy